All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 941 - Chapter 950

หลังจากเวินหย่าลี่แอบกลับมาที่จวนจงหย่งโหว ไม่ได้ปล่อยแมงมุมลูกตาสอดส่องตัวนั้นออกมาทันที แต่กลับไปที่ห้องนอนก่อน กลับไปดูจงหย่งโหวที่ยังนอนรักษาตัวอยู่บนเตียง“ท่านพี่ ข้ากลับมาแล้ว”เวินหย่าลี่เกาะอยู่ขอบเตียง จับมือใหญ่ข้างหนึ่งของจงหย่งโหวขึ้น ดวงตาแดงก่ำ เรียกขานด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อยจงหย่งโหวที่ได้ยินเสียงนางค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นสภาพของเวินหย่าลี่ เขาบีบมือของนางกลับอย่างอ่อนแรงหนึ่งครั้ง “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ายังไหว ลองเล่าสถานการณ์มาเถอะ”เวินหย่าลี่พยักหน้า เตรียมอ้าปากจะพูด เมื่อนึกถึงแมลงกู่เหล่านั้นของหลานซื่อ นางหันมองรอบห้องอย่างอดไม่ได้ จากนั้นโน้มไปข้างหูจงหย่งโหวอย่างระวัง บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่นางได้พูดคุยกับหลานซื่อในบ้านสกุลหลานให้ฟังหนึ่งครั้งหลังจากฟังจบ สีหน้าจงหย่งโหวตกตะลึงอย่างไรเขาก็เป็นขุนนางผู้ใหญ่ในราชสำนัก เรื่องบางอย่างที่ได้พบเจอมีมากกว่าเวินหย่าลี่ สิ่งที่รู้ก็มีไม่น้อยดังนั้นหลังจากได้ยินคำพูดของหลานซื่อที่เวินหย่าลี่นำมาบอก สิ่งแรกที่เขานึกถึงคือตัวแปรที่สำคัญและน่ากลัวยิ่งกว่าเวินเยวี่ยผู้นั้นคือคนต่างเผ่า!เจิ้นกั๋วกงถึงขนาดป

“ใคร?!”เวินเยวี่ยเองย่อมรู้สึกถึงความผิดปกติแมลงกู่ของนางบอกนาง มีบางสิ่งเข้ามาในห้องจิตใต้สำนึกของเวินเยวี่ยคิดว่าเป็นคน แต่หลังจากนางมองดูรอบห้องหนึ่งครั้ง กลับไม่พบใครเลยนางขมวดคิ้ว จากนั้นสั่งให้แมลงกู่ตรวจสอบทั่วทั้งห้องอีกสองครั้งแต่ก็ไม่พบเห็นสิ่งใดเวินเยวี่ยขมวดคิ้วมุ่นแมลงกู่ของนางไม่มีทางผิดพลาดเพราะตอนนี้แมลงตัวที่ร้ายกาจที่สุดในมือนาง คือตัวที่คนผู้นั้นเหลือไว้ให้นางเอาชีวิตรอดโดยเฉพาะ ถือเป็นราชากู่ภายในเผ่าอีกทั้งเป็นเพราะราชากู่ตัวนี้ นางถึงสามารถฟื้นคืนชีพ ถึงสามารถยืนอยู่ในสภาพนี้เหมือนตอนนี้ชีวิตของนางกับราชากู่เชื่อมโยงกัน หากนางตาย ราชากู่ก็ตาย เฉกเช่นเดียวกัน หากราชากู่ตาย ถ้างั้นนางก็ต้องตายดังนั้นต่อให้เวินเยวี่ยจะสงสัยใคร ก็ไม่มีทางสงสัยราชากู่ของนางในเมื่อราชากู่พบว่าในห้องมีบางสิ่ง ถ้าอย่างนั้นต้องตรวจสอบให้แน่ชัดสามารถลอบเข้ามาต่อหน้าต่อตาราชากู่ได้ นั่นแสดงว่าไม่ใช่สิ่งธรรมดาแน่นอนช้าก่อน หรือจะเป็นแมลงกู่อีกตัวหนึ่ง?เพราะคนเหล่านั้นบอกเวินเยวี่ย ภายในเมืองหลวงยังมีปรมาจารย์กู่อื่นอยู่แต่ระหว่างปรมาจารย์กู่มีกฎระเบียบ จะไม่บุก

หลานซื่อพยักหน้า “ไม่ต้อง เจ้าบอกตำแหน่งกับท่านอ๋องก็พอ เขาจะพาคนไปจับตัวเอง”“หา? ให้เขาไปจับตัวหรือ?!”ฟ่านจุ้ยเบิกตาโตทันที รู้สึกไม่ค่อยจะยินดีนักเพราะอย่างไรนั่นเป็นเรื่องที่เขาสืบมาได้ หากปล่อยให้เป่ยเฉินหยวนไปจับ ไม่เท่ากับทำงานให้ผู้อื่นหรือเป่ยเฉินหยวนที่อยู่ตรงข้ามรอยยิ้มยิ่งล้ำลึกฟ่านจุ้ยมองดูจนกัดฟันกรอด เขายังอยากจะลองดูอีกครั้ง “พี่หญิง ในเมื่อข้าเป็นคนสืบพบ ให้ข้าไปจับเองดีกว่า หากท่านไม่สะดวก เช่นนั้นส่งคนไปช่วยข้าไม่กี่คนก็พอ ท่านวางใจเถอะ รับประกันว่าหนีไม่รอดแม้แต่คนเดียว!”หลานซื่อเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เจ้าจะไปหรือ? ถ้างั้นก็ได้ เดิมทีคิดจะให้เจ้าไปจวนจงหย่งโหวพร้อมข้า ในเมื่อเจ้าอยาก...”“เดี๋ยว ๆ ๆ ไม่อยากแล้ว ไม่อยากแล้ว จู่ ๆ ข้ารู้สึกว่าอยู่ข้างกายพี่หญิงดีกว่า ไม่อย่างนั้นข้าไม่วางใจ!”หลานซื่อยังกล่าวไม่จบ ฟ่านจุ้ยก็รีบกลับลำพูดขัดขึ้นทันทีเป่ยเฉินหยวนไม่ได้แย่งกับเขา เพราะครั้งนี้คือธุระสำคัญ อีกทั้งอู๋โยวยังมอบให้เขาเองหากไม่สามารถจัดการคนเหล่านั้นของทางนั้นได้ ทางอู๋โยวคงจะมีอันตรายกลุ่มคนที่หลานซื่อให้ฟ่านจุ้ยไปสืบ ก็คือปรามาจารย์กู่ต่างเ

“ก๊อก ก๊อก คุณชายน้อย กินข้าวขอรับ”ด้านนอก บ่าวชายสองคนเดินขึ้นบันไดในมือคนหนึ่งถือถาดอาหาร อีกคนผลักประตูเข้าไป หลังมองสำรวจฟ่านจุ้ยภายในห้องหนึ่งครั้ง รอให้บ่าวอีกคนวางอาหารเสร็จแล้ว จึงทำความเคารพจากไป ต่อมาปิดประตูอีกครั้งพวกเขาไม่ได้จากไปทันทีแต่กลับยืนอยู่นอกประตู เมื่อได้ยินเสียงคนข้างในลุกขึ้นกินข้าว ถึงได้พากันออกจากเรือนเพียงไม่นาน บ่าวชายที่สังเกตการณ์ฟ่านจุ้ยมาปรากฏตัวในห้องหนังสือของเวินเฉวียนเซิ่ง“เรียนท่านกั๋วกง สองวันมานี้คุณชายน้อยทำตัวดีมาก เชื่อฟังคำสั่งของท่านอยู่ในห้องตลอดเวลา ทั้งกินข้าวเข้านอน ไม่เคยมีการกระทำอื่นใด”เวินเฉวียนเซิ่งเอ่ยถาม “เขาเคยบอกหรือไม่ว่าต้องการสิ่งใด? หรืออยากออกไปที่ใด?”บ่าวชายส่ายหน้า “ไม่ขอรับ”“เชื่อฟังขนาดนี้เชียว?”เวินเฉวียนเซิ่งหรี่ตาลง น้ำเสียงเจือด้วยความสงสัยชัดเจนว่าเขาไม่คิดว่าฟ่านจุ้ยจะเป็นคนที่ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี“ท่านกั๋วกง คุณชายน้อยถูกขังมาห้าวันแล้ว จะปล่อยคุณชายออกมาหรือไม่?”เวินเฉวียนเซิ่งส่ายหน้า “ไม่ ขังต่อไป คอยจับตาดูต่อไป”บางทีตอนนี้อาจทำเพื่อให้เขาคลายความระแวง กำลังเสแสร้งเท่านั้นเองเขาไ

สายตาหลานซื่อจ้องนางเขม็ง ย่อมไม่พลาดความเปลี่ยนแปลงทางสายตาของนางในเสี้ยววินาทีสถานการณ์ในจวนจงหย่งโหวถูกแมงมุมสอดส่องสืบค้นจนแน่ชัดนานแล้ว อีกทั้งยังแจ้งไปที่นางผ่านทางอวิ่นซิงดังนั้นโดยไม่ต้องคาดเดา หลานซื่อก็รู้ว่าเวินเยวี่ยมีแผนการใดเพียงแค่อยากล่อให้ติดกับแต่ไม่อยู่ในสายตาหลานซื่อเพราะอย่างไร หากไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรือ“ถ้าอย่างนั้น...ก็ไปเถอะ”หลานซื่อยกขาก้าวขึ้นบันได ตอนเดินไปข้างกายเวินเยวี่ย เพียงเหลือบมองนางอย่างเรียบเฉย จากนั้นเดินผ่านนางเข้าไปในจวนจงหย่งโหวสายตานั้น ไม่รู้ทำไม ถึงทำให้เวินเยวี่ยรู้สึกอึดอัดไม่ใช่ ไม่ใช่อึดอัดแต่กระวนกระวายหรือนังคนชั้นต่ำรู้แผนการของนางแล้วหรือ?เวินเยวี่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นแค่นหัวเราะในใจต่อให้รู้แล้วจะทำอะไรได้ วันนี้เจ้าอยากมารนหาที่ตายเอง หรือยังคิดว่าข้าเวินเยวี่ยยังเป็นเช่นในอดีตคนนั้น ที่ปล่อยให้เจ้าควบคุมชีวิต ควบคุมความเป็นตายอย่างนั้นหรือ?วันนี้ข้าแตกต่างจากในอดีต ร่างที่หล่อหลอมขึ้นจากแมลงกู่ทำให้ร้อยพิษไม่อาจกล้ำกรายข้าดังนั้นต่อให้พิษของเจ้าร้ายกาจสักเพียงใด ก็คุกคามข้าไม่ได้แล้ว!เมื่อ