บททั้งหมดของ Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: บทที่ 531 - บทที่ 540

Tahimik na nakikinig si Alec, pero hindi niya talaga naintindihan ang sinabi ni Irina. Pag-angat ng tingin niya, namumula na ang pisngi nito—kulay kamatis na hinog.“Hindi mo talaga sasabihin?” aniya, may nakakalokong ngiti. “Sige, ‘wag mo nang sabihin. Pero maghintay ka mamayang gabi kung paano kita paparusahan.”Ngumiti si Irina—malambing, pabirong mapang-akit. “Sige lang, parusahan mo ako kung gusto mo. Wala naman akong reklamo. Sa totoo lang, parang gantimpala pa nga ‘yung parusa mo. Medyo nae-enjoy ko rin eh.”Napangisi siya. “Eh kasi naman, nagpaparaya pa ‘ko n’yan. Kung talagang seryoso akong parusahan ka, baka hindi ka na makabangon ng isang linggo. Kaya tanong ko lang—makakaya mo pa kayang hawakan ang trabahong kinaiinggitan ng lahat ng babae?”“Naku, huwag naman!” Mabilis siyang umangat at tinakpan ang labi nito ng palad niya. “Sige na, sasabihin ko na! Promise!”Tumaas ang kilay ni Alec, halatang naaaliw. “O, eh di sabihin mo na.”Nag-alinlangan si Irina, nanginginit na nam

Sa loob ng maraming taon, palihim na umaasa si Marco na si Irina nga ang tunay na miyembro ng mga Allegre. Pero paano niya siya masisisi sa pagtanggi rito, gayong si Don Pablo mismo ang siyang gumawa ng napakaraming kasamaan laban sa kanya?Sa totoo lang, sinuman ang makaranas ng gano’ng pagtrato ay makadarama rin ng pagkasuklam. At si Irina—hindi siya kailanman naging tipo ng babaeng kumakapit sa ibang tao para lang sa status o pagkilala.Taos-pusong humingi ng tawad si Marco. “Patawad… seryoso ako.”Ngunit gaya ng lagi, nanatiling magiliw si Irina at ngumiti nang banayad. “Ayos lang. Hindi mo ito kasalanan. Alam kong mabuti ang intensyon mo. Pero ‘wag na nating pag-usapan ang tungkol sa akin. Kumusta na kayo ni Mari?”Sa banggit ng pangalan ni Mari, lumambot ang ekspresyon ni Marco at napangiti. “Napakakulit niya, pero masayahin at maliwanag ang aura niya. Nakakatuwa siyang kasama.”“Kung gano’n, siguraduhin mong aalagaan mo siya,” pabirong babala ni Irina. “Yung pinsan niya, isa sa

Alec’s expression sharpened. “What happened?”Sa kabilang linya, mabilis na nag-ulat ang tauhan ni Alec, “Si Mr. Ayala—ang nagmamay-ari ng Fiery Island—ay kasalukuyang nagbibigay ng pampublikong talumpati. Malinaw ang mensahe niya: determinado siyang tutulan ang anumang pananakop mula sayo.”Malamig na tawa ang isinagot ni Alec. “Hah. Sino ba’ng nagsabing gusto ko siyang sakupin? Masyado siyang mataas mag-isip tungkol sa sarili.”Agad na nagtanong ang tauhan, “Young Master, ano pong utos ninyo?”Muling sumilay ang mapanukso’t mapanganib na ngiti sa labi ni Alec.“Kung talagang sabik siyang labanan ka, bigyan natin siya ng mas maraming bayarang grupo. Tingnan natin kung gaano talaga kalakas ang ‘makapangyarihang’ si Mr. Ayala.”“Opo, Young Master. Naiintindihan po,” sagot ng tauhan, magalang. “Pasensya na po sa abala sa inyong pahinga. Paalam po.”“Mm.” Maiksing tugon ni Alec habang ibinaba ang tawag.Paglingon niya pababa, nakita niyang nakaupo na si Irina sa kama. Tahimik ang mukha n

Sa kabilang linya, umiiyak si Queenie.“Irina, pakiusap… iligtas mo ako, dali…”“‘Wag kang umiyak, Queenie. Sabihin mo lang kung nasaan ka—pupuntahan kita agad,” mabilis na sagot ni Irina, punô ng pag-aalala.“Nasa lumang underground hotel ako, ‘yung malapit sa tinirhan mo dati, anim na taon na ang nakalipas. Tawag nila hotel, pero punô ‘to ng mga taong... gumagawa ng mga ganung bagay. Ibinenta nila ako sa isang matandang lalaki. Parating na raw siya, nasa loob ng isang oras…”Parang piniga ang puso ni Irina sa narinig. “Paparating na ako. Pero makinig ka—kapag dumating siya bago pa ako makarating, lumaban ka, Queenie. Gawin mo ang lahat para pigilan siya. Kailangan mo lang makapagtagal kahit kaunti, naiintindihan mo?”“Oo…” bulong ni Queenie.Agad na ibinaba ni Irina ang tawag. Hindi na siya nag-abalang magpaliwanag sa design director. Dinampot niya ang bag, bumaba ng mabilis, at sumakay ng sasakyan.Habang nagmamaneho, agad siyang nagpadala ng mensahe sa director:“Pasensya na, may

Tiningnan ni Irina ang babae nang may matinding paghamak.Namutla ito sa takot, ngunit pilit pa ring kumakapit sa pag-asang maililigtas ang sarili. Nagsimula siyang magpaliwanag, nanginginig ang tinig.“Sa totoo lang… totoo pong nanghiram ng isang milyon ang mga magulang ng kaibigan ninyo. Ang sabi nila, para raw sa pagpapagamot ng isa pa nilang anak. Para sa kaligtasan daw, pinadala nila itong si Queenie sa akin. Ang sabi nila—kahit ibenta man siya, buhay pa rin siya. Pumayag lang ako kasi wala na talaga silang pambayad. Hindi ko naman puwedeng hayaang mawala ang isang milyon, ‘di ba? Kaya ako…”“Narinig ko na,” malamig na putol ni Irina, ni hindi man lang siya tiningnan. Patuloy niyang niyayakap si Queenie nang mahigpit, pinoprotektahan ang nanginginig pa ring katawan ng kaibigan.Maingat na lumapit ang babae, nakiusap, halos maiyak.“Maawa na po kayo… bigyan n’yo naman ako ng kahit kaunting paraan para mabuhay…”“Damit!” singhal ni Irina.“S-sige po! Titingnan ko agad!”Ilang minut