All Chapters of ตะวันพ่ายจันทร์: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21แสงอรุโณทัยเริ่มทาทาบขอบฟ้าในยามรุ่งอรุณ อากาศยามนี้เย็นลงกว่าตอนกลางคืน ทว่าร่างนุ่มๆ อุ่นๆ ที่นอนกอดอยู่ทั้งคืนกลับหายไป ทำให้รังสิมันต์รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เขารีบสลัดผ้าห่มทิ้งแล้วลุกจากที่นอนก่อนจะก้าวยาวๆ ออกจากห้องด้วยความเร่งรีบ และถอนหายใจออกมาเต็มแรงเมื่อเห็นว่าจันทริกากำลังช่วยงานอยู่ในห้องครัว“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณตะวัน วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะคะ คุณตะวันอยากได้อะไรหรือเปล่าคะ” ฟองคำทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายที่ยังอยู่ในชุดนอนก้าวเข้ามาในครัว โดยไม่ทันสังเกตว่าการมาของเขาทำให้สาวน้อยอีกคนตัวเกร็งขึ้น“ไม่อยากได้อะไร ฉันแค่จะแวะมาบอกว่า อีกครึ่งชั่วโมงให้ฟองคำไปเรียกทุกคนในบ้านมาพบฉัน ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”“ได้ค่ะคุณตะวัน”รังสิมันต์พยักหน้าเบาๆ ตาตวัดมองไปยังคนที่ยืนหันข้างให้เขาครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยห่างจากห้องครัว ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับลงมาใหม่ ก็พบว่าตอนนี้คนรับใช้ คนขับรถ และรปภ.ที่คอยเฝ้าอยู่หน้าบ้าน ต่างมารอเขาอยู่ในห้องโถงกันครบถ้วน หากแต่สายตาของเขากลับพุ่งตรงไปยังจันทริกา ซึ่งตอนนี้แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาคล้ายกับกำลังจะออกไปเรียน“คุณตะวันเรียกพวกเรามามีอะไรหรือ

บทที่ 23สองหนุ่มสาวถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง เมื่อพนักงานรับออร์เดอร์แล้วเดินไปในครัว บรรยากาศในร้านดูสบายๆ วิวด้านนอกแสนร่มรื่นด้วยต้นไม้สีเขียวขจี ทว่าจันทริกากลับเกร็งไปทั้งร่าง เมื่อรังสิมันต์จ้องมองมาแบบไม่กะพริบตาด้วยแววตาที่แสนเรียบเฉย แต่ภายใต้สายตาเช่นนั้น มันกลับทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหายใจไม่ทั่วท้อง แต่ก็ได้ระฆังช่วยชีวิตไว้ เมื่อพนักงานคนเดิมเดินกลับมาอีกครั้ง พร้อมแก้วสองใบ น้ำเปล่าบรรจุขวดแก้ว กับน้ำแข็งอีกหนึ่งถังเล็กๆคนที่ทำหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟ กำลังจะเปิดขวดเพื่อรินน้ำให้กับลูกค้าของร้านตามหน้าที่ของคนให้บริการที่ดี แต่ถูกรังสิมันต์ห้ามไว้เสียก่อน“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจัดการเอง”พนักงานผู้นั้นโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงรับทราบ ก่อนจะผละไปอีกครั้ง ทว่าคนที่บอกว่าจะจัดการเองกลับนิ่งเฉย แล้วออกคำสั่งกับเด็กสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงข้ามตัวเอง“รินน้ำสิ นี่มันหน้าที่เธอ”จันทริกาเงยหน้าขึ้น เอี้ยวตัวไปยังโต๊ะที่วางเครื่องดื่ม จัดการเปิดขวดน้ำซึ่งก็ไม่ได้ยากอะไร จากนั้นก็หยิบแก้วมาใบหนึ่ง กำลังจะคีบน้ำแข็งใส่แก้ว ทว่ามือเล็กก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงดุๆ ดังขึ้

บทที่ 25ค่ำนั้นจันทริกาไม่ได้เข้านอนแต่หัวค่ำเหมือนเคย เพราะต้องฟังฟองคำบอกรายละเอียดเกี่ยวกับงานต่างๆ ที่เธอต้องทำในแต่ละวัน ซึ่งจันทริกาพบว่ามันยาวเหยียดเสียจนเธอต้องหาสมุดและปากกามาจด เพื่อจะได้ไม่มีอะไรตกหล่น หากบกพร่องไม่ว่าเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เธออาจถูกรังสิมันต์เล่นงานเอาได้“เป็นยังไงบ้างคะคุณจันทร์พอจะทำไหวไหม” ฟองคำถามอย่างเป็นห่วงหลังจากอธิบายรายละเอียดต่างๆ เสร็จ“ไม่ไหวก็ต้องไหวค่ะ”“โธ่...แม่คุณ น่าสงสารจัง ตัวเล็กแค่นี้คุณตะวันจะให้ทำงานบ้านคนเดียวได้ยังไง ไม่รู้ว่าคุณตะวันคิดอะไรอยู่นะคะ ทำไมจู่ๆ ถึงมีคำสั่งแบบนี้ก็ไม่รู้”“น้าฟองคำไม่ต้องห่วงนะคะ จันทร์จะพยายามทำให้ดีที่สุด”“น้าถามจริงๆ นะคะ คุณจันทร์กับคุณตะวันมีเรื่องทะเลาะกันหรือเปล่า” หัวหน้าแม่บ้านวัยสี่สิบต้นๆ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะอดสงสัยต่อพฤติกรรมของเจ้านายไม่ได้“จันทร์ไม่มีเรื่องอะไรทะเลาะกับคุณตะวันหรอกค่ะ แต่เมื่อเขามีคำสั่งแบบนี้ จันทร์ในฐานะผู้อาศัยก็ต้องทำตาม”“แต่เรื่องนี้น้าไม่ขอเข้าข้างคุณตะวันค่ะ คุณตะวันทำเกินไป ยังไงคุณจันทร์ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องเมีย นี่อะไรพอเมียตายก็ไม่คิดจะส่งเสียใ

บทที่ 27คำพูดที่ดังขึ้นอย่างจงใจถากถางและเต็มไปด้วยการกล่าวหาเช่นนั้น ทำให้จันทริการีบตะเกียกตะกายพาตัวเองลุกขึ้นและลงจากเตียงของเขา เพื่อจะได้หนีกลับออกไป แต่มันไม่ง่ายอย่างใจคิด เพราะแค่เธอเดินผ่านหน้าเขา ต้นแขนก็ถูกมือแข็งแรงฉุดเอาไว้“เดี๋ยว! จะไปไหน!”“จันทร์จะกลับห้องค่ะ”“พอรู้ทันก็รีบหนีสินะ” รังสิมันต์ยังคงมีความสุขกับการได้พูดจาเย้ยหยันถากถางเด็กสาว โดยเฉพาะตอนที่เห็นพวงแก้มใสแดงระเรื่อขึ้น คงอายที่เขารู้ทันกระมัง“ปล่อยจันทร์ค่ะ”“ปล่อยแน่ แต่ฉันมีเรื่องต้องถามเธอก่อน”“เรื่องอะไรคะ”“เธอเลี้ยงเมสซี่แบบไหน มันถึงผอมลง หรือว่าเธอเอายาเบื่อผสมอาหารให้มันกิน เหมือนที่เธอเคยทำกับหมาแมวแถวบ้านของเธอ”“จันทร์ไม่เคยทำแบบนั้น คุณเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหนคะ” จันทริกายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบทว่าหนักแน่น“เธอมันพวกผู้ร้ายปากแข็ง ถ้าจับไม่มั่นคั้นไม่ตายก็ปฏิเสธความผิดของตัวเองอยู่ร่ำไป” รังสิมันต์ยังคงตอกย้ำเรื่องเดิมๆ ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าเขาแค่อยากหาเรื่องพูดให้จันทริกาได้เจ็บปวด ความจริงเมสซี่ไม่ได้ผอมลงสักนิด ตรงกันข้ามมันกลับดูอ้วนและร่าเริงขึ้นกว่าเดิมด้ว

บทที่ 29“ว่างมากหรือไงถึงได้มานั่งเล่นเปียโนอยู่แบบนี้” “ขอโทษค่ะ” จันทริกาพูดเสียงเบาหวิว แล้วก้มหน้างุดลงอย่างไม่กล้าสบตาดุๆ ของคนถาม “ขอโทษแล้วก็ไปสิ จะยืนบื้ออยู่ทำไม ไม่เห็นหรือไงว่าฉันมีแขก” “ค่ะ” จันทริกาพูดแค่นั้นก็รีบผละไปในครัว เพื่อหาน้ำมาเสิร์ฟให้กับแขกของรังสิมันต์ โดยมีสายตาสองคู่มองตามด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน คนหนึ่งมองนิ่งขรึม อีกคนมองอย่างพินิศระคนสงสัย และปรัชญ์ก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนานนัก เขาหันมาทางคนที่จะให้คำตอบแก่เขาได้ทันที “อย่าบอกนะว่านี่คือเด็กรับใช้ในบ้านแก” “ถ้าใช่แล้วแกจะทำไม” “เฮ้ย...พูดเป็นเล่น เด็กคนนั้นหน้าตาผิวพรรณดีแถมยังดูเด็กอยู่มาก ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่คนรับใช้” ปรัชญ์พูดไปตามที่ตัวเองเห็น “ความจริงก็ไม่ใช่หรอก เด็กคนนั้นเป็น...อดีตน้องเมียของฉัน” ซึ่งปัจจุบันเป็นเมียเก็บ เมียลับๆ เมียทาส หรืออะไรก็ตามแต่ที่เขาไม่เคยคิดจะยกย่องมาเทียบเทียมศศิประภา“อ้าว...ขอโทษนะเว้ยฉันไม่รู้ เสียใจด้วยอีกครั้งเรื่องเมียกับลูกแก”“ช