Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 671 - Bab 680

แต่เจ้าดันไม่เชื่อฟังกระทั่งเรื่องการเลือกคู่ครองก็ไม่เชื่อฟังเขาสักนิด จำต้องทำเรื่องงามหน้าอย่างนั้นให้ได้ ทำให้จวนเจิ้นกั๋วกงของเขาเสียเกียรติอย่างมาก ยิ่งทำให้เจิ้นกั๋วกงอย่างเขาเสียหน้ายับเยินยามนี้ภายในเมืองหลวง คนที่รู้เรื่องราวเหล่านั้น ใครบ้างจะไม่หัวเราะเยาะเขาเวินเฉวียนเซิ่งลับหลัง?เพื่อบุตรสาวนอกสมรสคนหนึ่ง ขับไล่ลูกสาวในภรรยาเอกของตัวเองหากบุตรสาวนอกสมรสได้ดีกว่าบุตรสาวในภรรยาเอกก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้บุตรสาวในภรรยาเอกที่ไม่ชอบหน้าชื่อเสียงโด่งดัง กลายเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์สูงส่ง ทว่าบุตรสาวนอกสมรสที่โปรดปรานกลับชื่อเสียงฉาวโฉ่ ยอมตกต่ำไปเป็นภรรยารองของผู้อื่นภรรยารองหากเรียกให้เพราะคือฮูหยินรองแต่หากจะเรียกให้น่าเกลียดก็คืออนุภรรยาคนหนึ่งดังนั้นไม่เพียงแต่นางเวินเยวี่ยถูกหัวเราะเยาะ เขาที่เป็นบิดา เป็นเจิ้นกั๋วกงที่มีบารมีอำนาจยิ่งใหญ่ก็ถูกเยาะเย้ยไปด้วยเพราะฉะนั้นหากจะบอกว่าเวินเฉวียนเซิ่งไม่โกรธเวินเยวี่ยนคงเป็นไปไม่ได้กระทั่งตอนนี้ความรู้สึกผิดและติดค้างอันน้อยนิดที่มีต่อไป๋ชูโหรว มีต่อพวกนางสองแม่ลูกก็ใกล้จะหมดไปวันนี้หากไม่ใช่เพราะเวินเยวี่ยใช้ท่าทีท

“พวกเจ้ากล้าหรือ! ข้าเป็นซื่อจื่อแห่งจวนจงหย่งโหวเชียวนะ!”เมื่อชุยเส้าเจ๋อหันมอง เวินอวี้จือกล้าให้คนลงมือกับเขาจริง เขาจึงตะโกนเสียงดังอย่างโมโหเหล่าองครักษ์ที่ถือกระบองลังเลชั่วขณะ พวกเขาย่อมรู้สถานะของชุยเส้าเจ๋อ แต่คุณชายของพวกเขาออกคำสั่งแล้วดังนั้นเมื่อพวกเขาหันมองสายตาเยือกเย็นของคุณชายสี่ พวกเขาไม่กล้าลังเลทันที รีบบุกเข้าไปข้างหน้า ใช้กระบองในมือหวดไปที่ชุยเส้าเจ๋อชุยเส้าเจ๋อถูกพวกเขาล้อมไว้ตรงกลาง ไม่มีทางหลบหลีกเพียงครู่เดียวกระบองที่มีขนาดเท่าแขนก็หวดลงบนตัวเขาอย่างแรง แต่ละกระบองฟาดลงมาติดต่อกัน หวดจนชุยเส้าเจ๋อร้องเสียงดังเขารีบกอดหัวตัวเองเอาไว้ เจ็บไปด้วยร้องไปด้วย พร้อมตะโกนเสียงดัง “ให้ตายสิ เวินอวี้จือ! เจ้ารีบสั่งให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้!”สั่งให้พวกเขาหยุดคงเป็นไปไม่ได้ยามนี้ในใจเวินอวี้จือเต็มไปด้วยไฟโกรธและความแค้นที่ต้องการระบาย หากเขาชุยเส้าเจ๋ออยู่ที่โถงรับแขกโดยดีคงไม่เป็นไร แต่เขากลับกล้าออกมาลอยหน้าลอยตาอีกฝ่ายมาเจอเขาตอนโกรธพอดี เวินอวี้จือจะปล่อยไปได้อย่างไร?“ฟาดให้แรงๆ”เวินอวี้จือไม่สั่งให้หยุดตามคาด ไม่เพียงเท่านี้ เขายังหัวเราะเสียงเ

“อะไรนะ ยาพิษร้ายแรง?”เวินจื่อเยวี่ยมองเวินอวี้จืออย่างเหลือเชื่อทันที “สิ่งที่อยู่ในมือเจ้าคือยาพิษร้ายแรงจริงหรือ?”“พี่สาม ทำไมท่านเชื่อคำพูดของคนนอกอย่างชุยเส้าเจ๋อ กลับไม่ยอมเชื่อคำพูดของน้องชายแท้ๆ อย่างข้าหรือ?”เวินอวี้จือเหลือบมองชุยเส้าเจ๋อแวบหนึ่ง เพียงครู่เดียวเท่านั้นสีหน้าบิดเบี้ยวบนใบหน้าของเขาหายไปจนหมดจน ท่าทางเรียบเฉยนั้น ราวกับคนที่บ้าคลั่งและต้องการสังหารผู้อื่นเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เขาเวินจื่อเยวี่ยได้ยินดังนั้น จึงแค่นหัวเราะทันที “คำพูดของพวกเจ้าข้าไม่เชื่อแม้แต่คนเดียว น้องสี่ นำสิ่งที่อยู่ในมือเจ้ามา”เขาเดินไปตรงหน้าเวินอวี้จือ ระหว่างที่พูดแย่งขวดยาขวดนั้นมาจากมือเวินอวี้จือ หลังเปิดออกเทลงพื้นทันที“ท่านดูสิ พี่สามท่านดู ข้าบอกแล้วว่าเป็นยาพิษร้ายแรง เขา...” ชุยเส้าเจ๋อเอ่ยอย่างฉุนเฉียว นึกว่าจะยืนยันคำพูดตัวเองได้แล้ว สรุปวินาทีต่อมา เมื่อเขาเห็นน้ำบนพื้นที่ธรรมดาไร้การเปลี่ยนแปลง ทำให้ตะลึงในทันทีเวินอวี้จือยิ้มอ่อน “พี่สาม คงเห็นแล้วละสิ ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้ทำสิ่งใด เดิมทีก็แค่อยากขู่ให้เขาตกใจเท่านั้นเอง”สายตาเยือกเย็นของเขามองชุยเส้าเจ๋อ สายตาท

“หากครั้งนี้ธิดาศักดิ์สิทธิ์ยอมออกหน้าทวงความยุติธรรมให้จวนจงหย่งโหว นับจากนี้ไม่ว่าเรื่องใดพวกเราจวนจงหย่งโหวจะสนับสนุนธิดาศักดิ์สิทธิ์ คอยรับใช้ธิดาศักดิ์สิทธิ์”ไม่มีใครคาดคิดว่าหลังชุยเส้าเจ๋อเกิดเรื่องที่จวนเจิ้นกั๋วกง จงหย่งโหวที่ทราบข่าวไม่ไปจวนเจิ้นกั๋วกง แต่กลับมาที่ภูเขาหนานทันที พร้อมตะโกนเสียงดังหน้าอารามสุ่ยเยว่ เชิญเวินซื่อออกหน้าแทนจวนจงหย่งโหวผ่านไปสักครู่ เวินซื่อยืนอยู่หน้าประตูใหญ่อารามสุ่ยเยว่บนขั้นบันได้ นางยืนอยู่ที่สูง สีหน้าเรียบเฉย“ข้าน้อยคารวะธิดาศักดิ์สิทธิ์ ธิดาศักดิ์พันปีพันปีพันพันปี”จงหย่งโหวทำความเคารพอย่างนอบน้อมเวินซื่อเอ่ยเสียงเรียบ “อารามสุ่ยเยว่เป็นดินแดนบริสุทธิ์ ไม่ว่าเรื่องใดจงหย่งโหวโปรดระวังกิริยาวาจาด้วย อย่าเอะอะโวยวาย”“ขอธิดาศักดิ์สิทธิ์โปรดอภัย ข้าน้อยร้อนใจไปชั่วขณะจึงทำเช่นนี้ วันหน้าจะขึ้นเขามาใหม่ เพื่อขอรับผิดกับพระพุทธองค์ ขอขมาอาจารย์ทั้งหลายภายในอาราม”จงหย่งโหวรู้ว่าตัวเองทำกิริยาไม่เหมาะสม ดังนั้นจึงกล่าวคำขอรับผิดและขอขมาอย่างจริงใจเวินซื่อดูออก จึงไม่ถือสาหาความกับเขา“ดังนั้นท่านโหวเสียงดังด้วยเรื่องใด ตอนนี้พู

วันถัดมารถม้าของจวนจงหย่งโหวและองครักษ์หลายคนของจวนจงหย่งโหว มาถึงนอกประตูใหญ่อารามสุ่ยเยว่แต่เช้าตรู่แต่พวกเขาไม่ได้เข้าไปเคาะประตูทันทีกลับรอให้เวินซื่อทำวัตรเช้าและสวดมนต์ขอพรเสร็จแล้ว จึงขอร้องแม่ชีคนหนึ่งอย่างนอบน้อมให้ช่วยไปแจ้งข่าวหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เวินซื่อที่สวมชุดพื้นสีขาวลายสีม่วงนั่งอยู่บนรถม้าของจวนจงหย่งโหวโยกเยกตลอดทางเพื่อมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงภายในรถ เวินซื่อนั่งตัวตรง หลับตาพักผ่อน จิตใจนิ่งสงบดั่งน้ำแต่บรรยากาศที่ตรงข้ามกับภายในรถม้าคือผู้คนด้านนอกวันนี้ผู้ที่มารับเวินซื่อล้วนเป็นทหารคนสนิทของจงหย่งโหวในนั้นชุยหย่วนคนที่เป็นผู้นำองครักษ์คือลูกพี่ลูกน้องฝั่งบิดาของจงหย่งโหวเรื่องหลายอย่างของจงหย่งโหวล้วนให้เขาจัดการ รวมถึงเรื่องที่ติดต่อกับจวนเจิ้นกั๋วกงดังนั้นแผนในครั้งนี้ของจงหย่งโหวก็ไม่ได้ปิดบังเขา เพราะตอนนี้จงหย่งโหวกำลังต่อกรกับคนสกุลเวินในจวนเจิ้นกั๋วกง ดังนั้นเขาจึงส่งชุยหย่วนมารับเวินซื่อชุยหย่วนไม่ค่อยรู้เรื่องราวของธิดาศักดิ์สิทธิ์อย่างเวินซื่อมากนัก ดังนั้นเมื่อรู้ว่าญาติผู้น้องของตนจะเชิญธิดาศักดิ์สิทธิ์อายุน้อยคนนี้ไปสยบจวนเจิ้น