All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1221 - Chapter 1230

นั่นก็คือ...ความลับที่แท้จริงของเขตหวงห้ามพวกเขาไม่รู้ว่าความลับที่แท้จริงของเขตหวงห้ามคืออะไร แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ‘ประตูซีถง’ ที่ว่านี้มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเกี่ยวข้องกับความลับนี้ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องรู้ให้ได้!“เกี่ยวกับเรื่องซีถงนี้ เล่าให้พวกท่านฟังเสียหน่อยก็ไม่เสียหาย คิดว่าท่านอื่น ๆ ก็คงมีความสงสัยใคร่อยากถามเช่นกัน แต่อย่างน้อยพวกท่านก็น่าจะรู้มากกว่าเด็กสองคนจากราชสำนักชั้นนอกนี้อยู่บ้าง ใยท่านทั้งหลายต่างไม่เล่าสิ่งที่พวกท่านรู้ออกมาดูบ้าง จากนั้นข้าค่อยไขข้อข้องใจให้พวกท่านทีละข้อ หรือเสริมให้ในภายหลังเป็นอย่างไร?”เวินเฉวียนเซิ่งย่อมมีสิ่งที่อยากรู้อยู่แล้วหรืออาจกล่าวได้ว่า ในบรรดาผู้คนทั้งหมดที่นี่เขาต่างหากที่ควรจะเป็นผู้ที่อยากรู้ที่สุดว่าหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงแห่งนี้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จกันแน่เพราะหากหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงมีสถานที่อยู่จริง และในนั้นมีเซียนอยู่จริง ๆ ล่ะก็ นั่นแทบจะเรียกได้ว่าเป็นโอกาสที่เขาจะพลิกสถานการณ์กลับมาได้อย่างสิ้นเชิง!พูดกันให้กว้างขึ้นสักนิด ยาอายุวัฒนะที่ว่านั่น หากมีอยู่ เพียงแค่เขานำกลับไปสักเม็ด ไม่ว่า

“ศิษย์น้อง เจ้ามีอะไรจะกล่าวหรือไม่?”เอ้อถานหลัวไม่อยากพูดสิ่งที่เขารู้เขาผู้นี้ย่อมรู้อยู่ก่อนแล้ว ส่วนสิ่งที่เขาไม่รู้ ศิษย์พี่ก็คงรู้แล้วเช่นกันดังนั้นเขาจะพูดหรือไม่พูดยังมีความหมายอะไรอีก?แต่เสินอ๋องผู้เฒ่ายืนกรานจะถามเขา เห็นได้ชัดว่าพยายามดึงเขาให้พัวพันไปด้วยกันเอ้อถานหลัวได้แต่ถอนหายใจ ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากนั้น...“ทูลเสินอ๋อง หม่อมฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ ท่านพ่อเขามีเรื่องหนึ่งที่น่าจะลืมพูดไปเพคะ”เสียงของเวินเยวี่ยดังขึ้นกะทันหัน ทำให้เอ้อถานหลัวชะงักไปเล็กน้อยเวินเฉวียนเซิ่งขมวดคิ้วทันควัน ปรายตามองลูกสาวผู้ไม่รู้จักสงบเสงี่ยมผู้นี้แวบหนึ่ง “เหลวไหล เสินอ๋องและแขกผู้มีเกียรติอยู่ที่นี่ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูด ยังไม่รีบถอยออกไปอีก!”“เฮ้อ เจิ้นกั๋วกงไม่ต้องทำเช่นนี้ บอกแล้วว่าวันนี้ข้าเชิญทุกท่านมาช่วย อนุญาตให้ทุกท่านพูดจาได้อย่างเสรี ย่อมไม่ต้องใส่ใจเรื่องพวกนี้”เสินอ๋องผู้เฒ่าคิดไม่ถึงว่านังหนูที่ศิษย์น้องของเขาเพิ่งรับเป็นศิษย์ได้ไม่นานผู้นี้ จะพรวดพราดออกมาในช่วงเวลาเช่นนี้อย่างกะทันหันผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนฉลาดหลักแหลม มีหรือจะดูสายตาที่ไ

กระโดดโลดเต้นวุ่นวาย มารยาสาไถย เหมือนมารดาผู้นั้นของนางไม่มีผิดประจวบเหมาะกับตอนนั้นไม่ได้ลงมือจัดการไป๋ชูโหรวด้วยตัวเอง ตอนนี้ได้จัดการลูกสาวของนางก็นับว่าไม่เลวเหมือนกันไป๋เยวี่ยโหรวก้าวพรวดตรงไปหาเวินเยวี่ยด้วยมาดอันดุดันเวินเยวี่ยพลันตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “ช้าก่อน ท่านจะทำอะไร?! ท่านหยุดอยู่ตรงนั้น!”เมื่อเห็นไป๋เยวี่ยโหรวพุ่งเข้ามา เวินเยวี่ยที่ตื่นตระหนกไม่ไหวก็รีบถอยหลัง หลบหลีกไปพลาง ร้องถามเสินอ๋องผู้เฒ่าที่อยู่เบื้องบนอย่างร้อนรนไปพลางว่า “เสินอ๋อง ข้าเพิ่งบอกเรื่องสายเลือดสกุลหลานแก่ท่านไป ท่านบอกว่าจะตกรางวัลให้อย่างงามมิใช่หรือ? เหตุใดถึงทำกับข้าเช่นนี้?!”ไป๋เยวี่ยโหรวเห็นนางยังกล้าหนีจึงตวาดลั่น “ปาถูเอ่อร์ เจ้าท่อนไม้ยังยืนบื้อทำอะไรอยู่ตรงนั้น ยังไม่รีบสกัดนางไว้อีก!”ปาถูเอ่อร์ที่กำลังคิดอยู่พอดีว่าจะเรียกคนมาช่วยเยวี่ยโหรวของเขาพลันสะดุ้งโหยง รีบลุกขึ้นเตรียมจะเข้าไปช่วยทันทีแต่ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าไป ปลอกดาบเล่มหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าปาถูเอ่อร์ไป แล้วกระแทกใส่ศีรษะของเวินเยวี่ยดัง ‘ตึง’ เข้าอย่างจัง“โอ๊ย!”เวินเยวี่ยที่ศีรษะเกือบแตกร้องโหยหวนด้วยความเจ็บป

หากเสินอ๋องผู้เฒ่าต้องการไว้หน้าเอ้อถานหลัวจริง ก็คงไม่ตอบตกลงให้นางจัดการเวินเยวี่ยแม้จะเอ่ยประโยคที่ว่า ‘เห็นแก่หน้าอาจารย์อาของเจ้า อย่าลงมือให้หนักเกินไปนัก’ แต่นั่นก็เป็นเพียงลมปากพูดกันตามตรง ที่รับปากให้นางสั่งสอนคนอื่นนั้นไม่จริง ที่บีบบังคับให้ศิษย์น้องเอ้อถานหลัวของเขาเปิดปากต่างหากที่จริงดังนั้นหลานซื่อไม่มีทางเก็บเอา ‘ความหวังดี’ ของเสินอ๋องผู้เฒ่ามาใส่ใจเป็นแน่มีศิษย์พี่เช่นนี้ ตัวเอ้อถานหลัวที่เป็นศิษย์น้องก็ไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองคาดว่าคงเป็นพี่น้องแต่เปลือกนอก แต่แท้จริงแล้วต่างคนต่างมีแผนในใจเช่นนี้แล้ว สำหรับนางกลับถือว่าเป็นข่าวดีเสียอีกเพราะหากเสินอ๋องผู้เฒ่าร่วมมือกับหลวงจีนชั่วนั่นจริง ๆ แล้วล่ะก็ นางคงเกิดปัญหาใหญ่หลวงเป็นแน่หลานซื่อหลุบตาลงเล็กน้อย ฟังเอ้อถานหลัวเริ่มเอ่ยถึงสิ่งที่เรียกว่า “การเตรียมตัวก่อนเข้าประตู”...“ตอนที่อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ อาตมาเคยได้รับเศษกระดาษแผ่นหนึ่งจากมือเขา บนเศษกระดาษนั้นมีเพียงข้อความสั้น ๆ สี่ประโยค...”“ปุถุชนห้ามเข้า ย่างกรายต้องตาย”“ผู้มีวิญญาณบริสุทธิ์ เข้าประตูเซียนได้”“โลห

อีกทั้งตอนนี้แม้ว่าร่างกายของนางได้ตายไปแล้ว แต่วิญญาณของนางยังคงอยู่ในร่างนี้ หากไม่ใช่เซียนร่ายวิชาเซียนใส่ นางจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?มิน่าเล่านางถึงกลับชาติมาเกิดใหม่ได้ มิน่าเล่านางถึงยังมีชีวิตอยู่ มิน่าเล่านางถึงสามารถเดินมาจนถึงที่นี่ และยังได้ยินความลับสะเทือนฟ้าเกี่ยวกับเซียนเหล่านี้ บางทีทั้งหมดนี้อาจเป็นสิ่งที่เซียนลิขิตไว้!ก็เพื่อให้หลังจากที่นางผ่านบททดสอบอย่างหนักหน่วงแล้ว สามารถเข้าไปในซากปรักหักพังของเซียน ได้รับยาเซียนที่เซียนทิ้งไว้ให้นาง แล้วกลายเป็นเซียนคนใหม่!ครั้นพอคิดได้ว่าที่แท้ตนเองก็คือ ‘ตัวสำรอง’ ที่เซียนคัดเลือกไว้ เวินเยวี่ยก็นึกลำพองใจขึ้นมาทันที ถึงขั้นมองทุกคนที่อยู่ในที่นี้ขัดตาน้อยลงมากเพราะถึงอย่างไรนางก็คือคนที่เซียนเลือกมีการจัดเตรียมของเซียน คนเหล่านี้ต่อให้แย่งชิงกันอย่างไร ยาเซียนนั่นก็ต้องเป็นของนาง สุดท้ายคนที่จะได้เป็นเซียนก็ต้องเป็นนางแน่ดังนั้นสิ่งที่คนเหล่านี้ทำอยู่ในตอนนี้ล้วนเป็นเพียงการปูทางให้นางเท่านั้นปุถุชนกลุ่มหนึ่ง ถูกลิขิตให้ต้องถูกนางเหยียบย่ำไว้ใต้ฝ่าเท้าช่างเถิด ตนเองคือผู้มีใจกว้าง จะไม่ถือสาหาความกับพวกเขา