เจียงซุ่ยฮวนเพิ่งวางแผ่นหน้ากากบำรุงผิวให้จิ่นซิ่ว ตอนนี้กำลังใช้ผ้าเช็ดมือ เมื่อได้ยินคำกล่าวก็ชะงักไป ก่อนเงยหน้าขึ้นกล่าวว่า “หม่อมฉันไม่เข้าใจความหมายของพระองค์เพคะ”จิ่นอวี๋หันไปมองบันไดชั้นล่าง เกรงว่าสตรีและเจ้าหนูที่อยู่เบื้องล่างจะได้ยิน จึงกดเสียงต่ำกล่าวว่า “เมื่อสองสามวันก่อนที่จวนตระกูลเสวีย เจ้าเองเป็นคนบอกข้าว่าเสวียหลิงอาการหนัก ทั้งยังเกลี้ยกล่อมข้าให้ถอนหมั้น”“ผ่านไปไม่กี่วัน เสวียหลิงกลับหายดี แถมยังจะนำทัพบุกหนานเจียง เช่นนี้มิใช่แสร้งป่วยหรอกหรือ”เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างใจเย็นว่า “องค์หญิงจิ่นอวี๋ ก่อนอื่นหม่อมฉันขอชี้แจงว่าหม่อมฉันเคยกล่าวว่าอาการของเจ้าชายเสวียนั้นหนักหนา แต่หม่อมฉันก็กล่าวด้วยว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับวาสนาของเขาเอง”“โรคของเขากำเริบรุนแรงนัก ตัวยาที่หม่อมฉันสั่งจ่ายเพียงเพื่อช่วยเสริมเท่านั้น หากจะหายหรือไม่ก็ต้องอาศัยเจตจำนงของเขาเองเพคะ”“คาดว่าเจ้าชายเสวียคงปรารถนาจะช่วยเหลือใต้หล้าแทนฝ่าบาทจึงตั้งใจจะนำทัพไปบุกหนานเจียง ทำให้จิตใจอยากเอาชีวิตรอดลุกโชนขึ้นมา โรคจึงทุเลาอย่างรวดเร็ว มิใช่เพราะหม่อมฉันขู่ให้พระองค์ตื่นตระหนก”เพียงไม่กี่คำ ท
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
