Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 1091 - Bab 1100

“พี่ใหญ่?”เวินจื่อเยวี่ยที่ไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ เวินฉางอวิ้นจะลุกขึ้นยืนได้ตกตะลึงไปในทันใด แต่วินาทีต่อมาเขาก็สีหน้าบึ้งตึงลงในทันที“พี่ใหญ่ ท่านมาเพื่อช่วยเวินซื่อ หรือช่วยข้ากันแน่?”เวินจื่อเยวี่ยกล่าวอย่างขุ่นเคือง “หากท่านมาเพื่อช่วยข้า ก็อย่าไปยืนฝั่งเวินซื่อ นางเคยฆ่าน้องหก และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แม้กระทั่งคนของนางตอนนี้ยังลงมือกับข้า ฟันแขนข้าขาดไปข้างหนึ่ง!“ฆาตกรเช่นนี้ไม่สมควรให้อภัย ดังนั้นพี่ใหญ่ หากท่านยังต้องการข้าผู้เป็นน้องชายคนนี้ ก็ช่วยข้าฆ่านางเดี๋ยวนี้…”“เวินจื่อเยวี่ย!!”เวินฉางอวิ้นตะโกนเสียงเข้ม ขัดคำพูดที่พร่ำไม่หยุดของเวินจื่อเยวี่ยทันทีเวินฉางอวิ้นกำหมัดแน่น สายตาของเขามองไปยังแขนที่ถูกฟันขาดของเวินจื่อเยวี่ย แววตาเผยความสงสารวูบหนึ่งแต่สุดท้ายเขาก็ทำใจแข็ง เอ่ยอย่างเย็นชา “ข้าไม่ได้มาเพื่อช่วยเจ้า”เวินจื่อเยวี่ยชะงักไปอีกครั้งราวกับเพิ่งจะเข้าใจคำพูดของเวินฉางอวิ้น เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว สายตาที่มองเวินฉางอวิ้นราวกับกำลังมองศัตรูเขาถามอย่างโกรธเคือง “ดังนั้นท่านคิดจะเข้าข้างเวินซื่อหรือ?!”“ใช่”เวินฉางอวิ้นยอมรับโดยไม่ลังเล“เวินฉางอว

หลังจากหลานซื่อพูดจบก็หันไปมองเวินเฉวียนเซิ่ง ก่อนจะมองข้ามเขาไป สายตาจ้องตรงไปยังเอ้อถานหลัวที่คอยดูอยู่เฉย ๆ มาพักใหญ่แล้ว“ข้าจะไปที่วังหลวงเพื่อจับตัวเวินเยวี่ยมาแลกเปลี่ยนกับคนของท่าน แต่ก่อนหน้านั้น ท่านต้องรับรองว่าคนของข้าจะปลอดภัย ไม่เช่นนั้นข้าจะสู้กับท่านจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง”ทันทีที่เสียงของหลานซื่อสิ้นสุดลง เสียงร้องอันเล็กแหลมของอวิ่นซิงก็ดังก้องไปทั่วทั้งป่าเขาในทันใดม่านตาของเอ้อถานหลัวหดลงทันทีเป็นราชาแมลงพิษตัวนั้นที่อยู่ในเมืองหลวงตอนนั้น!เอ้อถานหลัวคาดการณ์ไว้แล้ว แต่เขาไม่คิดเลยว่า เพิ่งจะไม่ได้พบกันไม่นาน ราชาแมลงพิษตัวนี้กลับแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้งดูเหมือนว่าปรมาจารย์กู่ใต้บัญชาธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้จะมีความสามารถจริง ๆเพราะวิธีการข่มขู่ที่หลานซื่อจงใจใช้ เอ้อถานหลัวไม่กล้าบีบคั้นมากเกินไป จึงพยักหน้าตอบตกลง “ขอเพียงธิดาศักดิ์สิทธิ์รักษาคำพูด อาตมาก็จะไม่แตะต้องนังหนูนั่นแม้แต่นิดเดียว เพียงแต่อาตมาได้กล่าวไว้แล้วว่า ธิดาศักดิ์สิทธิ์ควรเร่งมือเสียหน่อย”หลานซื่อแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะถอนสายตากลับ“ไป”หลานซื่อหันหลังกลับ เหลือบมองเวินฉางอวิ้นที่กำมื

ความคิดนี้ช่างเหลวไหลจริง ๆเพราะถึงอย่างไรหลานซื่อก็ไม่ได้คิดว่าใบหน้าตนเองจะงดงามราวเทพธิดาเช่นนั้น ที่สามารถทำให้ชาวต่างเผ่าเหล่านี้เห็นใบหน้าของนางแล้วต้องพากันหันกลับมามองซ้ำนอกเสียจากว่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่างความระแวดระวังของหลานซื่อนั้นถูกต้องแล้วคณะของพวกเขาเพิ่งเข้ามาในวังหลวงได้ไม่นาน ขณะที่กำลังเตรียมหาที่พัก แล้วค่อยไปสืบสถานการณ์ ก็มีคนมาขวางพวกนางไว้กลางถนนอย่างฉับพลัน“หยุดนะ!”คนที่มามีสิบกว่าคน ผู้นำมีซูบผอมคนหนึ่งล่ำสันคนหนึ่ง ชายล่ำสันมีรูปร่างกำยำ แม้จะไม่ได้สูงเท่าเล่อตุนและคนที่จับตัวเวินเยวี่ยไป แต่ก็สูงกว่าคนธรรมดามากส่วนชายซูบผอมการแต่งกายนั้นมองปราดเดียวก็แตกต่างจากคนอื่น ๆ โดยรอบ ดูเหมือนเป็นเครื่องแต่งกายของชนชั้นสูงในชนเผ่าต่างเผ่าอีกฝ่ายหน้าตาเฉลียวฉลาด ทันทีที่ปรากฏตัวก็จ้องมองหลานซื่อที่อยู่กลางคณะ กลอกดวงตาไปมา จากนั้นก็เปิดปากพูดว่า“ข้าผู้เป็นอ๋องจะให้โอกาสพวกเจ้าหนึ่งครั้ง ส่งนางออกมา แล้วข้าจะเว้นความตายให้พวกเจ้า”พอคำพูดนี้เอ่ยออกมา หลานซื่อและคนอื่น ๆ ก็พอจะยืนยันตัวตนของอีกฝ่ายได้แล้วดูท่าว่าจะเป็นสมาชิกราชวงศ์ในวังหลวงต่างเผ่า

เมื่อได้ยินคำว่า ‘คนใหม่’ สองคำนี้ หลานซื่อก็เหมือนจะรับรู้ได้บางอย่างนางเลิกคิ้วขึ้นถามว่า “ไม่ทราบว่าคนรักใหม่ขององค์ชายสี่คือสตรีนามว่า ‘เวินเยวี่ย’ หรือไม่?”“ดูท่าเจ้าจะรู้จักคนรักใหม่ของน้องสี่ดีสินะ คงไม่ได้ตั้งใจมาจับชู้หรอกนะ?”หลานซื่อได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว จึงไม่ได้สนใจคำพูดขององค์ชายใหญ่และคนอื่น ๆ อีก“นายน้อย จะทำอย่างไรดี?”เกาหยางขยับเข้าไปใกล้พลางกระซิบถาม “จะถอนกำลังจากเมืองนี้เดี๋ยวนี้เลยหรือไม่?”ตอนนี้พวกเขาถูกค้นพบแล้ว องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองแห่งราชสำนักต่างเผ่านี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีดังนั้นในสายตาของเกาหยาง ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดคือถอนกำลังออกจากเมือง แล้วคิดหาวิธีอื่นแต่หลานซื่อกลับส่ายศีรษะ “ไม่จำเป็น”นางกล่าวว่า “ในเมื่อถูกค้นพบแล้ว แทนที่จะคิดหาวิธีเข้าใกล้อ๋องชางเมื่อถึงเวลา สู้ติดตามสองคนนี้ไปจะดีกว่า”อันที่จริงสองคนนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าตั้งใจจะใส่ร้ายชางชิงหลานอยู่แล้วแม้ว่าพวกเขาจะมีความคิดที่ไม่ดีอะไรก็ตาม ก็ยังรับมือได้ง่ายกว่าชางชิงหลานที่มีจิตใจยากแท้หยั่งถึงมากนัก“คืนนี้พวกเจ้าสำรวจเมืองนี้ให้ถี่ถ้วน รองานเลี้ยงคืนพรุ

ดูเหมือนว่าท่าทีขององค์ชายรองในที่สุดก็ทำให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รู้สึกพอใจหลานซื่อยิ้มเล็กน้อย เอนกายพิงไปด้านหลัง แล้วถามด้วยน้ำเสียงแฝงความเกียจคร้าน “ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบว่าองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองจะช่วยข้าได้อย่างไร?”สมองขององค์ชายรองไม่เฉียบแหลมเท่าองค์ชายใหญ่ แม้จะจับประเด็นสำคัญได้แล้ว แต่ก็ยังต้องใช้ความคิดอย่างหนักอยู่นาน กว่าจะเอ่ยขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก “ข้ากับพี่ใหญ่จะพาเจ้าไปงานเลี้ยงในคืนพรุ่งนี้ ช่วยเจ้าฆ่าเขาในงานเลี้ยงดี เป็นอย่างไร?”หลานซื่อเลิกคิ้ว “ฆ่าเขาในงานเลี้ยง? องค์ชายรองคงไม่ได้กำลังล้อข้าเล่นใช่ไหม หากข้าฆ่าอ๋องชางในงานเลี้ยง เกรงว่าจะไม่ได้ออกจากราชสำนักง่าย ๆ แล้วกระมัง?”องค์ชายรองรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่ ๆ ไม่ใช่ให้พวกเจ้าฆ่าตรงนั้นเลย แต่เป็นลานประลองสัตว์!”หลังจากที่องค์ชายรองอธิบายอย่างเหน็ดเหนื่อย หลานซื่อถึงเข้าใจว่า ราชาองค์ปัจจุบันของราชสำนักต่างเผ่าเป็นคนที่คลั่งไคล้ความรุนแรงและการนองเลือด ชื่นชอบการล่าสัตว์เป็นพิเศษดังนั้นในงานฉลองวันเกิดของเขาทุกปีจะจัดการแสดงการต่อสู้ของสัตว์เสมอผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยงสามารถลงสนามด้วยตนเอง หรือจะส่งลูกน้