บททั้งหมดของ ยอดหญิงในเงามาร: บทที่ 701 - บทที่ 710

เฝิงอวี้จางกลับมีความสุขไม่ลงเพียงแค่คิดถึงคำพูดของฮองเฮาเฝิง เขาก็รู้สึกกระสับกระส่ายจนอยู่ไม่สุขพระชายาจวิ้นอ๋องอะไรกัน ตำแหน่งพระชายาจวิ้นอ๋องนี้ที่ได้มาด้วยวิธีสกปรกเช่นนี้ จะนั่งได้มั่นคงสักกี่วันกัน?ดังนั้นเมื่อฮูหยินเฝิงเอ่ยว่าจะเชิญญาติสนิทมิตรสหายมา เขาจึงเอ่ยเสียงดุดันว่า “ไม่ต้อง! ทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน นางอยากทำอะไรก็ให้นางทำไป!”ตอนนี้เขาไม่อาจควบคุมเฝิงไฉ่เวยได้แล้วแม้จะอยากควบคุมก็ไม่มีหนทาง ใครใช้ให้เฝิงไฉ่เวยมีจวิ้นอ๋องหนานอานให้พึ่งพาเล่า?ฮูหยินเฝิงตกใจกับท่าทีเย็นชาของเขา “ท่านโหว ถึงอย่างไรไฉ่เวยก็เป็นหลานสาวแท้ ๆ ของพวกเรา ท่านจะทำราวกับนางเป็นศัตรูไปไย?”“ไม่ใช่ข้าที่เห็นนางเป็นศัตรู แต่เป็นนางที่อยากจะทำลายตระกูลเราให้พินาศต่างหาก!” เฝิงอวี้จางขมวดคิ้ว สีหน้าเหนื่อยล้า “ตอนนี้ท่านอ๋องเกลียดชังนางถึงที่สุด ทุกก้าวที่นางเดิน ล้วนโยนตระกูลเฝิงขึ้นไปย่างบนกองไฟ”ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เฝิงไฉ่เวยก็กลายเป็นเหมือนมันเผือกร้อน ๆ ในมือเพราะนางมีหลักฐานเรื่องที่ตระกูลเฝิงเคยสับเปลี่ยนตัว ส่งเซียวอวิ๋นถิงไปที่ภูเขาหลงหู่แม้อาจพูดได้ว่าฮ่องเต้หย่งชางเ

จนกระทั่งเซียวจิ่งจาวปล่อยมือออก เฝิงไฉ่เวยจึงไออย่างหนักแต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่ถอยสักก้าวจะกลัวอะไร?นางไม่อยากทนถูกรังแกอีกแล้วสิ่งที่ชีหยวนทำได้ นางก็ทำได้เช่นกันแต่นางยังไม่ทันที่จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนใส่เซียวจิ่งจาวออกมาอีก ประตูก็ถูกเคาะเบา ๆ สาวใช้ที่อยู่ข้างนอกเรียกนางเสียงแผ่วเฝิงไฉ่เวยมองเซียวจิ่งจาวแวบหนึ่ง พลางลูบลำคอของตนเองก่อนตะโกนตอบเสียงดัง “เข้ามา!”ซิ่วอี๋ก้าวเข้ามาด้วยฝีเท้าคล่องแคล่ว ยืนอย่างเคารพในระยะไม่ไกลจากทั้งคู่แล้วพูดเสียงเบา “คุณหนู พวกเขาสองคนมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”พวกเขาสองคนหรือ?แววตาเซียวจิ่งจาววูบไหวด้วยความสงสัย ในใจสงสัยใคร่รู้ว่าเฝิงไฉ่เวยกำลังทำอะไรอยู่กันแน่เฝิงไฉ่เวยผลักหน้าต่างออก จากชั้นสองสามารถมองเห็นผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องโถงชั้นล่างได้แต่สายตาของนางมิได้หยุดที่คนในห้องโถง หากแต่จ้องไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดด้วยแววตาเย็นชาเมื่อมองตามสายตานาง เซียวจิ่งจาวก็เห็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งจูงเด็กเล็กอายุสี่ห้าขวบขึ้นบันไดมาในทันทีเฝิงไฉ่เวยละสายตากลับมามองเซียวจิ่งจาวที่อยู่ตรงหน้า “ท่านอ๋องไม่ต้องสงสัยหรอก พวกเขาคือน้องชาย

บัดซบเอ๊ย เบื่อชีวิตแล้วหรืออย่างไร? ถึงมาทำร้ายคุณชายของพวกเขา?!เถียนเป่าซื่อหรี่ตาลงเล็กน้อยแต่หลิวผิงอันไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะจ้องเขายังไง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ด่าออกไปทันที “เจ้าก็ตัวโตป่านนี้แล้ว กล้ารังแกเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่อายบ้างหรืออย่างไร?!”เสิ่นเจียหล่างตกใจจนแทบเสียขวัญ เด็กที่เคยถูกฝังทั้งเป็นในโลงแล้วยังทนไม่ร้องไห้ออกมา กลับร้องสะอึกสะอื้นจนหายใจไม่ทันเพียงเพราะเห็นชีอวิ๋นจื่อที่คอยปกป้องตนเองถูกตบชีอวิ๋นจื่อแม้จะเจ็บปวดมาก แต่ยังฝืนลูบศีรษะเขาแล้วปลอบเสียงเบา “ไม่ร้องนะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”ตอนนั้นเอง เด็กรับใช้ของชีอวิ๋นจื่อก็ดึงแขนเสื้อหลิวผิงอันอย่างกลัว ๆ พลางกระซิบเตือน “พี่ผิงอัน นี่ นี่มันคือคุณชายหกแห่งจวนเฉิงเอินกง...”หลิวผิงอันไม่เคยได้ยินคุณชายหกอะไรนั่น แต่ชื่อจวนเฉิงเอินกงเขารู้จักดี จึงชะงักไปเล็กน้อยทว่าก็แค่ชะงักเท่านั้นเขาไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงยืนขวางอยู่หน้าชีอวิ๋นจื่อกับเสิ่นเจียหล่างอย่างมั่นคง “ถึงอย่างนั้น ก็ใช่ว่าจะมาทำร้ายคนอื่นได้ตามใจชอบ!”เขาจะกลัวอะไร?คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วนี่มากสุดก็แค่ให้เรื่องนี้ไปถึงหูคุณหนูใหญ่ ใครกลัวใครก

โอหังเกินไปแล้ว!โอหังเกินไปจริง ๆ!ตอนนี้ผู้คนที่มุงดูอยู่ก็เบียดกันเป็นชั้น ๆ และต่างก็อดวิพากษ์วิจารณ์กันไม่ได้“หมาจะมาเทียบกับคนได้ยังไง?”“เจ้าดูหมาไม่ดีเอง มันถึงได้พุ่งไปกัดน้องชายเขาก่อน คนเขาถึงได้เตะหมากลับ!”“ถึงจะเป็นหลานชายไทเฮาแล้วอย่างไรเล่า? ทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้ได้หรือ?”แต่ก็มีบางคนรีบดึงสหายไว้ “เรื่องของพวกจวนขุนนาง เกี่ยวอะไรกับเรา? อีกฝ่ายก็เป็นคุณชายของจวนโหวเหมือนกันนะ!”ดูพวกเขาทะเลาะกันเองก็พอแล้วชีอวิ๋นจื่อเชิดคอถมน้ำลายปนเลือดออกมาแล้วจ้องเถียนเป่าซื่อด้วยสายตาเย็นชา “หมาของเจ้ากัดน้องข้าไม่ปล่อยก่อน ข้าถึงได้เตะมันออกไป ข้าไม่ผิด!”ไม่ผิด ก็ไม่ต้องขอโทษ!พี่หญิงเคยบอกไว้ว่า ถ้าทำผิดก็ต้องยอมรับ แต่ถ้าไม่ได้ผิด ก็ห้ามยอมจำนน!เถียนเป่าซื่อโกรธจนหัวเราะออกมา “งั้นหรือ?”เขาปล่อยคอเสื้อชีอวิ๋นจื่อทันที ก่อนฟาดหน้าชีอวิ๋นจื่อหนึ่งฉาด แล้วเงื้อเท้าจะเตะอย่างแรงแต่ในจังหวะนั้น ขาของเขากลับถูกใครบางคนขวางเอาไว้ถึงเขาจะตัวใหญ่กำยำ แต่กลับไม่สามารถเตะลงไปได้ และยังดึงเท้ากลับมาไม่ได้อีกด้วย จึงเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาในทันทีหลิวผิงอันถึงกับน้ำตาคล

ด้านนอกวุ่นวายแค่ไหน นางก็ยิ่งเบิกบานใจเท่านั้นชีหยวนเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน นางมองไปทางลิ่วจินที่เพิ่งขึ้นบันไดมา ส่งสายตาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเลิกคิ้วถาม “ดังนั้น คุณชายหกสกุลเถียนหมายความว่า ไทเฮาตรัสว่า สุนัขของเจ้ามีค่ามากกว่าชีวิตคน ใช่หรือไม่?”เถียนเป่าซื่อคร้านจะเสียเวลาพูดกับนาง “สุนัขของข้าไม่เหมือนสุนัขตัวอื่น!”“ทุกคนได้ยินกันชัดแล้วใช่หรือไม่?” ชีหยวนกวาดตามองไปรอบ ๆ ผู้คนมีสีหน้าต่างกันไป ก่อนสายตาจะกวาดลงไปยังเหล่าคนในโถงชั้นล่าง “ไม่ว่าท่านจะเป็นขุนศึกที่สู้รบเพื่อปกป้องแผ่นดิน หรือเป็นบัณฑิตที่ตรากตรำอ่านตำรามาสิบกว่าปี พวกท่านสละเวลามากแค่ไหน พยายามมากแค่ไหนแล้วมีค่าอะไรเล่า? สุดท้าย ยังสู้สุนัขตัวเดียวของหลานไทเฮาไม่ได้!”หลานไทเฮาแล้วอย่างไร?แม้เป็นไทเฮาเองแล้วอย่างไร?ท่านอาจอยู่เหนือหัวคนอื่นได้ แต่สุนัขของท่านจะมาอวดเบ่งเยี่ยวรดหัวคนไม่ได้!ชีหยวนเลิกคิ้วหัวเราะเย็น “คุณชายหกสกุลเถียน เจ้าต้องการหัวของน้องข้าใช่หรือไม่?”ทันใดนั้น นางยกกระถางดอกไม้ฟาดลงพื้นอย่างแรง เสียงแตกดังสนั่นทำให้สายตาทุกคู่หันมาที่นางโดยพร้อมเพรียงหญิงสาวยืนตัวตรงไม่ไหวติง เอ่