All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 331 - Chapter 340

อัครเสนาบดีเป็นลูกพี่ลูกน้องของพระสนมจีกุ้ยเฟย ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดีต่อกัน พระสนมจีกุ้ยเฟยรู้ว่าอัครเสนาบดีมีความทะเยอทะยานมาก เมื่อเขาได้กำลังทหารครึ่งหนึ่งของฉู่เจวี๋ยไปแล้ว หากฉู่เจวี๋ยจะเอากลับคืนคงยากเย็นดั่งปีนขึ้นสวรรค์ บุตรของฉู่เจวี๋ยกลายเป็นดวงดาวมงคล เหล่าขุนนางต่างประจบฉู่เจวี๋ย บางทีหากฝ่าบาททรงพอพระทัย อาจรับสั่งให้อัครเสนาบดีคืนกำลังทหารครึ่งหนึ่งนั้นให้ฉู่เจวี๋ย อัครเสนาบดีใจแคบ ได้แล้วไม่เคยยอมคืนหากพระสนมจีกุ้ยเฟยพูดยุแหย่เขาสักหน่อย เขาต้องลงมือกับปีศาจน้อยนั่นแน่ เช่นนี้ ทั้งกำจัดปีศาจน้อยได้ และไม่ต้องให้พระสนมจีกุ้ยเฟยเปื้อนมือ นับว่าได้ประโยชน์ทั้งสองทาง พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าพระสนมจีกุ้ยเฟยจึงอ่อนโยนลงเล็กน้อย นางมองฉู่อี้อย่างมีนัยลึกซึ้ง "เจ้าไม่อยากเห็นเสด็จพ่อของเจ้าสั่งประหารปีศาจนั่น แต่กลับมาพูดเช่นนี้กับข้า เจ้าต้องการช่วยหรือต้องการฆ่าปีศาจนั่นกันแน่" ฉู่อี้พูดอย่างว่าง่าย "ลูกช่วยปีศาจนั่นด้วยความสงสาร แต่เมื่อเสด็จแม่ไม่ชอบ ลูกก็จะคิดหาวิธีกำจัดเขา" "เสด็จแม่มีพระคุณในการเลี้ยงดูลูก ลูกไม่มีทางตอบแทนได้ทั้งหมด ได้แต่เชื่อฟังเสด

"ท่านพี่ชายมีวิจารณญาณ มองออกว่าปีศาจนั่นไม่ใช่ดาวมงคล แต่ขุนนางคนอื่นมองไม่ออก ข้าได้ยินว่าพวกเขาเพิ่งแห่กันไปมอบของขวัญให้เจียงเม่ยเอ๋อร์" นางถอนหายใจลึก "อืม แต่เดิมฉู่เจวี๋ยก็ไม่เคยแย่งชิงตำแหน่งหรือแทรกแซงกิจการในราชสำนัก แต่เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ขุนนางทั้งหลายย่อมต้องเร่งสานไมตรี วันหนึ่งฮ่องเต้อาจหันกลับมาโปรดปรานเขาอีกครั้ง" อัครเสนาบดีไม่รู้เรื่องความลับในอดีตที่พระสนมจีกุ้ยเฟยเคยสลับตัวบุตร ยังคิดว่าความกังวลของจีกุ้ยเฟยมาจากฉู่เจวี๋ย กลัวฉู่เจวี๋ยจะแย่งราชบัลลังก์กับฉู่อี้ เขาปลอบว่า "เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้ ฝ่าบาทสถาปนาฉู่เจวี๋ยเป็นองค์ชายหนานหมิงแล้ว ไม่มีทางให้ฉู่เจวี๋ยเป็นรัชทายาทอีกหรอก" "ข้าไม่ได้กังวลเรื่องนั้น" พระสนมจีกุ้ยเฟยเห็นอัครเสนาบดีไม่เข้าใจนัยแฝงในคำพูดของนาง จึงพูดตรงไปตรงมาขึ้น "ข้ากังวลเรื่องท่านพี่ชายเองต่างหาก" อัครเสนาบดีไม่เข้าใจ "เจ้ากังวลเรื่องข้าทำไม" จีกุ้ยเฟยพูด "ท่านพี่ลืมไปหรือ อำนาจทางทหารอีกครึ่งของฉู่เจวี๋ยยังอยู่ในมือท่านนะ" มืออัครเสนาบดีที่กำลังรินชาชะงักค้างกลางอากาศ ใบหน้าบิดเกร็งคล้ายกัดฟันแน่น จีกุ้ยเฟยหัวเร

คนขับรถม้าพยักหน้า "ใช่ขอรับ" "ชางอี้เล่า" "เขาไปปฏิบัติภารกิจแล้วขอรับ" เจียงซุ่ยฮวนลังเลอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็เลือกที่จะปฏิเสธ "ข้าไม่นั่งรถม้าแล้ว เจ้ากลับไปบอกท่านอ๋องว่า หลังการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงสิ้นสุด ข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาก็จบลงแล้ว ขอบคุณที่ช่วยเหลือข้ามาตลอดหลายวันนี้" "ต่อไปพวกเจ้าก็ไม่ต้องคอยคุ้มครองข้าอีก" เจียงซุ่ยฮวนพูดจบก็ลากกระเป๋าเดินจากไป ชุนเถาที่ไม่เข้าใจจึงวิ่งตามไปถามด้วยเสียงเบา "อาจารย์ ท่านกับองค์ชายเป่ยโม่เป็นอะไรกันหรือเจ้าคะ" "ข้าเคยช่วยเขา เขาก็เคยช่วยข้า พวกเราชดใช้หนี้บุญคุณกันแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนพูดเสียงทุ้ม ชุนเถาก้มหน้าพึมพำ "องค์ชายเป่ยโม่เป็นคนดี หากท่านเป็นเพื่อนกับเขาได้ก็คงดี" เจียงซุ่ยฮวนหยุดเดิน ชุนเถาไม่ทันระวังจึงชนหลังนาง นางหันมาถาม "ทุกคนในวังล้วนกลัวองค์ชายเป่ยโม่ เหตุใดเจ้าจึงไม่กลัว กลับบอกว่าเขาเป็นคนดี" ชุนเถาเกาศีรษะ "เมื่อหลายปีก่อน มีคืนหนึ่งข้าเดินผ่านอุทยานหลวง เห็นองค์ชายเป่ยโม่อยู่ที่ศาลาเย็น กำลังเผากระดาษให้ฮองเฮาไท่ชิง" "ผู้คนต่างก็กล่าวว่าเขาใจดำอำมหิต แต่ข้ากลับคิดว่าเขาเป็นผู้ที่มีใจมั่นคงต่อผู้ที่

เจียงซุ่ยฮวนมองกงซุนซวี ราวกับมองของร้อนที่ลวกมือ การให้กงซุนซวีอยู่ที่นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด หากครอบครัวของเขารู้เข้า แล้วแจ้งทางการว่านางลักพาตัวคุณชายบุตรขุนนาง นางจะทำอย่างไร นางไม่อยากมีเรื่องยุ่งยากเช่นนี้เลย เห็นสีหน้าดื้อรั้นของกงซุนซวี เจียงซุ่ยฮวนจึงถามอย่างหมดปัญญา "ต่อจากนี้เจ้าจะไปไหน" กงซุนซวีกำมือแน่น ถาม "พี่เจียง พี่ให้ข้าอยู่ที่นี่ซักระยะได้ไหม" เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะปฏิเสธ กงซุนซวีก็รีบพูด "มากสุดสิบวัน อีกสิบวันแม่ทัพฉีหยวนจะกลับจากชายแดน ถึงตอนนั้นพวกเขาจะรับสมัครทหารที่ประตูเมือง ข้าจะปลอมตัวไปสมัคร ไม่สร้างความยุ่งยากให้พี่แน่นอน" "แม่ทัพฉีหยวนจะกลับมาในอีกสิบวัน" เจียงซุ่ยฮวนทวนเบา ๆ ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แม่ทัพฉีหยวนไม่ใช่คนอื่น คือเจียงอวี่ พี่ชายแท้ ๆ ของร่างเดิม บุตรชายคนเดียวของอ๋องหย่งหนิง เจียงอวี่เก่งกาจในการรบ ได้รับพระราชทานตำแหน่งแม่ทัพฉีหยวน คอยรักษาการณ์ที่ชายแดนตลอด แทบไม่ค่อยกลับเมืองหลวง หากเจียงซุ่ยฮวนไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขา คงจะคิดว่าเขาเป็นวีรบุรุษ แต่เจียงซุ่ยฮวนมีความทรงจำของร่างเดิม จึงไม่ได้ชื่นชมเขา แต่กลับรู้สึกดูแคลน เจี

กงซุนซวีจ้องพื้นด้วยดวงตาไร้ประกาย เขาพึมพำว่า "ข้าบังเอิญได้ยินเขาคุยกับมารดาข้า ที่แท้พิษในร่างข้า เป็นเขาป้อนให้ข้าตั้งแต่ตอนที่ข้าเพิ่งเกิด" เจียงซุ่ยฮวนตกตะลึง ท่านไท่เว่ยเป็นบิดาแท้ ๆ ของกงซุนซวี จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร กงซุนซวีหัวเราะเยาะตัวเอง "แปลกประหลาดใช่ไหม ข้าก็คิดเช่นกัน หลายปีมานี้เขาดีกับข้ามาตลอด ข้าไม่เคยคิดเลยว่าพิษที่ข้าได้รับกลับเป็นเขาที่เป็นคนวาง!" "ทุกครั้งที่ข้าปวดหัวจนทนไม่ไหว เขาก็ดูทรมานมาก ข้าคิดว่าเขาสงสารข้า คิดดูแล้วตอนนี้เขาคงแค่รู้สึกผิดเท่านั้น" กงซุนซวีพูดพลางส่ายหน้า "ไม่ เขาคงไม่รู้สึกผิดหรอก มิเช่นนั้นทำไมไม่บอกความจริงกับข้า แม้แต่มารดาข้า ก็โกหกว่าคนวางยาพิษฆ่าตัวตายแล้ว ที่แท้นางรู้มาตลอดว่าคนวางยาพิษเป็นใคร!" เห็นกงซุนซวีท่าทางสิ้นหวัง เจียงซุ่ยฮวนยังไม่กล้าเชื่อ คาดเดาว่า "เจ้าอาจจะฟังผิดไปก็เป็นได้" "ไม่ผิด" กงซุนซวีส่ายหน้า "ข้ายืนฟังที่หน้าประตู ได้ยินอย่างชัดเจน จึงผลักประตูเข้าไปถามพวกเขา พวกเขาไม่เพียงยอมรับ ยังบอกเหตุผลด้วย" "เหตุผลคืออะไร" เจียงซุ่ยฮวนคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าอะไรจะทำให้ท่านไท่เว่ยวางยาพิษบุตรแท้ ๆ รอยยิ้มข