Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 641 - Bab 650

เวินซื่อจงใจเลือกเช่นนี้ทำให้เวินหย่าลี่มองเพียงปราดเดียว ก็ยากจะระบายไฟโกรธ“วันนี้ข้ามารบกวนจวนจงหย่งโหวแล้ว ขอฮูหยินจงหย่งโหวโปรดอภัย เพียงเพราะก่อนข้าออกบวช ก็เคยเป็นพี่น้องกับแม่นางเวินเยวี่ยน แม้ยามนี้คนหนึ่งออกบวช อีกคนหนึ่งออกเรือน แต่ว่ากันตามระเบียบ ก่อนออกบวชข้าในฐานะพี่สาว สมควรเพิ่มสินเดิมให้แก่ผู้เป็นน้องสาว ดังนั้นด้วยความเร่งรีบ จึงมาเยือนอย่างบุ่มบ่าม”เวินหย่าลี่ที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้อยากจะด่าสวนกลับไปเจ้าเพิ่มสินเดิมไม่เพิ่มให้ก่อนจะออกจากจวนเจิ้นกั๋วกง ดันมาเพิ่มเอาตอนที่จะเข้าจวนฝั่งนี้โดยเฉพาะ เกรงว่าคงไม่ได้มาเพิ่มสินเดิม แต่มาเพิ่มความยุ่งยากมากกว่ากระมัง?!เวินหย่าลี่จ้องเวินซื่ออย่างระวัง “เพิ่มสินเดิมย่อมได้แน่นอน แต่คำที่ไม่น่าฟังข้าจะขอพูดไว้ก่อน แม้วันนี้จะเป็นวันแต่งฮูหยินรองของลูกชายข้า แต่จวนจงหย่งโหวของพวกเราหาใช่สถานที่ซึ่งใครจะเข้ามาก่อกวนได้”ความหมายคือ หากพวกเจ้ากล้าจงใจก่อกวน เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกนางจวนจงหย่งโหวไม่เกรงใจถึงตอนนั้นต่อให้เจ้าเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้วจะทำไม หากทำให้จวนจงหย่งโหวของพวกนางโกรธขึ้นมา ธิดาศักดิ์สิทธิ์อย่างเจ้าก็อ

ดังนั้นไม่ว่าเวินหย่าลี่จะยินดีหรือไม่ยินดี ตำแหน่งสูงสุดของโต๊ะประธานต้องหลีกให้เวินซื่อเวินซื่อนั่งลงอย่างไม่เกรงใจหลินเนี่ยนฉือที่ตามนางมาด้วยก็นั่งลงอย่างไม่เกรงใจ อีกทั้งยังนั่งลงข้างกายเวินซื่อ“นี่ เจ้า...”เวินหย่าลี่เห็นการกระทำของหลินเนี่ยนฉือ ขมวดคิ้วพร้อมเตรียมพูดบางอย่างทว่าขณะนี้จงหย่งโหวเดินเข้ามาทันที แล้วจับเวินหย่าลี่เอาไว้ แล้วแอบส่งสายตาให้นาง“ทำไม ที่นั่งตรงนี้คุณหนูอย่างข้านั่งไม่ได้หรือ?”หลินเนี่ยนฉือยิ้มแล้วมองดูพวกเขาสองสามีภรรยาจงหย่งโหวรีบส่ายหน้า “ไม่หรอก คุณหนูหลินเดินทางมาไกล อีกทั้งยังเป็นสหายรักของธิดาศักดิ์สิทธิ์ ผู้มาเยือนล้วนเป็นแขก เจ้าย่อมนั่งตรงนี้ได้”เวินหย่าลี่ที่ยังไม่รู้เรื่องราวบางอย่าง ไม่เข้าใจสายตาของจงหย่งโหวเมื่อครู่ แต่นางรู้ว่าจงหย่งโหวคงไม่ทำสิ่งใดโดยไม่มีจุดประสงค์ดังนั้นแม้จะไม่พอใจอยู่บ้าง แต่เวินหย่าลี่ก็กดอารมณ์ตัวเองเอาไว้รอให้จงหย่งโหวดูแลพวกเวินซื่อสองคนเสร็จแล้ว จึงเดินไปด้านข้าง หามุมลับตาคนแล้วแอบถาม“เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่เหตุใดท่านพี่จึงห้ามข้า? นางเด็กสกุลหลินนั่นไม่มีสิทธิ์นั่งโต๊ะประธานด้วยซ้ำ”จงห

ตอนนั้นเวินเยวี่ยเกือบจะได้เป็นพระสนมคนแรกของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เรื่องนี้รู้กันไปทั่วเมืองหลวงหลังจากนั้นกลับถูกขับไล่ออกมา ส่วนสาเหตุนั้น ก็เป็นที่รู้กันไปทั่วเช่นกันวันนี้เวินหย่าลี่รื้อฟื้นเรื่องเก่า หนำซ้ำยังเอ่ยขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ต่างจากฟาดฝ่ามือใส่หน้าเวินเยวี่ยต่อหน้าธารกำนัลสักนิดเวินเยวี่ยที่อยู่ใต้ผ้าคลุมหัวโกรธจนกัดฟันแทบหักหากไม่ใช่เพราะไม่อยากแต่งงานกับซิ่วไฉยากจนนั่น นางคงไม่ทนรองรับอารมณ์ที่จวนจงหย่งโหว!นึกถึงตอนนั้น เวินหย่าลี่เป็นฝ่ายบากหน้ามาตีสนิทผูกมิตรกับนาง กระทั่งแอบสื่อเป็นนัยอยู่หลายครั้งอยากให้ชุยเส้าเจ๋อแต่งนางเป็นภรรยา!ยามนี้นางเพิ่งจะเสียฐานะของบุตรสาวบุญธรรม นางแก่แพศยานี่กล้าปฏิบัติกับนางเช่นนี้!สมแล้วพวกคนสกุลเวินไม่ใช่คนดีอะไรเลย!รวมถึงบิดาที่ใจไม้ไส้ระกำผู้นั้นของนางด้วย!แต่อย่านึกว่าทำเช่นนี้แล้วนางจะท้อถอย ในเมื่อนางเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว ย่อมไม่มีทางถอยเด็ดขาด!เวินเยวี่ยกล้ำกลืนฝืนทน หลังจากกดไฟโกรธเอาไว้สุดฤทธิ์ นางจึงเอ่ยขึ้น “ท่าน...ฮูหยินผู้เฒ่าพูดถูก เป็น...เป็นอนุที่เสียมารยาทเอง ขอฮูหยินผู้เฒ่าอย่าถือสาอนุเลย จากนี้อ

เวินเยวี่ยพยายามกดเสียงกัดฟันพูดของตัวเอง แต่เวินซื่อก็ยังจับความรู้สึกไม่สงบของนางได้นางเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้ม “ของขวัญสมทบสินเดิมของข้าค่อนข้างพิเศษ หากนำออกมาตอนนี้ เกรงว่าฮูหยินรองซื่อจื่อคงไม่มีอารมณ์จะอยู่ต่อ”“ถ้าอย่างนั้นมาดูของขวัญสมทบสินเดิมที่ข้ามอบให้ฮูหยินรองก่อนดีกว่า”เมื่อได้ยินพวกนางเรียกขานว่าฮูหยินรอง ไฟโกรธในใจเวินเยวี่ยโหมกระหน่ำ หลังสะบัดมือชุยเส้าเจ๋อออก กดเสียงต่ำถามเซียงเหออย่างรำคาญ “ตกลงเขามาหรือยัง?”เซียงเหอตอบเสียงค่อย “ใกล้แล้วเจ้าค่ะ”หลินเนี่ยนฉือไม่สนใจว่าเวินเยวี่ยนจะยินยอมหรือไม่ เพราะเมื่อนางเอ่ยจบพลันโบกมือ องครักษ์รีบนำของขวัญสมทบสินเดิมของนางมาทันทีนางนำสิ่งของออกมาแล้ว แต่สุดท้ายกลับมีคนต้องแย่งลำดับก่อนหลังกับนางให้ได้“นี่เป็น...”“นี่เป็นของขวัญที่ข้ามอบให้จงหย่งโหวซื่อจื่อกับฮูหยินรอง”อันซินรุ่ยยิ้มแย้มพร้อมลุกขึ้นยืน สั่งให้คนนำของขวัญชิ้นนั้นไปตรงหน้าชุยเส้าเจ๋อกับเวินเยวี่ยทันทีแม้จะบอกว่าของขวัญชิ้นเดียว แต่กล่องไม้ประณีตมีถึงสี่กล่องจากนั้นอันซินรุ่ยส่งสายตาท้าทายให้หลินเนี่ยนฉือหลินเนี่ยนฉือกำหมัดแน่นทันที พร้อมสาย

แน่นอนนี่ไม่ใช่สิ่งที่แขกเหรื่อคิด แต่เป็นความสงสัยของพวกเวินเยวี่ย“ตกลงหลินเนี่ยนฉือคิดจะทำอะไรกันแน่?”หรือนางไม่ได้มาก่อเรื่อง แต่มามอบของขวัญจริงๆ?เมื่อการคาดเดาเช่นนี้เกิดขึ้น ในใจเวินเยวี่ยปฏิเสธโดยไม่ลังเลนางไม่เชื่อว่าหลินเนี่ยนฉือจะใจดีขนาดนั้นภาพของอาจารย์หวังอะไรนี่ ต้องมีปัญหาแน่นอน“พี่เส้าเจ๋อ รีบรับภาพวาดมา อย่าให้นางเปิดออก...”เวินเยวี่ยรีบบอกชุยเส้าเจ๋อที่อยู่ข้างกันทันทีแต่ชุยเส้าเจ๋อในยามนี้ราวกับสังเกตเห็นบางสิ่ง น้ำเสียงอดกลั้นต่อไฟโกรธ กัดฟันเอ่ยออกมา “สายไปแล้ว”หลินเนี่ยนฉือคล่องแคล่วว่องไวมาตลอด ไม่ปล่อยให้เวินเยวี่ยปฏิเสธสักนิด สั่งให้คนกางภาพวาดนั้นออกทันทีแต่สุดท้ายด้านในกลับไม่ใช่ภาพกระเรียนล้อบุปผาในสระเหมันต์ แต่เป็นภาพนกยวนยางป่ากำลังเล่นน้ำอยู่ใต้ศาลาเดิมทีไม่มีอะไร แต่ยวนยางป่าในภาพวาดกลับคล้ายกับมนุษย์ โดยเฉพาะวาดได้เหมือนชายหญิงคู่หนึ่งมากบวกกับภาพพื้นหลังที่เป็นศาลา ชั่วขณะนั้นทำให้ผู้คนคิดเชื่อมโยงไปถึงบางสิ่ง ดังนั้นทุกคนจึงหันมองชุยเส้าเจ๋อสายตาที่มองมาจากทั่วสารทิศมีทั้งเยาะเย้ย ถากถาง ดูแคลน ดูละคร...เรียกได้ว่าแทบจะทำใ