All Chapters of บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Chapter 251 - Chapter 260

ระหว่างรอให้ถึงวันเกิดฮูหยินใหญ่จือเฟยอิน จางอี้หมิงก็ไม่ได้ทำอันใด วัน ๆ เขาเอาแต่เที่ยวเล่น ลัดเลาะไปทั่วเมืองหลวงพร้อมกับอาซาน ส่วนซุนซูลี่กับซุนหมิงเย่ต้องเตรียมตัวเข้าสำนักศึกษา โดยมี จางอี้เทาเป็นผู้ดำเนินการ เขากลับไปยังสถานศึกษาเดิมและทำเรื่องทุกอย่างให้กับบุตรชายบุตรสาวบุญธรรมสหายที่เป็นอาจารย์ในสำนักศึกษาเมื่อทราบว่าอี้เทาพักอยู่พื้นที่เหลียนฮวา ก็ยิ่งอยากเข้าหาและทำความรู้จัก รวมทั้งรับปากว่าจะดูแลบุตรชายหญิงทั้งสองคนให้เป็นอย่างดีและเช้าวันงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าจางก็มาถึง หูไป๋หง จางอี้เทา จางอี้หมิงและหลี่อ้าย แต่งกายอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังดูเหมาะสม อาซานถือของขวัญวันเกิดติดตามจางอี้หมิงขึ้นรถม้าเตรียมตัวเดินทางไปยังจวนตระกูลจาง ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของครอบครัวเขาจางอี้หมิงเลือกเอาวันนี้เป็นวันเริ่มแผนการ เนื่องจากมั่นใจว่าอย่างน้อยในงานเลี้ยงก็มีแขกร่วมงานมากมาย ฮูหยินใหญ่จะทำอันใดคงต้องคิดให้มากหน่อยทำเช่นไรได้ คนพวกนี้รักหน้าตาของตนเองยิ่งในงานเลี้ยงนี้จัดขึ้นที่จวนตระกูลจาง มันช่างเต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นเริงสมกับเป็นงานมงคล มีแขกเหรื่อมากมายทยอยมาร่ว

“แต่พ่อเห็นด้วยกับท่านย่าของเจ้านะ หมิงเอ๋อร์”“ท่านแม่ขอรับ ท่านย่ากับท่านพ่อ รังแกข้าขอรับ ข้าเสียใจยิ่ง” จางอี้หมิงลุกขึ้นไปหามารดาและเอ่ยเสียงออดอ้อนหลี่อ้าย เขากอดแขนมารดาไว้แน่น ทำท่าทางคล้ายตนเองถูกผู้ใหญ่รังแกเสียหนักหนาหลี่อ้ายเห็นเช่นนั้นก็ใจอ่อนยวบ บุตรชายของนางน้อยครั้งจะออดอ้อนเช่นนี้ แต่ละวันมีแต่เรื่องให้ต้องจัดการ ตัวหรือก็เล็กเพียงเท่านี้ จนบางครั้งเจ้าตัวคงลืมไปว่าตนเองอายุแค่เพียงหกขวบปี“คืนนี้ท่านพี่นอนห้องรับแขกนะเจ้าคะ ข้อหารังแกหมิงเอ๋อร์ แม่จัดการเช่นนี้ดีหรือไม่” หลี่อ้ายหันไปคาดโทษสามี พลางเอ่ยถามความพอใจของบุตรชาย“มะ ไม่ดีขอรับท่านแม่ ท่านพ่อข้อหาไม่ร้ายแรง โทษไม่ถึงขั้นประหารชีวิต ให้ท่านพ่อนอนกับท่านแม่ดีแล้วขอรับ ส่วนท่านย่า ต้องลงโทษด้วยการให้ข้าไปนอนด้วยดีหรือไม่ขอรับ”“เป็นการลงโทษที่ดีมาก หมิงเอ๋อร์ พ่อเห็นด้วย”“เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเป็นการลงโทษที่ข้าขาดทุนเล่าเจ้าค่ะ” หลี่อ้ายเปรยออกมา ทุกคนในที่นั้นจึงส่งยิ้มและหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างมีความสุขเมื่อครบกำหนดที่ทางวังหลวงต้องนำส่งป้ายเชิดชูวงศ์ตระกูล ขบวนแห่ไล่ยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา ชาวบ้านออกมาร

เมืองหลวงแคว้นฉินยังคงคลาคล่ำไปด้วยเหล่าผู้คนมากมาย คืนและวันต่างผันผ่านไปดั่งสายน้ำที่มิมีวันไหลย้อนกลับ กิจวัตรประจำวันของสมาชิกตระกูลจางเองนั้นก็ขับเคลื่อนไปดังที่สมควรจะเป็น เริ่มต้นจากนางหู นางมักมีเหล่าฮูหยินผู้เฒ่าที่รู้จักคุ้นเคยกันมาอย่างดีตั้งแต่เป็นฮูหยินรองของตระกูลจางสายหลักมาร่วมจิบชายามบ่ายเกือบทุกวันแต่มิใช่ว่านางหูเอาแต่จัดงานเลี้ยงไม่ทำงานอันใด นางถือโอกาสนี้ช่วยบอกต่อสินค้าของกลุ่มการหลัวถงด้วยในที นี่เป็นกุศโลบายการหาลูกค้าทางหนึ่งที่จางอี้หมิงแนะนำให้ท่านย่าของตนทำ เขาไม่อยากให้ท่านย่าต้องทนเหงา การจัดงานเลี้ยงขึ้นก็สามารถช่วยในเรื่องของการประชาสัมพันธ์สินค้าได้เป็นอย่างดีจางอี้เทาได้กลับเข้าไปสอนหนังสือในสำนักศึกษาที่ซุนซูลี่และซุนหมิงเย่ได้เข้าไปเล่าเรียน เด็กทั้งสองมีบิดาคอยแนะนำและยังเป็นอาจารย์ด้วย การกลั่นแกล้งจึงน้อยลง และก็แทบจะไม่มีเลยเมื่อคุณหนูทั้งหลายทราบว่าเหลาอาหารซิ่งฝูทำตามคำสั่งของคุณหนูซุน ตอนนี้เหล่าคุณหนูทั่วเมืองหลวงจึงกลายเป็นดั่งลูกแมวเชื่องไปเสียแล้วทางด้านหลี่อ้ายเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เมื่อท่านหมอมาตรวจก็แจ้ง

“อ๋องน้อย เจ้าจะเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว มีข้อเสนออันใดอีกเช่นนั้นหรือ” ฮ่องเต้เอ่ยถามพลางยกพระสุธารสชาขึ้นจิบ“มิใช่ว่าตอนนี้ฝ่าบาทกำลังหาทางเลื่อนขั้นให้สนมรักอยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ แต่ก็เกรงว่าพระสนมเพิ่งเข้าวังมาใหม่ ไม่มีครอบครัวคอยหนุนหลัง การที่จะมอบตำแหน่งให้ก้าวล้ำเกินสนมนางอื่น พระองค์ก็เกรงว่าจะดูแลและปกป้องนางได้มิเต็มที่ แต่ถ้าหากไม่เลื่อนขั้นให้ ด้วยตำแหน่งเพียงนั้นก็คงถูกรังแกได้อย่างง่ายดาย เช่นนั้นหากฝ่าบาทร่วมมือกับกระหม่อม พวกเราจะได้ผลประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย ฝ่ายบาทสนใจในข้อเสนอของกระหม่อมแล้วหรือยังพ่ะย่ะค่ะ” “จะ เจ้าถึงกับรู้เรื่องนี้เชียวหรือ ข้าคงไม่สามารถดูถูกความสามารถของเจ้าได้เสียแล้ว มีอันใดก็จงบอกมา” ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างไม่ใคร่พอพระทัยนัก เหตุใดเด็กตรงหน้าถึงล่วงรู้แม้แต่ความในใจ ความชอบของตนเอง หรือว่าเด็กคนนี้เลี้ยงภูตผีไว้ใช้งานกันโดยที่ฮ่องเต้หารู้ไม่ว่า หากหน่วยเหลียงไป๋ต้องการรู้เรื่องอันใดแล้ว พวกเขามีวิธีการมากมายให้ได้คำตอบ มิเช่นนั้นจะมีเพียงแค่สิบคนเท่านั้นหรือ แต่ละคนล้วนมีความสามารถแตกต่างกันไป หนิงอ๋องเป็นคนมองการณ์ไกล แม้แต่บุตรในอุทรอย่างอ๋องน้

“ฮูหยินใหญ่ ท่านจะมิเสียมารยาทเกินไปหรอกหรือ ป้ายทองเว้นโทษตายนี้เป็นของตระกูลจางของข้า เหตุใดข้าต้องมอบให้ท่านด้วย” เป็นหูไป๋หงที่เอ่ยขัด“เจ้ากับข้าก็เป็นฮูหยินตระกูลจางเช่นกัน เหตุใดข้าจะใช้ไม่ได้”“ฮูหยินใหญ่ ท่านคงลืมไปแล้วว่าท่านทำหนังสือแยกบ้านตัดขาดกันแล้วก่อนที่พวกข้าจะย้ายไปอยู่ที่เมืองหลัวถง” จางอี้เทาเอ่ยค้านเสียงเรียบ“ได้ ข้ายินยอมมอบป้ายวิญญาณท่านพี่ให้กับเจ้าเพื่อแลกกับป้ายทองละเว้นโทษตาย แต่เจ้าก็คงรู้ว่าพวกเราทำหนังสือตัดขาดกันแล้ว เช่นนั้นในเมื่อป้ายทองมอบให้ตระกูลจาง พวกเจ้าต้องทำพิธีกลับเข้ามายังตระกูลจางก่อน ป้ายทองเว้นโทษตายจึงมีผลบังคับใช้ได้หลังจากนั้นก็ให้ท่านผู้อาวุโสประจำตระกูลทำพิธีร่วมกับท่านนักพรตในการจัดทำป้ายวิญญาณท่านพี่อันใหม่ขึ้นมา ข้าต้องการทำพิธีในวันนี้เลย เพราะอาซือคงรอไม่ไหวหากต้องเลื่อนออกไปอีกหลายวัน พิธีการเป็นเเช่นนี้พวกเจ้าเห็นด้วยหรือไม่”ฮูหยินผู้เฒ่าจางถามแขกที่มาเยือนแต่เช้าในวันนี้ด้วยความร้อนรน ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องช่วยชีวิตลูกชายของนางไว้ให้ได้“ได้ การทำพิธีมิได้มีเรื่องยุ่งยากอันใด ฮูหยินใหญ่สามารถให้พ่อบ้านทำพิธีได้เลย” จางอี้เ