Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 221 - Bab 230

ฉึก!เสียงของลูกธนูที่พุ่งมาด้วยความเร็วและแรงปักลงไปบนขาของชายร่างใหญ่ตรงหน้าจางอี้หมิงราวกับจับวางจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากลูกธนูนั่นมีหัวเป็นตะขอ เมื่อถูกยิงว่าสร้างเจ็บปวดแล้ว การถอดออกนั้นยิ่งเจ็บปวดมากกว่า“โอ้ย!”เด็กน้อยที่กำลังตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินเสียงร้องของคนร้ายก็ลืมตา ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งมุ่งตรงมาทางที่ตนเองนอนอยู่“ท่านอ๋องน้อย เป็นเช่นไรบ้างขอรับ”จากเสียงพูดทำให้จางอี้หมิงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเป็นชายคนหนึ่งที่แต่งชุดสีดำทั้งตัวปิดหมดทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ใบหน้าและเส้นผม ชายคนนั้นเอ่ยถามเด็กน้อยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลจางอี้หมิงยังไม่ทันได้ตอบอันใดเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก คาดว่าตอนที่เจ้าคนชั่วนั่นทุ่มเขาลงมาคงทำให้ปากแตกเพราะไปกระแทกกับพื้นดิน ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน ไม่มีไฟคบเพลิงส่องสว่างมากมายดั่งในเมืองที่กำลังจัดงานรื่นเริง แต่ตะเกียงที่จางอี้หมิงนำมาก็มีแสงสว่างเพียงพอให้เด็กน้อยมองเห็นได้เลือนราง“ท่านอ๋องน้อย ข้าน้อยเป็นองครักษ์หน่วยเหลียงไป๋ นาม ซาน(3) องครักษ์ส่วนตัวของหนิงอ๋องที่รับมอบหมายให้ถวายความคุ้มครองแก่ท่าน

ภายในจวนอ๋องเมืองไห่ถังเงียบสงัดกว่าวันไหน ๆ เวลาต้นยามห้าย(21.00 – 22.59) ท่านหมอกู้ก็เปิดประตูออกมาจากห้องที่ทำการรักษาจางอี้หมิง ทำให้จางอี้เทา หลี่อ้าย และองครักษ์ทั้งหมดกรูเข้าไปสอบถามด้วยความรีบเร่ง“ท่านหมอ หมิงเอ๋อร์ บุตรชายของข้าเป็นเช่นไรบ้าง” จางอี้เทาและหลี่อ้ายเอ่ยถามออกไปพร้อมกัน“ท่านหมอ ท่านอ๋องน้อยปลอดภัยแล้วหรือไม่” องค์รักษ์อีเองก็ถามออกไปบ้าง“หยุด พวกเจ้าหยุดก่อน ข้าเหนื่อยยิ่งนัก ขอเวลาให้ข้าได้นั่งพักสักครู่” ท่านหมอกู้เดินนำไปนั่งลงบนโต๊ะกลมในอีกห้องหนึ่งซึ่งจัดไว้เป็นที่พักของหมอและผู้ช่วย ชายชรายกแก้วชาขึ้นดื่มหลังจากที่สาวใช้รินใส่ถ้วยไว้ให้“ท่านอ๋องน้อยปลอดภัยแล้ว อาการไม่น่าเป็นห่วง เพียงแต่ต้องพักรักษาตัวนานหลายเดือน”“ลูกข้าปลอดภัยแล้วเหตุใดถึงต้องพักรักษาตัวนานเช่นนั้นเล่าท่านหมอ” จางอี้เทาถามต่อด้วยความวิตกกังวล หากอาการปลอดภัยแล้ว เหตุใดจึงต้องนอนพักนานถึงเพียงนั้นเล่า“ท่านอ๋องน้อยแขนข้างซ้ายหัก ข้าต้องดามแขนไว้ หากเป็นไปได้ก็อย่าใช้แขนข้างนั้นจนกว่าจะหายดี นอกจากนี้มีอาการปากแตก ลำตัวมีรอยฟกช้ำจากการโดนของแข็งกระแทก และยังมีอาการจุกปวดจากการถูกเหว

เวลาผ่านไปได้เจ็ดวัน อาการของจางอี้หมิงก็ดีขึ้นมาก องครักษ์อี (1) ส่งสารไปรายงานให้หนิงอ๋องได้รับทราบตั้งแต่วันแรกที่เกิดเหตุการณ์ เพราะเหตุนี้หนิงอ๋องจึงมีรับสั่งให้หัวหน้าองครักษ์อีจัดทหารติดตามคอยอารักขาท่านอ๋องน้อยอย่างใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิมโดยหัวหน้าองครักษ์ได้มอบหมายให้องครักษ์ซาน(3) และองครักษ์ชี(7) เป็นผู้ติดตามท่านอ๋องน้อยอย่างเปิดเผย ส่วนองครักษ์ที่เหลือก็ให้กลับไปอยู่ในเงาเช่นเดิม ตั้งแต่นั้นมาจางอี้หมิงจึงต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานะของตนเองอี้หมิงให้บิดาและมารดากลับไปที่หมู่บ้านหลัวถงเพื่อดำเนินการตามแผนการทดลองผลิตสินค้าต่าง ๆ รวมทั้งเตรียมความพร้อมในส่วนของการกระจายสินค้าและการรับคู่ค้าในอนาคตด้วยระหว่างที่พักรักษาตัวอยู่ที่จวนอ๋อง จางอี้หมิงมิได้นิ่งนอนใจ เขาเพียงแขนหักเท่านั้น แต่สมองมิได้รับความกระทบกระเทือนไปด้วย จากวันแรกที่เปิดรับคู่ค้าทำให้จางอี้หมิงตระหนักได้ว่า มีผู้คนสนใจมากมาย รวมทั้งการหาแนวทางในการพัฒนาเมืองไห่ถังด้วย เขายังมีสินค้ามากมายที่สามารถนำมาผลิตและกระจายสินค้าออกไปทั่วแคว้น ติดอยู่เพียงอย่างเดียวว่าวัตถุดิบที่ต้องใช้ในสินค้าทั้งหมดนั้นมีส่วนผสมหลัก

วันเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกินสำหรับจางอี้หมิง เขาพักรักษาตัวอยู่ที่จวนอ๋องมาสักระยะแล้ว แม้อาการจะดีขึ้นแต่ท่านหมอกู้ก็ยังไม่วางใจ เหตุเพราะบาดแผลนั้นยังเด่นชัดอยู่แม้จะไม่ฉกรรจ์เช่นเดิม ดังนั้นเด็กน้อยจึงได้แต่เบื่อหน่าย อยากกลับไปทำงานที่คิดเอาไว้จะแย่ทุกสองวันจางอี้เทาและหลี่อ้ายจะเดินทางเข้ามาในเมืองไห่ถังเพื่อเยี่ยมบุตรชายและรับงานต่าง ๆ ที่อี้หมิงวางแผนไว้กลับไปทำ รวมทั้งนำปัญหาที่พบเจอในการทดลองกลับมาปรึกษาด้วยจางอี้เทาได้เกลี่ยกล่อมบ้านซุนให้เข้าร่วมกับบ้านจางเพื่อเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำงานด้วย แน่นอนว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของความคิดจางอี้หมิง เพราะแต่เดิมการผลิตหัวเชื้อน้ำตาลผัก บ้านซุนก็เป็นผู้ผลิตอยู่แล้วเด็กน้อยอธิบายให้เข้าใจว่าหัวเชื้อน้ำตาลผักนั้นมีมูลค่าน้อยกว่าการผลิตน้ำมันลูกหนาม อีกทั้งเรื่องการผลิตเกลือ เด็กน้อยยังมิวางใจผู้ใดแต่ครั้นจะให้ทำเอง สมาชิกบ้านจางที่สามารถเป็นแรงงานได้ก็มีเพียงแค่สองคนคือจางอี้เทาและหลี่อ้ายเท่านั้นดังนั้นเขาจึงคิดเกลี่ยกล่อมให้บ้านซุน หลวนซาน อาห้าว และคนหนุ่มจำนวนห้าคนที่ได้เคยร่วมฝ่าฟันภัยหนาวด้วยกันมาเป็นผู้นำสอนชาวบ้าน

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน หนิงอ๋องได้รับสารจากจางอี้หมิงที่หนึ่งในองครักษ์เหลี่ยงไป๋เป็นผู้นำมามอบให้แก่เขาถึงมือภายในตำหนักเมื่อพิจารณาดูแล้วเห็นว่าคงเป็นเรื่องเร่งด่วนหรือคำร้องขอเป็นแน่จึงเปิดอ่านทันที แล้วก็เป็นไปตามคาดข้อความที่ส่งทำให้ท่านอ๋องถึงกับชอบใจและหัวเราะออกมาเสียงดัง แม้แต่อ๋องน้อยหนิงเทียนที่เดินทางมาเข้าเฝ้าพระบิดาเพื่อรายงานความคืบหน้าเกี่ยวกับการปลูกผักก็ได้ยินชัดเจน จึงกล่าวเรียกและเคาะประตูส่งสัญญาณออกไป“เสด็จพ่อ ลูกเองพะย่ะค่ะ”“อ๋องน้อยหรือ เข้ามาสิ”ท่านอ๋องเอ่ยอนุญาตให้พระโอรสเข้ามาในห้องทรงงานได้ อ๋องน้อยจึงเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะค้อมศีรษะ ทำความเคารพบิดาตามปกติ“มีเรื่องอันใดน่ายินดีหรือพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อถึงได้สรวลอย่างพอพระทัยเช่นนี้”“เอาไปอ่านดูสิ น้องชายของเจ้าส่งมาจากแคว้นฉิน” หนิงอ๋องตอบคำถามพระโอรสและยื่นจดหมายให้“นี่น้องชายหมิงถึงกับผลิตเกลือได้เชียวหรือ”อ๋องน้อยหนิงเทียนเงยพักตร์ขึ้นเอ่ยถามหนิงอ๋องด้วยความประหลาดใจ เนื้อความในจดหมายแจ้งเรื่องอาการป่วยของจางอี้หมิงและแผนการที่เด็กน้อยได้วางไว้กับท่านเจ้าเมืองไห่ถังเกี่ยวกับการผลิตเกลือออกขา