Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 151 - Bab 160

“เปล่านะต้าเหนิงกับฝ่าบาทเราไม่ได้ทำอะไรกันเสียหน่อยอากาศมันหนาวข้าก็เลยมาขอนอนใกล้ๆ ฝ่าบาท”“จะโกหกพวกเขาทำไม ข้าเป็นคนบังคับให้นางนอนหนุนแขนข้าเอง” ยืดอกรับเถอะต้าเหนิงยิ้ม“นอนอุ่นสบายดีไหม”ต้าเหนิงยิ้ม“อิจฉาหรือไรท่านก็ไม่ยอมออกตามเรามาตั้งแต่แรกไม่งั้นก็ได้ร่ำสุราด้วยกันแล้ว” เยี่ยนฉือหลุบตามองพื้น“ฝ่าบาทเฉินซือกวานนำกำลังองครักษ์มาที่ด่านอูเอินด้วยตัวเองเพื่ออารักขาฝ่าบาทกลับวังหลวงตามคำสั่งของราชครูเฉิน” ฉินเกอหลงยิ้มบางๆ“คิดไว้ไม่ผิดเขาไม่ยอมให้ข้าคลาดสายตาแน่ๆ ช่างเถอะไม่ต้องรีบร้อน กินอาหารเช้าให้อิ่มหนำจึงค่อยเดินทางกลับ ข้าเองไม่อยากจากที่นี่ไปตอนนี้ความจริงตั้งใจค้างที่นี่สักคืนสองคืนแต่เจ้าตัวดีหานจงร่ำสุราที่เตรียมมาจนสิ้น คราวหลังข้าจะไม่หอบสุรามาให้เหนื่อยเอามาแค่พอดื่มแต่ไม่ให้หานจงอารักขามาแน่ๆ เฮ้อถึง อย่างไรก็ต้องกลับไป ฉะนั้นไม่ต้องรีบให้พวกเขารอนานหน่อยก็ดี ข้าตอนนี้ยังไม่อยากจะกลับวังหลวง”เยี่ยนฉือมองสบตาต้าเหนิงที่ทำไม่รู้ไม่ชี้เสีย ถอนหายใจยาวในที่สุดฉินเกอหลงก็พูดว่าไม่อยากพบสองพ่อลูกนั่น ช่างเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ แล้วหากฝ่าบาทกลับวังหลวงตำแหน่งอะไรจึงจะเ

“พี่ใหญ่เชียวท่านท่านจะไปไหน” ไฉหรานตะโกนตามหลังแต่อีกคนเครื่องติดแล้วพุ่งตัวออกไปไม่เหลียวหลัง“หานจงตามไป”ฉินเกอหลงสั่งดังๆ หานจงรีบวิ่งตามเชียวกงเล่อไปติดๆ ท่านหมอเยี่ยนฉือเองก็รีบประสานมือให้กับฉินเกอหลงแล้วตามหานจงไปอีกคน“เกิดอะไรขึ้นท่านน้าของข้า ไฉหรานเจ้าพูดมาทำไมร้องไห้ฟูมฟายเฉินซือกวานเขารังแกเจ้าอย่างไร”“ฮึกๆๆๆๆๆๆ ขะขะะเขาไม่ได้รังแกข้าเพียงแค่เขา ดูถูดเหยียดหยามและไม่สนใจข้า” ต้าเหนิงยกมือขึ้นกุมขมับ ฉินเกอหลงส่ายหน้าไปมา“ข้าจะตามพวกเขาไปเจ้าอยู่ที่นี่ปลอบใจนาง” ต้าเหนิงถอนหายใจยาว“ข้าไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย ไม่ต้องห่วงข้า ข้าแค่อยากจะร้อง ร้องไห้ก็เท่านั้น” ฉินเกอหลงไปแล้ว ต้าเหนิงพูดขึ้นยิ้มๆ“เจ้ากำลังยื่นกระบี่ให้ท่านเชียวฆ่าเฉินซือกวาน”“หาข้าหรือ”“ก็ใช่นะสิเจ้ารู้ไหมพี่ใหญ่เชียวของเจ้าเขารักน้องสาวของเขาเพียงใดสิ่งที่เขาทำเพื่อเจ้าได้ก็คือฆ่าคนที่รังแกเจ้าเสีย”“ม่ายยยยนะ” ไฉหรานวิ่งกลับไปที่ที่จากมาที่นั่นไป๋ลู่ใช้กระบี่ในมือขวางเชียวกงเล่อที่เลือดขึ้นหน้าไว้ เหล่าทหารต่างมายืนมุงดูตรงหน้านั้นเฉินซือกวานยืนนิ่งไม่สะทกสะท้านหรือหวาดกลัวอะไร“ท่านจะทำร้ายคุณชา

“หมอ หมอ ท่านหมอ รีบมาใครก็ได้ตามท่านหมอ ข้าราชครูเฉินสั่งพวกเจ้าไม่ได้ยิหรือไรตามท่านหมอมาดูลูกชายข้าเร็วเข้าฮือออออ เจ้าต้องไปไม่เป็นอะไร ซือกวานจะต้องนั่งบัลลังก์แทนฉินเกอหลงคนนั้น พ่อปูทางมาให้เจ้าแล้วตระกูลเฉินข้าลงทุนมาเพียงนี้ ไม่เพื่อบัลลังก์จะเพื่ออะไร ข้าส่งไป๋ลู่จัดการฉินเกอหลง เขาไปไหนเสียเจ้าคนชั่วไป๋ลู่นั่น ปล่อยฉินเกอหลงกลับวังได้อีก” หานจงถอนหายใจส่ายหน้าไปมา ต้าเหนิงซบหน้าลงบนอกกว้างของฉินเกอหลงฉินเกอหลงกัดฟันจนเป็นสันนูนเฉินซือกวานหลับตาไล่ความเจ็บปวด เลือดสีแดงยังไหลออกจากบาดแผลที่กลางอก“ท่านพ่อพอเถิดอย่าได้ทำผิดมากไปกว่านี้เลย ฝ่าบาทได้โปรดท่านพ่อเลอะเลือนจึงไม่อาจควบคุมตัวเอง ฝ่าบาทอย่าได้ถือโทษ ถือว่าซือกวานขอร้องหากซือกวานต้องตายคนที่ควรอยู่ต่อไปคือท่านพ่อ ท่านพ่อของข้าชรามากแล้ว ไม่ควรต้องรับโทษตาย แค่กๆๆ” กระอักเลือดสดๆ ออกมาอีกครั้ง“ทำผิดก็ต้องรับโทษทัณฑ์ เดิมข้าตั้งใจว่าบิดาเจ้าวางมือเสียข้าจะกักบริเวณไปตลอดชีวิต ให้อยู่แต่ในจวนราชครู แต่เมื่อยังกล้าชักกระบี่ใส่ข้า เฉินซือกวานบางทีการอยู่ของบิดาเจ้าก็ยิ่งทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวด เหมือนที่เจ้ากำลังเป็นอยู่”

ก่อนหน้านั้นเรื่องราวทุกอย่างจบลงแล้ว อย่างนั้นหรือที่ห้องบรรทมของฉินเกอหลง ฉินเกอหลงดึงมือต้าเหนิงนั่งลงบนเก้าอี้"กลัวหรือไม่"ต้าเหนิงส่ายหน้า"แค่รู้สึกว่าชีวิตคนมันสั้นเหลือเกิน"ฉินเกอหลงปลดมวยผมสางผมให้ต้าเหนิงช้าๆ"คนที่ควรตายกลับไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย คนที่ไม่ควรตายกับรับบาปเคราะห์แทนคนที่สมควรตาย"ต้าเหนิงยิ้มเศร้าๆเฉินอี้เหมยเดินเข้ามาในห้องอย่างที่เคยทำประจำ เหลือบตามองมือเรียวของฉินเกอหลงที่กำลังสางผมให้ต้าเหนิงแล้วก้มหน้าลงเสีย เจ็บปวดใจจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้ฉินเกอหลงไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้กับอี้เหมยแม้สักครั้ง ถึงจะสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ตาม"ฝ่าบาท อี้เหมยได้ยินมาว่าฝ่าบาททรงปลดอี้เหมยจาก...จาก….."น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ“ฝ่าบาทจะทำแบบนี้ไม่ได้ฝ่าบาทแต่งตั้งอี้เหมยเป็นฮองเฮาแล้ว แล้วทำไมถึงได้ทำร้ายกันได้ลงคอ เห็นว่าข้าไร้ที่พึ่งแล้วอย่างนั้นหรือบิดาถูกคุมขังพี่ชายก็ตายไปเสียแล้ว แล้วฝ่าบาท รักนางหรืออย่างไรในเมื่อความทรงจำหายไปเพียงนี้ยังอ้างว่ารักนางได้กระนั้นหรือ” อี้เหมยสะอื้นอย่างหนัก“แล้วอย่างไรเจ้าต้องการอะไร บิดาเจ้าสารภาพกับข้าทั้งหมดแล้ว”“สารภาพสารภาพอะไ

“ช่างเถอะน่า วันนี้ต้องมาถึงทุกคนอยู่แล้ว เมื่อเฉินซือกวานจากไป ต้าเหนิงเพียงแค่ปลงได้ว่าสักวันเราก็ต้องจากคนที่เรารักกันทุกคน ไม่ว่าเราจะพร้อมหรือไม่ ก็ต้องไป ไม่ว่าเขาจะพร้อมหรือไม่ เราก็ต้องไป” ดึงมือฉินเกอหลงมาแนบที่แก้มซีดขาว จูบเบาๆ ที่มือเรียว“ต้าเหนิงจะไปแล้ว ฝ่าบาทห้ามร้องไห้ แล้วก็อย่าทำร้ายอี้เหมย นางน่าสงสารที่สุด ….ได้ไหม….ขอให้นางได้มีชีวิตใหม่ สิ่งที่นางต้องพบเจอถือว่าสาหัสที่สุดนางมีชีวิตอยู่ได้นางก็เก่งที่สุดแล้ว ถือเสียว่าต้าเหนิงอภัยให้นางแล้ว ฝ่าบาทก็ไม่ควรแค้นเคืองนาง” ฉินเกอหลงเบือนหน้าหนีใบหน้าซีดขาวของต้าเหนิง พยักหน้าขึ้นลงคำพูดหลากหลายจุกอยู่ที่อก ไม่อาจเปล่งมันออกมาได้หลายอย่างยังคาใจหลายอย่างยังไม่กระจ่าง และจะจากไปทำไมไม่ให้ทุกเรื่องที่คาใจจบลงเสียก่อน"เจ้าจำเป็นต้องไปจริงๆ หรือ เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าก่อนหรือไร"" จำเป็นสิ จำเป็นมาทีเดียวถึงจะบอกว่าไม่อยากจากฝ่าบาทไป แต่ก็นั่นแหละทุกอย่างไม่ใช่เราจะควบคุมได้ทั้งหมด มันจะต้องมีสักเรื่องหนึ่งละน่า ที่เกินควบคุม ฝ่าบาทอย่าถือว่าติดค้างต้าเหนิงคิดเสียว่าต้าเหนิงติดค้างฝ่าบาทดีไหมหากชาติหน้ามีจริง บางทีต้าเหนิง