All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 141 - Chapter 150

“อย่ามาล้อข้าเล่นท่านหมอก็รู้ว่าข้าสั่งให้กวาดล้างคนของซูตงทั้งหมด เหตุใดจึงกล้าล้อเล่นเช่นนี้อีก”“ไม่พ่ะย่ะค่ะหากฝ่าบาทจะทรงลงทัณฑ์ก็เชิญได้เลย ในเมื่อฝ่าบาทไม่ยอมฟังสิ่งที่เยี่ยนฉือและคนอื่นๆ บอกอยู่แล้วเรื่องราวในวันนั้นเยี่ยนฉือรู้ดีว่าส่งผลให้ฝ่าบาทเจ็บปวดจนต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่างแต่อยากให้ฝ่าบาทลองไตร่ตรองดูอีกครั้งว่าที่เยี่ยนฉือพยายามพูดทุกครั้งที่พบหน้ากันคือชาวซูตงไม่ผิดชาวซูตงคือแพะรับบาป” ฉินเกอหลงหลับตาลงช้าๆ“หากเป็นท่านเล่าท่านหมอท่าน จะเชื่อคำพูดของมารดาท่านหรือไม่หรือว่าท่านจะ ทำเหมือนว่ามารดาท่านโป้ปด”“มีบางเรื่องที่เชื่อถือได้และบางเรื่องที่ควรจะมีการไต่สวน ฝ่าบาทในตอนนั้นหมดสติพอตื่นขึ้นมาก็เลือกที่จะจดจำบางเรื่องที่ผ่านมาเท่านั้น ลืมเรื่องราวแต่หนหลังเลือกที่จะจดจำแต่เรื่องที่อยากจะจำ รวมทั้งความแค้นและความเจ็บปวดในใจ เช่นนั้นเยี่ยนฉิอจึงคิดว่าบางทีเรื่องที่ฝ่าบาทจดจำไม่ยุติธรรมกับซูตงและใครบางคนที่กำลังเฝ้ารอฝ่าบาท” ฉินเกอหลงถอนหายใจ“ยังมีเรื่องใดที่ข้าต้องจดจำอีกแล้วยังมีใครที่เฝ้ารอข้าอีก” เยียนฉือยิ้ม“ไม่มีใครในใจเลยหรือขอรับนอกจากฮองเฮา” ต้าเหนิงยืนกำเ

"กินเสียข้าจะออกไปข้างนอกแล้ว""หือ ท่านอยู่ที่นี่ได้นะ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านมีอะไรกลุ้มใจหรือเปล่าเห็นว่ามีท่าทีเหงาหงอย"เชียวกงเล่อยิ้มต้าเหนิงตักข้าวต้มร้อนๆ ใส่ปาก"อะ ร้อนจัง"ข้าวต้มหกรดอาภรณ์เชียวกงเล่อรีบถลาเข้ามาจับช้อนข้าวต้มไว้ด้วยความห่วงใย“ฮองเฮาเสด็จๆๆๆๆๆๆ” ต้าเหนิงขมวดคิ้วเรียวหวั่นใจไม่น้อย“เชียวกงเล่อรีบถอยออกมาทว่าอี้เหมยก็เห็นว่าเชียวกงเล่อใกล้ชิดกับต้าเหนิงที่รีบเอาผ้าห่มคลุมหัวหูจนอี้เหมยมองไม่ออกว่าเป็นใคร“หือ อ๋อสามีภรรยาดูแลกันยามป่วยไข้ข้ามาผิดเวลาใช่ไหม”“สุ่ยจือถวายพระพรฮองเฮา” เปลี่ยนชื่อเป็นสุ่ยจือเสีย“หืมมมเจ้านี่ข้ามองแล้ว เหมือนข้าเคยพบเจ้าที่ไหนหรือไม่หรือว่าแค่คุ้นตาเปิดผ้าห่มออกให้ข้ามองหน้าเจ้าชัดๆ” เชียวกงเล่อจับมีดสั้นที่ข้างเอวไว้แน่น“นางบาดเจ็บและยังเป็นโรคติดต่อร้ายแรงอาจติดต่อไปยังผู้อื่น เช่นนั้นข้าน้อยเยี่ยนฉือจึงให้นางใช้ผ้าปิดบังใบหน้าและลมหายใจไว้เสีย”อี้เหมยถอยหลังในทันทีเมื่อเยี่ยนฉือพูดแบบนั้น“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ แล้วฝ่าบาทเคยมาเยี่ยมนางที่นี่หรือไม่ ท่านหมอได้ให้ฝ่าบาทป้องกันหรือไม่..นางกำนัลเอาผ้ามาคลุมหน้าข้า”“แค่ป้องกันได

"เดี๋ยวข้ามานะ พวกท่าน"ต้าเหนิงหันมาโบกไม้โบกมือยิ้มแห้งๆ ให้กับไฉหรานที่ยืนมองอยู่ตรงนั้น แต่ก็ไม่กล้าห้ามฉินเกอหลง มองแผ่นหลังของฉินเกอหลงกับต้าเหนิงที่ห่างออกไปถอนหายใจยาว"ไม่รอดแน่ๆ ต้าเหนิงเอ๊ยต้าเหนิงหานจงจูงม้าตามมาหันหน้าหันหลังมองหาฉินเกอหลง ที่ชวนให้เขาตามไปอารักขา"ฝะฝฝ่าบาทไปไหนเสียบอกว่าจะรอข้าที่นี่ แต่กลับหนีไปไหนเสียพวกเจ้าเห็นฝ่าบาทไหม"หน้าตาเหลอหลาเยี่ยนฉือส่ายหน้าไปมาไฉหรานที่ปากไว“ตามไปอารักขาฝ่าบาทสิท่านองครักษ์หานจง” ไฉหรานออกคำสั่งเพราะห่วงทั้งสองคนที่ออกไปข้างนอก เชียวกงเล่อก้มหน้า ท่านหมอเยี่ยนฉือส่ายหน้าไปมา“ยืนม้าคอยที่ไกลๆ พอใกล้จะมืดค่ำค่อยเตือนให้ฝ่าบาทรีบกลับ รู้งานใช่ไหมว่าจะต้องทำอย่างไรอย่าไปทำตัวเป็นก้างขวางคอฝ่าบาทก็พอ” หานจงไม่ยักโกรธที่เยี่ยนฉือพูดแบบนั้นด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่กลับยิ้มร่า“ข้ารอวันนี้มานานแล้วท่านหมอ รอว่าสักวันฝ่าบาทจะทำอะไรที่ชัดเจนแบบนี้ไม่อ้อมค้อมเหมือนที่ผ่านมา รักก็บอกรักเกลียดก็พูดตามตรง”เชียวกงเล่อก้าวเดินจากไปไม่พูดอะไรสักคำ เยี่ยนฉือส่ายหน้าไปมารู้ดีเรื่องความรักสามเส้าของเชียวกงเล่อ“พี่ใหญ่เชียวท่านกำลังจะไปไหนรอข้า

“รือฟื้นอะไรอย่ามาหลอกเลย ตั้งใจจะพามาอยู่สองต่อสองอะดิ จะบอกอะไรให้นะ ไม่เสียทีหรอก”“แต่ความจริงก็คือซอกคอของเจ้า หอมที่สุดจริงๆ นะ” ก้มลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนที่ปอยผมอ่อนนุ่ม“อย่ามาพูดแบบนี้ฝ่าบาทนะมีฮองเฮาอยู่ทั้งคน เชื่อได้หรือ”“เชื่อเรื่องอะไรข้าไม่ได้จะทำอะไรเจ้าเสียหน่อย แค่อยากจะบอกว่าเราลองมารื้อฟื้นเรื่องราวทั้งหมดโดยที่เจ้า เจ้าเล่าเรื่องราวก่อนหน้าให้ข้าฟังดีไหม” ต้าเหนิงยิ้มอายๆฉินเกอหลงหยุดม้ากระโดดลงจากหลังม้ารับเอาต้าเหนิงลงมาด้วย“มา คุยกันให้รู้เรื่อง จะรู้เรื่องไหมในเมื่อเจ้า อะนะปลาไหลเพียงนี้ข้าไล่เจ้าทันไหม” ต้าเหนิงยิ้ม“ก็ปกตินะ เป็นแบบนี้กับฝ่าบาทเท่านั้น คนอื่นไม่เคยเห็นด้านนี้ของต้าเหนิงหรอกน่า”“ขอบใจนะที่เห็นว่าข้าสำคัญ” ยิ้มสดใสจนต้าเหนิงถอนหายใจพลอยยิ้มตามไปด้วย“สำคัญที่สุดเลย มาถึงนี่ไม่มีใครที่ดีกับต้าเหนิงเท่ากับฝ่าบาทแล้ว แล้วคิดดูดิ ในวันที่ฝ่าบาทกลายเป็นคนแปลกหน้า คำสัญญาที่เคยให้ไว้กลับลืมเลือนไปเสียทุกเรื่อง …แม้กระทั่งคนเคยรักเคยร่วมแท่นนอนก็ยังไม่เคยจำ” น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอแห้งผากนึกถึงช่วงเวลาที่เจ็บปวดนั้นวันที่ทหารของวั

“ฝ่าบาทไม่ได้รักเจ้าอี้เหมยเลิกโง่งมได้แล้ว เราทำทุกทางแล้วเพื่อให้เขากลับมาเป็นฉินเกอหลงของเจ้า ที่เคยมีเจ้าในสายตาแค่เพียงผู้เดียว”“ไม่จริงฝ่าบาทมีลูกอยู่ในหัวใจเสมอมา” เฉินตงลี่ส่ายหน้าไปมา“จนกระทั่งพบ เอ่อต้าเหนิงในเทศกาลดอกไม้ไฟ ตั้งแต่นั้นมาเจ้าทำอะไรบ้างและข้าที่ส่งคนจัดการกับบ้านตระกูลเอ่อ จนไม่เหลือใครตอนนั้นสวรรค์กับเมตตานาง นางก็รอดมาได้เจ้ารู้ไหมใครเป็นคนช่วยนาง”“ท่านพ่อลูกโง่เขลา”“จริงที่สุดเจ้าโง่เขลาที่สุด คนที่ช่วยนางออกมาก็คือฝ่าบาท พานางไปอาศัยที่วิหารเทียมฟ้ากับไทฮองไทเฮา แต่นางกลับหนีออกมาพบฝ่าบาทเพราะตอนนั้นกัวกั๋วฮ่องเต้ปราบดาภิเษก ข้าทำทุกวิถีทางไม่ให้นางได้พบฝ่าบาทในตอนนั้น ตั้งใจจัดฉากให้นางได้พบกัวกั๋ว เพื่ออะไรรู้ไหมก็เพื่อเจ้าทั้งนั้น หากกัวกั๋วฮ่องเต้โปรดปรานนาง ตำแหน่งฮองเฮาอาจเป็นของนางคราวนั้น เรายิ่งควบคุมนางได้ยาก เอ่อต้าเหนิงนางเป็นหญิงที่ใจคอเด็ดเดี่ยว ไม่ยอมเป็นของกัวกั๋วเพื่อรอฝ่าบาทเพียงคนเดียวรักมั่น ในฝ่าบาทเพียงคนเดียว แล้วเจ้าคิดว่าหากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ที่เรารู้จะไม่โปรดปรานนางหรือไร แค่เพียงรู้ว่านางไม่ได้เป็นของกัวกั๋วนั่นในใจบุรุษก็อิ่ม