Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 951 - Bab 958

“เจ้า...?!”ตอนนี้เวินเยวี่ยเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า บ่าวรับใช้สวมหน้ากากที่กำเริบเสิบสานซึ่งอยู่ตรงหน้าผู้นี้ กลับมีฝีมือที่ไม่ธรรมดาและไม่อาจดูแคลนได้!สายตาของเวินเยวี่ยสั่นไหว วินาทีต่อมานางยกมือขึ้นสะบัดแขน งูพิษอีกตัวก็พุ่งออกมาจากแขนเสื้อของนางแต่คราวนี้งูพิษตัวนั้นไม่ได้พุ่งตรงไปยังฟ่านจุ้ยหากแต่พุ่งไปยังหลานซื่อซึ่งนั่งอยู่บนตำแหน่งประธานไม่มีผู้ใดรู้ว่า งูพิษของนางก็คือกู่ของนางเช่นกันดังนั้น นางจึงสามารถควบคุมมันได้ตลอดเวลาในขณะที่มันโจมตีเวินเยวี่ยคำนวณไว้เรียบร้อยแล้ว หากฟ่านจุ้ยกล้าใช้มือเปล่าจับมันอีกครั้ง นางจะสั่งให้งูพิษของนางหันกลับไปกัดฟ่านจุ้ยทันทีแน่นอนว่า หากเขาไม่เข้ามาจับ เช่นนั้นก็ยิ่งดี!แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดในการลงมือ แต่แล้วอย่างไรเล่า?เพียงแค่งูของนางกัดนังสารเลวผู้นั้นได้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องให้เหล่าแมลงกู่ของนางออกโรง นางก็สามารถจัดการนังสารเลวคนนั้นได้!ส่วนองครักษ์ลับที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดข้างกายนาง เวินเยวี่ยไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อยเพราะเหล่าแมลงกู่ที่นางวางไว้รอบห้องโถงนี้ ไม่ใช่จัดการได้ง่ายๆ หากองครักษ์ลับผู้นั้นก

แต่ในชาตินั้น คนภายนอกไม่รู้ถึงฐานะบุตรสาวนอกสมรสของเวินเยวี่ย และคนเก่าคนแก่ของสกุลหลานก็ไม่รู้ว่าหลานซื่อต้องเผชิญกับอะไรในสกุลเวินบ้างพวกเขารู้เพียงว่า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด ก็มีคนคอยเล่นงานพวกเขาอย่างลับๆ ตั้งแต่สกุลหลิน ไปจนถึงสกุลฉี สกุลหวัง... แม้กระทั่งจงหย่งโหวก็ไม่อาจหนีรอดไปได้คนเก่าคนแก่ของสกุลหลานล้มตายไปทีละคน แม้แต่คนที่ไม่ตายก็ไม่อาจสร้างความสำเร็จอันใดได้อีกในตอนนั้นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็อยู่ด้วยเช่นกันแต่ความเจ็บป่วยของเขาไม่มีหลานซื่อในชาตินี้คอยรักษาให้ ไม่มีใครช่วยเขาตามหาหญ้าฝรั่น ดังนั้นเขาจึงไม่อาจกดดันจวนเจิ้นกั๋วกงได้นานนัก ก็ต้องคลุ้มคลั่งเพราะอาการป่วยกำเริบ ทำร้ายผู้คนไปมากมาย ภายใต้การโจมตีและกล่าวโทษของเวินเฉวียนเซิ่งที่ร่วมมือกับเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นทั้งหมด เขาจึงถูกจับขังคุก และสุดท้ายก็ “สิ้นใจอย่างกะทันหัน” ในคุกด้วยเหตุนี้ ในชาติที่แล้วจวนเจิ้นกั๋วกงจึงสามารถเป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียวได้เขาอยากจะทำอะไรก็ย่อมทำได้ตามใจชอบแต่ในชาตินี้กลับแตกต่างออกไปหลานซื่อกลับมาเกิดใหม่ทูลขอออกบวช กลายเป็นท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ ต่อต้านบิดาและพี่ชาย เปิดโปง

ทันทีที่นางพูดจบ ก็เตะเวินหย่าลี่ที่อยู่ข้างเตียงออกไป“ฮูหยิน!”จงหย่งโหวตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบพุ่งเข้าไปทันทีแต่คาดไม่ถึงว่าในวินาทีต่อมา เวินเยวี่ยจะคว้าตัวชุยเส้าเจ๋อบนเตียงเอาไว้ แล้วใช้เรี่ยวแรงมหาศาลยกตัวเขาขึ้นมาหลังจากดึงคนมาขวางไว้ตรงหน้าแล้ว มือขวาของเวินเยวี่ยทำท่าเป็นกรงเล็บ แทงทะลุเข้าไปในแผ่นหลังของชุยเส้าเจ๋อดัง “ฉัวะ”ราวกับว่านางได้คว้าจับบางสิ่งบางอย่างข้างในไว้ได้ สีหน้าของชุยเส้าเจ๋อพลันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องโหยหวน“อ๊ากกก!”“ลูกแม่!”“เส้าเจ๋อ!”จงหย่งโหวประคองเวินหย่าลี่เอาไว้ พลางจ้องเขม็งไปยังเวินเยวี่ยด้วยสีหน้าดุดัน “รีบปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นต่อให้ต้องตาย จวนจงหย่งโหวของพวกเราก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!”“แค่พวกเจ้าก็คิดจะมาข่มขู่ข้าหรือ?”เวินเยวี่ยแค่นเสียงอย่างดูแคลน ก่อนจะกระชากมือขวาออกจากเนื้อหนังของชุยเส้าเจ๋ออย่างแรงขณะที่ดึงมือออกมา เห็นได้ชัดว่าในมือของนางคว้าบางสิ่งบางอย่างออกมาด้วยเวินหย่าลี่และจงหย่งโหวที่นึกว่าหัวใจของบุตรชายถูกควักออกมาแล้ว แทบจะพุ่งเข้าไปสู้ตายกับเวินเยวี่ยแต่เมื่อมองดูอีกครั้ง ก็พบว่าสิ่งที่

เมื่อเห็นว่าฝูงแมลงกู่กำลังจะล้อมคนทั้งสามเอาไว้ และสร้างวงล้อมเข้ามาโจมตีพวกเขาหลานซื่อก็ยกมือขึ้นโบกเบาๆ กล่าวกับจงหย่งโหวว่า “ไม่ต้องรีบร้อนไป พวกเด็กๆ เหล่านั้นก็คงจะทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน”พวก...เด็กๆ เหล่านั้นหรือ?จงหย่งโหวไม่เข้าใจคำพูดของหลานซื่อแต่ในวินาทีถัดมา เสียงร้องของแมลงที่ดังกว่าและน่ากลัวกว่าก็พลันดังขึ้นมาจากรอบนอกห้องจงหย่งโหวและคนอื่นๆ หันไปมองรอบๆ ทันทีก็เห็นเพียงประตูและหน้าต่างที่พลันเปิดออกกว้าง แมลงนับไม่ถ้วนที่หนาแน่นจนน่าขนลุก พุ่งเข้ามาในห้องราวกับฝูงแมลงกู่ระลอกแรกเวินหย่าลี่และจงหย่งโหวสองสามีภรรยายังนึกว่านี่เป็นแมลงกู่ของเวินเยวี่ยเช่นกัน ก็พลันตกใจจนใบหน้าขาวซีดยังมีแมลงกู่มากมายขนาดนี้อีกหรือ?!จบสิ้นแล้ว คราวนี้พวกเขาหนีไม่รอดจริงๆ แล้ว!แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้หลับตาลงรอความตาย ก็ได้ยินเสียงของเวินเยวี่ยตะโกนขึ้นอย่างร้อนรนและเกรี้ยวกราด “บัดซบ เจ้าไปซ่อนแมลงกู่มากมายขนาดนี้ไว้ในจวนจงหย่งโหวตั้งแต่เมื่อใดกัน?!”คำพูดนี้ของเวินเยวี่ย...?นางกำลังถามหลานซื่อหรือ?เดี๋ยวก่อน หรือว่าฝูงแมลงกู่ระลอกสองที่พุ่งเข้ามานั้นไม่ใช่ของเวินเยวี่ย?!