บททั้งหมดของ วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: บทที่ 551 - บทที่ 560

“ตอนนั้นเรานึกว่าไท่ชิงพูดเล่น จึงตอบไปลอย ๆ ว่า ‘ดื่มจอกที่ใส่เฮ่อติ้งหงเถอะ ชื่อนั้นฟังดูไพเราะดี’ แล้วนางก็ถือสุราทั้งสองจอกจากไป”ไท่ซ่างหวงหลับตาลงแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความทรมาน “เมื่อตรองย้อนไป บัดนั้นรอยยิ้มของไท่ชิงก็แฝงด้วยความฝืนใจ ดวงเนตรยังคลอด้วยหยาดน้ำตา แต่เรากลับมองไม่ออกเลยสักนิด...”เมื่อเจียงซุ่ยฮวนได้ยินดังนั้น หัวใจก็พลันเจ็บแปลบขึ้นมา “แล้ว...หลังจากนั้นเล่าเพคะ?”“หลังจากนั้น ไท่ชิงก็สิ้นใจในตำหนักของนาง พิษเฮ่อติ้งหงเป็นเหตุแห่งความตาย ผู้ที่พบศพเป็นคนแรก...คือเจ้าจิ่น” ไท่ซ่างหวงกล่าวพลางถอนพระทัยอย่างหนักหน่วง“หลายวันนั้นเราราวกับเสียสติ จิตใจล่องลอยไม่ต่างจากคนไร้วิญญาณ ครั้นได้สติกลับมา ก็มีข่าวลือแพร่ไปทั่วทั้งในและนอกวังว่า ไท่ชิงสิ้นใจแทนเจ้าจิ่น”เจียงซุ่ยฮวนชะงักงันไปชั่วครู่ ที่แท้แล้ว...ยามฮองเฮาไท่ชิงสิ้นพระชนม์ กู้จิ่นหาได้อยู่ในเหตุการณ์เลย มิได้มีส่วนใดเกี่ยวข้อง นอกจากเป็นเพียงผู้ที่พบพระศพเป็นคนแรกเท่านั้น ทว่าเขากลับต้องแบกรับความเข้าใจผิดมาเนิ่นนานนักไท่ซ่างหวงกล่าวต่อไป “ขณะนั้นเรายังมืดบอด ก็พลอยเชื่อว่า ไท่ชิงสิ้นใจเพื่อปกป้องเจ้าจิ

“พ่ะย่ะค่ะ” ราชครูมีสีหน้าเปี่ยมยินดี ค้อมกายคารวะแล้วกล่าวว่า “กระหม่อมขอทูลลากลับก่อน ไม่รบกวนการพักผ่อนขององค์ชายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เขาหันกายจะจากไป ขณะนั้นเองสายตาเหลือบไปยังขอบหน้าต่างอย่างไม่ตั้งใจ แต่ชางอี้ยืนขวางอยู่พอดี จึงต้องหันกลับด้วยสีหน้าที่แฝงความผิดหวังเมื่อครู่ทันทีที่เขาเข้ามา ก็สังเกตเห็นของบางอย่างในมือกู้จิ่น สีเขียวสด รูปทรงสี่เหลี่ยม ดูคล้ายหยกผืนหนึ่งไม่... ไม่น่าเป็นหยกประทับราชโองการได้หรอกหยกประทับมีค่าเหลือคณา องค์ชายกู้จิ่นจะเอามาวางลอย ๆ บนขอบหน้าต่างได้อย่างไร?อีกอย่าง หยกประทับเป็นสัญลักษณ์แห่งองค์จักรพรรดิ เท่านั้นจึงจะครอบครองได้ ส่วนกู้จิ่นเป็นเพียงอ๋องคนหนึ่ง หาใช่ฮ่องเต้ไม่ ย่อมไม่มีทางมีของเช่นนั้นอยู่ในมือหากจะกล่าวว่าเขาแอบขโมยมาจากฮ่องเต้ นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ ฮ่องเต้ทรงหวงของสิ่งนั้นราวกับชีวิต หากหายไปแม้เพียงครู่เดียว ป่านนี้คงสั่งพลิกแผ่นดินตามหาไปแล้วคงเป็นเพียงตาทำให้ลวงตา ราชครูส่ายหัวเบา ๆ แล้วเร่งฝีเท้าจากไปกู้จิ่นวางถ้วยชาลง แล้วหยิบพู่กันขึ้นเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษชางอี้เอ่ยเสียงเบา “องค์ชาย หากราชครูล่วงรู้เข้า จะทรง

“แน่นอน” ราชครูกล่าวอย่างไม่รู้จักถ่อมตน “กระหม่อมสามารถดูฤกษ์ยามและอ่านฟ้าดินได้ ฝ่าบาทเมื่อได้เห็นกระหม่อมครั้งแรก ก็ทรงทราบทันทีว่ากระหม่อมจะเป็นกำลังสำคัญให้ทรงทำการใหญ่สำเร็จ”“การใหญ่หรือ?” กู้จิ่นยกถ้วยชาขึ้นจิบ “คือหมายมาดกำจัดเรานั้นกระมัง?”“องค์ชาย กระหม่อมรับปากไว้เพียงจะบอกว่าใครคือแมงป่องพิษ หาได้ตกลงเรื่องอื่นไม่พ่ะย่ะค่ะ” ราชครูเอื้อมมือหยิบถ้วยชาขึ้นดื่มอึกใหญ่ “แต่หากจะเอ่ยตามตรง ท่านก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในแผนการของฝ่าบาทเท่านั้น”“หึ…หมากอันไร้ค่าสินะ” ดวงตาของกู้จิ่นวาบวับด้วยแววสังหาร “ราชครู เจ้ากล้าพูดกับเราถึงเพียงนี้ มิกลัวหรือว่าเราจะประหารเจ้า ณ ที่นี่?”“องค์ชายจะทรงกล้ากระนั้นหรือ?” ราชครูย้อนถามกลับด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “กระหม่อมทำงานให้ฮ่องเต้ หากถูกฆ่า ฮ่องเต้ย่อมไม่ปล่อยพระองค์ไว้แน่”“ไม่ว่าท่านจะมีความสามารถเพียงใด ก็เป็นแค่องค์ชาย หาใช่เจ้าครองแผ่นดินไม่ แล้วจะไปต่อกรกับฮ่องเต้ได้อย่างไรกันเล่า?”กู้จิ่นเคาะขอบถ้วยเบา ๆ “มิน่าเล่า เจ้าถึงยอมทำข้อตกลงกับเราอย่างไร้ความหวาดหวั่น...เพราะเจ้ามีผู้หนุนหลังนั่นเอง”“หากองค์ชายไม่มีเรื่องอื่น กระหม่อ

เพื่อให้ตนรอดชีวิตออกจากที่นี่ ราชครูจึงจำต้องข่มความขุ่นเคืองไว้ภายใน สะบัดชายแขนเสื้อแรง ๆ หนึ่งครั้ง แล้วจูง “แม่ตัวปลอม” ของตนเดินจากไปชางอี้ปิดประตูแล้วเดินกลับมาหากู้จิ่น พลางกล่าวว่า “องค์ชาย กระหม่อมรู้สึกว่า ท่าทีของราชครูต่อ ‘แม่ปลอม’ ดูแปลกประหลาดนักพ่ะย่ะค่ะ”กู้จิ่นเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “แปลกอย่างไร?”“ตอนราชครูได้ยินว่านางความจำเสื่อม สีหน้ากลับดูยินดีนัก” เขาเกาศีรษะด้วยความงุนงง “หากเป็นกระหม่อม เจอแม่ที่หายไปนานแต่ดันความจำเสื่อม คงเศร้าใจยิ่ง”กู้จิ่นใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางแตะเบา ๆ ที่ขมับของตน “สมองของราชครูต่างจากคนทั่วไป เจ้าอย่าเอาตนเองไปเปรียบเทียบกับเขาเลย”“แต่เรื่องราชครูตามหาแม่ก็ดูจะมีเงื่อนงำอยู่ดี” กู้จิ่นกระแอมเล็กน้อย “ให้ส่งคนไปเฝ้าติดตามราชครูต่อเงียบ ๆ และอย่าหยุดตามหาสตรีในภาพวาด”“องค์ชาย...ตอนนี้เราก็มีตัวแทนแล้ว เหตุใดจึงต้องตามหาต่ออีกเล่า?” ชางอี้ถามอย่างสงสัย“คนที่มีตัวตนจริง ย่อมไม่อาจไร้ร่องรอยใด ๆ ได้ สตรีในภาพนั้น...ต้องมีความลับบางอย่าง” กู้จิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง“หากนางเป็นแม่ของราชครูจริง การหาตัวนางเจอ อาจเป็นกุญแจไขไปสู่ควา

“ตายจริง! ใบหน้าของท่านแดงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนสะดุ้งตกใจ รีบเอาหลังมือแตะหน้าผากของกู้จิ่น พบว่าร้อนผ่าวนักนางใช้สองมือประคองศีรษะของเขา แล้วเอาคางและแก้มแนบไปที่หน้าผากเขาอีกครั้ง “ตายแล้ว...ยิ่งร้อนกว่าเดิมอีก”“เกิดอันใดขึ้นกันแน่?” เจียงซุ่ยฮวนปล่อยมือ พลางพึมพำอย่างสงสัย “ก็เพียงแค่จับชีพจร ทำไมจู่ ๆ ไข้ถึงได้ขึ้นสูงนัก?”คำพูดยังไม่ทันจบ กู้จิ่นก็เอื้อมมือมาจับมือนางไว้แน่น แล้วแนบมือลงกับแก้มของตน “มือของเจ้า...ช่างเย็นนัก”“ก็เพราะหน้าของท่านร้อนเกินไปต่างหากเล่า” นางคลึงแก้มเขาเบา ๆ แล้วชักมือกลับ “นอนลงก่อน ข้าจะไปหาแผ่นแปะลดไข้มาให้”“แผ่นแปะลดไข้คืออะไร?” กู้จิ่นเอียงศีรษะถามเจียงซุ่ยฮวนกระพริบตาปริบ ๆ ...ทำไมนางรู้สึกว่า กู้จิ่นพอป่วยแล้วถึงดูน่ารักขึ้นมาได้?ปกติคำว่า "น่ารัก" กับกู้จิ่นนี่...ไม่มีทางมารวมกันได้เลยหรือเพราะนางเป็นห่วงเกินไป จึงเกิดภาพลวงตา?“ก็สิ่งที่ช่วยลดอุณหภูมิบนหน้าผากน่ะสิ” เจียงซุ่ยฮวนพยายามหักห้ามใจไม่ให้เผลอหยิกแก้มเขา แล้วล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อ หยิบแผ่นแปะลดไข้ออกมานางลอกแผ่นออกหนึ่งชิ้น แปะลงตรงหน้าผากเขา แล้วถามว่