Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 101 - Bab 110

ต้าเหนิงโยนหินลงกระทบผิวน้ำ ทีละก้อนแล้วยังไม่หายโมโห มือสองข้างกอบเอาก้อนหินเต็มกำมือปาลงบนพื้นน้ำแตกกระจาย เชียวกงเล่อวางดอกเหมยสีแดงหนึ่งดอกให้ไหลไปตามท้องน้ำ ต้าเหนิงมองดอกเหมยสีแดงงดงามลอยล่องไปตามลำน้ำ แล้วหันมาจ้องเชียวกงเล่อด้วยสายตาคมดุ“อย่างไหนที่ทำให้เจ้ารู้สึกสบายใจกว่ากัน ความแข็งแกร่งหรือความอ่อนโยน”“ถามทำไม ข้าผู้ไม่นิยมความอ่อนแอ”“เพราะฉะนั้นหวางเย่จึงเลือกที่จะดุดันเพื่อให้เจ้าได้รู้ว่า ชีวิตคนเราอะนะเกิดเพียงครั้งตายเพียงหนึ่ง หากเจ้ายังใช้มันสิ้นเปลืองคนที่เจ็บปวดใจก็คือท่านอ๋องที่นั่งมองเจ้าเน้นใช้ชีวิตไม่เน้นมีชีวิต ท่านอ๋องเช่นไรจะตามปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา”“ช่างเขาเถอะข้าไม่สนใจเขาแล้ว ว่าแต่ที่นี่มีงานให้ทำไหม ข้าจะอยู่มันที่นี่แหละ” เชียวกงเล่ออมยิ้ม“งานหรือ”“อือ” ต้าเหนิงพยักหน้าขึ้นลง“ข้ารับสมัครนายหญิงน้อย เจ้ายินดีไหมเล่า”“อีกแล้วหรือ เฮ้อ ต้าเหนิงทำใจเถอะนะ ก็เจ้าหน้าตาดีขนาดนี้เจ้าก็เลยมีคนมาชอบมากมายสินะ” ยิ้มแก้มปริเชิดหน้าสูงขึ้นเชียวกงเล่อยิ้ม“เจ้านี่จริงๆ เลยไม่แปลกใจที่หวางเย่จะหวงแหนเจ้ายิ่งกว่าสิ่งของมีค่าชิ้นไหนเพราะเจ้าทำให้โลกสดใสเช่นนี

ถ้ำกลางหุบเขา“หานจงดื่มยาเสียหน่อยเจ้าอาการไม่ดีขึ้นเลย” ท่านหมอเยี่ยนฉือประคองร่างบอบซ้ำของหานจง บรรจงป้อนยาที่เป่าไล่ลมร้อนไปแล้วจนอุ่นกำลังดี“ท่านจะไม่ทิ้งข้าใช่ไหมท่านจะยังอยู่ตรงนี้ใช่ไหม เยี่ยนฉือข้ากลัว กลางคืนมาน่ากลัว”มือไม้ไขว่คว้ากอดรัดเพ้อเพราะพิษไข้จากบาดแผลที่กำลังระบม“เจ้าเด็กโง่เอ๊ยใครกันจะทิ้งเจ้า ข้าควรจะไปเรียนวิชาแพทย์ใหม่ใช่ไหมอาการบาดเจ็บแค่นี้กลับทำให้ดีขึ้นไม่ได้”ร่างเล็กที่ท่อนบนมีผ้าพันแผลรอบไหลเลือดสีแดงยังไหลซึม“หนาวจัง” เยี่ยนฉือรีบเสื้อคลุมห่มให้แล้วขยับตัวตั้งใจจะเพิ่มฟืนให้โหมกระพือ แต่หานจงกลับรั้งร่างสูงมากอดรัดด้วยอาการของคนที่ไร้สติ“หนาว หนาวจัง” เยี่ยนฉือกอดร่างเล็กในอ้อมแขนเขาไว้แน่น อากาศหนาวอ้อมกอดอบอุ่นจึงช่วยได้ไม่น้อยเยี่ยนฉือยิ้มเศร้าๆ กอดหานจงไว้ในอ้อมแขนแน่น จะห่วงอะไรห่วงอะไรกันเล่า ความสุขความทุกข์รายล้อมรอบตัวเราอยู่ที่ใครจะเก็บเกี่ยวความสุขได้มากกว่ากันเช้าสดใส“ท่าน ท่าน เยี่ยนฉือ เจ้าคนบ้าทำอะไรกับข้า” เสียงหานจงโวยวายแต่เช้าเยี่ยนฉืองัวเงียลืมตาขึ้นช้าๆก็เมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนหมอนี่ตัวร้อนเขาต้องคอยป้อนยาและกอดไว้ไม่ปล่อยพอ

ฉินเกอหลงกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นเข้าใจความรู้สึกนี้ดีไม่ต่างกับเขาในวันที่จรดพู่กันร่างสัญญาว่าจะไม่กลับมาชิงบัลลังก์แต่ของเขาอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่ากัวกั๋วฮ่องเต้จะไม่ปองร้ายเขา ความรู้สึกเสียดายเจ็บปวดและหมดหวังไม่ต่างกัน คนที่น่านับถือที่สุดคือคนที่ยอมทำตามสัญญา“ฉินเกอหลงขอคารวะอาวุโส”“เอาล่ะ สำหรับเจ้าเอ่อต้าเหนิง ข้าเตรียมทางเดินไว้ให้เจ้าแล้วเชียวกงเล่อคือคนที่เหมาะจะปกป้องดูแลเจ้า ต่อจากนี้และตลอดไป พิธีแต่งงานของเจ้าจะเริ่มขึ้นในอีกสามวันข้างหน้าตระกูลเอ่อต้องคงอยู่และยิ่งใหญ่ไม่มีเปลี่ยน เชียวกงเล่อแต่งกับเจ้าจะต้องเปลี่ยนมาใช้แซ่เอ่อในทันที ส่วนหวางเย่หากจะให้ดี ไฉหรานปลาบปลื้มในตัวหวางเย่ไม่น้อย หากจะคงความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลข้าอยากจะส่งเสริมไฉหรานให้แต่งกับหวางเย่”มาถึงก็พูดเอาพูดเอาฝ่ายเดียว ไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจของคนอื่นเขามั้ง ไม่รู้หรือว่าเขารักกันมาก่อน เขาเจอกันก่อนจะมาจับคนนู้นคนนี้ จับยัดไม่เกรงใจใครได้อย่างไรฉินเกอหลงขมวดคิ้วความรู้สึกโกรธพุ่งขึ้นจนแทบระงับยับยั้งไว้ไม่ได้ สบตากับต้าเหนิงที่ทะลึ่งพรวดยืนตรงหน้าเอ่อถูหวังซาน“ท่านปู่ ต้าเหนิงไม่แต่งกับเชียวกง

“ยินดีกับเจ้าคู่แข่งของข้า ข้าไม่ยอมแพ้เจ้าหรอกนะถ้าวันไหนเจ้าไม่รักท่านอ๋อง ข้าจะลงมือแย่งชิงกับเจ้าอีกครั้ง” เชียวไฉหรานเอ่ยออกมาเบาๆ นางตื้นตันจนพูดน้อย“อ่าๆๆๆๆ ข้าแต่งคนเดียว ทำคนผิดหวังหลายคนเพียงนี้เชียวหรือฮ่าาาา”“เพราะอย่างนี้ไงเจ้าจะต้องเคียงข้างท่านอ๋องตลอดไป พวกเราจึงจะตัดใจ” เชียวกงเล่อพูดยิ้มๆ เสียงหัวเราะลั่นทั่วห้องหอที่บัดนี้ส่งเอ่อต้าเหนิงเข้าไปก่อนแล้วไปนั่งรอเจ้าบ่าวที่กำลังรับการสั่งสอนจากท่านเอ่อถูหวังซวน“ข้าน้อยฉินเกอหลงจะรักมั่นเพียงเอ่อต้าเหนิงหนึ่งเดียวในใจท่านจ้าวบ้านโปรดวางใจ ข้าฉินเกอหลงขอสัญญาตราบนี้จนนิรันดร์จะไม่มีสายตาไว้มองหญิงใด” เอ่อถูหวังซวนถอนหายใจ หยิบมีดสั้นด้ามเขาสัตว์วางบนมือของฉินเกอหลง“สิ่งนี้เพื่อย้ำเตือนคำสัญญา นี่คือมีดสั้นของตระกูลเอ่อที่ส่งต่อให้กับผู้สืบทอดตระกูลเอ่อมายาวนานบัดนี้มอบให้หวางเย่เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจว่าตระกูลเอ่อคนสุดท้ายของเรามอบไว้ในมือหวางเย่แล้ว” ฉินเกอหลงประสานมือนอบน้อมเอ่อถูหวังซวนถอนหายใจ“จากนี้ไปหน้าที่ของข้าจบลงแล้ว ยกให้หวางเย่ เป็นสามีหนึ่งวันเป็นบิดาชั่วชีวิตท่านจะต้องดูและเอ่อต้าเหนิงปกป้องนางชั่วชีวิต

“ไม่อยู่ได้ไหมอ่าาา ท่านอ๋องใจร้ายกับต้าเหนิงที่สุดเลย” อ้อมแขนแข็งแรงกอดรวบร่างบางแนบแน่น ไม่สนใจสายตาของเยี่ยนฉือกับหานจงที่เขินไปตามๆ กัน“ไม่ได้ใจร้ายแต่เพราะห่วงเจ้ากลัวเจ้าจะได้รับอันตราย หวางเฟยของข้าอยู่ที่นี่รอไม่นานข้าจะรีบสะสางทุกอย่างในทันที เพื่อมารับเจ้าให้เร็วที่สุด มอบตำแหน่งฮองเฮาให้กับเจ้า”เยี่ยนฉืออมยิ้ม หานจงถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุดฉินเกอหลงก็พร้อมที่จะชิงบัลลังก์พร้อมที่จะทวงทุกอย่างคืนต้าเหนิงซุกหน้ากับอกกว้างยกมือขึ้นกอดรอบเอวหนา“สัญญาว่าจะรีบมาก็ต้องรีบมา ห้ามช้าแม้แต่วันเดียว ไม่อย่างนั้นต้าเหนิงไม่พูดด้วยนะ” ฉินเกอหลงกระชับอ้อมกอดแนบแน่น“ใจร้ายไปจริงๆ เพิ่งจะแต่งกันหวางเย่ควรให้เวลาชายาของท่านสักหลายวันหน่อย”“ไม่ต้องห่วงหรอกท่านหมอ ข้าอยากจะฝากอ๋องน้อยไว้กับหวางเฟยข้าดว้ยซ้ำไป” เยี่ยนฉือยิ้ม หานจงก้มหน้าเขินอาย“เยี่ยนฉือมียาดี กินไปสองสามวันรับรองได้ข่าวดีเรื่องอ๋องน้อย หวางเย่ต้องลองว่าแล้วหานจงเราไปเคี้ยวยากัน จะได้ข่าวดีเรื่องอ๋องน้อยเร็วๆ” คว้ามือหานจงให้เดินตามปล่อยให้ฉินเกอหลงอยู่กับต้าเหนิงเพียงลำพัง“สัญญาว่าจะรอข้า รอว่าอีกไม่นานจะกลับมาทว