All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 811 - Chapter 820

เสียงสวดขอพร เสียงสวดมนต์ท้องฟ้าสีขาวโพลน กลายเป็นสีแดงเคลือบทองราวกับดวงอาทิตย์หิมะตกหนักไม่หยุด ดวงอาทิตย์ร้อนแรงไม่โผล่ออกมา แต่ที่แปลกก็คือ ทุกคนที่ได้ยินพิธีสวดขอพรนี้ ต่างรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกในเวลาต่อมาเหมือนกับร่างกายที่ผ่านความทุกข์ยากลำบากมาอย่างโชกโชนต่อเนื่องยาวนานหลายเดือนในภัยพิบัติครั้งนี้ จู่ ๆ ก็สลัดฝุ่นและหมอกควัน สลัดความเจ็บปวด สลัดเงามืดทั้งหมดออกไป ต้อนรับชีวิตใหม่ในที่สุดความรู้สึกอันเหลือเชื่อนี้ยังทำให้เหล่าประชาชนแทบจะเกิดความรู้สึกคุ้นเคยและหวังพึ่งธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่สวดขอพรให้พวกเขาท่ามกลางหิมะตกหนักผู้นั้นภายในชั่วข้ามคืน“ธิดาศักดิ์สิทธิ์! ธิดาศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ!”“ข้าได้ข่าวมาแล้ว ว่ากันว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นน่าจะสัมผัสได้ถึงเจตนาของสวรรค์ จึงอัญเชิญตัวเองมาสวดขอพรให้ประเทศชาติและประชาชน และตอนนี้ฝ่าบาททรงรู้สึกขอบคุณในน้ำใจของนาง จึงได้พระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น ‘ธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิง’ ด้วยพระองค์เอง ความหมายก็คือผาสุขและปกป้องราชวงศ์หมิง!”“ถ้าอย่างนั้นธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็มาช่วยพวกเราจริงหรือ?”“แต่เพราะเหตุใดถึงมาช้าเช่นนี้?”บางคนเช

“อะ...อะไรนะ?”ตอนที่พาเข้ามา ฟ่านซิ่วซิ่วถูกปิดตาไว้ บวกกับแสงเทียนด้านในได้ดับลงจำนวนหนึ่ง เหลือเพียงแสงเทียนสีเหลืองสลัว ๆดังนั้นฟ่านซิ่วซิ่วจึงจำไม่ได้จริง ๆ ว่าที่นี่คือที่ไหนเมื่อนางได้ยินคำพูดนี้และลืมตาขึ้นอีกครั้ง แวบแรกนางไม่ได้มองไปรอบ ๆ แต่สายตากลับถูกดึงดูดไปที่ร่างที่อยู่ห่างออกไปสามเมตรตรงหน้า“เจ้า...เจ้าคือใคร?”เวินซื่อเห็นนางจ้องมองตัวเองอยู่ตลอดเวลา แววตานิ่งไม่ไหวติง นางดูเหมือนจะนึกอะไรออกบางอย่าง จึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยว่า “ข้าคือ...เวินซื่อ และเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิงที่เจ้ากำลังตามหา”“เจ้าคือธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิงอย่างนั้นหรือ?”เสียงที่อ่อนแรงอยู่แล้วของฟ่านซิ่วซิ่วได้ดังขึ้นอย่างฉับพลัน สายตาและน้ำเสียงของนางแฝงไว้ซึ่งความเหลือเชื่อ“เป็นไปไม่ได้...ภาพวาดเหมือน เจ้าดูแตกต่างจากในภาพวาดเหมือนอย่างสิ้นเชิง!”ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาก็ดี อากัปกิริยาก็ดี หรือแม้แต่จะว่ากันด้วยเรื่องอุปนิสัย ล้วนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เป็นคนละคนกันอย่างชัดเจน!เวินซื่อหัวเราะเบา ๆ “บางทีภาพวาดเหมือนที่เจ้ากำลังดูอยู่อาจจะไม่ใช่ตัวข้ากระมัง”ฟ่านซิ่วซิ่วจ้องเขม็ง

“ต้องการใบหน้าของข้าหรือ เจ้ายังไม่คู่ควร!”ทันทีที่สิ้นเสียงของเวินซื่อ แสงเย็นเยียบก็แวบขึ้นในมือของนาง“คิก...!”คมมีดในมือของเวินซื่อกรีดใบหน้าของฟ่านซิ่วซิ่วอีกครั้งเสียงกรีดร้องและคำด่าทอของฟ่านซิ่วซิ่งดังก้องไปทั่วห้องลับอีกครั้งมองดูเลือดและไขมันที่เพิ่มมากขึ้นบนใบหน้านั้นของนาง ยิ่งเห็นก็ยิ่งน่าขยะแขยงจริง ๆหากไม่รู้เรื่องราวภายใน แค่มองดูใบหน้านั้นของฟ่านซิ่วซิ่วก็งดงามมากจริง ๆ แดงเรื่อในความขาว ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาแต่หากได้รู้เรื่องราวภายใน รู้ว่าสีแดงเรื่อในความขาวนั้นคือเลือดของหญิงเหล่านั้น และผิวพรรณที่เกลี้ยงเกลาก็คือน้ำมันจากศพเหล่านั้น ใครจะกล้ามองดูใบหน้านี้ตรง ๆนี่คือใบหน้าที่สร้างขึ้นจากชีวิตและศพของผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วน!ส่วนฟ่านซิ่วซิ่วนั้น หญิงงามอะไรกัน เป็นปีศาจหญิงที่กระหายชีวิตมนุษย์ โหดเหี้ยมไร้ความปรานีต่างหาก!“ตอนนี้เจ้ากลายเป็นนักโทษไปแล้ว ยังคิดว่าทำเช่นนี้ยังสามารถข่มขู่ข้าได้ หรือว่าสกุลฟ่านของพวกเจ้าจะมีทางหนีทีไล่เอาไว้?”เวินซื่อส่งเสียงยิ้มเยาะทันทีที่ฟ่านซิ่วซิ่วเงยหน้าขึ้น เลือดและน้ำมันบนใบหน้าก็ไหลเข้าไปในปากของนาง ฟ่านซิ่วซ

เมืองเซิ่งเสวี่ยเงาร่างผอมเล็กหลายร่างทะลุผ่านตรอกซอกซอย วิ่งไปที่เรือนหลังหนึ่งที่อยู่ริมถนน คว้าขอบหน้าต่างไว้ แล้วตะโกนเสียงดังเข้าไปด้านในด้วยความตื่นเต้น...“พี่ปาฟาง พี่ปาฟาง!”“รีบออกมา มีข่าวดี!”“ไม่ใช่เรื่องดี แต่เป็นของดี!”“รีบออกมาสิพี่ปาฟาง เร็วเข้า!”เสียงเด็ก ๆ จ้อกแจ้กจอแจดังเอะอะจนทำให้ชายหนุ่มข้างในทนไม่ไหวจริง ๆ แคะหูไปพลางสวมเสื้อผ้าไปพลางแล้วออกมา“มาแล้ว มาแล้ว เสียงดังเอะอะมีเรื่องอะไรกัน”“เฮ้อ พี่ปาฟาง พี่ขยับตัวเร็วหน่อยสิ! คราวนี้มีของดีจริง ๆ!”เหวินปาฟางสีหน้าจนปัญญา “ได้ ๆ ข้าก็ออกมาแล้วนี่ไง รีบบอกมา มีเรื่องดีอะไรของดีอะไรที่ทำให้พวกเจ้าตื่นเต้นขนาดนี้? ไม่อยู่บ้านรอกินปิ้งย่างกันหรือ?”หลังจากเหวินปาฟางเดินเข้ามาใกล้ เด็กชายอ้วนกลมที่อยู่หน้าสุดก็เบาเสียงลงทันที ก่อนจะพูดกับเขาอย่างลึกลับ “พี่ปาฟาง เมื่อวานนี้ ตอนที่พวกเราหลายคนไปวิ่งเล่นกันที่ภูเขาเถี่ย ได้เจอของดีอย่างหนึ่งอยู่บนยอดเขา หน้าตาดูเหมือนดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน สวยมากเป็นพิเศษ!”“ใช่ ๆ ๆ! สวยมากเป็นพิเศษจริง ๆ!”“พี่ปาฟาง ดอกไม้นั่นมีสีแดงเพลิง เหมือนเปลวไฟ!”เด็ก ๆ หลายค

วันนั้นเหวินปาฟางก็เก็บสัมภาระไม่ได้นำอะไรไปมากนัก แค่เสื้อผ้าหนา ๆ หนึ่งชิ้นและเสบียงอาหารบางส่วนที่เขาเก็บไว้เองจากนั้นก็รอจนกว่าฟ้าจะมืด จึงออกเดินทางไปยังภูเขาเถี่ย หลังจากปีนขึ้นไปบนยอดเขาอย่างกระหืดกระหอบ เมื่อได้เห็นดอกบัวกระดูกมังกรนั้นแล้ว เหวินปาฟางถึงเข้าใจว่าเหตุใดเด็กชายอ้วนกลมและเจ้าเปียน้อยถึงอยากมอบดอกไม้นี้ให้กับธิดาศักดิ์สิทธิ์ขนาดนั้นเหวินปาฟางไม่เคยเห็นดอกบัวกระดูกมังกรมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นดอกไม้ที่เบ่งบานบนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ เปรียบเสมือนเปลวไฟอย่างแท้จริง แม้ว่าฟ้าจะมืดลงก็ไม่อาจส่งผลกระทบต่อความเจิดจ้าสว่างไสวของมันไปได้ทั้งต้นเป็นไปตามที่ร่ำลือกันทุกประการมันคือดอกบัวกระดูกมังกร และยังเป็นดอกไม้ที่เหมาะสมที่สุดที่จะมอบให้ธิดาศักดิ์สิทธิ์“แม้ว่าจะมีมูลค่ามหาศาล แต่ก็ช่วยไม่ได้ เป็นสิ่งที่พวกเขาค้นพบตั้งแต่แรก”ในที่สุดเหวินปาฟางก็คลายความระมัดระวังเล็กน้อยภายในใจนั้นเขาปีนขึ้นไปบนขอบหน้าผาอย่างระมัดระวัง ขณะที่ยื่นมือออกไปกำลังจะเด็ดดอกไม้ ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวดังมาจากทางด้านหลัง...“เจ้าคนชั้นต่ำจากไหนกัน ยัง