บทที่ 551

ดวงเนตรของไท่ซ่างหวงหดแคบลงอย่างฉับพลัน ทว่าเรือนกายกลับไร้ซึ่งปฏิกิริยา มือข้างหนึ่งยังคงถือพลั่วขุดดิน อีกข้างค่อย ๆ วางดินที่ขุดขึ้นมากองไว้ริมเท้า

ดินที่เขาขุดขึ้นมากลายเป็นหลุมลึก เจียงซุ่ยฮวนเหลือบมองกองดินที่เป็นรูปเนินเล็ก ๆ ข้างเท้าเขา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบาซึ่งมีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยินว่า “ดินพวกนี้...จะเอาไปเปลี่ยนในกระถางดอกไม้หรือเพคะ?”

“ใช่แล้ว ดอกไม้ในกระถางมีอยู่ไม่กี่ต้น พอนานวันเข้ากลิ่นยาในดินยิ่งทวีคูณ” เจียงซุ่ยฮวนยักไหล่เล็กน้อย “ต้องเปลี่ยนดินใหม่อยู่เนือง ๆ เช่นนั้นกลิ่นถึงไม่ฟ้องความจริง”

มือของไท่ซ่างหวงชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าสลับไปมาระหว่างซีดเขียวอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็เหวี่ยงพลั่วทิ้งไปข้างกาย พลางนั่งลงกับพื้นด้วยความคับข้องใจ “ไม่ขุดแล้ว!”

“เราอยากพักผ่อน เจ้าทั้งหลายออกไปให้หมด!”

เมื่อเห็นท่าทีของไท่ซ่างหวง เจียงซุ่ยฮวนก็แน่ใจว่าตนมิได้เดาผิด

นางยื่นถาดอาหารเข้าไปตรงหน้า “เสวยพระกระยาหารก่อนเถิดเพคะ แล้วค่อยพักผ่อน”

“เราไม่กิน” ไท่ซ่างหวงเบือนพระพักตร์หนี

“วันนี้ฟ้าครึ้มเล็กน้อย”เจียงซุ่ยฮวนหันไปพูดกับเซียวกงกงที่อยู่ด้านหลัง “มิสู้ท่านไ