Semua Bab วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Bab 611 - Bab 618

มารดาเสวียหลิงยืนอยู่หน้าประตู มือถือถ้วยซุปเห็ดหูหนูขาว กล่าววิงวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “ลูกเอ๋ย เจ้ากลับมาวันนี้ก็มิได้แตะต้องอาหารเลยสักนิด ฟังคำของแม่เถิด กินอะไรสักนิดก็ยังดี หากเจ้าหิวจนเป็นอะไรขึ้นมา แม่จะอยู่อย่างไรได้เล่า”เสวียหลิงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ตอบเสียงเรียบ “ท่านแม่ อย่ากล่าวอีกเลย ลูกมิอาจฝืนกินสิ่งใดได้เลยในยามนี้”มารดาถอนหายใจยาว น้ำเสียงคร่ำครวญ “เหตุใดเจ้าจึงดื้อดึงเพียงนี้ เมื่อก่อนเจ้าทนทุกข์ทรมานนัก กว่าจะฟื้นตัวกลับมาได้ หากหิวจนป่วยอีกครั้ง แล้วแม่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นไร”สิ้นคำเสวียหลิงก็เปิดประตูออกมา สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ กล่าวเสียงเรียบว่า “หากลูกต้องแต่งกับหญิงที่มิได้รัก ชีวิตนี้ลูกคงกินอะไรไม่ลงอีก” “เจ้านี่…” มารดาของเสวียหลิงตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวอย่างปวดร้าว “พระราชโองการฝ่าบาทยากจะฝ่าฝืน! ฝ่าบาทพระราชทานการสมรสกับองค์หญิงจิ่นอวี๋แก่เจ้า หากเจ้าขัดราชโองการ ก็ต้องถูกประหาร!” “ลูกได้เขียนฎีกาไว้แล้ว ในนั้นกล่าวชัดเจนว่าลูกรักหญิงผู้หนึ่งอย่างสุดหัวใจ พรุ่งนี้ก็จะไปขอนางแต่งงาน ลูกไม่มีวันรักหญิงใดอื่นได้อีก” เสวียหลิงกล่าวหนักแน่น“

จวนตระกูลเสวียเสวียหลิงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ริมฝีปากแห้งผาก ใบหน้าแดงจัดผิดธรรมดา เหงื่อเย็นซึมทั่วหน้าผาก ร่างทั้งร่างอ่อนแรงและซูบซีด ประหนึ่งพึ่งฟื้นจากป่วยหนักเขาหลับตาแน่น เงี่ยหูฟังเสียงจากภายนอกด้วยจิตใจจดจ่อ มิให้มีสิ่งใดเล็ดรอดผ่านโสตประสาทไปได้“คุณชาย!” ลุงจ้าวรีบเปิดประตูเข้ามา กระซิบเบา ๆ ข้างหูเสวียหลิงว่า “บ่าวเพิ่งปีนขึ้นไปบนหลังคา เห็นรถม้าขององค์หญิงมุ่งหน้ามาทางนี้ขอรับ”“เมื่อบ่าวเห็นก็รีบมาบอกท่านโดยพลัน คะเนว่าอีกไม่นานก็จะมาถึงหน้าประตูแล้วขอรับ”เสวียหลิงลืมตาช้า ๆ เอ่ยว่า “ยกเตาผิงออกไปหนึ่งเตา แล้วนำหม้อยาที่เตรียมไว้เข้ามา”ในห้องมีเตาผิงอยู่สองเตา ลุงจ้าวยกออกไปหนึ่งเตา แล้วนำหม้อยาวางไว้ข้างเตียง ภายในมีเศษยาเหลืออยู่ราวครึ่งหม้อ สีดำคล้ำ ส่งกลิ่นขมเกินบรรยายเสวียหลิงหยิบยาใส่ปากเต็มกำมือ ความขมรุนแรงจนทำให้ใบหน้าบิดเบี้ยว จนเกือบอาเจียนออกมาเขาฝืนกลั้นความรู้สึกคลื่นเหียนเอาไว้ เคี้ยวยาช้า ๆ แล้วกลืนมันลงไปเมื่อทำเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ร่างกายจะคลุ้งไปด้วยกลิ่นยา ใบหน้าของเขาก็ยิ่งดูย่ำแย่กันเข้าไปใหญ่ตั้งแต่เมื่อวาน เขาไม่ได้แตะต้องน้ำแม้แต่ห

บรรดาผู้คนที่นั่งอยู่ในรถม้าต่างโอนเอนไปมา เจียงซุ่ยฮวนรีบคว้าขอบหน้าต่างไว้โดยไม่รู้ตัว ส่วนไป๋หลีและพวกอีกสองคนก็ราวกับเผชิญศัตรูใหญ่ ต่างพากันชักอาวุธออกมาเตรียมรับมือทันทีเสียงตื่นเต้นของลิ่วลู่ดังลอดเข้ามา "พวกท่านจงรีบออกมาดูเถิด"ไป๋หลีและคนอื่น ๆ สบตากันครู่หนึ่ง ก่อนพากันเปิดม่านออกไปข้างนอกเจียงซุ่ยฮวนยังคงนั่งอยู่ในรถม้า ไม่กล้าออกไปง่าย ๆ จนกระทั่งไป๋หลีกลับมารายงานว่า “พระชายา ออกไปทอดพระเนตรด้วยพระองค์เองเถิด ข้างนอกนั้นน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก”เจียงซุ่ยฮวนเกิดความสงสัยในใจ ว่าบนถนนที่ผู้คนพลุกพล่านเช่นนี้ จะมีสิ่งใดกันที่ทำให้ไป๋หลีผู้ผ่านโลกมานักต่อนักยังเอ่ยปากชมถึงเพียงนี้นางจึงตามไป๋ลีออกไป เห็นหน้าประตูหอร้านหรงเยว่เก๋อคึกคักไปด้วยมหาชน ถนนกว้างถูกเบียดเสียดจนรถม้าไม่อาจผ่านไปได้ มิหนำซ้ำยังไร้ที่ให้จอดพักนี่มันเรื่องอันใดกันเล่า เจียงซุ่ยฮวนสงสัยนัก ทั้งที่เมื่อวานนางได้กล่าวชัดเจนแล้วว่า จะมีการแจกยาทาแผลเป็นเพียงวันเปิดร้านวันแรกเท่านั้น ไฉนวันนี้ยังมีผู้คนมากมายมาต่อแถวกันอีกนางจึงหันไปสั่งไป๋หลีว่า “เจ้าลงไปถามดู ว่าพวกเขามากันด้วยเหตุอันใด”ไป๋หลีกระโด

ม่ายตงตื่นตระหนกจนตั้งตัวไม่ติด เมื่อครั้งอยู่ในวัง องค์หญิงจิ่นอวี๋จำต้องแสดงความอ่อนหวานสง่างาม ดังนั้นม่ายตงจึงต้องรับบทบาทเป็นผู้ที่ดูแข็งกร้าวแทนคำพูดหรือการกระทำอันมิสมควรขององค์หญิง ล้วนมอบหมายให้ม่ายตงเป็นผู้จัดการ นานวันเข้านางจึงกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนโดยไม่รู้ตัวแต่วันนี้กลับได้พบหญิงสาวผู้หนึ่ง ซึ่งอารมณ์ร้อนยิ่งกว่านางเสียอีกม่ายตงพลันหงอลงในบัดดล เอ่ยอย่างซื่อตรงว่า “องค์หญิงจิ่นอวี๋มีบัญชาให้ข้ามาเชิญหมอหลวงเจียงไปยังจวนตระกูลเสวีย”เจียงซุ่ยฮวนเพิ่งส่งคนสุดท้ายที่ทำการบำรุงผิวหน้าเสร็จออกจากห้องทดลอง ครั้นกำลังช่วยวางหน้ากากบำรุงผิวหน้าให้ ก็ได้ยินเสียงเอะอะนอกร้าน จึงเปิดประตูออกไปดู“ไป๋หลี” เจียงซุ่ยฮวนมองเห็นไป๋หลียกหญิงสาวผู้หนึ่งขึ้นด้วยมือข้างเดียว จึงเอ่ยถามด้วยความฉงน “นางเป็นใคร”ไป๋หลีปล่อยมือให้นางลง แล้วก้าวเข้ามากระซิบกับเจียงซุ่ยฮวนสองสามประโยคม่ายตงจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย สีหน้าเปลี่ยนเป็นนอบน้อม กล่าวขึ้นว่า “หมอหลวงเจียง องค์หญิงจิ่นอวี๋มีบัญชาให้เชิญท่านไปจวนตระกูลเสวีย คุณชายเสวียล้มป่วย แถมอาการยังหนักหนานัก”เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว ถามว่า