All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 661 - Chapter 670

ความง่วงหายไปหมดสิ้น เจียงซุ่ยฮวนเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังมาจากหลังคาเรือนจากคำพูดของไป๋หลีเมื่อครู่ นางคาดเดาได้ว่าผู้มาเยือนเป็นคนที่คุ้นเคย และเคยมาแล้วหลายครั้งแม้ว่าไป๋หลีจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่มิได้มีรังสีสังหาร นั่นหมายความว่าผู้นั้นมิใช่บุคคลอันตราย"ไป๋หลี เจ้าอย่าโกรธเลย ข้าเพียงนำของมาให้ ส่งเสร็จแล้วข้าก็จะไป"เสียงหนึ่งดังขึ้น เจียงซุ่ยฮวนผ่อนคลายลง คนผู้นั้นคือปู้กู่"เจ้ามอบสิ่งใดให้ข้า""อากาศหนาวเย็น ข้านำยาขิงมาให้ เป็นสูตรลับเฉพาะของตระกูลหยินหยาง สามารถขับไล่ความเย็นได้""ข้าไม่ต้องการ นำกลับไปเสีย"เสียงของปู้กู่เจือด้วยความขมขื่น "ไป๋หลี ข้าบกพร่องตรงที่ใดกันเล่า ไฉนเจ้าจึงเย็นชากับข้านัก..."เสียงสนทนาบนหลังคาเรือนค่อย ๆ ลดลง เจียงซุ่ยฮวนลุกขึ้นจากเตียง ทว่าเสียงยังคงไม่ชัดเจนนางสวมเสื้อผ้า แล้วเปิดประตูออกไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนเดินอ้อมไปยังชายคาด้านหลังเรือนรัตติกาลมืดสนิท หิมะโปรยปรายอยู่ท่ามกลางสายลมอันหนาวเหน็บห้องทุกห้องมืดมิด มีเพียงโคมแดงในลานที่เปล่งแสงสีแดงเรืองรองเจียงซุ่ยฮวนหาข้อแก้ตัวให้กับการกระทำของตนเอง นางเป็น "ผู้บังคับบัญช

เจียงซุ่ยฮวนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า "ศพของเด็กปีศาจที่ท่านว่า หมายถึงลูกของเจียงเม่ยเอ๋อร์หรือ""ใช่แล้ว!""แปลกจริง ๆ ฉู่อี้ต้องการมันไปทำไม""ใครจะไปรู้เล่า" ฉู่เฉินใช้มือชี้ไปที่ศีรษะ "ข้ารู้สึกว่าเขาดูไม่ค่อยปกติเลย"เจียงซุ่ยฮวนไม่ได้พบกับฉู่อี้มากนัก ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร แต่เมื่อจีกุ้ยเฟยให้ความหวังในตัวฉู่อี้ เช่นนั้นเขาย่อมต้องมีความสามารถแน่นอน"อาจารย์ ข้าลืมถามไป ท่านหนีออกมาได้อย่างไร"ฉู่เฉินกล่าวด้วยความไม่พอใจ "ข้าขุดอุโมงค์หนีออกมา""ดูตัวข้าที่เต็มไปด้วยโคลน ข้าคลานออกจากอุโมงค์จนร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่น ออกมาเจอกับหิมะก็เลยเป็นเช่นนี้""ท่านขุดอุโมงค์ในคุก ฉู่อี้ไม่พบเห็นหรือ" เจียงซุ่ยฮวนถามด้วยความสงสัย"ไม่มีทาง" ฉู่เฉินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ "แม้ว่าฉู่อี้จะขังข้าไว้ในคุก แต่ก็ยังคงตอบสนองต่อคำขอของข้าทุกอย่าง""ข้าขอกระดาษเขามาวาดภาพมากมายแปะบนกำแพงเพื่อปิดทางเข้าอุโมงค์"เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจ "อาจารย์ ท่านดูหนังไม่เสียเปล่าเลยจริง ๆ""แน่นอนอยู่แล้ว"หยิ่งเถาผลักประตูเข้ามา "คุณหนู น้ำอาบเตรียมไว้แล้ว และหมูพะโล้ก็พร้อมแล้วเช่นกันเจ้าค่ะ"เจียงซุ่

"อยู่ในเมืองหลวงมาตั้งนาน แต่ไม่อาจเก็บเงินไว้ได้แม้แต่เหรียญเดียว ที่นี่คงไม่ถูกโฉลกกับข้าเป็นแน่""ยิ่งไปกว่านั้น ฉู่อี้จะต้องรู้ว่าข้าแอบหนีออกมาภายในวันพรุ่งนี้ เขาหวาดกลัวว่าข้าจะเผยเรื่องของเขาออกไป จะต้องรีบส่งคนมาไล่จับข้าแน่นอน"ฉู่เฉินตัวสั่นเพราะความหนาวจนน้ำมูกไหล พลางกล่าวว่า "เจ้าเก้า เจ้าช่วยเตรียมเสบียงให้ข้าสักหน่อย ข้าต้องรีบออกจากเมืองหลวงก่อนที่ฉู่อี้จะรู้ตัว"เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว "อาจารย์ เวลามันกระชั้นชิดเกินไป""ข้าจะจัดห้องให้ท่าน ท่านพักผ่อนให้เต็มที่ก่อน แล้วเราค่อยหารือกันอีกครั้งในรุ่งเช้า ดีหรือไม่"ฉู่เฉินส่ายหัว "หากข้ายังไม่ไปตอนนี้ ข้าก็คงต้องซ่อนตัวอยู่กับเจ้าตลอดไป จนกว่าฉู่อี้จะล้มเลิกการไล่ล่าข้า""แต่ข้าหมดใจแล้วกับเมืองหลวง ที่นี่คือสถานที่แห่งความเศร้าของข้า"เมื่อนึกถึงเงินที่กลายเป็นเถ้าถ่าน ฉู่เฉินก็รู้สึกปวดใจจนแทบหายใจไม่ออกขณะที่เจียงซุ่ยฮวนยังลังเล จู่ ๆ ไป๋หลีก็กล่าวขึ้นว่า "ถึงจะออกไปตอนนี้ก็ผ่านประตูเมืองไม่ได้อยู่ดี"เจียงซุ่ยฮวนกับฉู่เฉินหันไปมองไป๋หลีพร้อมกัน ฉู่เฉินเบิกตาโต "ไฉนเป็นเช่นนั้น"ไป๋หลีกล่าวว่า "เพื่อป้องกันเห

หยวนจิ่วถอยหลังโดยไม่ส่งเสียง มายืนอยู่เบื้องหน้าเจียงซุ่ยฮวนเขาลดมือลงไปในแขนเสื้อ เตรียมพร้อมทุกเมื่อที่จะหยิบดาวกระจายออกมาไป๋หลี ปาฟาง และลิ่วลู่ เรียงตัวกันขวางอยู่หน้าประตู ใบหน้าล้วนฉายแววแข็งกร้าวแม้ว่าผู้มาเยือนจะเป็นแขก แต่แขกอย่างเฉียนจิงอี๋ พวกเขาไม่ต้อนรับลูกค้าที่นั่งอยู่ในมุมพักผ่อน เมื่อครู่ยังสนทนาเฮฮากันอยู่ แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป ก็พากันเงียบสนิท พลางชะโงกมองสถานการณ์ตรงหน้าอากาศในร้านหรงเยว่เก๋อคล้ายจะหยุดนิ่ง ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาแม้จะเผชิญกับท่าทีแข็งกร้าวของทุกคน เฉียนจิงอี๋กลับทำเหมือนไม่รับรู้ ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนในสายตาคนอื่น เฉียนจิงอี๋ดูเหมือนมีอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อย รอยยิ้มปรากฏอยู่บนริมฝีปากแต่มีเพียงไป๋หลีและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่มองออกว่ารังสีสังหารของเฉียนจิงอี๋แผ่ออกมาอย่างแนบเนียนพวกเขาได้รับคำสั่งให้รักษาความปลอดภัยของเจียงซุ่ยฮวน หากเฉียนจิงอี๋ไม่ลงมือ พวกเขาก็จะยังไม่เคลื่อนไหวก่อนทว่าเฉียนจิงอี๋กลับไม่ขยับไปทำอะไรต่อ ทำให้สถานการณ์ตกอยู่ในสภาพตึงเครียดเจียงซุ่ยฮวนมองเห็นว่าทั้งสองฝ่ายพร้อมจะปะทะกัน นางก็รู้สึ

"ข้าให้พวกองครักษ์ของเจ้าออกไป ก็เพื่อเห็นแก่พวกเขา เพราะบางครั้งยิ่งรู้มาก ก็ยิ่งอันตราย" ดวงตาของเฉียนจิงอี๋เปล่งประกายคมกริบดั่งคมมีด"ไม่เป็นไร องครักษ์ของข้าไม่หวั่นเกรงต่ออันตราย" เจียงซุ่ยฮวนยิ้มอย่างเย็นชา "บางทีพวกเขาอาจรู้มากกว่าที่เจ้ารู้เสียอีก"ม่านในห้องปิดกั้นแสงแดดไว้เกือบหมดเจียงซุ่ยฮวนอยู่ในแสงสลัว เสียงอันเยือกเย็นของนาง ทำให้บรรยากาศคล้ายภาพเงาอันลี้ลับเฉียนจิงอี๋นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง เขาเอ่ยเสียงหนัก "คุณหนูเจียง ส่งตัวฉู่เฉินออกมาเถิด"เจียงซุ่ยฮวนวางถ้วยชาลง แล้วกล่าวเพียงสองคำ"ไม่ได้"เฉียนจิงอี๋กล่าว "เท่าที่ข้ารู้มา ฉู่เฉินโหดเหี้ยม ชอบทรมานนางกำนัล เจ้าเป็นผู้มีจิตใจดี ไม่ควรเกี่ยวข้องกับบุรุษเช่นนี้""นั่นเป็นฉู่เฉินในอดีต ตอนนี้เขาใจดี และเป็นคนดีมาก" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า"ข้าว่ามิใช่เช่นนั้น" เฉียนจิงอี๋กล่าวเสียงอ่อนโยน "หากเขาเป็นคนดีจริง ไฉนจึงหนีมาหลบซ่อนอยู่ในเรือนของเจ้า นำพาอันตรายมาสู่เจ้า""นั่นก็เพราะสมบัติของเขาทั้งหมดอยู่กับข้า" เจียงซุ่ยฮวนตอบโดยไม่ต้องคิด ก่อนเปลี่ยนเรื่องสนทนา "จริงสิ เจ้าจ่า