บทที่ 657

เจียงซุ่ยฮวนชะงักมือกล่าวว่า “องค์หญิงจิ่นซิ่ว แผลอยู่บนใบหน้า หากตะโกนเสียงดังจะเย็บไม่ได้ดีนะเพคะ”

จิ่นซิ่วจึงต้องจำใจหุบปาก กำผ้าปูที่นอนแน่นทนเจ็บไปเรื่อย ๆ จนเป็นลมไปในที่สุด

ผ่านไปประมาณสิบห้านาที เจียงซุ่ยฮวนก็เย็บแผลเสร็จ พันด้วยผ้าพันแผลเรียบร้อย

นางหยิบขวดน้ำมันสะระแหน่เล็กๆ มาจุ่มใต้จมูกจิ่นซิ่ว แล้วเขย่าตัวนางเบา ๆ

จิ่นซิ่วค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาในอาการงุนงง “นี่ข้าอยู่ที่ไหนกัน”

เจียงซุ่ยฮวนไม่ตอบ นำขวดสะระแหน่มาใต้จมูก “มาเพคะ สูดลึกๆ อีกหนึ่งครั้ง”

จิ่นซิ่วหลับตาสูดหายใจเข้าลึก ลมเย็นแล่นจากโพรงจมูกขึ้นไปยังสมอง ทันใดนั้นก็รู้สึกสดชื่นกลับมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ข้าจำได้แล้ว” จิ่นซิ่วบ่นพึมพำ “พี่สองทำลายข้าจนเสียโฉม ข้าถือเศษกระจกไว้จะทำร้ายใบหน้าของนาง แต่ถูกเจ้าขวางไว้”

เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า “ใช่เพคะ”

จิ่นซิ่วทั้งโกรธทั้งโล่งใจ โกรธที่จิ่นอวี๋ข่วนหน้านางแต่กลับไม่ถูกลงโทษ ดีใจที่เจียงซุ่ยฮวนเข้ามาขวางไว้ได้ทัน

แม้เสด็จพ่อจะรักนางแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วจิ่นอวี๋ก็คือธิดาโดยสายเลือด ทั้งยังมีพระสนมโจวกุ้ยเฟยคอยหนุนหลัง

หากนางทำร้ายจิ่นอวี๋ เสด็จพ่อคงเข้าข้างจิ่นอวี๋