All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 591 - Chapter 600

ใบหน้ากลมป้อมของเด็กหญิงผู้นั้น ด้วยสภาพอากาศที่หนาวเย็นยะเยือก จึงทำให้แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อเป็นดวง ราวกับตุ๊กตาในภาพวาดเทศกาลปีใหม่ มือข้างหนึ่งถือลูกกวาด อีกข้างกำซองจดหมายแน่น บนซองนั้นมีรอยเปื้อนของน้ำตาลเหนียวติดอยู่เล็กน้อย ทำให้มันเหนอะหนะไปทั้งซอง เมื่อเห็นเจียงซุ่ยฮวนไม่ยอมรับไปเสียที เด็กหญิงก็ยื่นแขนออกไปยาว ๆ ส่งซองจดหมายในมือมาตรงหน้าเจียงซุ่ยฮวนอีกครั้ง พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วว่า "พี่สาวเจ้าขา รับไปเร็ว ๆ สิเจ้าคะ ข้าต้องรีบกลับไปกินข้าวแล้ว!" ทันทีที่พูดจบ องครักษ์ลับสิบกว่านายก็โผล่มาจากที่ใดไม่ทราบ ห้อมล้อมรอบกายเจียงซุ่ยฮวนไว้ตรงกลาง พร้อมกับตะโกนลั่น "คุ้มกันพระชายา!" เนื่องด้วยเมื่อสองวันก่อน เจียงซุ่ยฮวนถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา ทำให้ยามนี้พวกเขาระมัดระวังอย่างยิ่ง เพียงแค่มีลมโชยกระทบใบไม้ไหวก็หวาดระแวงขึ้นมาทันที เด็กหญิงเงยหน้ามองชายร่างสูงใหญ่สิบกว่าคนที่จู่ ๆ ก็โผล่มาตรงหน้า เริ่มจากเบะปากออก ก่อนจะร้องไห้โฮด้วยสีหน้าน่าสงสารยิ่งนัก "ฮือ ๆ ๆ น่ากลัวจังเลย ข้าอยากกลับบ้านแล้ว!" เจียงซุ่ยฮวนไม่เคยพบเด็กหญิงผู้นี้มาก่อน จากการแต่ง

เสี่ยวถังหยวนดูจะรู้สึกสนุก สองมือน้อย ๆ ที่อวบอูมกวัดแกว่งไปมากลางอากาศ เจียงซุ่ยฮวนคิดในใจว่าเจ้าตัวน้อยนี่มีนิสัยหลากหลายจริง บางครั้งก็เย็นชา บางครั้งก็ร่าเริง ได้รับนิสัยทั้งของนางและกู้จิ่นมา แม่นมรีบนำผ้าอ้อมมาให้ แล้วเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เสี่ยวถังหยวนต่อหน้านาง นางมองผ้าอ้อมที่เปลี่ยนออก กล่าวว่า "ระบบย่อยอาหารใช้ได้ ดูแข็งแรงดี" เมื่อแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมเสร็จ เจียงซุ่ยฮวนกล่าวว่า "เจ้าไปนอนเถิด คืนนี้เสี่ยวถังหยวนจะนอนกับข้า" "ได้เจ้าค่ะ" แม่นมกำชับก่อนจากไป "คุณชายน้อยจะตื่นมาดื่มนมในยามดึก ตอนนั้นท่านค่อยเรียกบ่าวนะเจ้าคะ" "อืม" หลังแม่นมจากไป เจียงซุ่ยฮวนก็อุ้มเสี่ยวถังหยวนเดินไปมาในห้องช้า ๆ คราวนี้นางไม่ได้คึกคะนองเล่าเรื่องตลกหรือนิทานพิลึกพิลั่น แต่ร้องเพลงกล่อมเด็กแทน "ท้องฟ้าดำมืดทอดต่ำลง ดาวประกายพรายเคียงคู่มา แมลงน้อยบิน แมลงน้อยบิน เจ้ากำลังคิดถึงใคร..." สมัยที่เจียงซุ่ยฮวนยังเล็ก พ่อมักทำงานดึกที่โรงพยาบาล ส่วนแม่ไม่เก่งเรื่องเล่านิทาน จึงมักร้องเพลงกล่อมนี้ข้างหูนางเพื่อให้นางหลับ ตอนนั้นนางไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงร้องเพลงเดิมทุกครั้ง บัดนี้นึกขึ้นไ

นางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า "ให้นางพักในห้องชุนเถาก่อนเถิด เจ้าชุนเถาไม่กลับมาหลายวันแล้ว ห้องปล่อยว่างไว้ก็เปล่าประโยชน์" แต่เสียงพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงเรียกของชุนเถาดังมาจากนอกประตู "อาจารย์เจ้า ข้ากลับมาแล้ว!" หลังจากยวี่จี๋เปิดประตูใหญ่ ชุนเถาก็เดินเข้ามาพร้อมห่อของใหญ่น้อยหลายชิ้น "อาจารย์ ไม่ได้พบกันนานเลยนะเจ้าคะ ฮิ ๆ" นางยุ่งที่กรมหมอหลวงทุกวัน แม้จะกินเยอะ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าผอมลงเล็กน้อย เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะตำหนินางสักสองประโยค นางก็วางถุงในมือลงข้างเท้าเจียงซุ่ยฮวน "อาจารย์ เหล่านี้เป็นสมุนไพรที่ข้านำมาจากกรมหมอหลวงเจ้าค่ะ" "หมอหลวงเมิ่งรู้ว่าท่านชอบสมุนไพรล้ำค่า จึงให้ข้านำกลับมาให้ท่านบ้าง ข้าบรรจุมาสามกระสอบใหญ่เลยเจ้าค่ะ" รับของขวัญจากเขามาแล้ว จะไปตำหนิเขาก็กระไรอยู่ ชุนเถามาไม้นี้ ทำให้เจียงซุ่ยฮวนลืมคำที่กำลังจะพูดไปเสียสิ้น นางกระแอมเบา ๆ "เอาไปเก็บไว้ที่ห้องยาก่อนเถิด" เมื่อชุนเถากลับมา ไป๋หลีก็ไม่มีห้องพักอีก เจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าว "เจ้ามาพักกับข้าเถิด" "ห้องข้าใหญ่ ยังวางเตียงได้อีกหนึ่งเตียง อีกอย่าง หากพวกเราอยู่ห้องเดียวกัน เจ้าก็สามารถ

เขากลัวกู้จิ่นจะไม่พอใจ จึงรีบเสริมอีกประโยคว่า "พระชายาให้กระหม่อมและผู้อื่นลองชิมรสชาติ ดูว่ามีส่วนใดต้องปรับปรุงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นลังเลอย่างที่ไม่ค่อยเป็น เงียบไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ส่งห่อเล็กให้ชางอี้ "เอาไปเถิด อย่าให้เสียเปล่า!" "พ่ะย่ะค่ะ!" ชางอี้อุ้มห่อเดินไปที่ประตู ลู่อีรั้งชายเสื้อเขาไว้ "ชางอี้ ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้องที่ร่วมสุขร่วมทุกข์มาตลอด" "อาหารแห้งที่เจ้ากอดอยู่ จะให้ข้าชิมสักคำได้ไหม" "เอ่อ คือ..." ชางอี้มองไปทางกู้จิ่น เห็นกู้จิ่นไม่ได้คัดค้าน จึงเปิดห่อออก เนื้อวัวแห้งที่ห่อด้วยกระดาษน้ำมันมีสองรสชาติคือเครื่องเทศห้าสหายและเผ็ดชา ส่วนขนมก็แบ่งเป็นไส้ผลไม้และไส้ถั่ว พอเปิดออก กลิ่นหอมของเนื้อและความหวานของขนมก็โชยมาทันที เนื่องจากเจียงซุ่ยฮวนใส่ผงยาธรรมชาติลงไปด้วย จึงมีกลิ่นของพืชพรรณอ่อน ๆ ทำให้ทั้งสองอย่างไม่มีกลิ่นเลี่ยนเกินไป ชวนให้น้ำลายสอ ชางอี้กลืนน้ำลาย เลือกอย่างพิถีพิถันหยิบเนื้อวัวแห้งชิ้นเล็กที่สุดและขนมชิ้นเล็กที่สุดส่งให้ลู่อี ลู่อีกินเสร็จตาเป็นประกาย กล่าวว่า "อร่อย ๆ ให้ข้าอีกหน่อยสิ" "ไม่ได้หรอก หากให้ท่านอีก พี่น้องท

เจียงซุ่ยฮวนรับจดหมายมาเปิดอ่าน บนนั้นมีเพียงประโยคเดียวฉู่เฉินไม่เป็นไร อย่าตามหาอีก ครึ่งเดือนข้าจะส่งเขากลับมาโดยไม่บุบสลายแม้แต่น้อย ลายมือบนจดหมายสวยงามคมชัด หากเป็นยามปกติคงทำให้ผู้พบเห็นชื่นชม แต่ตอนนี้เจียงซุ่ยฮวนอยากฉีกจดหมายนี้ให้เป็นชิ้น ๆ จดหมายนี้ต้องเป็นฝีมือของพวกหลี่ลี่แน่ เขารู้จุดประสงค์ของเจียงซุ่ยฮวนล่วงหน้า คนผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้ว่าฉู่เฉินปลอดภัยดี เจียงซุ่ยฮวนก็โล่งใจขึ้น นางบอกองครักษ์ลับว่า "พวกเจ้าถูกพบตัวแล้ว ไม่ต้องตามหาอีก ไปเรียกสี่จือกับอีกสามคนกลับมาเถิด" หากคนผู้นั้นวางเสื้อผ้าที่มีกลิ่นไว้หลายที่ สี่จือจะต้องดมไปถึงเมื่อไหร่ หลังองครักษ์ลับจากไป เจียงซุ่ยฮวนก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างกระสับกระส่าย ไม่ว่าอย่างไรก็หลับไม่ลง นางจึงเลิกพยายามข่มตาหลับ เดินไปที่โต๊ะจุดเทียน แล้ววาดแบบต่อ ไป๋หลีก็ไม่นอนอีก นั่งอยู่ริมเตียงลับดาบพก "ทำไมเจ้าไม่กลับไปนอนเล่า" เจียงซุ่ยฮวนถาม "หม่อมฉันนอนพอแล้วเพคะ" ไป๋หลีตอบโดยไม่เงยหน้า เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า จู่ ๆ ก็ตระหนักว่าการให้ไป๋หลีนอนห้องเดียวกับตน ดูเหมือนจะไม่สะดวกสำหรับทั้งสอ