All Chapters of บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Chapter 241 - Chapter 250

พี่สาวพี่ชายของข้าต้องได้รับการศึกษาจากในเมืองหลวง จะต้องมิน้อยหน้าใคร ที่สำคัญอายุประมาณนี้แล้ว พี่สาวพี่ชายสมควรต้องมีพวกพ้องและเครือข่ายเป็นของตนเองได้แล้ว อีกไม่นานพี่สาวซูลี่จะปักปิ่นแล้วด้วย ข้าปรารถนาว่าในงานนั้นพี่สาวจะได้รู้จักผู้คนมากขึ้นท่านพ่อว่าครอบครัวซุนจะยินดีย้ายไปอาศัยที่เมืองหลวงหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงอธิบายแผนการที่เขาคิดไว้ให้บิดาได้รับฟัง และมิวายถามความเห็นเรื่องบ้านซุนด้วย“หมิงเอ๋อร์ เจ้ามิอยากอาศัยที่เมืองหลวงเช่นนั้นหรือ” นางหูได้ฟังแผนการแล้วจึงเอ่ยถามหลานต่อ“ท่านย่า ข้ามิชอบความวุ่นวายขอรับ อีกอย่างหนึ่งครอบครัวของเราก็มิลำบากแล้ว ข้าคุ้นเคยและเติบโตที่เมืองไห่ถังจึงรู้สึกว่าหมู่บ้านหลัวถงคือบ้านมากกว่าขอรับ” เด็กน้อยตอบตามความจริงอานนท์ฟื้นขึ้นมาที่หมู่บ้านหลัวถง จึงไม่แปลกเลยที่เขาจะรู้สึกว่าเมืองไห่ถังเปรียบเสมือนบ้านเกิดของตนเอง“ย่าก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่เมืองที่ย่าเกิด แต่ย่าก็อยากจะพักผ่อนตลอดกาลที่เมืองนี้”“พ่อก็เช่นกัน พ่อมีความสุขที่นี่ เพียงได้ทำงานเป็นอาจารย์สอนหนังสือให้เด็ก ๆ พ่อก็มีความสุขมากแล้ว”“เช่นนี้หมิงเอ๋อร์จึงจะให้บ้

ในส่วนของที่พักนั้นไม่มีปัญหา เพราะสององครักษ์เหลียงไป๋ได้ทำการจัดหาและคัดเลือกบ่าวไพร่มาไว้รอเจ้านายของจวนตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนแล้ว เมื่อขบวนเดินทางของจางอี้หมิงมาถึงเมืองหลวง ทุกอย่างก็พรักพร้อมอยู่ก่อนแล้ว“ท่านแม่ น้องหญิง ชอบหรือไม่ขอรับ”จางอี้เทาเอ่ยถามมารดาและภรรยาในตอนเช้าของวันถัดมา หลังจากที่พวกเขากินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้วอู่สง ชายชราอายุประมาณห้าสิบปีถูกส่งมาเป็นพ่อบ้านประจำจวนตระกูลจางแห่งนี้ เขาเคยทำงานเป็นพ่อบ้านให้กับนางหู เมื่อครั้งยังอยู่ในเมืองหลวง หลังจากที่บ้านรองถูกตัดขาดจากบ้านหลัก อู่สง ก็ไม่ได้ไปทำงานที่ไหน เขาเปิดร้านขายเกี้ยวเล็ก ๆ ในหมู่บ้านเดิม เมื่อจางอี้เทารู้ว่าจะได้กลับมาเมืองหลวง เขาจึงติดต่อไปหาอู่สงเพื่อให้มาทำหน้าที่พ่อบ้านที่จวนหลังใหม่ ซึ่งอู่สงก็ตอบรับและย้ายครอบครัวกลับเข้าเมืองหลวงมาเตรียมความพร้อมของจวนไว้ต้อนรับเจ้านายคนเก่าทันที“ชอบมาก จวนหลังนี้ใหญ่โตกว่าจวนตระกูลจางที่เราจากมาเป็นเท่าตัว แต่ก็เท่านั้นเพราะต่อไปจวนหลังนี้ก็เป็นเรือนของบ้านซุนแล้ว หลังจากที่แม่ได้ป้ายวิญญาณของท่านพ่อเจ้าแล้ว แม่คงมิได้มาเมืองหลวงอีกเป็นแน่ อาเทาเจ้าแน่ใจแล

“พี่ซูลี่มิมีชิ้นไหนถูกใจเลยหรือขอรับ” จางอี้หมิงที่นั่งรอมานานหลายเค่อแล้วก็เริ่มรู้สึกเบื่อ เขาจึงเอ่ยถามพี่สาวออกไป“หมิงเอ๋อร์ ของขวัญพบหน้าท่านยายของเจ้าต้องเลือกสิ่งที่ดีและเป็นสิริมงคล ไม่เช่นนั้นจะเรียกว่าของขวัญเช่นนั้นหรือ ถ้าหากว่าเจ้าเบื่อ อยากจะออกไปเดินเล่นแถวนี้รอพี่สาวก่อนก็ย่อมได้ พาเย่เอ๋อร์ไปด้วย เอาเช่นนี้เป็นไร ลองเดินออกไปสำรวจดูว่ากลางวันนี้จะไปกินอาหารที่ไหน ลองชิมอาหารในเมืองหลวงดูว่าจะอร่อยสู้เหลาอาหารซิ่งฝูหรือไม่”ซุนซูลี่เห็นใจน้องชายทั้งสองคน พวกเขาคงอยากไปเดินเที่ยวเล่นซนตามประสาเด็กชาย จึงได้เสนอทางออกไป“แต่ว่าพี่ซูลี่ก็มีเพียงพี่สาวจินจินคนเดียว จะมิเป็นไรหรอกหรือขอรับ” ซุนหมิงเย่เอ่ยถามขึ้นบ้าง“คุณชายหมิงเย่ คุณชายน้อยอี้หมิงมิต้องเป็นกังวลเจ้าค่ะ จินจินเกิดและเติบโตที่เมืองหลวง มีที่ไหนบ้างที่จินจินจะไม่คุ้นเคย จินจินจะดูแลคุณหนูของจินจินอย่างดีที่สุดเจ้าค่ะ ขอคุณชายน้อยทั้งสองมิต้องเป็นห่วง”“เย่เอ๋อร์ หมิงเอ๋อร์ พี่สาวไม่เป็นไร อีกอย่างข้าก็อยู่ที่ร้านเครื่องประดับนี้ จะมีผู้ใดมาทำอันตรายพี่สาวได้ หากว่าพบเจอเหลาอาหารแล้ว ก็กลับมาหาข้าที่นี่ดีหรื

ในตอนนี้กลุ่มของซุนซูลี่ ซุนหมิงเย่ จางอี้หมิง จินจินและอาซาน ต่างก็เดินตรงมายังทางเข้าเหลาอาหารซิ่งฝู ทั้งหมดกำลังจะเดินเข้าไป แต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงแหลมของหญิงสาวนางหนึ่ง“คุณหนูเจ้าคะ ดูสิว่าคุณหนูเจอกับผู้ใด นี่มิใช่คุณหนูบ้านนอกที่ร้านเครื่องประดับเช่นนั้นหรือเจ้าคะ” อาจู สาวใช้ประจำตัวของคุณหนูใหญ่จางอี้เหลียนเอ่ยบอกเจ้านายของตนเองเสียงดัง“อาจู เหตุใดเจ้าจึงไปเรียกคุณหนูนางนั้นว่าคุณหนูบ้านนอกเล่า มิสมกับเป็นสาวใช้ประจำตัวของข้าเอาเสียเลย” จางอี้เหลียนเอ่ยเตือนสาวใช้ แต่น้ำเสียงที่แสดงออกช่างไม่เหมาะกันยิ่งนัก“คุณหนูเจ้าคะ ข้ากำลังทำความดีต่างหากเล่าเจ้าคะ ข้านึกสงสารคุณหนูท่านนั้น นางอาจจะไม่รู้ว่าการที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงต้องจับจองล่วงหน้าหลายเดือน เมื่อได้มาแล้วก็มิสามารถเข้าร่วมในเดือนถัดไปได้อีก ข้าเห็นว่าคุณหนูท่านนี้เพิ่งมาถึงอาจจะยังไม่รู้กฎ ข้าจึงคิดจะไปเตือนสักหน่อยเจ้าค่ะ” อาจูจีบปากจีบคออธิบายให้เจ้านายสาวได้ฟัง“เช่นนั้น เจ้าก็ไปเถอะ ถือว่าสงเคราะห์ลูกนกลูกกา”ทางด้านกลุ่มของซุนซูลี่หลังจากที่หยุดฟังสาวใช้นางนั่นเอ่ยออกมาแล้ว ก็หาได้สนใจไม่ ซุนซูลี่จึงเอ่ยบอกน้

“คุณหนูซุน ข้ายอมรับว่าข้าก็เป็นหนึ่งในกลุ่มชาวบ้านนั้นจริงขอรับ”“พี่ชาย แล้วภาพที่คุณชายท่านนั้นวาดมีความหมายว่าเช่นใดขอรับ” จางอี้หมิงเห็นว่าเริ่มมีคุณชายทั้งหลายมาเกาะแกะพี่สาวของตนเองแล้วก็เกิดอาการหวงจึงเอ่ยถามขึ้นทันที“ข้าขอเป็นผู้ตอบแทนสหายปินได้หรือไม่ ข้ามีชื่อว่าสวีจง ในเมื่อข้าเป็นผู้วาดภาพ ข้าย่อมรู้ความหมายดีที่สุด”สวีจง คุณชายที่วาดภาพเสร็จสิ้นแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ จึงได้เห็น ปินจางหมิ่นพูดคุยกับกลุ่มของคุณหนูคุณชายตัวน้อยอยู่ เขารู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าบุคคลเหล่านี้ต้องมิธรรมดา ดังนั้นจึงต้องการเอาตนเองเข้ามาอยู่ในวงสนทนานี้ด้วยอย่างแนบเนียน“อาปิน นี่คือคุณหนูซุนซูลี่ คุณชายหมิงเย่ และคุณชายจางอี้หมิง พวกเขาพักที่จวนในพื้นที่เหลียนฮวา” ปินจางหมิ่นเอ่ยแนะนำกลุ่มของจางอี้หมิงให้กับสหายได้รู้จัก“ยินดีต้อนรับสู่เมืองหลวงของแคว้นฉินขอรับ” สวีจงเอ่ยต้อนรับพลางยกพัดขึ้นมาพัดเบา ๆ คุณชายสวียังมิทันได้ตอบความหมายของภาพที่วาด ก็ต้องปิดปากลงไปเมื่อมีเสียงทักมาทางด้านหลัง“คารวะคุณชายสวี คุณชายปินเจ้าค่ะ ข้ายินดียิ่งนักที่ได้รับชมฝีมือการวาดภาพของคุณชายสวีในวันนี้ เสียดายที่ข้าม