Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 821 - Bab 830

เป่ยเฉินหยวนส่ายหน้า “มีปรมาจารย์กู่อยู่ หน่วยสอดแนมไม่กล้าเข้าไปใกล้มาก ดังนั้นจึงยังไม่รู้”“ไม่เป็นไร ในเมื่อเขามาตามหาสมุนไพร ถ้าอย่างนั้นคงไม่จากไปเร็วนัก ขอเพียงเขาผ่านเมืองจงซินหรือเมืองเซิ่งเสวี่ยอีก แมลงพิษของข้าจะบอกข้าเอง”เวินซื่อในตอนนี้ยังคิดไม่ถึง พวกเวินอวี้จือสามคนไปทางเมืองเซิ่งเสวี่ยจริง แต่พวกเขาไม่ได้เข้าเมือง ดังนั้นแมลงพิษของนางจึงไม่พบพวกเขา“ฟ่านซิ่วซิ่วกับฟ่านจุ้ย ท่านคิดจะจัดการอย่างไร?”“ฟ่านซิ่วซิ่วคงยืนหยัดได้ไม่นาน นางฆ่าคนมากเกินไป สติดูผิดปกติไปบ้าง ขอเพียงยังไม่ตาย ช้าเร็วก็ต้องพูดบางอย่างออกมา”เป่ยเฉินหยวนกล่าวเช่นนั้น ต่อมาหรี่ตาเล็กน้อย “กลับเป็นฟ่านจุ้ย เหมือนจะมีปัญหานิดหน่อย”“หืม? เป็นอย่างไร พบสิ่งใดอย่างนั้นหรือ?”เวินซื่อถามเขาอย่างสงสัยเป่ยเฉินหยวนลูบคางแล้วกล่าว “มักรู้สึกว่าใบหน้าของเขาไม่เพียงเหมือนลูกอนุสกุลฟ่าน แต่ยังเหมือนคนคนหนึ่งที่ข้ารู้จัก”“เหมือนใครหรือ?”เป่ยเฉินหยวนอ้าปากอยากพูด แต่สุดท้ายกลับส่ายหน้า “ไม่ บางทีข้าอาจจะคิดมากเกินไป”เวินซื่อได้ยินดังนั้นไม่ได้ซักไซ้เขาต่อไปขณะนั้นเอง อวิ่นซิงบนหัวนางกระพือปีก คล้

เพียงไม่นาน คนแรกก็ถูกค้นพบแล้วทหารกองทัพธงดำหลังเป่ยเฉินหยวนเข้าไปขุดออกมา“ดวงดีใช้ได้”คนแรกที่ถูกค้นพบคือหน่วยสอดแนมที่เป่ยเฉินหยวนส่งตัวมา“ข้าเอายามาด้วย พวกเจ้าพาเขาไปข้างหลัง หลังป้อนยาค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกอย่างเอาอาหารให้เขากินด้วย อีกไม่นานน่าจะดีขึ้น”“ขอรับ!”ทหารกองทัพธงดำสองคนรีบปฏิบัติอย่างเชื่อฟังจากนั้นคือคนที่สอง ที่สาม และที่สี่...เวินซื่อสัมผัสข่าวสารที่เหล่าแมลงพิษส่งให้นางอย่างต่อเนื่อง มีคนถูกพวกมันค้นพบมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เมื่อเวลานานเข้า เหล่าแมลงพิษก็ยืนหยัดไม่ไหวเช่นกันเพราะสำหรับแมลงอย่างตะขาบ แมงป่องและมดคันไฟ สถานที่หิมะหนาวเหน็บเช่นนี้เป็นสภาพแวดล้อมที่พวกมันไม่ชอบมากที่สุดอุณหภูมิที่ต่ำเกินไปจะทำให้การเคลื่อนไหวของพวกมันอ่อนแอลง หากเป็นเวลาต่อเนื่องยาวนาน กระทั่งอาจเป็นภัยคุกคามชีวิตพวกมันดังนั้นเวินซื่อจึงให้อวิ่นซินเรียกตัวแมลงชุดแรกที่ทนไม่ไหวกลับมาก่อน จากนั้นเก็บพวกมันเข้าไปในลำธารแห่งมิติ ส่วนแมลงพิษที่เหลือค้นหาต่อไปเมื่อแมลงพิษแต่ละชุดถูกเวินซื่อทยอยเก็บกลับมา พื้นที่ซึ่งถูกหิมะถล่มปกคลุมถูกค้นหาจนเกือบหมดแล้วแต่เวินซื่อกับเ

ในขณะที่เวินซื่อและเป่ยเฉินหยวนพบเมืองสกุลฟ่าน ด้านข้างพวกเขาที่มืดมิด จุดสีดำจุดหนึ่งบินออกจากเงามืดกะทันหัน แล้วพุ่งเข้าหาเวินซื่อทันที“เพียะ!”“เคร้ง!”อวิ่นซินและเป่ยเฉินหยวนข้างกายเวินซื่อแทบจะลงมือพร้อมกันปีกของอวิ่นซินกระพือใส่จุดสีดำจนปลิวออกไป เป่ยเฉินหยวนนำมีดสั้นออกมาทันที แล้วแทงไปที่จุดสีดำซึ่งกระเด็นออกมาตลอดกระบวนการเกิดขึ้นในพริบตา แม้แต่เวินซื่อยังไม่ทันตั้งตัวรอให้นางเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จุดสีดำนั้นถูกแทงติดผนังถ้ำแล้ว เมื่อมองดูอย่างละเอียด เห็นได้ชัดว่าเป็นแมลงกู่ที่มีขนาดเท่าเล็บมือ“ระวัง มีมากกว่าหนึ่งตัว”แววตาเป่ยเฉินหยวนมีจิตสังหารแวบผ่าน ยื่นมือไปป้องกันเวินซื่อไว้ข้างหลังอวิ่นซินส่งเสียงแมลงร้องเล็กแหลมใส่เบื้องหน้าทันที ราวคำรามด้วยความโกรธทันใดนั้นแววตาเวินซื่อสั่นไหว มองดูประตูเมืองสกุลฟ่าน เอ่ยเตือนพวกเป่ยเฉินหยวน “มีคนออกมาแล้ว”ในไม่ช้า หลังจากเสียงฝีเท้าวุ่นวายดังขึ้น ภายในเมืองสกุลฟ่านมีคนออกมาหลายสิบคน ในมือแต่ละคนล้วนถือดาบและกระบี่ ท่าทางดุดันโหดเหี้ยม“ใครกล้าบุกเข้ามาในเมืองสกุลฟ่านของพวกข้า!”ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำคำรามอย่างโม

“ข้าเป็นเพียงแม่ชีตัวน้อยใต้ร่มเงาของพระพุทธองค์ จะให้ผู้อื่นมากราบไหว้ได้อย่างไร? ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านอย่าล้อข้าเล่นเลย”ฟ่านเจินซื่อยังคงยิ้มแย้ม “จะล้อเล่นได้อย่างไร ข้ามีภาพวาดของธิดาศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่เชื่อความจริงใจของข้า ข้าสามารถพาไปดูเดี๋ยวนี้เลย”เวินซื่อกลับหรี่ตาลงเล็กน้อย รอยยิ้มจางลงเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นคิดว่าน่าจะเป็นภาพวาดที่เพิ่งได้รับในสองวันนี้สินะ? ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยได้พบคุณหนูรองสกุลฟ่าน หากสกุลฟ่านเคยกราบไหว้ภาพวาดของข้าจริง เหตุใดคุณหนูรองสกุลฟ่านจึงไม่รู้จักข้า? ยังมีเจ้าเมืองฟ่าน นายอำเภอฟ่าน...คนเหล่านี้ยังต้องให้ข้าพูดซ้ำหรือ?” เวินซื่อเปิดโปงคำโกหกของฟ่านเจิจซื่ออย่างไม่ไว้หน้าอยากลากนางเข้าไปเกี่ยวในเรื่องสกปรกนี้ด้วยหรือ ฝันไปเถอะ!สายตาเย็นเยียบของเวินซื่อกวาดมองฟ่านเจินซื่อรอยยิ้มเมตตาของฟ่านเจินซื่อชะงัก จากนั้นถอนหายใจ “เฮ้อ ช่างเถอะ ช่างเถอะ ในเมื่อธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่เชื่อ ข้าจะไม่พูดอีก ตอนนี้ก็มืดค่ำแล้ว ธิดาศักดิ์สิทธิ์กับท่านอ๋องเข้าไปพักผ่อนในเมืองก่อนเถอะ ข้าจะไปจัดเตรียมที่พักให้พวกท่านทั้งสอง”นึกไม่ถึงว่าธิดา

“หลิงชางคารวะท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ยังมี...ธิดาศักดิ์สิทธิ์”ฟ่านหลิงชางเดินเข้ามาในห้องรับแขก แม้สีหน้าจะจองหอง แต่เหมือนได้ยินเรื่องราวข้างนอกแล้ว ดังนั้นจึงทำความเคารพตามระเบียบอย่างว่าง่ายเพียงแต่ขณะที่เขาทำความเคารพ สายตาที่มองดูเวินซื่อมีเจตนาบางอย่างที่อธิบายความรู้สึกไม่ถูก ทำให้นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเวินซื่อเพิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย เป่ยเฉินหยวนข้างกายนางก็สังเกตเห็นทันทีสายตาของเขากวาดมองฟ่านหลิงชางวินาทีนั้น หลังคอของฟ่านหลิงชางเย็นเยียบ รู้สึกเหมือนถูกบางอย่างจ้องมองแต่เขาไม่ใส่ใจ เพราะอย่างไรที่นี่คือพื้นที่สกุลฟ่านของพวกเขาใครจะกล้าทำอะไรเขา?“เป็นที่ขบขันของทั้งสองแล้ว นี่คือหลานชายคนโตของหม่อมฉัน เป็นลูกชายคนโตของจงเอ๋อร์”“ไม่เป็นไร เด็กอายุยังน้อย”เป่ยเฉินหยวนเอ่ยคำว่าเด็กอายุยังน้อยเสียงเรียบ ทันใดนั้นทำให้สีหน้าฟ่านหลิงชางเปลี่ยนเล็กน้อยท่านอ๋องคนนี้กำลังเอาเปรียบเขาหรือ?ทั้งที่เขาอายุยี่สิบปีแล้ว เพียงมองดูก็รู้ แต่ท่านอ๋องกลับบอกว่าเขาเป็นเด็กอายุยังน้อย หากไม่ใช่เอาเปรียบเขา ก็คือกำลังดูแคลนเขา!ฟ่านหลิงชางแค่นเสียงฮึดฮัดในใจทันทีส่วนเวิ