All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 721 - Chapter 730

ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเขาหลินหงเหวินกลับเงียบไปชั่วขณะครึ่งเค่อต่อมาเขาถึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าผู้แซ่หลินไม่ได้ส่งใครไปหากำลังเสริม”หมอผู้เฒ่าชะงักไปชั่วครู่ “หา? แล้ววันนั้นที่ท่านเขียนจดหมายให้คนส่งไปทำอะไรหรือ? ถ้าไม่เรียกคนมาช่วย แล้วต่อไปพวกท่านจะทำอย่างไร?”หลินหงเหวินเผยท่าทีกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย เขาส่ายศีรษะ “ข้าเขียนจดหมายไปให้ลูกสาวของข้า บอกให้นางอย่ามา”เขากล่าวว่า “ข้าบาดเจ็บถึงเพียงนี้ แม้ว่าจะมีท่านผู้เฒ่าทุ่มเทแรงกายช่วยเหลือ แต่ต่อให้หายดีแล้วข้าก็ไม่สามารถออกจากเมืองซื่อสุ่ยแห่งนี้ได้ และปู่ของนางตกน้ำไปจนถึงตอนนี้ เกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นแล้วเช่นกัน”“พวกเราสองคนตายไปไม่เป็นไร ขอเพียงมีนางอยู่ที่นี่ สกุลหลินจะยังคงอยู่ แต่หากนางมาติดกับแผนการของคนพวกนั้น สกุลหลินก็จะสูญสิ้นอย่างสมบูรณ์”หลินหงเหวินกล่าวเช่นนี้แต่เขาไม่รู้ว่า หลินเนี่ยนฉืออ่านจดหมายที่เขาเขียนไม่จบด้วยซ้ำแค่เห็นเพียงส่วนแรกหลินเนี่ยนฉือก็รีบรุดมาช่วยพวกเขาแทบจะในทันทีโชคดีที่เวินซื่อโน้มน้าวนางไว้ได้ ให้นางอยู่ในเมืองหลวงได้สำเร็จแม้ว่าหลินเนี่ยนฉือจะไม่ได้มา แต่กองกำลังเสริมขอ

เวินซื่อสามารถแยกแยะกลิ่นยาในตัวพวกเขาผ่านฝูงแมลงพิษได้จากระยะไกลดูเหมือนว่าคนเหล่านี้คือหมอจากเมืองซื่อสุ่ยทั้งหมดแล้วเวินซื่อคาดเดาได้โดยไม่ต้องคิดเลยว่า คนเหล่านั้นที่ต้องการจับตัวหลินหงเหวินน่าจะจับตัวหมอทั้งหมดมาที่นี่ เพื่อขัดขวางไม่ให้หลินหงเหวินหาหมอมารักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้และไม่รู้ด้วยว่าในบรรดาหมอเหล่านี้ มีใครรู้เบาะแสของลุงหลินจริงไหม“คุณหนูก็มาแล้ว ทำไมไม่เข้ามานั่งก่อนล่ะ”ในขณะนี้เอง จู่ ๆ เสียงชายหนุ่มก็ดังมาจากลานบ้านเวินซื่อเงยหน้ามองออกไป เห็นเพียงเงาร่างสองร่างปรากฏขึ้นบนทางเดินตรงข้ามกับลานบ้านชายคนหนึ่งที่เป็นหัวหน้ารูปร่างสูงตัวตรง สวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าอมเขียว คลุมไหล่ด้วยเสื้อกันลมสีขาวหิมะ ผมยาวสีดำขลับราวกับน้ำตก กิริยาสุภาพสง่างามถัดจากตัวเขาไปทางด้านหลังครึ่งก้าว ยังมีองครักษ์สวมชุดจิ้นจวงอีกคนหนึ่ง ถือกระบี่ยาว ปกคลุมไปด้วยไอสังหารทั่วตัวองครักษ์ผู้นั้นเหลือบมองไปรอบ ๆ ไม่รู้ว่าสังเกตเห็นอะไรหรือไม่ จึงมีท่าทีค่อนข้างระแวดระวังแต่เมื่อหันกลับไปมองที่เวินซื่ออีกครั้ง สายตาที่ระแวดระวังนั้นก็ยิ่งทวีขึ้นราวกับว่าในสายตาของเขา เวินซื่อต่

หมอผู้เฒ่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าบุตรสาวของใต้เท้าหลินจะมาถึงแล้วไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะหาพบสถานที่นี้พบ ยังไม่รู้ด้วยว่าทำไมถึงหาตัวเขาตอนนี้สถานที่แห่งนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นแหล่งที่เต็มไปด้วยภยันตราย เป็นอันตรายอย่างยิ่ง และไม่รู้ว่าแม่นางผู้นี้จะรับมือได้ไหมหมอผู้เฒ่าเพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็เริ่มรู้สึกกังวลอยู่ภายในใจขึ้นมาอีกครั้งชางชิงหลานมองไปที่เขา แล้วมองไปที่เวินซื่ออีกครั้ง “ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้มีพระคุณจริง ๆ”เวินซื่อพูดตามตรง “ท่านชาง ข้าไม่รู้ว่าทำไมพวกท่านถึงจับตัวหมอไช่มาที่นี่ เอาเป็นว่าวันนี้ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ต้องพาเขาไป ได้ใช่ไหม?”น้ำเสียงของนางยังคงสงบนิ่ง แต่ขณะที่พูดสี่คำสุดท้ายก็มีภัยคุกคามแฝงอยู่เงียบ ๆ“ได้อยู่แล้ว”ชางชิงหลานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถ้าแม่นางสามารถมาที่นี่โดยไม่ได้รับอันตราย แสดงว่าคนของข้าพวกนั้นขวางเจ้าไม่อยู่ ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เหตุใดข้าต้องเปลืองแรงด้วยเล่า”ดวงตาของเวินซื่อเผยแววประหลาดใจออกมาเล็กน้อยนางไม่คิดว่าชางชิงหลานจะตอบตกลงง่าย ๆ เช่นนี้รู้สึกถึงการหลอกลวงอยู่เสมอแต่จู๋เยวี่ยและบรรดาแมลงพิษของนางกำ

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ขอบคุณแม่นางที่ยื่นมาเข้ามาช่วยข้าเมื่อครู่ ข้ารู้ว่าใต้เท้าหลินอยู่ที่ไหน แต่หากข้าพาแม่นางไปตอนนี้ เกรงว่าคนพวกนั้นจะพบเข้า...”หลังจากหมอไช่ได้ยินคำพูดของเวินซื่อก็รู้สึกโล่งอกอย่างสมบูรณ์ได้ในที่สุดเนื่องจากก่อนหน้านี้หลินหงเหวินเคยบอกกับหมอไช่ว่า ในจดหมายที่เขาเขียนถึงบุตรสาวนั้นไม่ได้เรียกนางให้มาช่วย แต่ไม่ให้นางมาดังนั้นหากเมื่อครู่เวินซื่อบอกมาตรง ๆ ว่าตัวเองเป็นบุตรสาวของหลินหงเหวิน หมอไช่คงไม่วางใจในตัวนางรวดเร็วขนาดนี้“หมอไช่ไม่ต้องกลัว ตอนนี้ผู้สอดแนมรอบ ๆ ต่างถูกคนของข้ากำจัดหมดสิ้นแล้ว ท่านรีบพาข้าไปหาลุงหลินเถอะ อีกอย่าง หากหมอไช่รู้ว่าปู่หลินอยู่ที่ไหนก็ช่วยบอกข้าด้วย ขอร้องละ”ว่าแล้วเวินซื่อก็ลุกขึ้น แล้วทำความเคารพหมอไช่หมอไช่รีบยื่นมือไปช่วยประคองไว้อย่างนุ่มนวล “แม่นางพูดเกินไปแล้ว แค่ออกแรงเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ถ้าเป็นคนอื่นข้าก็ช่วยเหลือเช่นกัน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องมากพิธีเช่นนี้”เขาเอ่ยพลางแสดงสีหน้ากังวล “ส่วนเรื่องใต้เท้าหลินผู้นั้น ข้าได้ยินมาจากขุนนางชั้นผู้ใหญ่บอกว่าเขาถูกคนโจมตีตกน้ำบนท่าเรือทิศตะวันออก ช่วงนี้ฝนก็ตกบ่อย แม่

“ปัง!”“ปัง!”“ปัง!”เพียงชั่วพริบตาเล้าเป็ดไก่ทั้งหลังรวมถึงเรือนเล็กหลังนี้ ก็ถูกขวานใหญ่เล่มนั้นทุบกระจัดกระจาย พังทลายเรียบเป็นหน้ากลองทั้งหมดที่เลวร้ายที่สุดก็คือ เป็ดไก่ทั้งหมดหนีออกมาจากกรงภายในห้อง กลิ่นเหม็นฉุนรุนแรง ทำให้ที่นี่โกลาหลไปชั่วขณะจนถึงขนาดบรรดาแมลงพิษของนางเริ่มปฏิเสธที่นี่อย่างรุนแรง“ส่งตัวหลินหงเหวินมา...ส่งตัวหลินหงเหวินมา!”คนผู้นั้นหน้าตาดุร้าย ใบหน้าโหดเหี้ยม แต่ดูเหมือนจะมีความผิดปกติตรงไหนสักแห่งในขณะที่จู๋เยวี่ยกำลังต่อสู้กับ “ยักษ์” ตนนั้น เวินซื่อก็ซ่อนตัวไว้ พลางสังเกตการณ์อย่างใกล้ชิดและหลังจากที่อีกฝ่ายพูดซ้ำประโยคที่ว่า “ส่งตัวหลินหงเหวินมา” เป็นครั้งที่ห้า ในที่สุดเวินซื่อก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างคนผู้นี้...ดูไม่ค่อยฉับไวเลย?ไม่ใช่ว่าฝีมือไม่ฉับไว แต่เป็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายที่ตอบสนองไม่ฉับไวดูเหมือนว่าจะพูดได้เพียงหนึ่งหรือสองประโยค เหมือนมีเพียงเป้าหมายนั้นเพียงอย่างเดียวเท่านั้นหรือว่าจะเป็นหุ่นเชิดที่ถูกบงการ?ดวงตาทั้งสองของเวินซื่อหรี่ลงในทันทีหลังจากจู๋เยวี่ยถูกกระแทกด้วยพลังอันมหาศาลของคู่ต่อสู้จนกระเด็นออกไปอี