All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 831 - Chapter 840

ฟ่านหลิงชางที่อยู่ในห้องโถงพลันแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา “ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์กล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? ข้าไม่รู้ว่าอาหารที่ท่านย่าของข้าจัดเตรียมมีความบกพร่องอันใด แต่ในด้านวาจา ก็ไม่น่าจะมีส่วนใดที่ล่วงเกินทั้งสองท่านกระมัง?”“หลิงชาง!”ทันทีที่ฟ่านเจินซื่อได้ยินคำพูดของฟ่านหลิงชาง ก็รู้สึกไม่ดีในทันทีเป็นไปตามคาด หลังจากที่เขาพูดจบ เป่ยเฉินหยวนก็หัวเราะเยาะออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านมิได้บอกว่าสกุลฟ่านของพวกท่านบูชาภาพของธิดาศักดิ์สิทธิ์มานานแล้วหรอกหรือ เหตุใดแต่ละคนถึงไม่ทราบอีกฐานะหนึ่งของธิดาศักดิ์สิทธิ์เล่า? อาหารของท่านผิดพลาดไปก็ช่างเถิด อย่างไรเสียคนก็แก่แล้ว ย่อมมีหลงลืมไปบ้าง ก็พอจะเข้าใจได้ แต่คุณชายสกุลฟ่านผู้นี้ หลานชายสายตรงผู้สูงส่งของสกุลฟ่าน หรือว่าสมองจะมีปัญหาไปด้วย?”ฟ่านเจินซื่อพลันถอนหายใจยาว พร้อมกับยิ้มอย่างจนใจ “ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง เป็นข้าที่ก่อนหน้านี้บอกเพียงแค่ฐานะของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์แก่หลิงชางเจ้าเด็กพวกนี้ แต่กลับไม่เคยเอ่ยว่าท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์เป็นนักบวช จึงทำให้เด็กคนนี้กล่าววาจาไม่เหมาะสมออกมา และล่วงเกินท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์เข้า”“หลิง

เดิมทีฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านคิดว่าเป่ยเฉินหยวนจะต้องหาเรื่องต่อแน่ แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะเปลี่ยนเรื่องไปที่การประลองเสียอย่างนั้นฟ่านเจินซื่อพลันเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมาหลังจากขมวดคิ้วเล็กน้อย นางกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง เป่ยเฉินหยวนก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ว่าอย่างไร โอกาสที่ข้าให้ไม่ต้องการอย่างนั้นหรือ ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านอยากจะเห็นเลือดตอนนี้เลย?”“ขอเตือนฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านไว้สักประโยค หากข้าลงมือที่นี่ ในห้องโถงเล็กๆ แห่งนี้ เช่นนั้นเรื่องคงไม่จบแค่ที่นิ้วมือนิ้วเดียวแล้ว”คนในห้องโถงนี้ก็มีไม่น้อยเฉพาะคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติก็มีสิบกว่าคนแล้ว ไหนจะยังมีฟ่านเจินซื่อและฟ่านหลิงชางซึ่งเป็นสองบุคคลที่สำคัญที่สุดของสกุลฟ่านอยู่อีก ฟ่านเจินซื่อไม่กล้าพอที่จะเสี่ยงจริงๆนางรีบฉีกยิ้มประจบประแจง “มิกล้าเพคะ ในเมื่อท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนอยากไป หม่อมฉันย่อมต้องรีบจัดการให้ทันที หลิงชาง รีบไปจัดเตรียมที่นั่งที่ลานประลองยุทธ์ให้เรียบร้อย”“จริงสิ เช่นนั้นธิดาศักดิ์สิทธิ์...”“ข้าจะติดตามท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน เขาไปที่ใดข้าก็จะไปที่นั่น”เวินซื่อกล่าวลอยๆ ออกมาหนึ่งประโยค

ฟ่านหลิงชางในตอนนี้ อดใจรอที่จะแสดงความสามารถของเขาไม่ไหวแล้วเมื่อเผชิญกับสายตาที่ท้าทายของเขา เป่ยเฉินหยวนกลับไม่แม้แต่จะชายตามอง เขาเพียงแค่ขยับตัวเข้าไปใกล้เวินซื่ออีกเล็กน้อยเขากดเสียงต่ำพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ที่นี่ไม่ค่อยสะดวกนัก ไว้กลับเมืองหลวงแล้วข้าจะชงชาให้เจ้าด้วยตนเองสักครั้ง”เมื่อเห็นว่าใครบางคนชักจะเหิมเกริม มุมปากของเวินซื่อก็กระตุก นางตวัดสายตาค้อนเขา แล้วกล่าวต่อจากคำพูดของเขา “แค่ครั้งเดียวหรือ? หรือว่าฝีมือการชงชาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนยังไม่เข้าขั้น ถึงไม่กล้าชงบ่อยๆ ?”เป่ยเฉินหยวนได้ยินดังนั้น แววตาของเขาก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มทันที น้ำเสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความเอ็นดูอย่างยิ่ง “หากยังไม่เข้าขั้นคงไม่กล้าแสดงฝีมือต่อหน้าท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ ขอแค่ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ชอบ ต่อให้ต้องชงทุกวันก็ไม่เป็นไร?”พอแล้ว พอแล้วจริงๆ!คนผู้นี้เหตุใดยิ่งพูดยิ่งได้ใจ?เวินซื่อพลันรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ราวกับทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงหันหน้าหนีไป และไม่สนใจเขาอีกเป่ยเฉินหยวนยังคงแสดงสีหน้าอิ่มเอมใจท่าทางเช่นนั้น ทำเอาฟ่านหลิงชางที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองจนความโกรธแค้นแทบ

เป็นอยู่บ้าง?นี่เรียกว่าเป็นอยู่บ้างอย่างนั้นหรือ?ลูกศรเมื่อครู่นั้นเล็งมาที่ศีรษะของเขาโดยตรงหากไม่ใช่เพราะเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างและหลบทัน เกรงว่าบัดนี้ศีรษะของเขาคงถูกยิงทะลุไปแล้วเมื่อตระหนักว่าเวินซื่อดูเหมือนจะมีฝีมืออยู่บ้าง ฟ่านหลิงชางก็หรี่ตาทั้งสองข้างลงเล็กน้อย “ฝีมือยิงธนูของท่านไม่เลว แต่หากคิดจะเอาชนะข้า แค่นี้ยังไม่พอหรอก”“เช่นนั้นก็มาประลองกันเถิด จะได้ทำให้คุณชายฟ่านได้รู้ว่า คำพูดที่ข้าเอ่ยไปก่อนหน้านี้ มิใช่คำพูดโอ้อวด”ฟ่านหลิงชางรู้ดีว่านางหมายถึงอะไร ดังนั้นเมื่อได้ยินแล้วจึงแค่นเสียงเย็นชาออกมา “ดี!”ประลองก็ประลองเขาไม่เชื่อว่าตนเองจะพ่ายแพ้ให้แก่สตรี!“ใครก็ได้ ย้ายเป้าถอยหลังไปอีกสามจั้ง”ฟ่านหลิงชางตะโกนสั่งทว่ายังไม่ทันที่คนรับใช้จะได้ย้ายเป้า เวินซื่อก็ส่ายหน้า “สามจั้งยังไม่พอ”“สามจั้งยังไม่พอหรือ? เช่นนั้นท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์คิดว่าควรเป็นเท่าใด?”เวินซื่อเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อย่างน้อยต้องครั้งละสิบจั้ง หากยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ ก็ให้ย้ายไปอีกสิบจั้ง”“ช่างพูดจาโอ้อวดนัก”ฟ่านหลิงชางหัวเราะเยาะ ไม่ใช่แค่เขา แม้แต่บรรดาลูกหลานสก

“แพ้แล้ว...”“พี่ใหญ่หลิงชางถึงกับแพ้แล้ว”“เป็นไปได้อย่างไร ธิดาศักดิ์สิทธิ์นั่นดูแล้วก็...”อ่อนแอขนาดนั้นพวกเขาอยากจะพูดเช่นนี้แต่ตอนนี้กลับไม่กล้าพูดแล้วฟ่านหลิงชางที่พวกเขาคิดว่ามีฝีมือยิงธนูไร้เทียมทาน กลับมาพ่ายแพ้ในมือของเวินซื่อยิ่งไปกว่านั้น ฟ่านหลิงชางยังเป็นฝ่ายเริ่มท้าทายก่อนเองแต่ผลสุดท้ายกลับพ่ายแพ้ยับเยินจนไม่เหลือทั้งหน้าตาและศักดิ์ศรีแล้วไม่ต้องพูดถึงฟ่านหลิงชาง แม้แต่ฟ่านชิงเฟิงเองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไปชั่วขณะธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้...เป็นพวกเขาที่ดูแคลนนางเกินไปแล้วยังคิดว่าอีกฝ่ายได้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์เพราะอาศัยเพียงแค่ใบหน้านั่น คาดไม่ถึงว่าจะมีความสามารถที่แท้จริงอยู่บ้าง “...ฝีมือยิงธนูของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ช่างเก่งกาจเหนือความคาดหมายจริงๆ”แม้ฟ่านชิงเฟิงจะกระอักกระอ่วนใจเพียงใด ก็ต้องทำต่อไปเวลายังไม่ถึงกำหนด ใครจะไปรู้ว่าหลิงชางจะแพ้เร็วขนาดนี้ต้องยื้อเวลาต่อไปอีกสักหน่อย“ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์แสดงฝีมือไปคราหนึ่ง คงจะเหนื่อยแล้ว เชิญกลับไปนั่งพักผ่อนก่อนเถิด”ครั้งนี้เวินซื่อไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปยังที่น