All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 581 - Chapter 590

"แล้วเขาจะกลับมาเมื่อใด" "มิทราบแน่ชัด บางทีเจ้านายของพวกเราก็มาแทบทุกวัน บางทีก็ครึ่งเดือนยังไม่เห็นหน้าเลยสักครั้ง" "เช่นนั้นก็ได้" เจียงซุ่ยฮวนผงกศีรษะเบา ๆ ก่อนเดินไปยังประตูทางออก พอเพียงก้าวออกไป แสงจันทราอันเยือกเย็นก็ราดรดลงมาบนร่างของนาง นางแหงนหน้ามองราตรี คิดว่ายามถูกจับตัวไป ท้องฟ้ากำลังจะสว่าง แต่บัดนี้ราตรีกาลยังดำมืด แสดงว่าเวลาผ่านไปอย่างน้อยหนึ่งวันแล้ว ในช่วงเวลาที่นางหายไปหนึ่งวันเต็ม ๆ นั้น กู้จิ่นคงร้อนใจจนแทบเป็นบ้าแล้วเจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจ ในช่วงเวลาที่นางหายไปหนึ่งวันเต็ม ๆ นั้น... กู้จิ่นคงร้อนใจจนแทบเป็นบ้าแล้วแต่เมื่อมองไปรอบกาย นางพบว่าตนอยู่ในตรอกเล็ก ๆ ที่ไม่เคยมา จึงไม่รู้ว่าควรมุ่งหน้าไปทางใด คุณหนู ท่านหลงทางอยู่หรือ" เสียงที่ลึกมีเสน่ห์แว่วมาจากเบื้องหลัง เจียงซุ่ยฮวนแข็งขืนไปทั้งร่าง หันกลับไปกล่าวว่า "ไม่ใช่" เฉียนจิงอี๋มีแววตาเปื้อนยิ้ม "หากท่านจำทางมิได้ ข้าอาจพาท่านกลับก็ได้นะ" "ไม่จำเป็น ข้าจำทางได้" เจียงซุ่ยฮวนหมุนกายไปทางขวา พลางสังเกตความเคลื่อนไหวเบื้องหลังอยู่ไม่วาย เฉียนจิงอี๋กลับติดตามมา พูดเสียงเนิบช้า "คุณหนู หากเ

ได้ยินเงาร่างหนึ่งกล่าวว่า "แถวนี้เรือนบ้านมากมาย ซอกซอยวกวน เจ้าจงไปตามคนมาเพิ่ม ส่วนข้าจะลงไปตามหาก่อน ไม่ว่าอย่างไร ก่อนฟ้าสาง เราต้องหาพระชายาให้พบ" "พ่ะย่ะค่ะ!" เจียงซุ่ยฮวนที่ซ่อนอยู่ข้างกำแพงตาโตด้วยความยินดี นั่นเป็นเสียงของชางอี้ พวกเขามาตามหานางแล้ว! นางรีบออกมาจากกำแพง โบกมือเรียกชางอี้บนหลังคา ชางอี้ก้มมองนางแวบหนึ่ง แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา เจียงซุ่ยฮวนอึ้งไปชั่วครู่ จึงนึกได้ว่าตนยังสวมหน้ากากหนังมนุษย์อยู่ ชางอี้ย่อมจำนางมิได้ นางจึงต้องตะโกนเสียงดัง "ชางอี้ ข้าอยู่นี่!" ชั่วอึดใจ ชางอี้กลับมาปรากฏตัวเบื้องหน้านาง มองนางด้วยความตกตะลึง "พระชายารึ!" "ใช่ ข้าเอง" นางพยักหน้าตอบ "เหตุใดพระชายาจึงเปลี่ยนโฉมเป็นเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ" ชางอี้มองนางอย่างอึดอัด ก่อนเบือนหน้าหนี"..." เจียงซุ่ยฮวนถามด้วยความสงสัย "โฉมหน้าข้าตอนนี้น่าเกลียดนักหรือ" ชางอี้ก้มหน้ามองปลายเท้า กล่าวอย่างฝืนใจว่า "มิได้น่าเกลียดพ่ะย่ะค่ะ พระชายามีความงามอันแตกต่างไม่เหมือนผู้ใด" "มีคันฉ่องหรือไม่" "มีพ่ะย่ะค่ะ" ชางอี้ล้วงคันฉ่องออกมามอบให้เจียงซุ่ยฮวน เจียงซุ่ยฮวนส่องดูโฉมตนในค

เจียงซุ่ยฮวนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ทำไมหรือเพคะ" กู้จิ่นเอามือลูบผ่านเส้นผมของนางเบา ๆ "อาฮวน ความเข้าใจผิดระหว่างข้ากับไท่ซ่างหวงนั้นแม้จะได้เปิดใจคุยกันแล้ว ทว่าแนวคิดของเราทั้งสองยังคงต่างกันอยู่มาก" "เขาเป็นห่วงว่าข้าจะไม่อาจต่อกรสู้แมงป่องพิษได้ จึงปรารถนาให้ข้าหลบซ่อนตัว แต่ข้ามิอาจทำเช่นนั้นได้" ดวงตาของกู้จิ่นแข็งดุจหินนิลเป็นประกายเย็นยะเยือก ก่อนเอ่ยเสียงเข้มว่า "แมงป่องพิษสังหารเสด็จแม่ของข้า ตลอดหลายปีมานี้ทำให้ข้าตกเป็นเบี้ยหมากในมือ" "บัดนี้ข้าได้ล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของแมงป่องพิษแล้ว จะให้ข้าหลบหนีอีก ข้าไม่มีทางทำได้" สำหรับเจียงซุ่ยฮวน ความคิดของกู้จิ่นและไท่ซ่างหวงล้วนมิได้ผิด เพียงแต่ยืนอยู่คนละมุมมองเท่านั้น นางใคร่ครวญครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า "พระองค์ลองโน้มน้าวไท่ซ่างหวงอีกสักหน่อยมิดีหรือเพคะ ถึงอย่างไรพวกท่านก็เป็นพ่อลูกกันหากร่วมมือกันย่อมสามารถเอาชนะแมงป่องพิษได้เป็นแน่" กู้จิ่นหยุดเคลื่อนไหว แล้วโอบรอบเอวนางและถามว่า "อาฮวน เจ้ายังจำคำพูดที่ข้าเอ่ยค้างไว้ครั้งก่อนได้หรือไม่" มือของกู้จิ่นอุ่นและมั่นคง เมื่อจับที่เอวของนาง รอบเอวนางก็ราวกับมี

วิธีการที่แมงป่องพิษทรมานกู้จิ่น ก็ราวกับแมวที่จับหนูได้ ไม่รีบกินทันที หากแต่ใช้เล็บหยอกล้อกับเหยื่ออยู่นานสองนาน ก่อนจะลงมือกินอย่างเลือดเย็นเมื่อคิดถึงช่วงเวลายาวนานที่กู้จิ่นต้องถูกทรมานจากแมงป่องพิษ หัวใจของเจียงซุ่ยฮวนก็แทบจะขาดเป็นริ้ว ๆ ด้วยความเจ็บปวด กู้จิ่นกอดนางไว้ แล้วกล่าวว่า "อาฮวน เจ้าไม่ต้องห่วงข้า" "ข้าจะสังหารแมงป่องพิษด้วยมือข้าเอง แม้ข้าในฐานะองค์ชายเป่ยโม่จะทำไม่ได้ แต่ในฐานะองค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้นเหลียงตู ข้าย่อมทำได้แน่นอน" นางเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ "องค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้นเหลียงตู พระองค์ได้พบกับจักรพรรดิแห่งแคว้นเหลียงตูแล้วหรือเพคะ" "ยังมิได้" กู้จิ่นส่ายหน้า "พวกเขาเป็นฝ่ายมาหาข้า ทว่าข้ายังมิได้ตอบรับใด ๆ " เขาอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลืนคำพูดลงไป แล้วตบหลังนางเบา ๆ ถามว่า "อาฮวน บัดนี้เจ้าวางใจแล้วหรือไม่" "วางใจแล้วเพคะ!" เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกยินดียิ่ง หากมีแคว้นเหลียงตูเป็นที่พึ่ง กู้จิ่นย่อมไม่มีทางพ่ายแพ้แน่ นางโยกแขนของกู้จิ่นเบา ๆ "มีอีกสิ่งหนึ่ง พระองค์จะช่วยหม่อมฉันตามหาฉู่เฉินได้หรือไม่เพคะ" แม้นางจะรู้

นางไม่รู้ว่ากู้จิ่นจะทำอะไร จึงกระพริบตาปริบ ๆ มองเขาด้วยความสงสัย มืออีกข้างของกู้จิ่นค่อย ๆ ลูบไล้ใบหน้าของนางเบา ๆ ดูเหมือนกำลังทายาบางอย่างลงไป ให้ความรู้สึกเย็นสบายยิ่ง เจียงซุ่ยฮวนใช้มือพยุงขอบถังน้ำ หลับตาพริ้มด้วยความสบาย “เย็นสบายจริง ๆ นี่คืออะไรหรือเพคะ” “นี่คือยาที่เซียนโอสถต้ม ชางอี้เพิ่งนำมาเมื่อครู่” กู้จิ่นตอบเสียงนุ่ม “เมื่อทายาทั่วหน้าของเจ้า ก็จะสามารถถอดหน้ากากหนังมนุษย์นี้ออกได้” กู้จิ่นทายาบนหน้านางอย่างพิถีพิถันและระมัดระวัง รอบ ๆ ถังน้ำมีฉากไม้กั้นไว้ ไอร้อนจึงไม่ระบายออก กลับรวมตัวเป็นหมอกขาวลอยอยู่เหนือผิวน้ำ เมื่อเจียงซุ่ยฮวนลืมตาอีกครั้ง รอบตัวก็เต็มไปด้วยม่านหมอกสีขาว กู้จิ่นทรงสวมอาภรณ์สีขาว ยืนอยู่ท่ามกลางไอน้ำพร่าเลือน แวบแรกดูคล้ายเทพเซียนที่ลงมาจากสวรรค์ เจียงซุ่ยฮวนตกตะลึงในความงาม นางจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา หลังทายาเสร็จ กู้จิ่นก็หยิบผ้าเพื่อเช็ดยาที่เหลือบนมือ แล้วกล่าวว่า “รออีกหนึ่งก้านธูป ก็จะสามารถถอดหน้ากากหนังมนุษย์ออกได้” “เพคะ” เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า แล้วอยู่ ๆ ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “อาฮวน เจ้าขำอะไรหรือ?” กู้จิ่นเอ่ยถาม เจ