Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 651 - Bab 660

เขาแย้มยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร เดิมทีจวนจงหย่งโหวของเราก็ติดค้างท่านอยู่แล้ว”ไม่ว่าจะเป็นเรื่องถอนหมั้นในตอนนั้น หรือสารพัดเรื่องราวหลังจากนั้น ล้วนเป็นจวนจงหย่งโหวของพวกเขาที่ทำเกินกว่าเหตุเวินซื่อไม่ได้ตอบรับคำพูดของเขา เพียงแต่กล่าวขึ้นอีกครั้ง “แต่เพื่อเป็นการชดเชย ข้าจะมอบข่าวสารอย่างหนึ่งให้ท่าน”“ข่าวหรือ? ข่าวสารอะไร?”จงหย่งโหวรู้สึกสงสัยเล็กน้อยเวินซื่อแย้มยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบกระซาบถ้อยคำบางอย่างออกมา คนรอบข้างที่พยายามเงี่ยหูฟัง ก็ได้ยินไม่ชัดอยู่ดีเห็นเพียงจงหย่งโหวเหลือบมองชุยเส้าเจ๋ออย่างครุ่นคิดแวบหนึ่ง แต่ทิศทางนั้นก็อาจจะเป็นการมองไปยังเวินเยวี่ยที่สวมผ้าคลุมหน้าซึ่งอยู่ข้างกายเขาก็เป็นได้“แม่นางเวินเยวี่ย หรือควรจะเรียกท่านว่า ‘น้องหญิงห้า’ หรือว่า ‘ฮูหยินรอง’ ดีเล่า?”ในที่สุดก็ถึงตาเวินซื่อนางนั่งอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปที่เวินเยวี่ยอย่างเฉยเมย ก่อนจะเอ่ยถามประโยคนี้ออกมาเวินเยวี่ยที่อยู่ใต้ผ้าคลุมหน้าไม่รู้ว่าในตอนนี้ใครกำลังมองนางอยู่ และมองนางด้วยเหตุผลใด สรุปแล้วก็เป็นเพียงกลุ่มคนดูละครกับคนเล่นละครเท่านั้นเวลานี้ก็ถึงตาที่นางเวินซื่อจะขึ้น

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา บรรดาแขกเหรื่อที่อยู่รอบข้างก็พลันเบิกตากว้าง จ้องมองไปยังเวินเยวี่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อดังนั้น ที่คุณชายใหญ่ผู้นั้นเกือบเสียชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เพราะเกือบป่วยตาย แต่เกือบถูกวางยาพิษจนตายต่างหาก!ฮูหยินรองผู้นี้โหดเหี้ยมเกินไปแล้วแม้แต่พี่ชายของตนเองก็ยังกล้าลงมือวางยาพิษแม้ว่าปากของเวินซื่อจะพูดว่าเป็นการพลั้งเผลอ แต่ผู้คนที่อยู่ที่นี่ก็หาใช่คนโง่เสียเมื่อไรแค่คิดเพียงครู่เดียว ก็พอจะเดาได้แล้วว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไรประกอบกับคำพูดของเวินซื่อที่ยังไม่จบ“ได้ยินมาว่าตอนนี้ถึงแม้คุณชายใหญ่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกงผู้นั้นจะรอดชีวิตมาได้ชั่วคราว แต่เพราะยังคงหายาถอนพิษไม่พบ แม้แต่ดอกไม้พิษสามต้นนั้นก็ยังถูกคนขโมยไปแล้ว จนเป็นเหตุให้คุณชายใหญ่สกุลเวินอยู่ได้อีกไม่นาน”“ถึงอย่างไรจวนเจิ้นกั๋วกงก็เป็นสถานที่ที่ข้าเคยอาศัยอยู่ก่อนที่จะออกบวช คุณชายใหญ่สกุลเวินก็เคยเป็นพี่ใหญ่ของข้า ดังนั้นไม่ว่าจะกล่าวเช่นไร ข้าก็ควรจะช่วยเหลือในเรื่องนี้จึงจะถูกต้อง”“ดังนั้น หลังจากที่ข้าได้ยินว่าเจิ้นกั๋วกงกำลังส่งคนออกตามหายาถอนพิษกับดอกไม้พิษสามต้นที่หายไปทั่วทุกแห่งแล้ว

หลินเนี่ยนฉือพลันตวาดใส่ชุยเส้าเจ๋อ “ชื่อของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ ใช่สิ่งที่เจ้าจะเรียกได้ตามใจชอบหรือ?”ชุยเส้าเจ๋อก็โมโหขึ้นมาทันที “เมื่อครู่เจ้าก็เรียกมิใช่หรือ?!”หลินเนี่ยนฉือยิ้มออกมาทันที “ก็ไม่ดูเสียหน่อยเล่าว่าข้ากับอาซื่อของข้ามีความสัมพันธ์เช่นไร ข้าน่ะเรียกได้ แต่เจ้าเรียกไม่ได้”รอยยิ้มนั้นดูลำพองใจยิ่งนักทำเอาอันหลันซินมองแล้วถึงกับกัดฟันกรอด รู้สึกขัดตาอย่างยิ่งชุยเส้าเจ๋อถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก เวินหย่าลี่ไม่อยากเห็นเรื่องวุ่นวายนี้อีกต่อไปแล้ว จึงเร่งเร้าเวินเยวี่ยโดยตรง “มัวเหม่ออะไรอยู่ ยังไม่รีบอีก”เวินเยวี่ยกัดฟันแน่น ดวงตาที่มองไปยังเวินซื่อเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงก่ำสุดท้ายแล้ว นางทำได้เพียงเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจ ก้มศีรษะลง “...ขอบคุณ...ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์”“อืม”เวินซื่อตอบรับเสียงเรียบ ราวกับว่านั่นคือความเมตตาที่ประทานให้แก่นางฉางเสี่ยวหานจึงค่อยปล่อยมือ หันกลับไปอยู่ข้างกายท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนางไม่นานนัก นางก็ยกของสิ่งหนึ่งออกมาอีก แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเวินเยวี่ยเวินเยวี่ยที่คิดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว พอเห็นฉางเสี่ยวหานยกของมาอีกครั้ง นา

“ท่าน!”เวินเยวี่ยโมโหจนแทบหายใจไม่ออก หน้ามืดไปชั่วขณะ ก่อนจะล้มลงในอ้อมกอดของชุยเส้าเจ๋อด้วยสีหน้าซีดเผือด“เจ้าจะทำไม!”เวินหย่าลี่แค่นเสียงเย็น “เมื่อก้าวเข้าประตูจวนจงหย่งโหวของเราแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าว่าทางที่ดีควรระมัดระวังคำพูดและการกระทำ หากต่อไปปากของเจ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก จนส่งผลกระทบใดๆ ต่อชื่อเสียงของจวนจงหย่งโหวของเรา ข้าจะสั่งให้เส้าเจ๋อหย่าขาดจากเจ้าอย่างแน่นอน!”เวินเยวี่ยถูกด่าทอจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวทีขาวทีบางครั้งก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ แค้นจนอยากจะลากเวินหย่าลี่ไปตายด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดเวินเยวี่ยพยายามสะกดกลั้นความโกรธ บนใบหน้าแสดงความน้อยเนื้อต่ำใจ “พี่เส้าเจ๋อ ข้ายอมเป็นฮูหยินรองก็เพื่อท่าน ด้วยความรักความผูกพันเช่นนี้ ท่านจะหย่าขาดจากข้าจริงๆ หรือ?”เวินหย่าลี่มันก็แค่คนบ้า!แต่ก่อนเอาแต่จี้ให้ลูกชายตัวเองทำดีกับนาง แต่ตอนนี้นี่น่ะหรือคือ “ทำดีกับนาง” ที่เวินหย่าลี่กล่าว?สกุลเวินไม่มีคนดีสักคนจริงๆ !พวกเจ้าทุกคนคอยดูเถอะ!ไม่ว่าจะเป็นจวนจงหย่งโหวหรือจวนเจิ้นกั๋วกงนางจะไม่ปล่อยไปทั้งนั้น!โดยเฉพาะเวินซื่อ คนที่กล้าหยามเกียรตินางเวินเยวี่ย นางจะท

“ไม่...ไม่! เวินซื่อ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้! หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเล็บ ท่านพ่อไม่มีทางปล่อยเจ้าไป...อึก!”เวินเยวี่ยยังกล่าวคำข่มขู่ไม่ทันจบ ก็ถูกฉางเสี่ยวหานจับศีรษะกดลงไปในน้ำโดยตรง“บุ๋งๆๆ ...อึก! อย่า—!”“บุ๋งๆ ...”น้ำในฤดูใบไม้ผลิที่เย็นยะเยือกจนถึงกระดูก ภัยคุกคามแห่งความตายที่ใกล้เข้ามาการขาดอากาศหายใจ ความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว... หลังจากถูกทรมานด้วยการจับกดลงไปในน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า กำแพงในใจของเวินเยวี่ยก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิงเมื่อเห็นว่าใกล้จะขาดใจตาย ศีรษะของนางก็ถูกดึงขึ้นมาเหนือผิวน้ำอีกครั้ง คราวนี้เวินเยวี่ยไม่กล้าข่มขู่อีกต่อไปแล้ว นางทำได้เพียงสำลักน้ำไปพลางร้องไห้อ้อนวอนไปพลาง“แค่กๆๆ พอแล้ว ปล่อย...แค่กๆ ปล่อยข้าไป...แค่กๆ ผิด...ข้าผิดไปแล้ว...”เวินเยวี่ยร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ไม่สนใจหน้าตาหรือศักดิ์ศรีใดๆ อีกต่อไปนางอยากมีชีวิตอยู่ นางไม่อยากตาย!“เวิน...เวินซื่อ เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ข้าช่วยเจ้า ข้าช่วยเจ้าได้...เจ้าอยากกลับจวนเจิ้นกั๋วกงใช่หรือไม่? ข้าช่วยไปอ้อนวอนท่านพ่อให้เจ้าได้ ขอเพียงเจ้าไม่ฆ่าข้า ข้าต้องเกลี้ยกล่อมเขาได้แน่! หรือว่า