All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 341 - Chapter 350

ณ แคว้นต้าเหยียน ลิ้นจี่นับเป็นผลไม้หายากยิ่ง สงวนไว้เพียงเพื่อราชวงศ์เท่านั้น เมื่อหลายปีก่อน ฮ่องเต้พระราชทานลิ้นจี่หนึ่งพวงแก่ท่านอาจารย์จาง เมื่อจางรั่วรั่วได้ลิ้มรสแล้วก็ชื่นชอบนักหนา จวบจนบัดนี้ก็ยังไม่อาจลืมรสชาติอันเลอค่านั้นได้ วันนี้นางได้ลิ้มรสยาบำรุงแล้วจึงรู้ว่า ในโลกนี้ยังมียาบำรุงรสลิ้นจี่อีกด้วย จางรั่วรั่วอุ้มขวดยาบำรุงสองขวดไว้ราวกับสมบัติล้ำค่า กล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า "หมอเจียง เจ้ามอบของขวัญล้ำค่าเช่นนี้ให้ข้า ข้าไม่รู้จะกล่าวขอบคุณเช่นไรดี" "เจ้านั่งรอที่นี่เถิด ข้าจะไปสั่งให้พ่อครัวนำปลิงทะเลและหูฉลามชั้นเลิศมาปรุงอาหาร! วันนี้ต้องต้อนรับเจ้าให้สมเกียรติ!" แม้ว่าแคว้นต้าเหยียนจะติดทะเล แต่เมืองหลวงนั้นอยู่ห่างไกลจากทะเลนัก การขนส่งอาหารทะเลนั้นยากลำบาก จำต้องตากแห้งก่อนส่งเข้าเมืองหลวง แม้แต่ขุนนางใหญ่อย่างท่านอาจารย์จางก็ยังได้รับแบ่งปันเพียงปีละสองห่อเล็ก ๆ สำหรับต้อนรับแขกผู้มีเกียรติเท่านั้น ความทรงจำพลันผุดขึ้นในห้วงคำนึงของเจียงซุ่ยฮวน เมื่อครั้งร่างเดิมอยู่ในจวนอ๋อง ทุกครั้งที่มีอาหารทะเลบนโต๊ะ ฮูหยินจะคีบใส่ชามของเจียงเม่ยเอ๋อร์ โดยอ้างว่านางร่าง

หลังรับประทานอาหารเสร็จ เจียงซุ่ยฮวนนั่งรถม้ากลับบ้าน พอลงจากรถม้าได้ไม่ทันไร หยิ่งเถาก็รีบเข้ามาต้อนรับ "คุณหนู ทำไมเพิ่งกลับมาเจ้าคะ" "เพิ่งรับประทานอาหารค่ำที่จวนท่านอาจารย์จางมา" เจียงซุ่ยฮวนส่งเห็ดถังแตะที่ถือมาให้ "นำไปที่ครัว บอกจางอวิ๋นให้ต้มซุปไก่พรุ่งนี้" หยิ่งเถารับเห็ดมา กล่าวว่า "คุณหนู คุณหนูว่านเพิ่งมาหาท่าน หม่อมฉันบอกว่าท่านออกไปข้างนอก ให้นางมาใหม่พรุ่งนี้" เจียงซุ่ยฮวนรู้ว่าว่านเมิ่งเยียนคงได้ยินข่าวการสิ้นสุดการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วง จึงตั้งใจมาหานาง นางก้าวเข้าห้อง "ข้าจะพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ว่านเมิ่งเยียนมาค่อยเรียกข้า" จากบ้านมาหลายวัน นางคิดถึงเตียงของตนเองมาก จำเป็นต้องนอนพักให้เต็มที่ "อ้อ จริงสิ" นางหยุดฝีก้าว "จัดห้องให้ชุนเถาเรียบร้อยแล้วหรือ" "เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ อยู่ติดกับห้องของข้ากับหงหลัว นางพอใจมาก" "พวกเจ้าอยู่ด้วยกันราบรื่นดีหรือไม่" "ราบรื่นดีเจ้าค่ะ เข้ากันได้ดีทีเดียว โดยเฉพาะป้าจางอวิ๋น นางดูจะชอบชุนเถามาก" หยิ่งเถายิ้ม "อาหารทุกจานที่ป้าจางอวิ๋นทำ นางบอกว่าอร่อยทุกอย่าง สุดท้ายยังกินจนหมดเกลี้ยง แม้แต่น้ำแกงก็ไม่เหลือ" มุมปากเ

น้ำเสียงของกู้จิ่นช่างเปี่ยมด้วยความลึกซึ้งและแฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย เจียงซุ่ยฮวนได้ฟังเข้าก็หน้าแดงระเรื่อ ริมฝีปากถูกกัดจนแทบจะหลั่งโลหิต "องค์ชาย..." นางหลับตาลง ฝืนใจผลักกู้จิ่นออก "ขออภัย หม่อมฉันไม่อาจอยู่ร่วมกับท่านได้จริง ๆ" กู้จิ่นชะงักเล็กน้อย "เจ้าไม่มีใจให้ข้าเลยหรือ" นางเงียบไม่ตอบ กู้จิ่นหลุบตาลง สรรพเสียงแฝงไว้ด้วยความเหงาหงอยที่มิอาจเอื้อนเอ่ย "ข้าเข้าใจแล้ว ขออภัยคุณหนูเจียงที่รบกวนยามดึกเช่นนี้" "ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าเจ้าก็มีใจให้ข้า ตอนนี้ดูเหมือนข้าจะเข้าใจผิดเอง" กู้จิ่นถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้ากลับมาสงบนิ่ง ยกเท้าเดินออกนอกประตู "เจ้าพักผ่อนเถิด ข้าขอตัวลา" "รอก่อน!" เจียงซุ่ยฮวนเรียกกู้จิ่นไว้ นางลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกที่จะบอกความจริง "เหตุที่หม่อมฉันปฏิเสธ...ก็เพราะหม่อมฉันท้อง และใกล้จะคลอดแล้ว" กู้จิ่นหยุดฝีก้าวฉับพลัน เมื่อหันกลับมาใบหน้าก็ซีดเผือด เขาจ้องมองหน้าท้องของเจียงซุ่ยฮวนแน่นิ่ง ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สังเกต บัดนี้เห็นได้ชัดว่าท้องป่องขึ้นแล้ว เขาเอ่ยถามว่า "เด็กในท้องเจ้า เป็นลูกของฉู่เจวี๋ยหรือ" "ไม่ใช่!" เจียงซุ่ยฮวนรีบส่ายหน้า

"ในช่วงที่ท่านไม่อยู่บ้าน บางครั้งก็มีลุงแก่มาขายสมุนไพร ลุงยวี่ซื้อไว้ทั้งหมด รอท่านกลับมาใช้เจ้าค่ะ" "เก็บไว้ก่อนเถอะ ถึงอย่างไรก็ไม่มีคนมารักษา ส่วนสมุนไพรพวกนั้น หากเก็บถูกวิธีก็จะไม่เสีย" เจียงซุ่ยฮวนยักไหล่ ก่อนหน้านี้ฮูหยินอ๋องให้คนแพร่ข่าวลือว่านางเป็นหมอปลอม ทำให้ไม่มีใครกล้ามารักษา แต่นางไม่ใส่ใจ นางมีจิตใจอยากช่วยเหลือผู้คน แต่พวกเขากลับไม่เชื่อใจนาง แล้วนางจะไปวิ่งตามเอาใจพวกเขาทำไม มีเสียงดังจากนอกประตู หยิ่งเถาพลันนึกอะไรขึ้นได้ จึงถามว่า "คุณหนู จะให้ขังสี่จือไว้ก่อนไหมเจ้าคะ เกรงว่ามันจะพุ่งชนท่านโดยไม่ตั้งใจ" เจียงซุ่ยฮวนคิดครู่หนึ่ง ส่ายหน้า "ไม่เป็นไร สี่จือรู้กาลเทศะ เมื่อวานเห็นข้าก็ไม่ได้วิ่งเข้ามา ปล่อยให้มันอยู่ในลานเถอะ จะได้เฝ้าบ้านด้วย" สี่จือฉลาดมาก สามารถแยกแยะคนดีคนเลวได้ เจียงซุ่ยฮวนไว้ใจมัน สายตาของหยิ่งเถามักจ้องที่ท้องของเจียงซุ่ยฮวนโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดก็นึกถึงปัญหาสำคัญ "คุณหนู เมื่อเด็กคลอดแล้วต้องเตรียมอะไรบ้างเจ้าคะ" เจียงซุ่ยฮวนเขียนสิ่งที่ต้องใช้ทั้งหมดลงบนกระดาษ มอบให้หยิ่งเถาไปจัดเตรียม หลังหยิ่งเถาออกไป ในห้องเหลือเพียงชุนเถ

เมื่อชมทั่วทั้งการตกแต่งของชั้นหนึ่งแล้ว เจียงซุ่ยฮวนก็รู้สึกว่าแข้งขาอ่อนแรง ไม่กล้าถามว่าใช้เงินไปเท่าไหร่การตกแต่งหรูหราขนาดนี้ อย่าว่าแต่เปิดร้านเสริมความงามเลย แม้แต่ใช้เป็นโรงแรมก็ต้องห้าดาวเป็นอย่างต่ำว่านเมิ่งเยียนถามอย่างตื่นเต้น "ทั้งหมดนี้ข้าเลือกเอง เจ้าคิดว่าอย่างไร ถ้าไม่พอใจข้าจะแก้ไขใหม่""พอใจมาก" เจียงซุ่ยฮวนชื่นชม แล้วถามอย่างลังเล "เตียง ผ้าม่าน และพื้นพวกนี้ ล้วนใช้วัสดุชั้นดี คงใช้เงินไปไม่น้อยสินะ"ว่านเมิ่งเยียนตอบ "ก็พอไหว"พอนางบอกว่าพอไหว เจียงซุ่ยฮวนก็รู้ว่าแย่แล้วจริงดังคาด นางเอ่ยว่า "รวมเสาหน้าประตูสองต้นนั่น ทั้งหมดก็แค่สามหมื่นกว่าตำลึง""พื้นและผ้าม่านข้าสั่งทำกับคนรู้จัก เขาจึงลดราคาให้มาก แต่แจกันดินเผานี่แพงหน่อย เป็นฝีมือช่างสมัยราชวงศ์ก่อน นับเป็นของโบราณแล้ว"เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเกาะกรอบประตู พยายามยืนให้มั่นสามหมื่นกว่าตำลึง แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาในเมืองหลวง ก็ต้องอดข้าวอดน้ำเก็บกันหลายชั่วอายุคนนางซื้อร้านนี้ด้วยเงินสี่แสนเจ็ดหมื่นตำลึง ยังขาดอีกกว่าสองแสนกว่าตำลึงต้องผ่อนชำระเป็นงวด แต่ว่านเมิ่งเยียนกลับใช้เงินกว่าสามแสนกว่าตำลึงไปก