Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 261 - Bab 270

จางอี้เทาและหลี่อ้ายก้าวลงจากรถม้าพร้อมกันเมื่อม้าวิ่งเข้ามาหยุดถึงหน้าเรือนตระกูลจาง พวกเขาเพิ่งกลับมาจากโรงหมอ หลี่อ้ายถึงกับโวยวายสามีเสียงเบาเมื่อเขามิยอมให้นางได้เดินเอง“ท่านพี่เจ้าคะ ปล่อยข้าลงเถอะเจ้าค่ะ ข้ามิเป็นอันใดแล้ว” หลี่อ้ายพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดของสามีที่กำลังอุ้มนางอยู่“มิได้หรอก น้องหญิงยังดูเหนื่อยล้านัก ขอให้พี่ได้อุ้มน้องหญิงเดินเถิด” จางอี้เทาไม่ฟังคำของภรรยา เขายิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก หลี่อ้ายจึงได้แต่ใช้มือคล้องคอสามีเอาไว้อย่างอ่อนใจ“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าเพียงแค่ตั้งครรภ์ มิได้เจ็บป่วยอันใดนะเจ้าคะ” หลี่อ้ายเอ่ยประท้วงออกมาเสียงไม่ดังมากนัก ด้วยนางกำลังอับอายต่อองครักษ์ของบุตรชายที่เดินตามหลังมาอยู่“ยิ่งน้องหญิงกำลังตั้งครรภ์พี่ยิ่งต้องคอยดูแลไม่ห่าง วันนี้ช่างเป็นวันที่ดียิ่งนัก พวกเราได้ป้ายวิญญาณท่านพ่อกลับมา และน้องหญิงยังมาตั้งครรภ์อีก อาซานเจ้าว่าจวนเราควรจัดงานมงคลเพื่อฉลองความสุขดีหรือไม่”จางอี้เทาเอ่ยถามองครักษ์ของบุตรชายด้วยน้ำเสียงร่าเริง ใบหน้าของเขายิ้มน้อย ๆ อย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข หลังจากที่ทั้งสามคนมานั่งในห้องโถงของจวนแล้ว“

เช้าวันถัดมา หลี่อ้ายที่นั่งเฝ้าบุตรชายตลอดทั้งคืน นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อนางได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของจางอี้หมิงอาปาที่เฝ้าอยู่ด้วยรีบเข้าไปตรวจดูอาการของเจ้านายตัวน้อยทันที“ท่านองครักษ์ หมิงเอ๋อร์เป็นอันใด เหตุใดถึงได้ร้องด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้” หลี่อ้ายตื่นเต็มตา นางลุกออกไปยืนข้างเตียงของบุตรชาย ปล่อยให้อาปาได้ดูอาการบุตรชายอย่างใกล้ชิด“นายหญิงจาง คุณชายน้อยต้องพิษที่มีฤทธิ์ทำลายอวัยวะจากภายใน วันนี้เป็นวันที่สองของการถูกพิษ ความเจ็บปวดจึงรุนแรงมากขึ้นขอรับ” “โธ่ หมิงเอ๋อร์” หลี่อ้ายเสียงสั่น นางได้แต่ยืนมองบุตรชายเริ่มร้องและดีดดิ้นด้วยความเจ็บปวด ยิ่งเห็นว่าจางอี้หมิงนอนดิ้นและเอามือกุมท้องตลอดเวลาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ หัวใจของคนเป็นแม่อย่างนางยิ่งสลาย“หมิงเอ๋อร์ เริ่มออกอาการแล้วใช่หรือไม่” เป็นเสียงของจางอี้เทาที่เดินเข้ามายังห้องของบุตรชายเอ่ยถาม เขาเห็นอาการเจ็บปวดและดิ้นทุรนทุรายของมารดาจึงนึกถึงบุตรชาย หากนางหูทรมานเช่นนั้น จางอี้หมิงคงมิต่างกันหลังจากที่อาลิ่วให้ยาระงับความปวดกับนางหูเรียบร้อยแล้วจางอี้เทาจึงรีบเดินกลับมายังห้องของบุตรชายและพบว่า

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่อาลิ่วกำหนดให้ทุกคนได้เตรียมใจ สมาชิกตระกูลจางเขตพื้นที่เหลียนฮวาทุกคนจึงมาอยู่รวมตัวกันในห้องนี้ ห้องที่มีเด็กน้อยอันเป็นที่รักนอนอยู่หลี่อ้ายกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของจางอี้หมิงเคียงข้างกันกับนางหูที่อาการดีขึ้นมากแล้ว เด็กน้อยได้รับยาบรรเทาอาการปวดทำให้นอนหลับไหลตลอดเวลาใบหน้าที่เคยสดใสนั้นซีดเซียว ริมฝีปากดำคล้ำ มีเพียงหน้าอกที่หายใจขึ้นลงแผ่วเบาเท่านั้นที่ทำให้รับรู้ว่าจางอี้หมิงยังไม่จากไปไหน แต่หากไม่สังเกตให้ดีคงนึกว่าเป็นร่างที่ไร้ลมหายใจไปเสียแล้วนางหูและหลี่อ้ายร้องไห้เงียบ ๆ ครอบครัวซุนไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้อง เพราะต้องคอยดูแลซุนซูลี่และซุนหมิงเย่ที่ยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องแบบนี้“หมิงเอ๋อร์ หากว่าเจ้าเจ็บปวดเกินไป จงไปเถอะ แม่จะไม่รั้งเจ้าไว้” หลี่อ้ายเอ่ยพลางลูบศีรษะบุตรชายเบา ๆ“หมิงเอ๋อร์ เหตุใดจึงทำเช่นนี้ เหตุใดเจ้าช่างโง่เขลา เลือกที่จะช่วยย่า เจ้ามิคิดหรือว่าย่าจะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใดที่เป็นคนเห็นแก่ตัวปล่อยให้หลานเสียสละตนเอง เหตุใดสวรรค์จึงใจร้ายกับครอบครัวเราเหลือเกิน” นางหูฟูมฟายตีอกชกหัวตนเอง นางแก่แล้ว อีกไม่กี่ปีก็ต้องตก

อีกด้านหนึ่งของจวน จางอี้หมิงที่ปลอดภัยจากพิษร้ายแล้วกำลังหวนคิดถึงความฝัน อาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวดบริเวณท้องที่ร่างกายเล็ก ๆ นี้ทนไม่ไหว หรือเป็นเพราะยาระงับความเจ็บปวดที่อาลิ่วให้เขากินก็สุดจะรู้ สติสัมปชัญญะของเขาจึงดับวูบไปและได้ลอยละล่องกลับไปยังโลกใบเดิมที่เคยจากมาในฝันนั้น...เขารับรู้ได้ว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เขาเห็นแม่ครูกำลังถูกประคองด้วยรวิสา หญิงสาวที่เติบโตมาด้วยกันและยังเป็นรักแรกของเขา ทั้งสองคนเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องพักผู้ป่วยก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอานนท์เห็นร่างของตนเองนอนอยู่บนเตียงคล้ายคนที่กำลังนอนหลับเท่านั้น ร่างของเขาซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อแม่ครูเข้าไปถึงในห้องพักแล้ว พยาบาลที่ดูแลอยู่จึงหลบออกจากห้องเพื่อให้แขกที่มาเยี่ยมได้ใช้เวลาส่วนตัวกับคนไข้แม่ครูนั่งลงข้างเตียง ยกมืออันเหี่ยวย่นตามกาลเวลาลูบไปบนศีรษะของอานนท์อย่างรักใคร่ น้ำตาของหญิงชราเอ่อล้นออกมาจากดวงตา โดยมีรวิสาคอยปลอบอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง“นนท์ เมื่อไหร่ลูกจะตื่นขึ้นมาเสียที อย่าทำให้แม่เป็นห่วงได้ไหม” แม่ครูเอ่ยกับร่างคนไข้บนเตียง ก็ไม่รู้ว่าคำบอกนั้นจะส่งไปถึงคนที่ฟังอยู่ได้หรือ

ศพของฮูหยินผู้เฒ่าจือเฟยอิน ถูกนำไปทิ้งที่ป่าท้ายเมือง หาได้มีการทำพิธีอันใดไม่ จางอี้หมิงมิได้รู้สึกผิดกับเรื่องนี้ เพราะถ้ามิใช่ความเห็นแก่ตัวอยากทำร้ายครอบครัวของตนเองก่อน คงไม่เกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้นมาจางอี้หมิงได้พบท่านตากับท่านยายแล้วเช่นกัน โดยหลี่อ้ายถือเอาวันพักผ่อนในสัปดาห์หนึ่งของทุกคนกลับไปเยี่ยมบิดามารดาของตนที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวง เมื่อพ่อแม่ลูกได้กลับมาเจอกันก็เกิดภาพอันน่าประทับใจอย่างเหลือล้นหลี่อ้ายสวมกอดบิดามารดาด้วยความรักและคิดถึง ในขณะที่ท่านตาและท่านยายของอี้หมิงก็โอบบุตรสาวไว้อ้อมแขนอย่างห่วงหา ท่านทั้งสองแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับตอนที่รู้ว่าหลี่อ้ายถูกขับไล่ให้ไปอยู่ชายแดนพร้อมสามีและลูกของนาง“นั่นใช่จางอี้หมิง หลานรักของยายใช่หรือไม่ เจ้าตัวโตขึ้นขนาดนี้แล้วหรือ” หญิงชราหันมามองเด็กชายที่หลบอยู่หลังหลี่อ้าย ซึ่งจางอี้หมิงก็พยักหน้ารับน้อยๆ“ขะ ข้าจางอี้หมิงขอรับ” เขาตอบกลับไปด้วยท่าทีเงอะงะโธ่...ก็คนไม่เคยมีตายายนี่นา จะทำตัวไม่ถูกบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดาในวันนั้นจางอี้หมิงถูกสวมกอดอยู่หลายหน เขาได้รับเสื้อผ้ามากมายจากท่านตาผู้เป็นคหบดีค้าผ้าในคราแรกก็คิ