บทที่ 782

ตอนนี้เขารุ่งเรืองขึ้นแล้ว ย่อมต้องหาสถานที่งดงามยิ่งกว่า เพื่อเป็นที่พักสุดท้ายของบรรพบุรุษของตน

ดังนั้นจึงซื้อทั้งยอดเขาลูกใหญ่ สร้างเป็นสุสานตระกูลโดยเฉพาะ

กล่าวว่าเป็นสุสานบรรพชน แต่แท้จริงแล้วกลับดูเหมือนสุสานของจวิ้นอ๋องเสียด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนี้เอง ขุนนางตรวจการก็ซัดข้อหารายงานเข้ามาไม่น้อย

ทว่าเฉาซิงวั่งกลับกดเรื่องเอาไว้หมด สุดท้ายจึงไม่บานปลาย

นี่ก็เป็นความภาคภูมิใจของเฉาซิงวั่งมาโดยตลอด ยามกล่าวถึงก็มักจะยืดอกลำพองใจ

ทว่าในยามนี้ เขาไม่อาจลำพองใจได้อีก ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งร่างยังสั่นระริก

เวลาผ่านไปช้าลงเป็นพิเศษ

หัวใจแทบหยุดเต้นอยู่รอมร่อ

แต่ในขณะที่เฉาซิงวั่งรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ชีหยวนกลับหาได้รู้สึกเช่นนั้นไม่ นางนั่งอยู่ในภัตตาคาร ทอดมองลู่อี้เฟิงนำกำลังคนห้อตะบึงอาชาออกนอกเมือง ก็เพียงกระตุกมุมปากยกยิ้ม

ท่านโหวผู้เฒ่าชีเห็นนางยิ้ม ก็อดเอ่ยถามมิได้ “แม่หนูหยวน เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาจะซ่อนเสบียงบรรเทาทุกข์ไว้ในสุสานบรรพชนของเขา”

ชีหยวนเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เพราะพวกเขากลัวความยากจน แต่ก่อนเฉาซิงวั่งยากจนถึงขั้นยอมสมัครใจตอนตนเองเป็นขันที แต่ถึงก