Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 191 - Bab 200

“หมิงเอ๋อร์ หมิงเอ๋อร์” เป็นจางอี้เทาที่กำลังสอนหนังสือร่วมกับอาจารย์คัง ซึ่งกลุ่มการค้าหลัวถงได้จ้างจากในเมืองไห่ถังให้มาช่วยสอนหนังสือให้กับเด็ก ๆ ในหมู่บ้านด้วย บัณฑิตหนุ่มเดินเร็ว ๆ เข้ามายังห้องทำงานของบุตรชายพลางเอ่ยเรียกเด็กน้อยเสียงดัง“ท่านพ่อ ข้าอยู่นี่ขอรับ”“เจ้าอยู่นั่นเอง พ่อไปตามหาเจ้าที่เรือนแต่ไม่พบ” จางอี้เทาเอ่ยขึ้นมาพลางนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้กันกับโต๊ะทำงานบุตรชาย“ท่านพ่อ ตามหาข้ามีธุระอันใดเร่งด่วนหรือขอรับ”“พ่อมิมีธุระอันใด แต่เป็นเถ้าแก่หวังให้คนมาแจ้งพ่อที่สถานศึกษาต่างหากเล่า”“ท่านพ่อ เถ้าแก่หวังมีธุระอันใดหรือขอรับถึงมาแจ้งข่าวในช่วงเวลานี้”จางอี้หมิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วรถม้าของเถ้าแก่หวังจะมารับสินค้าจากกลุ่มการค้าหลัวถงในตอนเช้า แต่ตอนนี้มันก็ล่วงเข้ายามบ่ายใกล้ยามเย็นแล้วซึ่งเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดไปสักหน่อย“เถ้าแก่หวังฝากข้อความมากับอาคุนว่าหนิงอ๋องได้เดินทางมาถึงยังเมืองไห่ถังแล้ว พระองค์มีพระประสงค์จะให้ลูกเข้าพบโดยเร็วที่สุด หากเป็นไปได้อยากให้ลูกเข้าพบในวันพรุ่งนี้ นี่จึงเป็นสาเหตุให้อาคุนมาในเวลานี้อย่างไรเล่า”“จริงด้วยท่านพ่อ เพราะนี

ตัวเขาเคยแปลกใจเหตุใดบิดาถึงบอกว่าเด็กชายคนนั้นน่าสนใจและมีความเฉลียวฉลาดเกินเด็กทั่วไปมาก ยิ่งได้รับฟังรายงานจากท่านอาจารย์เทียนซึ่งก็เป็นอาจารย์ของทั้งตัวเขาและเสด็จพ่อแล้ว ยิ่งทำให้เขาอยากรู้จักเด็กชายตรงหน้าให้มากขึ้นไปอีก“ท่านอ๋องขอรับ มิทราบว่าเกลือผักกับน้ำตาลผัก สินค้าของกลุ่มการค้าหลัวถงมีอันใดผิดพลาดหรือไม่ขอรับ”จางอี้หมิงเมื่อเห็นว่าการแนะนำตัวเสร็จสิ้นไปแล้ว จึงถือโอกาสถามถึงสินค้าที่ทางกลุ่มการค้าผลิตส่งให้กับกองกำลังเหลียงอันเพื่อความแน่ใจได้ในที่สุด“เกลือผักกับน้ำตาลผัก หามีสิ่งใดผิดพลาดไม่ ในฤดูหนาวที่ยาวนานเช่นนั้นน้ำตาลผักที่นำไปทำเป็นชาผัก ช่วยไว้ได้มากทีเดียว ชาวบ้านรวมทั้งตัวข้าชื่นชอบยิ่งนัก ในปีนี้ทางกองกำลังเหลียงอันก็จะทำการซื้อสินค้าจากกลุ่มการค้าหลัวถงเพิ่มขึ้นอีก” ท่านอ๋องตอบ“ท่านอาจารย์เทียน อาการป่วยของท่านเป็นเช่นไรบ้างขอรับ”“หมิงหมิงน้อย ด้วยคำแนะนำการปฏิบัติของเจ้า อาการป่วยของข้าดีขึ้นมากแล้ว ต้องขอบใจเจ้ายิ่งนัก” อาจารย์เทียนเอ่ยตอบคำถามเด็กน้อยด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยความสุข“ได้เยินเช่นนี้ข้าดีใจยิ่งขอรับ และข้ายังมีข่าวดียิ่งขึ้นไปอีกนั่นคือ

“น้องชายหมิง น้องชายหมิง เจ้ารอข้าด้วย”อ๋องน้อยรีบเดินเเกมวิ่งเพื่อให้ทันกับจางอี้หมิง ปากก็ตะโกนบอกให้เด็กชายหยุดรอตนเอง“ท่านอ๋องน้อย อย่าเรียกข้าว่าน้องชายเลยขอรับ ข้ามิอาจเอื้อมรับเกียรติเป็นน้องชายของท่านอ๋องน้อยขอรับ” จางอี้หมิงหยุดรอแล้วหันหน้ากลับไปบอก“ได้ ๆ เช่นนั้นข้าเรียกเจ้าว่าหมิงหมิงน้อยเช่นท่านอาจารย์เทียนคงได้ใช่หรือไม่”“ได้ขอรับ”“หมิงหมิงน้อย ตัวเจ้าเล็กถึงเพียงนี้เหตุใดถึงทำอาหารได้กันเล่า”อ๋องน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย สองเท้าเริ่มชะลอเมื่อเข้าใกล้คนที่ตนวิ่งตามแล้ว“ผิดแล้วขอรับ ข้าตัวเล็กเพียงนี้ไม่สามารถปรุงอาหารได้หรอกขอรับ เพียงแต่่ว่าข้าสามารถบอกให้พ่อครัวของจวนอ๋องทำตามที่ข้าบอกได้ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยอธิบาย ก่อนจะเริ่มก้าวเดินต่อไปตามทางเดิน ซึ่งเขายังจำได้ว่าห้องครัวต้องไปทางไหนจากการมาที่จวนอ๋องครั้งที่แล้ว“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้าเป็นเด็กที่เก่งมาก เก่งกว่าเด็กทุกคนที่ข้าเคยรู้จักมา”“ท่านอ๋องน้อย ข้าก็มิได้เก่งกาจมากไปกว่าเด็กทั่วไปหรอกขอรับ เพียงแต่ข้าอ่านหนังสือมามากว่าเด็กคนอื่นเพียงเท่านั้น” จางอี้หมิงเอ่ยตอบโดยที่มิได้หยุดเดินไปแม้แต่น้อย“พวกเร

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ทุกคนจึงย้ายไปที่ห้องอาหารของจวนอ๋อง ซึ่งพ่อบ้านได้ไปแจ้งให้ท่านอ๋อง ท่านอาจารย์เทียน รวมทั้งจางอี้เทาและเถ้าแก่หวังไปรอที่ห้องอาหารอยู่ก่อนแล้ว เนื่องจากอี้หมิงเห็นว่าในห้องอาหารจะเหมาะกับการนำเสนอรายการอาหารได้ดีกว่าที่ศาลาริมสระบัว“เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ท่านต้องไม่เชื่อเป็นแน่ อาหารมากมายเหล่านี้ทำมาจากเส้นด้องแด้งทั้งหมดเลยพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องน้อยเดินเร็ว ๆ เข้าไปในห้องอาหารแล้วกล่าวทูลเสียงใส มีจางอี้หมิงเดินเยื้องมาทางด้านหลังเล็กน้อย แล้วจึงตามด้วยขบวนทหารรับใช้ที่ถือถาดอาหารเดินตามกันมา ก่อนพวกเขาจะวางสำรับไว้บนโต๊ะเสวยจนเต็ม เกือบไม่มีพื้นที่วางอีกต่อไป“เหตุใดพ่อจะไม่เชื่อเล่าอ๋องน้อย ไหนกันเจ้าตัวเล็กมีอันใดมานำเสนอข้าหรือไม่ ปล่อยให้ข้ารอเสียนาน อาหารของเจ้าต้องไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ” หนิงอ๋องหยอกเย้าจางอี้หมิงอย่างอารมณ์ดี“ต้องขอประทานอภัยด้วยขอรับที่ให้ท่านอ๋องรอนาน แต่ข้ารับรองว่าท่านอ๋องต้องถูกใจรายการอาหารนี้เป็นแน่ขอรับ” จางอี้หมิงเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ บิดาและเถ้าแก่หวังที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะเสวยเพื่ออธิบายถึงรายการอาหารต่าง ๆ ส่วนอ๋องน้อยเดินไปนั่งประจำที

วันนี้จางอี้หมิงและบิดาเดินทางเข้ามาในเมืองไห่ถังตั้งแต่เช้า พวกเขามีกิจเข้าพบกับท่านเจ้าเมืองในตอนบ่ายตามที่เคยนัดหมายกับท่านอ๋อง ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปลูกต้นลูกหนาม ส่วนในตอนเช้าจางอี้หมิงจะเข้าไปที่เหลาอาหารซิ่งฝูเพื่อสอนการทำรายการอาหารชนิดใหม่ตามที่ได้ตกลงกันไว้กับเถ้าแก่หลินแต่ทว่าวันนี้กลับแตกต่างออกไป เมื่อสองพ่อลูกบ้านจางมาถึงบริเวณโถงชั้นล่างสุดของเหลาซิ่งฝู กลับปรากฎว่ามีผู้คนมากมายซึ่งคงมิใช่ลูกค้าที่มาใช้บริการเหลาอาหาร เนื่องจากเสียงที่จางอี้หมิงได้ยินนั้นเป็นการถกเถียงและทะเลาะกันเสียมากกว่า“หมิงเอ๋อร์ นั่นมิใช่เสี่ยวเอ๋อร์ใจร้ายของเหลาอาหารเฟิงฟู่หรอกหรือ” จางอี้เทาเอ่ยถามบุตรชายขณะที่เดินเข้ามาใกล้กับฝูงชนซึ่งอยู่ตรงกลางโถง“ข้าคิดว่าใช่นะขอรับท่านพ่อ ต่อให้ผ่านไปอีกหลายปีข้าก็จำได้ คนใจร้ายเช่นนี้” จางอี้หมิงตอบบิดาเสียงขุ่น เขายังจำความรู้สึกที่ถูกเสี่ยวเอ้อร์คนนี้เอาไม้กวาดไล่ตีได้อย่างแม่นยำ“เหตุใดคนของเหลาเฟิงฟู่ถึงได้มาที่เหลาซิ่งฝูกันเล่า” จางอี้เทาเปรยออกมา“ท่านพี่ซีฮันเกิดอันใดขึ้นหรือขอรับ” จางอี้หมิงเดินเข้าไปหาซีฮัน ผู้ที่เป็นเสี่ยวเอ้อร์อันดับหนึ