All Chapters of บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Chapter 231 - Chapter 240

“หึ! เพียงแค่แก้ปัญหาครั้งเดียวก็คุยอวดตลอดไปได้หรือ”“ครั้งเดียวเช่นนั้นหรือ ข้าว่ามิถูกนัก ความดีความชอบในการทำสัญญากับแคว้นเหลียงเกี่ยวกับการซื้อขายถ่านและน้ำมันลูกหนามก็มิใช่ว่าเป็นฝีมือของเจ้าเมืองไห่ถังหรอกหรือ หรือว่าเจ้าเมืองเยว่หยางอายุมากความเลอะเลือนหลงลืมความดีของผู้อื่นไปสิ้นแล้ว”เจ้ากรมการเมืองเอ่ยขึ้น ด้วยตัวเขานั้นเกลียดนักผู้ที่มิทำหน้าที่ของตนให้ดีแล้วยังขัดขวางคนอื่น คงเพราะถือว่าตนถือครองสูตรการผลิตเกลือมาหลายชั่วอายุคนละมั้งจึงได้หยิ่งผยองเช่นนี้“ขอบคุณขอรับท่านเจ้ากรมการเมือง” เจ้าเมืองไห่ถังประกบมือคาราวะเจ้ากรมการเมืองที่สนับสนุนอย่างนอบน้อม“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้าเมืองไห่ถังมีข้อเสนออันใดก็รีบพูดออกมา หากว่าเป็นวิธีที่ดีข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม” ในที่สุดฮ่องเต้ฉินหลงก็เอ่ยตัดการทะเลาะของเหล่าขุนนาง“กราบทูลฝ่าบาท ในเมื่อแคว้นจ้าวเรียกร้องเครื่องบรรณาการเป็นเกลือจำนวนมาก ภายในระยะเวลาสามเดือนเช่นนี้แล้ว หากรอให้เมืองเย่วหยางผลิตเห็นทีจะไม่ทันการ เหตุใดทางราชสำนักจึงไม่ทำประกาศออกไปให้ชาวบ้านชาวเมืองภายในแคว้นฉินว่า หากผู้ใดมีสูตรการผลิตเกลือและสามารถผลิตเกลือออ

“คุณชายน้อย คุณชายน้อยขอรับ”ในระหว่างที่กำลังยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงของอาซานที่เร่งเข้ามาหาจางอี้หมิงในเรือนสำหรับทดลองการผลิตเกลือก็ดังขึ้นมา“มีอันใดหรือพี่อาซาน”“ท่านเจ้าเมืองฝากจดหมายมาให้คุณชายน้อยขอรับ” อาซานตอบแล้วจึงยื่นจดหมายนั่นให้กับเจ้านายจางอี้หมิงรับจดหมายมาถือไว้พร้อมกับเปิดออก เด็กน้อยไล่สายตาอ่านจนจบก่อนจะยิ้มออกมา“มีเรื่องด่วนอันใดหรือไม่ขอรับ”“เป็นข่าวดีพี่อาซาน ท่านเจ้าเมืองส่งจดหมายมาแจ้งว่าทางราชสำนักประกาศตามหาผู้ที่รู้สูตรการผลิตเกลือแล้ว อีกไม่นานประกาศคงมาถึงเมืองไห่ถัง”จางอี้หมิงยื่นจดหมายกลับคืนให้องครักษ์ส่วนตัว พลางกล่าวขอบคุณท่านอ๋องในใจเงียบ ๆ ที่หนิงอ๋องสามารถทำตามคำขอร้องของเขาได้อย่างรวดเร็วแต่ก็นะของฟรีไม่เคยมีในโลก ท่านอ๋องเองก็มีขอแลกเปลี่ยนการช่วยเหลือในครั้งนี้เป็นอาหารที่แปลกใหม่เพิ่มมากขึ้น ซึ่งท่านอ๋องยินดีรับซื้อตามปกติ จางอี้หมิงมีหรือจะไม่ดีใจที่สามารถหาตลาดมารองรับสินค้าของตนเองที่คิดจะผลิตขึ้นมาในอนาคตได้ในคราวเดียวไม่รู้ว่าจะเคี่ยวไปหรือไม่ แต่หากอยากได้ของเร็วๆก็ต้องมีการแลกเปลี่ยนเป็นธรรมดา จางอี้หมิงส่ายหน้าเพื่อหลุดออก

วันเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันจางอี้หมิงยังมิเคยได้หยุดพักเลยแม้แต่น้อย เรื่องการเล่าเรียนเขียนอ่านหนังสือนั้นอย่าได้พูดถึง เด็กน้อยเลือกที่จะละเลยการเรียนเกี่ยวกับกาพย์ โคลง เพลง พิณ และหมาก ทั้งหมด โดยเขาให้เหตุผลว่า สิ่งพวกนี้ขอเรียนหลังจากที่นำพากลุ่มการค้าหลัวถงให้เป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งสามแคว้นก่อน เขาจึงจะมาสนใจของพวกนี้ในภายหลังจางอี้เทาในฐานะที่เป็นบัณฑิต ไม่ชอบการค้าขาย ก็ได้แต่ทำใจในเมื่อบิดาของเขาที่ทำการค้ามิเคยห้ามปรามเขาในการมุ่งเป็นบัณฑิต ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะฝืนใจจางอี้หมิง ขอเพียงบุตรชายมีความสุขก็เพียงพอแล้ว“คุณชายน้อยขอรับ มีสารจากเถ้าแก่หวังและท่านเจ้าเมืองขอรับ” อาชี (7) องครักษ์เหลียงไป๋เดินแกมวิ่งเข้ามายังห้องทำงานของจางอี้หมิงก่อนจะยื่นสารให้เจ้านายตัวน้อย ห้องนี้อยู่ในอาคารที่สร้างขึ้นมาใหม่พร้อมกับบ้านหลังใหญ่ที่เพิ่งจะแล้วเสร็จไปไม่นานจางอี้หมิงเปิดสารที่เถ้าแก่หวังส่งมาให้ เขาอ่านดูอย่างละเอียดก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ“ข่าวดีเช่นนั้นหรือขอรับ”“ใช่แล้ว เถ้าแก่หวังต้องการเกลือจำนวน10 เกวียนเพื่อส่งไปยังแคว้นหลิน พี่อาชีรบกวนไปแจ้งให้ท่านพี่อาห้าวเตรียม

เมื่อสิ่งที่ทางแคว้นจ้าวต้องการพร้อมเพียงแล้ว ฮ่องเต้ฉินหลงจึงมอบหมายให้องค์ชายพระองค์หนึ่งเป็นผู้นำตัวแทนแคว้นฉินนำเครื่องบรรณาการทั้งหมดไปส่งมอบให้กับแคว้นจ้าวทันตามเวลาที่กำหนด ทางแคว้นจ้าวพอใจกับเครื่องบรรณาการครั้งนี้มากและยังได้รับใบสั่งซื้อจากพ่อค้าในแคว้นจ้าวมาอีกจำนวนหนึ่งเมื่อเหล่าตัวแทนในการส่งมอบเครื่องบรรณาการเดินทางกลับมายังแคว้นฉินในเวลาต่อมา ฮ่องเต้จึงเรียกประชุมขุนนางและผู้ที่ทำความดีความชอบในครั้งนี้เพื่อปูนบำเหน็จตามความสามารถนั้นท้องพระโรงแคว้นฉินจึงมีเหล่าขุนนางมาประชุมพร้อมเพรียงกันในวันต่อมา“การนำส่งเครื่องบรรณาการในครั้งนี้ประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี ความดีความชอบที่แต่ละคนสมควรได้ก็จงปูนบำเหน็จไปตามนั้น หานกงกง จงประกาศออกไปได้” ฮ่องเต้ฉินหลงบอกกงกง ให้ขันทีประกาศราชโองการในที่ประชุมขุนนางหานกงกงประกาศความดีความชอบไปตามลำดับที่ทุกคนสมควรได้รับ เมื่อครบหมดแล้ว ฮ่องเต้จึงอนุญาตให้ขุนนางออกความเห็นได้“ฝ่าบาท กระหม่อมเจ้าเมืองไห่ถัง ขอแสดงความคิดเห็นได้หรือไม่พะย่ะค่ะ”“ข้าอนุญาต”“รางวัลของกระหม่อม ที่ทรงเลื่อนตำแหน่งให้กระหม่อมเข้ามาทำงานในเมืองหลวง กระหม่อ

เมื่อถึงวันงานฉลองครบรอบหนึ่งขวบปีของหวงเยว่ซิน จางอี้หมิงจึงไปร่วมงานพร้อมกับบุคคลสำคัญของเมืองไห่ถังหลายคน ที่ขาดมิได้เลยคงเป็นครอบครัวจาง รวมถึงซุนซูลี่และซุนหมิงเย่ด้วย ครอบครัวเถ้าแก่หลินไห่และครอบครัวเถ้าแก่หวังต่างเตรียมของขวัญล้ำค่าเพื่อมามอบให้กับเด็กน้อยเจ้าของงานในวันนี้งานที่จัดขึ้นเป็นงานเลี้ยงน้ำชาตอนบ่าย ด้วยเพราะตระกูลหวงไม่สะดวกจัดในตอนกลางคืน เนื่องจากหวงเยว่ซินยังมีอายุน้อย นางยังไม่เข้าใจงานเลี้ยงมากมายนัก เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันต่างก็มอบของขวัญให้กับเด็กน้อยอย่างพร้อมเพรียงเด็กน้อยหวงเยว่ซินแต่งกายด้วยชุดเด็กสีแดง มัดผมเปียเล็กสองข้าง นางยังเดินได้ไม่คล่องมากนัก หนูน้อยหัวเราะชอบใจกับการทักทายของบุคคลแปลกหน้า หาได้มีความกลัวไม่ เมื่อถึงคราวของจางอี้หมิงที่จะมอบของขวัญ เขาจึงเดินไปยืนตรงหน้าเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักของพี่สาวเจียถิง“ซินเอ๋อร์ ทักทายพี่ชายหมิงเร็ว พี่ชายหมิงเป็นคนที่ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้นะ” เจียถิงเอ่ยกับลูกน้อยเสียงหวานราวกับว่าเด็กน้อยเข้าใจ นางส่งยิ้มกว้างให้กับจางอี้หมิงและยังทำท่าโผเข้าหาท่านอ๋องน้อยคล้ายต้องการให้อุ้ม จางอี้หมิงเงยหน้า