All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 791 - Chapter 800

ใครจะไปรู้ฟ่านซิ่วซิ่วไม่สนใจคำพูดของเขาสักนิด เอาแต่มองเป่ยเฉินหยวนที่อยู่ห่างออกไป เผยความอัดอั้นออกมาเล็กน้อย “ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ท่านจะไล่หม่อมฉันไปหรือเพคะ? แต่หม่อมฉันมีธุระจริงๆ ถึงได้มาหาท่าน ให้หม่อมฉันเข้าไปพูดคุยกับท่านสักสองสามคำไม่ได้หรือเพคะ?”คำพูดเช่นนี้ น้ำเสียงเช่นนี้ อีกทั้งสายตาเยี่ยงนี้ รูปโฉมนี้ ฝีมือดูสูงส่งกว่าเวินเยวี่ยในตอนนั้นที่คิดจะให้ท่าเป่ยเฉินหยวนไม่รู้ตั้งเท่าใดเพราะยามนั้นมองเห็นอย่างชัดเจนถึงการเล่นละครที่อ่อนหัดและจงใจของเวินเยวี่ยทว่าในเรื่องเดียวกัน เมื่อฟ่านซิ่วซิ่วเป็นผู้ทำกลับดูเป็นธรรมชาติกว่ามากเพราะอย่างไรนางมั่นใจในรูปโฉมของตัวเองเป็นอย่างมากนางไม่เชื่อว่าท่านอ๋องได้เห็นรูปโฉมของนางด้วยตัวเองแล้ว ยังปฏิเสธนางได้อีกเป็นไปตามคาด วินาทีต่อมาฟ่านซิ่วซิ่วเห็นเป่ยเฉินหยวนออกจากกระโจมนั้น แล้วก้าวเท้าเดินไปหานางการกระทำเช่นนี้ พลันทำให้ใบหน้าครึ่งล่างของฟ่านซิ่วซิ่วที่ถูกพัดกลมปดปิดเอาไว้เผยรอยยิ้มได้ใจถูกต้อง อย่างนั้นละใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาอีกมาเถอะ จงมามองดูข้าดีๆเมื่อดูเสร็จก็จงลุ่มหลงข้าเถอะเพราะอย่างไรบนโลกนี้เจ

แต่หญิงสาวที่งดงามคนหนึ่ง เหตุใดบนตัวจึงมีกลิ่นศพเน่า?หรือนางเคยไปสถานที่ใดแล้วติดมาหรือ?หรือว่า...นางทำสิ่งใด?เวินซื่อรู้สึกว่าอย่างหลังมีความเป็นไปได้มากกว่าดังนั้นจึงทำให้ความคิดที่น่ากลัวอย่างหนึ่งค่อยๆ ลุกลามในใจนางเวินซื่อมองเป่ยเฉินหยวน “ท่านจับตัวฟ่านซิ่วซิ่วไว้เช่นนี้ ฟ่านจงนั่น หากไม่ใช่คืนนี้ หรือวันพรุ่งนี้ ต้องมีความเคลื่อนไหวแน่นอน”“ถ้าอย่างนั้นทางที่ดีเขาต้องรีบหน่อย หากเขาไม่มา ท่านดูสิพรุ่งนี้ข้าจะแขวนลูกสาวสุดที่รักของเขาไว้บนกำแพงเมืองจงซินหรือไม่”เป่ยเฉินหยวนยิ้มจาง บนใบหน้าเย็นชายิ่งนักในขณะที่เวินซื่อกับเป่ยเฉินหยวนเตรียมรับมือ ยามนี้ด้านหลังค่าย ฟ่านซิ่วซิ่วที่ถูกจับตัวเข้ามาจริงๆ กำลังถูกทหารกองทัพธงดำขังไว้ในกรงภายใต้กระโจมหลังใหญ่ฟ่านซิ่วซิ่วที่ไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน ขณะนี้สีหน้าบึ้งตึง สายตาเหี้ยมเกรียมจนน่าตกใจแต่นางก็ยังรักษาท่าทีของคุณหนูตระกูลใหญ่ ต่อให้จะถูกจับตัวเข้ามาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้เอะอะโวยวายเสียงดังเพราะอย่างไรนางคือบุตรสาวท่านเจ้าเมือง อีกทั้งที่นี่คือพื้นที่ของบิดานางต่อให้เป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแล้วอย่างไร

ฟ่านซิ่วซิ่วกล่าวขณะทำหน้าไม่แยแส เมื่อรอให้นางหันมองพบว่าสายตาของฟ่านจุ้ยที่มองนางผิดปกติฟ่านซิ่วซิ่ว “?”“สายตาเจ้ามันอะไรกัน อยากตายหรือ? เชื่อหรือไม่ถ้าได้ออกไปข้าจะจับเจ้าไปทำปุ๋ยดอกไม้ของข้า?”ฟ่านจุ้ยหัวเราะพรวด “พี่หญิงรอง เจ้าบอกว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์หน้าตาบ้านๆ คำพูดนี้ข้าไม่เชื่อแม้แต่น้อย ข้าว่านะ ถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือวาดภาพของจิตรกรไม่ดีพอ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าคนในภาพไม่ใช่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ด้วยซ้ำไป”“หมายความว่าอย่างไร?”ฟ่านซิ่วซิ่วจ้องมองเขา สายตาไม่สบอารมณ์ “เจ้าเคยเห็นธิดาศักดิ์สิทธิ์หรือ?”“ข้าถูกจับมานานขนาดนี้ เจ้าคิดว่าไม่เคยเห็นหรือ?”ฟ่านซิ่วซิ่วเงียบไปครู่หนึ่ง ต่อมานางหรี่ตาลง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันตราย “ดังนั้น เจ้าคิดว่ารูปโฉมของนางเทียบกับข้าแล้วเป็นอย่างไร?”ปัญหาโลกแตกน่าเสียดายฟ่านจุ้ยไม่กลัวสักนิด“มัจฉาจมวารี ปักษีตกนภา จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง ท่วงท่าสง่างาม ยิ่งมีจิตบริสุทธิ์สูงส่ง”ฟ่านจุ้ยส่ายหน้าแล้วกล่าว “สรุปได้เพียงคำเดียว ไม่รู้งดงามกว่าเจ้าตั้งกี่เท่า”“ปัง!”กรงเหล็กสั่นสะเทือนกะทันหันฟ่านซิ่วซิ่วที่ถูกขังอยู่ในกรงเหล็กสีหน้า

“คนละหนึ่งถ้วย พวกเจ้าเลือกเอง”ฟ่านจุ้ยกับฟ่านซิ่วซิ่วได้ยินดังนั้น ล้วนนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิมฟ่านจุ้ยที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่เข้าใจ “ท่านอ๋อง ให้พวกเราเลือกสิ่งนี้ทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ย่อมต้องกินเข้าไปนะสิ หรือไม่ก็ดื่มเข้าไป ข้าจะให้ทางเลือกพวกเจ้าสองทาง พวกเจ้าเลือกได้ตามใจชอบ”เป่ยเฉินหยวนยิ้มจางๆฟ่านซิ่วซิ่วรู้สึกผิดปกติทันที นางกลืนน้ำลาย จงใจเอ่ยถาม “นั่น...ดูเหมือนจะเป็นยา? หรือท่านอ๋องต้มยาขับความเย็นให้พวกเราหรือเพคะ?”เป่ยเฉินหยวนอมยิ้มแล้วมองดูพวกเขา “หากพวกเจ้าจะคิดอย่างนั้น ก็ใช่ว่าจะไม่ได้”ตุบ!ฟ่านซิ่วซิ่วเพิ่งได้ฟังก็คุกเข่าลงพื้นกะทันหัน ใบหน้าดวงน้อยขาวซีดเผยให้เห็นความหวาดกลัว “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจความหมายของท่านจริงๆ หากเป็นเรื่องที่หม่อมฉันเสียมารยาทตรงทางเข้าค่ายก่อนหน้านี้ แล้วท่านอยากลงโทษหม่อมฉัน หม่อมฉันยินดีรับโทษ”“เพียงแต่ยานี่...หม่อมฉันสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เด็ก ที่ผ่านมาไม่เคยกินยาสุ่มสี่สุ่มห้า เกรงว่ากินเข้าไปแล้ว ยานี่จะกลายเป็นยาพิษ พลาดพลั้งเพียงนิดก็จบชีวิตลงได้ หม่อมฉันตายไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพียงแต่ท่านพ่อกับท่านย่าต้องเสียใจอย่าง

มีพิษจริงด้วย!สีหน้าฟ่านซิ่วซิ่วเปลี่ยนไปทันที ในใจมีความเยือกเย็นจู่โจม“ทำไม อืดอาดยืดยาดอยู่นั่น อยากตายหรือ?”เป่ยเฉินหยวนหรี่ดวงตาที่เรียวยาวดั่งตาหงส์ ใบหน้าเผยจิตสังหารชัดเจนฟ่านซิ่วซิ่วสั่นสะท้านไปทั้งตัวบาดแผลที่เจ็บปวดอย่างรุนแรงเตือนสตินาง ไม่กินก็คือรนหาที่ตายแต่หากกินต่อไป...ฟ่านซิ่วซิ่วหันมองฟ่านจุ้ยบนพื้น ได้แต่กัดฟันเสี่ยงดูสักครั้ง จากนั้นสวาปามฝืนกินกากยาที่เหลือเหล่านั้นเข้าไปจนหมดแหวะ!กินยากเหลือเกิน!ทรมานเหลือเกิน!ฟ่านซิ่วซิ่วเอามือปิดปาก หันหลังอยากจะอ้วกออกมาแต่นึกไม่ถึงว่าวินาทีต่อมา นอกจากอาการคลื่นไส้ที่พุ่งขึ้นมายังมีความเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจตามมาด้วย“แหวะ!”ในที่สุดฟ่านซิ่วซิ่วก็อาเจียนออกมากากยาผสมกับกองเลือด ฟ่านซิ่วซิ่วยังไม่ทันรู้สึกตัว ก็หน้ามืด แล้วร่วงลงบนพื้นเหมือนฟ่านจุ้ย“อู๋โยว กินลงไปหมดแล้ว”เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจที่เวินซื่อมอบให้ เป่ยเฉินหยวนรีบหันไปเรียกนางทันที น้ำเสียงคาดหวังอย่างประหลาดภายในกระโจม เวินซื่อที่อยู่ข้างในตั้งแต่แรกยกขาก้าวออกมาจากหลังผ้าม่าน“ท่านอ๋องทำได้ไม่เลว”เวินซื่อยิ้มพร้อมกล่าวกับเป่ยเฉินหย