Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 111 - Bab 120

วังหลวงตระกูลลู่“ฮูหยินหนีไป หนีไป หนีไปซะ"ลู่สือห่าวตะโกนบอกฮูหยินดังๆ หลังจากที่มีบาดแผลทั่วร่าง ไม่ยอมส่งมอบกำลังพลแล้วยังส่งคนของตระกุลลุ่ไปที่สุ่ยจิงไทเฮามีบัญชาให้กวาดล้างกบฏ ซึ่งก็คือตระกูลลู่ส่วนตระกูลจางกับตระกูลลี่ รอดพ้นจากวิกฤตครั้งนี้ ลี่ฟ่านฟ่านและจางเหมียนรีบมอบตราหยกควบคุมกำลังคนของทั้งสองตระกูลในทันทีที่ได้รับราชโองการสี่ตระกูลใหญ่ไม่มีอีกต่อไปแล้ว“สามีทะทะท่าน ท่านอยู่ข้าอยู่ท่านตายข้าจะอยู่ได้อย่างไร” วิ่งเข้าประคองร่างโชกเลือดของใต้เท้าลู่“ฮูหยินชาติหน้าจึงพบกัน อ้ากกกกก” ความเจ็บปวดนี้ไม่อาจแบ่งปันผู้ใดใต้เท้าลู่ได้แต่ขอให้สวรรค์เมตตา“ฝ่าบาทฉินเกอหลงจะต้องล้างแค้นให้ข้า” ตะโกนดังลั่น ก่อนที่จะฟุบกายลงกับพื้น“ตัดหัวส่งไปยังสุ่ยจิงเพื่อข่มขวัญอ๋องฉิน” เสียงสั่งดังประกาศิตของไทเฮาชวีเยว่ ที่ได้ยินเรื่องที่ใต้เท้าลู่ส่งคนไปสุ่ยจิงศีรษะของลู่ซือห่าวขาดกระเด็นหลุดออกจากบ่า ใบหน้าเหยเกทว่ากลับมีดวงตาแข็งกร้าวอาฆาตแค้นไทเฮาชวีเยว่ยิ้มเย็น"ต่อไปก็ถึงคิวเจ้าแล้วฉินเกอหลง"หมู่บ้านกลางหุบเขาซูตงถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องตัดใจลาจูบหนักหน่วงในค่ำคืนแสนหวาน บทรักอ้อยอ

“ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”ร่างบางกับถูกรวบด้วยมือแข็งแรงมือหนึ่งอุดที่ปากอีกมือรั้งเอวบางดึงกลับเข้าไปเหวี้ยงลงบนแท่นนอนร่างใหญ่โถมร่างเข้าทาบทับ ฉีกดึงอาภรณ์จนไม่เหลือสักชิ้น ยกมือขึ้นทุบไปที่กัวกั๋วฮ่องเต้ทว่ากับถูกฟาดด้วยฝ่ามือใหญ่ที่ใบหน้าสองสามครั้ง และแถมด้วยหมัดหลุนๆ ที่ท้องหนึ่งที อาการสงบนิ่งจึงเกิดขึ้น แต่ดวงตาเบิกโพลง เฉินอี้เหมยกรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างกายถูกรุกล้ำ กัวกั๋วฮ่องเต้ขยับเอวหนาเร่งจังหวะไม่สนใจเสียงร้องแม้แต่น้อย อี้เหมยกรีดร้องราวกับร่างกายกำลังจะแตกสลายไปเช้าสดใส เฉินอี้เหมยคลานลงจากแท่นนอนร่างกายปวดระบม จนไม่อาจทรงกายกัดฟันข่มความเจ็บปวด หันหลังกลับไปมองที่แท่นบรรทม กัวกั๋วฮ่องเต้ยังนอนนิ่งไม่ขยับกาย กัดฟันจนเป็นสันนูน เจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจความสาวที่ถนอมไว้ให้บุรุษที่รักอย่างฉินเกอหลง บัดนี้กลับถูกคนชั่วอย่างกัวกั๋วทำลายมัน โกรธเกลียดไปถึงบิดาที่ส่งอี้เหมยเข้ามาในวัง เกลียดไทเฮาที่ยังขอร้องบิดาให้นำยาถอนพิษมาช่วยกัวกั๋วฮ่องเต้ เกลียดต้าเหนิงที่ทำไมไม่วางยาให้คนผู้นี้ตายไปเสีย และโกรธที่สุดก็คือตัวเองที่ยอมเข้ามาในวัง ไม่หวาดระแวงแม้แต่น้อยห

ไฉหรานยิ้ม มิตรภาพกำลังงอกเงยไม่มีสิ่งใดให้ต้องห่วงทุกอย่างกำลังจะเข้ารูปเข้ารอยต่อจากนี้ ต้าเหนิงยิ้ม ฉินเกอหลงจะต้องประหลาดใจถ้าต้าเหนิงจะยิงไก่ป่ามาย่างให้เขากิน“เจ้าเก่งเพียงนี้ท่านแม่ยังบอกให้เจ้าหัดเย็บถุงหอมตามอย่างของหญิงงาม แต่ข้ากลับคิดว่าหญิงงามนั่งเย็บถุงหอม หญิงกล้าแกร่งเช่นเราหัดยิงธนูเหมาะสมกันแล้ว”“ไปเย็บถุงหอมกันเถอะ”“เย็บถุงหอม? เจ้าอยากเป็นหญิงงามที่เพียบพร้อมเหมือนที่ท่านแม่พร่ำพูดกับข้าหรือไร”“ข้าอยากจะเย็บถุงหอมให้กับหวางเย่ของเจ้าอย่างไรเล่า ตามประสาภรรยาที่ดีคราวหลังข้าจะได้ไม่ต้องตัดปอยผมของข้าให้เขา เพียงแค่มอบถุงหอมให้เขาแทน” ไฉหรานอ้าปากค้าง“เจ้า..เจ้าตัดผมเจ้าให้กับเขาเลยหรือนี่ เจ้าไม่รู้ธรรมเนียมหรือไรว่าจะผลัดพราก”“ร้ายแรงเพียงนั้นเชียวหรือ” สีหน้าหวาดหวั่น“ฮ่าๆๆๆๆ ข้าล้อเล่นน่าเจ้ากับหวางเย่รักกันเพียงนี้ไม่มีทางเป็นอื่น ไปเถอะไปฝึกเย็บถุงหอมกันดีกว่า” ดึงมือต้าเหนิงเบี่ยงเบนความสนใจเสียตรงหน้านั้นเชียวกงเล่อสวมอาภรณ์สีทึมบนหลังม้า“พี่ใหญ่เชียวท่านกำลังจะไปแล้วหรือ”“ข้ามาลา”“เอะปกติไปไหนมาไหนไม่เคยลา นี่ท่านอย่าบอกนะว่ามาลาหลานรัก”“ข้ารับบัญ

“ข้าชอบเจ้า อยู่กับข้า สัญญาว่าจะให้เจ้ารั้งตำแหน่ง กุ้ยเฟย”เฉินอี้เหมยขยับตัว เพื่อจะให้หลุดออกจากการทาบทับแต่กัวกั๋วฮ่องเต้กลับลากร่างบางไปมัดติดไว้บนแท่นนอนด้วยสายรัดเอวทั้งแขนและขา เดินไปหยิบเชิงเทียนดวงตาเป็นประกายผิดกับอี้เหมยที่ดวงตาตื่นกลัวจนน่าสังสารกัวกั๋วยิ้มกริ่ม หยดน้ำตาเทียนลงบนร่างเนียน“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮืออออออออฝ่าบาทได้โปรด” บิดกายเปลือยเปล่าหนีแต่ก็ไม่พ้นอยู้ดีทั้งแขนขาถูกมัดไว้จนสิ้น“ฮ่าๆๆๆๆๆ คิดถึงนางกำนัลซุ่ยเอ่อร์คนนั้นแต่นางใจเสาะตายทิ้งข้าไปก่อน เจ้ามาแทนที่นางพอดีนางไม่เคยได้ตำแหน่งใดจากข้า ข้าละชอบนางจริงๆ นะแต่เจ้าก็ไม่เลวแสดงได้ดีแสร้งว่าเจ็บปวดได้ถึงใจ ตำแหน่งกุ้ยเฟยข้ายกให้เจ้า แต่ตำแหน่งฮองเฮาข้าตั้งใจจะยกให้เอ่อต้าเหนิงเช่นไรข้าก็ลืมต้าเหนิงไม่ลง”เฉินอี้เหมยกัดฟันข่มความเจ็บปวดร่างกายสั่นเทาอย่าน่าสงสารดวงตาพร่ามัวก่อนที่สติจะดับวูบกลับคิดถึง ฉินเกอหลงอยากให้ฉินเกอหลงมาช่วยเหลือเกินมีเพียงฉินเกอหลงที่จะช่วยได้“หวางเย่ ช่วยอี้เหมยด้วย” หลับตาลงช้าๆ สติหลุดลอยไปในทันที“ใจเสาะอีกคนแล้ว” กัวกั๋วฮ่องเต้ คว้าจอกยาที่มียาอุ่นๆ สาดเข้าใส่ใบหน้าเฉินอี้เหมยจนร

“ทำไมวันนี้ ดูนิ่งงันเจ้าไม่กลัวข้าแล้วหรือ ถ้าไม่กลัวก็หมดสนุกสิแสร้งทำให้เหมือนว่ากลัวข้าหน่อยร้องไห้ดังอีกนิด แล้วเวลาอุ่นเตียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดเช่นนั้นข้าจึงจะสุขสม”“อี้เหมยเข้าใจแล้ว จะเล่นละครให้สมบทบาทที่สุดฝ่าบาทจะได้โปรดปราน”“อืมมมดี ดีมากข้าก็จะได้ไม่ต้องพูดมาก แต่ดูหน้าเจ้าสิแค้นเคืองข้าหรือไร เอาน่าข้าจะออมมือต่อไปก็คงหาคนอื่นมาแทนเจ้า หลังจากที่ข้าได้กลับไปนั่งบัลลังก์แล้วเจ้าจะได้พักบ้างแต่เอาจริงๆ นะอี้เหมย ข้าล่ะชอบสายตาหวาดกลัวของเจ้าที่สุด ชอบเสียงกรีดร้องของเจ้าที่สุด ข้าจะเบามือละกัน”ยกมือขึ้นบีบที่คางมนแลบลิ้นเลียที่แก้มเนียน เฉินอี้เหมย หลับตาไล่ความรู้สึกเกลียดชังขยะแขยงนั้นไปเสีย กลัวว่ากัวกั๋วฮ่องเต้จะจับอาการได้“นี่คือยาถอนพิษ ของข้าที่ใช้กับเจ้า ข้าให้ท่านหมอปรุงขึ้นเพื่อเจ้าเชียวนะเห็นไหมข้าก็ไม่ได้ใจดำ มอบให้เจ้าสำหรับสามเดือนหากทำดีข้าจะมอบมันให้ตรงเวลาก่อนที่พิษจะกำเริบ อ่อเดิมข้าคิดจะวางยาบิดาเจ้าให้ตายไปเสียแต่มาตอนนี้เพื่อเห็นแก่เจ้าข้าจะไว้ชีวิตบิดาเจ้าก็แล้วกัน” เฉินอี้เหมยกัดฟันแน่นฝืนยิ้ม“ขอบพระทัยฝ่าบาท” กัวกั๋วฮ่องเต้ดึงมืออี้เหมยยังแท