Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 681 - Bab 690

“ท่านแม่ ไม่ใช่ความผิดของท่าน เป็นความผิดของลูกเอง ลูกผิดเองที่ไม่เชื่อฟังท่าน”ชุยเส้าเจ๋อก็กอดมารดาของเขาพลางร้องไห้โฮสองแม่ลูกยังคงนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นเช่นนั้น ร้องห่มร้องไห้เสียงดังจนทำให้เวินเฉวียนเซิ่งและคนอื่นๆ ฟังแล้วปวดหัวไปตามๆ กันเวินเยวี่ยที่เป็นคนกลางรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างยิ่งนางไม่คาดคิดจริงๆ ว่า เวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือพวกเขาจะลงมือกับชุยเส้าเจ๋อ ในวันที่นางกลับบ้านเดิมเช่นนี้แถมยังโหดเหี้ยมถึงเพียงนั้น ทั้งหักขา ทั้งวางยาพิษ แก้แค้นเขาถึงเพียงนี้ หรือคิดจะให้นางใช้ชีวิตอยู่ในจวนจงหย่งโหวไม่ได้อีกต่อไปแล้ว?!ไอ้โง่สองคนเมื่อวานเวินเยวี่ยดีใจมากเพียงใดตอนที่ได้กลับบ้านเดิม วันนี้นางก็เสียใจมากเท่านั้นหากนางรู้ตั้งแต่แรกว่าเวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือจะลงมือกับชุยเส้าเจ๋อ นางยอมที่จะไม่ให้ชุยเส้าเจ๋อกลับมากับนางเสียยังดีกว่า!ก็คงจะไม่ถูกไอ้โง่สองคนนั้นก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตเช่นนี้ แถมยังลากนางเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย!แต่ตอนนี้เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว เวินเยวี่ยทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงคิดหาวิธีมาชดเชย“ฮูหยิน บนพื้นเย็นนัก มิเช่นนั้น ท่านกับท่านพี่

“ช่างกล้ายิ่งนัก เวินซื่อ เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงสวมใส่ลายเมฆาสีม่วงซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเชื้อพระวงศ์...”“หุบปาก!”เวินจื่อเยวี่ยราวกับคนพาลใจร้อนที่จ้องจะจับผิดผู้อื่น พอพบจุดนี้ก็เอ่ยปากตำหนิเวินซื่อทันทีแต่เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกบิดาของตนตวาดขัดจังหวะเสียงดังลั่นเจ้าโง่เรื่องที่ใครๆ ก็รู้กันดี นางเวินซื่อมีหรือจะไม่รู้ว่าลายเมฆาสีม่วงเป็นสัญลักษณ์ของเชื้อพระวงศ์?แต่การที่เวินซื่อกล้าทำทั้งที่รู้ และยังทำอย่างเปิดเผยเช่นนี้ ย่อมเป็นการบ่งบอกถึงความจริงอันน่าตกตะลึงอย่างหนึ่งแล้วความจริงนี้ทำให้เวินเยวี่ยอิจฉาริษยาจนแทบเก็บซ่อนสีหน้าบิดเบี้ยวไว้ไม่อยู่ไปชั่วขณะเวินซื่อมีคุณธรรมความสามารถอันใดกัน?!เกียรติยศอันสูงส่งเช่นนี้ ความสูงศักดิ์เช่นนี้ สิ่งเหล่านี้ไม่ควรเป็นของนางหรอกหรือ?!เวินเยวี่ยก้มหน้าลงคิดอย่างเคียดแค้นหากเวินซื่อรู้ถึงสิ่งที่นางคิดในใจ เกรงว่าคงจะหัวเราะเยาะในความเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ของนางแค่บุตรนอกสมรสคนหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้ชีวิตน้อยๆ ของนางยังอยู่ในกำมือของเวินซื่อ แค่ฐานะของนาง กับความคิดที่ทั้งชั่วร้าย โหดเหี้ยม และโง่เขลาของนาง แม้แต่การจะเป็น

สายตาของพวกเขา นอกจากหลานชายคนโตอย่างฉางอวิ้นแล้ว คนอื่นๆ ล้วนเหมือนหมาป่าดุร้ายที่คอยเฝ้ากับดัก จ้องมองเหยื่อข้างบนที่ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ราวกับกำลังดูว่านางจะกระโดดลงไปในกับดักหรือไม่กับดัก...คำพูดเมื่อครู่นี้ของนางมีกับดักอะไรซ่อนอยู่หรือ?เหตุใดนางถึงไม่รู้?เวินหย่าลี่หันไปมองสามีของตนด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยทันทีจงหย่งโหวตบมือของนางเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปยังตำแหน่งประธานเหมือนคนอื่นๆ “ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ ชาเย็นแล้วขอรับ”“องครักษ์” ที่อยู่ข้างหลังเวินซื่อพลันเอ่ยแทรกบรรยากาศเช่นนี้ขึ้นมา ยื่นมือไปคว้าถ้วยชาที่เพิ่งเติมและวางทิ้งไว้ครู่หนึ่งในมือของเวินซื่อ เสียงนี้...?เวินซื่อเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย แต่นางไม่ได้หันไปมองด้านหลัง เพียงแต่ส่งถ้วยชาให้เขา “เช่นนั้นก็เปลี่ยนถ้วยใหม่เถิด”“องครักษ์” คนนั้นยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ขอรับ ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์โปรดรอสักครู่”รอจนกระทั่งเขาเติมชาร้อนถ้วยใหม่ให้เวินซื่อด้วยมือของตนเองแล้ว จึงวางถ้วยชานั้นไว้ข้างมือของเวินซื่ออีกครั้งส่วนเวินซื่อยกถ้วยชาขึ้น นั่งจิบชาอย่างเงียบ

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา เวินซื่อก็หลับตาลงทันทีหากวันใดชุยเส้าเจ๋อเกิดตายอย่างกะทันหันขึ้นมา นั่นคงเป็นเพราะความโง่เขลา!ชุยเส้าเจ๋อที่รู้สึกผิดอย่างยิ่ง ยืนตัวแข็งอยู่กับที่สีหน้าที่ไม่อาจปิดบังความรู้สึกได้นั้น ทรยศเขาในทันทีเวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือที่เดิมทีไม่กล้าพูดอะไร พลันได้สติกลับมา ต่างก็แย่งกันตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว“ใช่ ถูกต้อง เขาถูกน้องสี่จับได้ตอนที่กำลังจะไปที่เรือนของเวินซื่อ!”“ก็เพราะเขาเพิ่งแต่งงานกับน้องหก แต่กลับยังมีความคิดสกปรกที่ไม่อาจให้ใครรู้ได้เหล่านั้น น้องสี่ถึงได้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า สั่งให้คนตีขาเขาจนหัก!”“ตอนนั้นพี่เส้าเจ๋อก็ยอมรับด้วยตนเอง ข้าเคยเตือนเขาแล้วแท้ๆ แต่เขาก็ยังดันทุรังไม่ลืมหูลืมตา ถึงขั้นกล่าววาจาท้าทายต่อหน้าข้า พูด...พูดบางอย่างที่ไม่ควรพูดออกมา ข้ากลัวว่าคำพูดเหล่านั้นจะส่งผลกระทบต่อจวนเจิ้นกั๋วกงและจวนจงหย่งโหวของเรา จึงได้คิดจะวางยาพิษเขา เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องใหญ่โตในภายหลัง”ขณะที่เวินอวี้จือกล่าว ก็แสดงสีหน้าจนปัญญาออกมา ท่าทางนั้นราวกับว่าเขาถูกบีบบังคับจริงๆ ถึงได้เลือกที่จะวางยาพิษชุยเส้าเจ๋อชุยเส้าเจ๋อท

สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งมืดมนในทันทีครั้งล่าสุด คนที่กล้าท้าทายเขาต่อหน้าเช่นนี้ คือเป่ยเฉินหยวนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้นั้นดูเหมือนว่าสองคนนี้คงจะสนิทสนมกันเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าเป่ยเฉินหยวนสอนอะไรไปบ้าง ถึงขั้นทำให้บุตรสาวที่ถูกเขาขับไล่ออกไปแล้วผู้นี้ ถึงกับกล้าหาญขึ้นมากถึงเพียงนี้เวินเฉวียนเซิ่งกำลังจะเอ่ยปาก บุตรชายอีกคนของเขากลับตะโกนออกมาอย่างอดรนทนไม่ได้“เวินซื่อ! เจ้าอย่าได้อวดดีให้มันมากนัก!”หลังจากที่เวินจื่อเยวี่ยพยุงเวินอวี้จือขึ้นมาแล้ว พอได้ยินคำพูดเหล่านี้ของเวินซื่อ เขาก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที รีบพุ่งไปตรงหน้าเวินซื่อ “อย่าลืมว่าเจ้าก็เคยเป็นบุตรสาวของจวนเจิ้นกั๋วกงของเรา การที่เจ้าพูดจาข่มขู่พวกเราเช่นนี้ ไม่กลัวว่าวันหน้าภัยจะถึงตัวบ้างหรือ?!”“บังอาจ!”ในตอนนี้เอง จงหย่งโหวพลันตวาดเสียงดัง ลุกขึ้นก้าวไปข้างหน้า ขวางอยู่ระหว่างเวินจื่อเยวี่ยกับเวินซื่อเขามองเวินจื่อเยวี่ยด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นเอ่ยขึ้น “กล้าเอ่ยพระนามธิดาศักดิ์สิทธิ์โดยตรง ถือเป็นการล่วงเกินธิดาศักดิ์สิทธิ์ ดูเหมือนว่าจวนเจิ้นกั๋วกงของพวกท่านคงจะเป็นอย่างที่ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์กล่าวไ