Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 661 - Bab 666

“เสี่ยวหาน”เสียงเอ้อระเหยของเวินซื่อดังขึ้นตามมา ฉางเสี่ยวหานถึงได้ยั้งมืออีกครั้งและเวินซื่อก็ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้โบราณที่อยู่ริมตลิ่งในที่สุด นางก้าวขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว หลุบตาลงมองเวินเยวี่ยในน้ำที่กลัวจนสติแตกไปแล้วนางยิ้มเล็กน้อยทันที “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะให้โอกาสเจ้าสักครั้ง”นางค่อย ๆ กดยาเม็ดสีดำขลับเข้าไปในปากของเวินเยวี่ย แล้วพูดอย่างแผ่วเบา “ที่ดินของเวินอวี้จืออยู่ในมือเจ้าแล้วใช่หรือไม่?”เวินเยวี่ยถูกบังคับให้กลืนยาเม็ดนั้นลงไป ดวงตาสั่นเทิ้ม“เจ้า...เจ้าให้ข้ากินยาอะไร?”“ข้าไม่ชอบคนโง่ที่แสร้งทำเป็นโง่ เจ้าคิดว่าข้าให้อะไรเจ้ากินก็เป็นเช่นนั้นแหละ”นอกจากยาพิษแล้วจะเป็นอะไรได้อีก!เวินเยวี่ยกัดริมฝีปากล่างแน่น เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “อยู่ในมือของข้าก็จริง แต่โฉนดที่ดินและบ้านข้าได้นำไปที่จวนจงหย่งโหวแล้ว เจ้าต้อง...ต้องปล่อยข้ากลับไป ข้าจะได้นำมาให้เจ้าได้”“ไม่ต้องรีบ”สามคำของเวินซื่อดับความรู้สึกโชคดีในใจของเวินเยวี่ย “อันที่จริงประสิทธิภาพของยาเม็ดนั้นต้องรออีกสามวันจึงจะออกฤทธิ์ ในช่วงเวลาสามวันนี้ ข้ามีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้เ

เงินสามสิบห้าพวง สามพันห้าร้อยเหวินตั้งแต่เวินเยวี่ยกลับมาที่จวนเจิ้นกั๋วกง ไม่ว่านางจะซื้ออะไรก็ไม่เคยใช้เงินจำนวนเล็กน้อยขนาดนี้มาก่อนแต่เงินเพียงเล็กน้อยนี้เอง กลับทำให้นางต้องแช่ตัวอยู่ในลำธารเล็กเย็นเฉียบอยู่ค่อนคืน จนกระทั่งก่อนเวลาฟ้าสว่างไก่ขัน นางถึงหาพวงสุดท้ายเจอจากโคลนทรายที่ก้นน้ำ จากนั้นก็พยายามปีนขึ้นไปบนฝั่ง อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกแล้ว“พวง...พวงสุดท้าย ข้า...ข้าสามารถ...กลับไป...ได้แล้วหรือยัง?”เวินซื่อที่ทำให้นางทรมานมามากพอแล้วได้ลุกขึ้นในที่สุด หลุบตาลงด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน เจ้ากลับไปได้แล้ว”เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเวินซื่อในที่สุด แทบจะทันทีที่นางพูดออกมาจากปาก เวินเยวี่ยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายที่หนาวจนตัวแข็งโงนเงนเล็กน้อย ก่อนจะก็ล้มลงในน้ำตื้นที่ริมตลิ่งทันทีจนกระทั่งวินาทีก่อนที่จะหมดสติไป เวินเยวี่ยก็ยังคงคิดอยู่...ฮือ ๆ ๆ ชาตินี้นางไม่อยากเห็นอีแปะบ้าบอเหล่านั้นอีกแล้ว!เวินซื่อมองดูเวินเยวี่ยที่หมดสติด้วยสายตาที่เย็นชา “พานางกลับไปที่จวนจงหย่งโหว อย่าปล่อยให้ตายกลางทางก็พอ”หากไม่ใช่เพราะนางยังต้องการเก็บเวินเยวี่ยไว้ ใช้นางมาทวงคืนมรด

หลังจากเวินซื่อตระหนักถึงความผิดปกติในยาเม็ดนี้ ก็เรียกตะขาบพิษเข้ามาตัวหนึ่งแต่ก็ไม่ใช่พั่วจวินตัวนั้นของจินซือถู แต่เป็นตะขาบพิษที่นางฝึกฝนขึ้นมาด้วยตัวเองพั่วจวินของจินซือถูเป็นกู่ชีวิตของเขา แม้ว่าจะเชื่อฟังคำพูดของเวินซื่อภายใต้การใช้น้ำทิพย์ก็ตามแต่เนื่องจากมันมีเจ้าของอยู่แล้ว ปฏิกิริยาโต้ตอบกับเวินซื่อจึงสู้แมลงพิษเหล่านั้นที่เวินซื่อฝึกฝนขึ้นมาด้วยตัวเองไม่ได้เช่นเดียวกับตะขาบน้อยตัวนี้ที่เวินซื่อเรียกออกมาในตอนนี้ ขนาดตัวเล็กมาก เมื่อยืดตรงก็ยาวเพียงหนึ่งนิ้วเท่านั้นแต่มันมีคุณสมบัติพิเศษเล็กน้อย นั่นก็คือสามารถช่วยเวินซื่อแยกแยะสมุนไพรหรือกลิ่นต่าง ๆ ได้เวินซื่อวางตะขาบน้อยไว้ข้าง ๆ ยาเม็ดนั้น ตะขาบน้อยได้กลิ่นที่ตัวเองชอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้ร่างกายพันรอบยาเม็ดนั้นอย่างแน่นหนาหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เวินซื่อก็รู้แล้วว่าเลือดที่ปะปนอยู่ในยาเม็ดนี้คืออะไรเป็นเลือดมนุษย์หรือพูดให้แม่นยำกว่านั้นก็คือ มันควรจะเป็นเนื้อมนุษย์สด ๆ เปื้อนเลือดหลังจากตะขาบน้อยลองชิมยาเม็ดไปหนึ่งคำ ก็บอกปฏิกิริยาผลลัพธ์ให้เวินซื่อทราบสีหน้าของเวินซื่อเคร่งขรึมลงทันทีการใช้เนื