All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 541 - Chapter 550

Namula nang husto ang mukha ni Queenie. Ngunit paano niya maitago ang laman ng isip at damdamin sa harap ng isang taong sanay at matalas gaya ng kanyang ama?Bahagyang sumimangot ang ama niya, pinanliitan siya ng mata, at diretsahang tinanong, “Ikaw—ibinigay mo na ba ang sarili mo sa kanya?”Lalong nag-apoy sa pamumula ang mukha ni Queenie. “Dad… sinabi niyang pakakasalan niya ako,” mahina niyang tugon.Sandaling natahimik ang ama ni Queenie. Isang anino—matalim at malamig—ang dumaan sa kanyang mga mata. Ngunit dahil sa labis na hiya’t pagkalito, hindi iyon napansin ni Queenie.Patuloy pa ring namumula, marahan niyang sinabi, “Dad, tatawagan ko na si Juancho para ipaalam.”Tumango ang kanyang ama. “Sige.”Inilabas ni Queenie ang telepono at tinawagan si Juancho. Sa mga sandaling iyon, kakagising pa lamang ni Juancho. Sa tabi ng unan niya ay may nakapatong na maliit na papel, kulay rosas-pula, at hugis puso:Asawa ko, bumaba ako para bumili ng almusal para sa’yo. Kung makita mo itong s

"You’re obsessed with joining that aristocratic circle! Pero kailanman, hindi ka magiging kabilang sa kanila!" sigaw ni Queenie habang napapatingala sa galit. "Isa kang Briones, hindi ka Allegre!"Lumapit pa siya kay Claire, naglalagablab ang mga mata."Akala mo ba porke’t pinapanigan ka ni Don Pablo, pwede ka nang magwala sa syudad at Kyoto? Ang kapal ng mukha mo. Sobrang ilusyonada. Gago ka na kung gano’n ang iniisip mo."May panlalait sa ngisi niya habang sumunod na nagbitaw ng panibagong dagok:"Gusto mong pakasalan ang fiancé ko? Alam mo ba kung ano ka lang sa mata ni Juancho? Ni uod, hindi ka niya papatulan!"Bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay mas lalong nagiging malupit."Akala mo ba ang maging parte ng isang mayamang pamilya ay parang fairy tale lang? Na pwede mong marating sa pamamagitan ng pagyurak sa pinsan mong tulad ko? Hindi ka isang tunay na dalaga—at hindi ka kailanman magiging isa. Isa ka lang nilalang na desperado, pilit umaabot pero laging kapos."At bigla si

Napako si Queenie sa kinatatayuan, tulalang-tulala. Kakabawi pa lang niya mula sa pinakamasaklap na pagtataksil ng buhay niya—iniwan, ibinenta ng sarili niyang mga magulang.At ngayon, ang tanging taong inaasahan niyang matatakbuhan—si Juancho—ay napaalis na sa ospital... at ni hindi man lang siya sinabihan."Yang si Juancho na ‘yan! Anong klaseng lalaki ba talaga siya?" iritadong bulong ni Irina.Pero umiling si Queenie."Hindi, Irina… kasalanan ko rin." Mahina ang boses niya, puno ng pagsisisi."Tumawag siya. Pero naka-silent ang phone ko, at… hindi ko nagawang sagutin. Nakita ko ang pangalan niya. Ilang beses siyang tumawag noong unang araw, pero pagkatapos nun… tumigil na siya."Napakunot ang noo ni Irina."Tatawagan ko siya ngayon. Kailangan nating malaman kung anong nangyayari."Ngunit mapait na ngiti lang ang isinagot ni Queenie."Tinry ko na. Patay ang phone niya."Natahimik si Irina.Akmang kukunin na sana niya ang telepono para tawagan si Alec—baka sakaling tanungin nito si

Hindi nagbago ang ekspresyon ni Irina—manatiling kalmado ang kanyang mukha.Sa tabi niya, si Anri—na bihis na ngayon—kumurap-kurap ang malalaking mata at nagtanong, “Mommy, sino ’yon sa telepono? Si Daddy ba ’yon? Lagi na lang siyang wala tuwing breakfast, at hindi na rin siya nakikipaglaro sa akin sa gabi. Galit ako sa kanya! Siya ba ’yon? Tumawag ba siya para humingi ng sorry? Kung oo, sabihin mo sa kanya na pinapatawad ko siya… pero kung mangangako siyang kakain kasama ko tuwing gabi at magpapakita siya tuwing umaga! Kapag gano’n, papatawarin ko siya! Hmph!”Nagkunwang naka-pout ang munting prinsesa, taas-noo sa kanyang pahayag.Kahit pa sinasabi niyang galit siya sa ama, malinaw sa bawat salitang lumalabas sa bibig niya kung gaano niya ito nami-miss at inaasahan.Samantala, sa kabilang linya, narinig ng tumawag ang usapan at malamig itong tumawa.“Ha! Irina! Sinasabi ng mga tao, perpekto raw ang pamilya mo—isang matamis na tatluhan. Pero ngayon, alam ko na ang totoo. Wala pala ang

Masayang-masaya si Don Pablo. “Aba, si Juancho ba ang nanliligaw sa’yo ngayon?”“Opo, lolo,” sagot ni Claire na may pagmamalaki.Lalong lumiwanag ang mukha ni Don Pablo. “Ayos! Hayaan mo, dito na sa bahay ang unang ‘date’ ninyong dalawa. Isang simpleng hapunan lang, kunwari.”“Sige po, susundin ko kayo.”Pagkaraan ng sandaling katahimikan, nagsalita muli si Claire.“Lolo, gusto ko rin pong anyayahan ang ilang ginang ng lipunan na dati kong kaibigan. Noong huling makita nila akong pinahiya ni Alec, halos hindi nila ako makilala’t iniiwasan ako na parang may salot. Pero ngayon, gusto kong makita nilang muli kung sino ako—oo, iniwan ako ni Duke, pero ngayon, isang binatang ginoo mula sa Kyoto ang nagpapakita ng interes sa akin! Lolo, ito na ang pagkakataon kong magningning. Balang araw, isa sa mga apo ninyo ang papasok sa mga Jones, at ang isa naman sa mga Beaufort. Pag dumating ang araw na ’yon, kayo ang pinakagalang-galang na nakatatanda sa buong Kyoto at city!”Napatawa nang malakas s