ในขณะที่นางหมอผีร้องขอความเมตตาดังลั่น หยิ่งเถาก็ถือสำรับอาหารและน้ำชาก้าวเข้ามา จากนั้นวางลงเคียงข้างนางหมอผีนางหมอผีมิได้ลิ้มรสอาหารมาเนิ่นนาน ครั้นได้กลิ่นหอมของสำรับนั้น คำพูดที่กำลังจะเอ่ยออกมาจากริมฝีปากก็พลันสะดุด พลางกลืนน้ำลายอย่างไม่หยุดหย่อนแม้มิได้กินก็ยังไม่ถึงตาย แต่นางก็ยังมีใจอยากในรสอาหารอยู่ข้าวปลาอาหารร้อนฉ่ามีไอลอยคลุ้ง เจียงซุ่ยฮวนโบกมือเบา ๆ ไล่ไอร้อนให้พ้นไป แล้วสูดกลิ่นหอมพลางแสร้งทำเป็นเคลิบเคลิ้มเอ่ยว่า “หมูทอดซอสเปรี้ยวหวาน หมูผัดพริกหอม มะเขือม่วงเคี่ยวซีอิ๊ว ดูท่าฝีมือป้าจางจะพัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้วกระมัง”ได้ยินชื่ออาหารแต่ละจาน นางหมอผีก็น้ำลายสอจนแทบจะย้อยออกจากมุมปากเจียงซุ่ยฮวนคีบหมูทอดซอสเปรี้ยวหวานขึ้นมาชิ้นหนึ่ง เอ่ยชมพลางว่า “หมูทอดซอสเปรี้ยวหวานตำรับนี้ของป้าจางนี่เลิศล้ำจริง ๆ ผิวนอกกรอบกรุบ ข้างในนุ่มฉ่ำ หอมมันไม่เลี่ยน กัดเข้าไปหนึ่งคำ กลิ่นหอมฟุ้งเลยทีเดียว”นางหมอผีมิอาจทานทนต่อไปได้ หลับตาแน่นแล้วกล่าวว่า “แม้เจ้าจะจัดโต๊ะอาหารที่เลิศหรูสักแค่ไหนมาไว้ตรงหน้าข้า ข้าก็ไม่ยอมกลับไปที่เจียงหนานเด็ดขาด”“เจ้าจะไม่กลับไปแน่หรือ” เจียงซุ่ยฮ
Read more