Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 171 - Bab 180

ต้าเหนิงยิ้มพยักหน้าหงึกหงักกำลังชั่งใจว่ากัวกั๋วก็คือกัวกั๋วหรือว่ากัวกั๋วคนนี้ไม่ใช่กัวกั๋ว“ขอบคุณ แต่จะว่าไปฉันไม่ได้หลงตัวเองนะแต่คุณสองคนกำลังแย่งฉันใช่ไหม” ฉินเกอหลงอมยิ้ม กัวกั๋วงง“มีคนแบบนี้ด้วยหรือ คนที่คิดว่าคนอื่นกำลังแย่งคุณ ผู้หญิงไท่กัวเป็นแบบนี้ทุกคนไหมนะ” ฉินเกอหลงเปยเบาๆต้าเหนิงอมยิ้มความคะนึงหาที่ข้ามผ่านมาปีหนึ่งสิ้นสุดลง“เอาล่ะที่นี้ เราสองคนมาตกลงกันดีกว่าไหมพี่ใหญ่ว่าใครจะจีบก่อนจีบที่หลัง ไอ้ผมอะนะเริ่มชอบผู้หญิงไท่กัวคนนี้แล้ว”กัวกั๋วพูดขึ้นพร้อมกับใช้ตะเกียบในมือคีบอาหารในจานวางตรงถ้วยข้าวตรงหน้าต้าเหนิง ฉินเกอหลงที่เห็นก็รีบคีบของกินที่คิดว่าต้าเหนิงจะชอบ วางลงบนถ้วยข้าวของต้าเหนิงบ้างไฉหรานอมยิ้ม“ต้าเหนิงของเราฮอตน่าดู” หันไปพูดกับเฉินซือกวาน“ก็นะบอกแล้วไงว่าฉันอะนะกำลังโดนแย่ง จากคนสองคน” อมยิ้ม“ใครบอก กัวกั๋วนายนะมาทีหลังหลบไปเถอะ ไม่มีการแย่งชิงอะไรทั้งนั้น” ฉินเกอหลงทรุดกายลงกับพื้นคุกเข่าตรงหน้าพร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงออก แสงแวววาวจากเพชรเม็ดมหึมาคงราวๆ ห้ากะรัตสุกสกาวต้องแสงไฟ ต้าเหนิงเลิกคิ้วสูง“แต

“คุณไม่อยากลองขอฉันแต่งงานดูอีกสักทีหรือ” อมยิ้มฉินเกอหลงเลิกคิ้วสูง“อยากสิ ถ้าอย่างนั้น แต่งงานกับผมนะครับ” คุกเข่าลงกับพื้นที่ด้านล่างมีกลีบดอกเหมยสีชมพูร่วงเกลื่อนกลาดต้าเหนิงยิ้มพยักหน้าขึ้นลงฉินเกอหลงรวบร่างบางไว้แนบอกอีกครั้ง“ขอบคุณขอบคุณจริงๆ ที่ยอมแต่งกับผม” ยิ้มหว้างสดใสจนต้าเหนิงต้องยิ้มตาม““ความจริงแล้วเธอไม่ได้ติดค้างอะไรหรอกนะที่ตามหาเพราะต้องการชดเชยให้คุณอย่างไรเล่า ต้าเหนิง” ต้าเหนิงเลิกคิ้วสูง เมื่อฉินเกอหลงกระซิบข้างหูเบาๆ“คุณพูดอะไรนะ อย่าบอกนะว่าคุณ เพิ่งจะข้ามภพมา”ฉินเกอหลงเองก็เลิกคิ้วสูง“ข้ามภพหรือ แค่ความฝันหรือเปล่าสิ่งที่ผมฝันในทุกๆ คืนนั่นก็คือผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในอ้อมแขนของผม เธอกำลังเจ็บปวดและทรมานผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมามีหยาดน้ำตาทุกครั้ง ตั้งแต่จำความได้ พอโตขึ้นมาสิ่งที่ผมตั้งใจทำมาตลอดคือตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ให้จิตรกรมาวาดภาพเธอคนนั้นไว้ในห้องนอนเพื่อให้ได้เห็นหน้าเธอในทุกๆ วัน คุณอยากเห็นรูปผู้หญิงคนนั้นไหม” ต้าเหนิงพยักหน้าขึ้นลง“คุณอยากเห็นก็คงต้องไปส่องกระจกแล้วล่ะ เพราะรูปนั่นเหมือนคุณอย่างกับแกะ” ดึงมือต้าเหนิงให้เดินเคียงข้างกันไป“คุ

“นั่นสิคุณน่ะนะยิ่งโดนมือยิ่งน่าฟัดดูสิอกอวบแน่นกับบั้นท้ายที่น่ากระแทกขนาดนี้ใครจะอดใจไหว” ต้าเหนิงยิ้มอายๆ“อีกทีนะคนดี” กดเอวลงช้าๆ เน้นๆ ต้าเหนิงสะดุ้งเฮือกเสียวจนแทบจะทนไม่ไหว“อ่าาาาา” บิดกายสอดรับกับร่างแข็งแรงของอีกคน ความเสียวช่านแผ่ไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า มือบางกอดฉินเกอหลงไว้แน่นซี๊ดปากด้วยความรู้สึกเสียวสุดๆ ฉินเกอหลงยิ้มมองสบตาหวานฉ่ำ“เอาอีกสินะ” อีกคนยิ้มขย่มร่างบางของต้าเหนิงที่กำลังวิงเวียนทั้งหวานทั้งเสียวซ่าน คนหล่อก็ไม่ออมมือยังขย่มด้วยแรงทั้งหมดก่อนจะกอดรวบร่างบางแนบแน่นร่างสงอร่างบดเบียดแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันพายุสวาทจบลงแล้ว จูบเบาๆ ที่หน้าผากเนียนดึงมือบางให้ลุกขึ้น“คราวนี้ลุกได้แล้วไปอาบน้ำแล้วผมจะพาไปทานอะไรก่อนที่จะไปหาหมอให้คุณหมอดนัยดูอาการเสียหน่อย หรือจะให้อุ้มไปที่ห้องน้ำผมอาบน้ำ” ต้าเหนิงทำหน้าเง้าอีกคนจูบที่หลังมือเบาๆ“ไปกันเถอะเดี๋ยวคืนนี้ผมมาจัดเต็มให้อีกตอนนี้หิวแล้วไปหาอะไรกินกันก่อน” ต้าเหนิงยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างว่าง่ายเสียงฝักบัวดังซู่ๆ ฉินเกอหลงกางผ้าขนหนูแล้วกอดร่างเปลือยของต้าเหนิงไว้จูบที่ไหล่เบาๆต้าเหนิงยิ้มทุกอย่างจะต้องเป็นฉินเกอหลงที

เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังเบา ๆ เมื่อต้าเหนิงผลักประตูบ้านเข้ามา กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อน ๆ คลุกเคล้ากับกลิ่นขิงและน้ำซุปลอยมาแตะจมูกทันที ฉินเกอหลงคงวุ่นอยู่ในครัวเหมือนทุกๆ วันที่ผ่านมา แค่ก้าวเข้าไปยังไม่ทันได้วางกระเป๋าถือ มือของใครบางคนก็คว้าสัมภาระไปจากเธออย่างแผ่วเบา“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงนุ่มทุ้มที่ฟังเมื่อไรก็อบอุ่นใจเสมอดังขึ้นจากข้างหลัง ฉินเกอหลง สวมผ้ากันเปื้อนผืนบาง ทับเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนพับขึ้นถึงข้อศอกทำไมเขาดูน่ารักในตอนที่สวมผ้ากันเปื้อนนะ ดวงตาหยีเมื่อยิ้ม“ทำกับข้าวอีกแล้วเหรอ คงจะยุ่งสินะวันนี้” ต้าเหนิงยิ้มพลางถอดรองเท้า “เหนื่อยนิดหน่อย...แต่เห็นหน้าคุณแล้วหายเหนื่อยทันที” ต้าเหนิงอมยิ้ม “พูดแบบนี้ จะหวานเกินไปแล้วนะคุณสามี” “อยากจะให้หวานกว่านี้ไหมไปที่ห้องนอนกันสิ” เขากระซิบใกล้หู ทำเอาหัวใจต้าเหนิงเต้นตุ้บ ๆทันใดนั้น เสียงเท้าเล็ก ๆ วิ่งลงบันได ฉินเกอหลงถอนหายใจก่อนจะยิ้มกว้างส่ายหน้าไปมา “หม่าม๊าาาาาาาาา” เสียงใสของ หนูน้อยต้าเล่อ วิ่งมากอดขาแม่แน่น ตามหลังมาด้วยน้องชายฝาแฝด ต้าโย่ว ที่ถือของเล่นไม้ในมือ “คุณแม่กลับมาแล้ว!” ต้าเหนิงย่อตัวลงกอดลูกทั้งสอง

ฉินเกอหลง ก่อนหน้านั้นเมื่อพันปีก่อนยืนโปรยเถ้ากระดูกของต้าเหนิง ที่ลำน้ำใสไหลเย็น“เดินทางก่อนข้าแล้วอย่าลืม จดจำเรื่องราวของเรา”“ฝ่าบาท ท่านหมอเยี่ยนฉือกับหานจงขอประทานอนุญาตออกเดินท่องยุทธภพ หวังว่าฝ่าบาทจะประทานอนุญาตในครั้งนี้”เชียวกงเล่อประสานมือตรงหน้า ความรู้สึกเหมือนบางอย่างแหว่งเว้าหายไป กำลังจะมีใครจากไปอีกแล้วสินะถึงจะยื้อไว้เพียงใดพวกเขาก็ต้องจากไปสักวันอยู่ดี“ในที่สุดเราทุกคนก็ได้แค่เพียงเป็นเถ้าธุลี ปลิวหายไปพร้อมกับสายลม ข้าเองแม้จะอยากทำตามใจเพียงใดสุดท้ายข้าก็ได้แค่เพียงสะกดกลั้นความคิดนั้นไว้เสีย”“พ่ะย่ะค่ะท่านพ่อ..กงเล่อหมายถึงท่านปู่ของฮองเฮาเอ่อถูหวังซวน เสียใจที่ต้องสูญเสียคนของตระกูลเอ่อไปจนไม่เหลือใครแม้กงเล่อขอใช้แซ่ของตระกูลเอ่อแต่ท่านพ่อก็ยังเศร้าโศกเช่นเดิมกงเล่อเข้าใจดีว่าไม่อาจทดแทนกันได้”“จริงสินะในที่สุดตระกูลฉินก็ไม่อาจปกป้องตระกูลเอ่อไว้ได้ ข้าที่ทุ่มเทตั้งแต่วันแรกที่พบนางก็ยังไม่อาจช่วยเหลือนางได้ทันเช่นนั้นจึงเรียกว่าเป็นความผิดของข้า”“ไม่มีใครผิดพ่ะย่ะค่ะสวรรค์กำหนดไว้แล้ว หากไม่มีฝ่าบาทบางที่ตระกูลเอ่ออาจไม่เหลือรอดตั้งแต่ครั้งแรกที่ถูกฆ่า