All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 621 - Chapter 630

เจียงซุ่ยฮวนตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดโลดเต้น แต่แล้วก็อดรู้สึกขุ่นเคืองไม่ได้ ทำไมนางถึงเพิ่งนึกได้เดี๋ยวนี้เองนะ ช่างมิสมกับการเป็นคนหน้าเงินเอาเสียเลยไป๋หลีเห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนไป จึงเอ่ยถามว่า “พระชายา ทรงเป็นอะไรหรือเพคะ”เจียงซุ่ยฮวนกระแอมเบา ๆ แล้วตอบว่า “ไม่มีอะไร”ครั้นเมื่อมาถึงถนนใหญ่ เจียงซุ่ยฮวนก็ราวกับเศรษฐีหน้าใหม่ผู้เพิ่งร่ำรวย เห็นสิ่งใดเป็นประโยชน์ก็กว้านซื้อทันที ไม่แม้แต่จะต่อรองราคาสักคำ แม้จะแพงไปบ้างนางก็มิสนใจของมากมายจนรถม้าบรรทุกไม่พอ นางต้องเช่ารถลากลาอีกถึงสามคัน ถึงจะขนของได้หมด และของเหล่านี้ก็สูญเงินไปถึงหนึ่งหมื่นตำลึงเงินข้าวของทั้งหมดถูกเก็บไว้ในคลังที่บ้าน ครั้นยามค่ำสงัด เจียงซุ่ยฮวนจึงแอบไปยังที่คลังนางนำของที่ซื้อมาทั้งหมดใส่เข้าไปในห้องทดลอง แล้วหยิบออกมาอีกครั้ง เช่นนี้ในห้องคลังก็จะมีชุดหนึ่ง และห้องทดลองจะเติมของใหม่ขึ้นมาเองอีกชุดหนึ่งช่างสมบูรณ์แบบต่อมา เจียงซุ่ยฮวนหยิบตั๋วเงินขึ้นมาใบหนึ่ง ใส่เข้าไปในห้องทดลอง แล้วหยิบออกมาด้วยความคาดหวังไม่นาน นางก็พบว่า ตั๋วเงินนั้นมีหมายเลขกำกับอยู่ ต่อให้เอาเข้าเอาออกซ้ำไปซ้ำมา ก็ยังเป็นหมาย

คุณชายผู้มั่งคั่งเริ่มไม่สบอารมณ์ ตวาดว่า “พวกเจ้าจะอะไรนักหนา คนแล้วคนเล่าขวางข้าอยู่ได้”“หากมิใช่พระวัดหมิงอัน ข้าคงลงมือไปนานแล้ว เห็นแก่ผ้าเหลืองของพวกเจ้า ข้ายังอดกลั้นอยู่ รีบหลีกทางเสียเถิด!”หญิงสาวข้างกายกระทืบเท้า เบะปากกล่าวว่า “คุณชาย ไหนว่ามาไหว้พระกับข้า แล้วไยจึงจะไปตามจีบคุณหนูว่านได้”“ยอดดวงใจของข้า ข้ามีเจ้าแล้ว ยังจะแลใครได้อีกเล่า” คุณชายผู้มั่งคั่งโอบนางปลอบใจ “อีกอย่าง คุณหนูว่านน่ะหรือ ข้าจะคู่ควรได้อย่างไร”หญิงสาวใช้นิ้วเกี่ยวปกเสื้อเขาแผ่วเบา “ข้าไม่เชื่อหรอก ท่านเองก็ร่ำรวยมหาศาลดั่งเช่นเถ้าแก่ว่าน ไยจึงไม่คู่ควรกับธิดาของเขา”คุณชายได้ฟังก็หัวเราะร่า “ปากเจ้าช่างหวานเสียจริง ทว่าท่านเถ้าแก่ว่านหาใช่พ่อค้าเล็กน้อยไม่ เงินตราของเขากระจายไปทั่วแคว้นต้าหยวน เป็นหนึ่งในเศรษฐีอันดับต้นของเมืองหลวง”“หากได้สานสัมพันธ์กับเขา ธุรกิจที่บ้านข้าย่อมเจริญขึ้นเป็นสิบเท่าแน่ เมื่อถึงวันนั้นข้ายังจะต้องมาไหว้พระหาอะไรอีก แถมยังไล่ตะเพิดนางยักษ์ที่บ้านข้าออกไปได้แน่”ทั้งสองหยอกเย้ากันหน้าวัดหมิงอัน ผู้คนที่เดินผ่านต่างเหลียวมอง บางคนถึงกับส่ายหน้าถอนหายใจ ที่แท้ในส

ไม้เซียมซีไร้ซึ่งตัวอักษร ดูไม่ต่างจากไม้ไผ่ธรรมดา เจียงซุ่ยฮวนจึงยื่นให้พระน้อยดู ถามว่า “พระอาจารย์น้อย มีผู้ใดจงใจนำไม้เปล่ามาใส่ไว้หรือ”พระน้อยยิ้มพลางส่ายหน้า “ท่านผู้มีจิตศรัทธา นี่หาใช่ไม้ไผ่ธรรมดาไม่ แต่คือเซียมซีไร้อักษร”“เซียมซีไร้อักษรนี้หมายความว่าอย่างไร เป็นลางดีหรือร้ายกัน”“เรื่องนี้ต้องขึ้นอยู่กับตัวท่านเอง” พระน้อยยื่นพู่กันให้เจียงซุ่ยฮวน “ท่านจะกำหนดความหมายด้วยปลายพู่กันนี้”“ทำเช่นนี้ได้ด้วยหรือ” เจียงซุ่ยฮวนรับพู่กันมา พลางถามด้วยความแปลกใจ“เซียมซีนี้ พระมหาเถระฮุ่ยทงเป็นผู้ใส่ไว้ด้วยองค์เอง มีเพียงหนึ่งเดียวในถัง มีแต่ผู้มีวาสนาเท่านั้นจึงได้ครอบครอง และท่านก็คือผู้มีวาสนานั้น จะเขียนเช่นไรก็สุดแล้วแต่ใจท่าน” พระน้อยกล่าวด้วยรอยยิ้มเจียงซุ่ยฮวนไม่ลังเล จรดปลายพู่กันเขียนตัวหนังสือไว้หกคำ "โชคดี ดี ดี ดี ดี"เซียมซีโชคดีนี้ เป็นของนางแล้วนะ“ขอบคุณพระอาจารย์น้อยเป็นอย่างมาก” นางเก็บเซียมซีลงด้วยความพอใจ แล้วกล่าวลาพระน้อยพร้อมว่านเมิ่งเยียนขณะเดินออกมา ทั้งสองก็เห็นบัณฑิตหนุ่มที่เดินขึ้นเขามาก่อนหน้าบัณฑิตได้รับการประคองจากพระไปยังวิหารใหญ่ เขากล่

“ภรรยาของคุณชายผู้นั้น จักช่วยเหลือตนเองให้พ้นเคราะห์กรรมได้”พระน้อยยืนอยู่ใต้ร่มไม้ แม้เยาว์วัยนัก แต่กลับมีท่วงท่าเปรียบประหนึ่งผู้บำเพ็ญตบะมาเนิ่นนาน ทำให้ผู้คนอดเลื่อมใสศรัทธาโดยไร้เหตุผลมิได้อีกทั้งยังแผ่กลิ่นอายความลี้ลับราวมิใช่มนุษย์จากโลกนี้ ดุจภาพลวงที่จางหายไปเพียงแค่สัมผัสลิ่วลู่ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังเจียงซุ่ยฮวนกระซิบกับหยวนจิ่วว่า “ข้าให้เจ้าหนึ่งร้อยตำลึง ไปแตะตัวเขาที ดูว่าใช่มนุษย์จริงหรือไม่”หยวนจิ่วหาได้หลงกลไม่ พลันย้อนว่า “ข้าให้เจ้าสองร้อยตำลึง เจ้าไปลองเองสิ”ไป๋หลีกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้าให้อีกสามร้อยตำลึง พวกเจ้าทั้งสองไปพร้อมกันเลย”ทั้งสามเติบโตมาในสภาพแวดล้อมอันโหดร้าย ผ่านการฝึกฝนและการนองเลือดมาอย่างทรหด จึงได้กลายเป็นหนึ่งในหมื่นของยอดคนเฉกเช่นวันนี้ในสายตาพวกเขา การใช้กำลังแก้ปัญหาคือวิธีแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงมิได้ยึดถือศรัทธาต่อสิ่งใด พูดจาตรงไปตรงมาไร้เยื่อใยเจียงซุ่ยฮวนรู้ดีว่าทั้งสามมิได้มีเจตนาร้าย ทว่าก็เกรงว่าจะล่วงเกินพระน้อย จึงเอ่ยปรามว่า “อย่าได้พูดจาเหลวไหล”นางหันไปกล่าวแก่พระน้อย “พระอาจารย์น้อย พวกเขาเพียงแต

เจียงเม่ยเอ๋อร์แอบดีใจอยู่ลึก ๆ จวนอ๋องกลับทอดทิ้งนางเพื่อหญิงบ้านนอกเช่นเจียงซุ่ยฮวน หากวันใดนางทำเรื่องขายหน้า เหล่าคนในจวนย่อมต้องเสียใจภายหลังเป็นแน่เมื่อคิดถึงตรงนี้นางก็ยิ่งเบิกบาน ก้มหน้ามองเจียงซุ่ยฮวนพลางหัวเราะเยาะ “ข้าขอเตือนเจ้านะว่ารีบกลับไปเสียเถิด”เจียงซุ่ยฮวนเพียงหัวเราะเบา ๆ ยังมิทันเอื้อนเอ่ย ก็มีสตรีผู้หนึ่งซึ่งกำลังต่อแถวอยู่ด้านข้างโกรธกริ้วขึ้นมาสตรีนางนั้นเคยมาใช้บริการเมื่อสองวันก่อน ครั้นเห็นผลลัพธ์ดีนัก จึงรีบมารอต่อแถวแต่เช้าตรู่เพื่อซื้อของบำรุงผิวอีกนางชี้นิ้วไปที่เจียงเม่ยเอ๋อร์บนหน้าต่าง พลางตวาดลั่นว่า “ข้าทนเจ้ามานานแล้ว เจ้าว่าใครบ้านนอกหรือ”เจียงเม่ยเอ๋อร์กล่าวอย่างงุนงงว่า “ข้ามิได้เอ่ยถึงเจ้าสักหน่อย เจ้าตะโกนทำไม”“เจ้าว่าหมอเจียงก็เท่ากับว่าด่าว่าพวกข้า” สตรีผู้นั้นถลกแขนเสื้อ ตวาดใส่ว่า “เจ้าสติไม่ดีหรืออย่างไร ถ้าหมอเจียงกลับไปแล้ว ใครจะมาดูแลลูกค้าอย่างพวกข้าเล่า” เจียงเม่ยเอ๋อร์ฟังจนงงงัน กล่าวอย่างไม่เข้าใจ “นางจะอยู่จะไปเกี่ยวอันใดกับลูกค้า ข้ายังอุตส่าห์มาเข้าแถวตั้งแต่เที่ยงคืน”เจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าวอย่างสงบ “ความหมายของนางคือ