บทที่ 11“กลับมาแล้วเหรอจันทร์” รังสิมันต์ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถงเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นจันทริกากำลังจะอุ้มเมสซี่เดินผ่านหน้าเขาไป เขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว แต่มีศศิประภาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ด้วย ซึ่งนั่นเป็นภาพที่จันทริกาเห็นจนชินตาเสียแล้ว แม้มันจะเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานก็ตาม“ค่ะ...” เสียงหวานเอ่ยตอบสั้นๆ เช่นเคย“ตามพี่มานี่หน่อยสิ” ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นพร้อมกับศศิประภา จากนั้นเดินนำจันทริกาไปยังห้องนั่งเล่น จันทริกาค่อนข้างแปลกใจแต่ยอมเดินตามไป และเมื่อไปถึงคิ้วเรียวก็กระตุก แววตาเปล่งประกายอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าในห้องนั้นมีแกรนด์เปียโนสีขาวตั้งอยู่“จันทร์ชอบไหม” รังสิมันต์ถามด้วยเสียงอบอุ่น “ชอบค่ะ สวยมากเลยค่ะพี่ตะวัน” จันทริกาตอบไปตามที่ตัวเองรู้สึก โดยที่ตาไม่ละไปจากแกรนด์เปียโนแสนสวยหลังนั้น“ถ้าชอบ ตอนนี้มันเป็นของจันทร์แล้ว พี่ซื้อให้เป็นของขวัญสำหรับการเป็นนักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์วันแรก อยากเล่นเมื่อไหร่ก็เข้ามาเล่นได้เลย พี่จะรอฟัง”“ขอบคุณพี่ตะวันมากค่ะ” หญิงสาวพนมมือไหว้ทั้งที่ยังอุ้มเมสซี่อยู่ ตาจ้องมองเครื่องดนตรีราคาแพงนั้นด้วยความซาบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-06
