All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 721 - Chapter 730

Mahigit sampung taon nang hindi nakikita ni Irina ang kanyang ina. May mga pagkakataong anuman ang gawin niya, hindi niya maalala ang tinig, mukha, o kahit ngiti nito. Ngunit may mga sandali rin na bigla itong sumisilang sa kanyang isip nang malinaw na malinaw, na para bang nakatayo lang ito sa kanyang harapan.Hangad ni Irina na mapanatili ang mga munting sandaling iyon. Ngunit palaging naglalaho, naiiwan na lamang bilang malabong pira-piraso ng alaala.Sa isang buntong-hininga, bumangon siya mula sa higaan. Mahina pa ang kanyang katawan, ngunit higit na matatag na ngayon ang kanyang diwa kumpara kahapon, noong halos tuluyan na siyang bumigay.Ang unang pumasok sa kanyang isip ay ang kanyang anak na si Anri. Ang larawan ng munting batang iyon na buong tapang na humarap upang ipagtanggol ang kanyang ina ay nagpasakit sa dibdib ni Irina. Nag-init ang kanyang mga mata sa luha, ngunit pinigilan niya ang sarili.Kailangan niyang maging matatag.Matapos ayusin ang sarili, nagsuot siya ng p

Nahagip din ni Dahlia ang mga salita.Kapansin-pansin ang sulat-kamay sa postcard—elegante ngunit matalim, may kakaibang alindog at bagsik sa bawat guhit. Agad nitong pinaalala sa kanya ang babaeng courier na nagdala ng international package noong isang umaga.Kaparehong-kapareho ang estilo ng sulat.Jiggo, bumalik na ako.Sino kaya iyon? Damang-dama niya—hindi ito isang lalaki. At tiyak na hindi rin ito tungkol sa negosyo. Posible bang… personal ito?Mabilis na kumabog ang dibdib ni Dahlia.Pagkatapos mabasa ang limang salitang iyon, agad itinago ni Jiggo ang postcard. Nang muling mag-angat siya ng paningin, malamig na kawalan ng emosyon ang nakapinta sa kanyang mukha habang nakatitig sa kanya.“Jigs…” mahinahon niyang tawag.Hindi ito sumagot. Tanging bahid ng pagkainip ang masasalamin sa kanyang anyo.Balisa niyang tanong, “Jigs, may nagawa ba akong mali?”Malamig siyang sinagot ni Jiggo kasabay ng isang mapaklang tawa. “Ano sa tingin mo?”Natigilan si Dahlia.Matalim ang tinig nit

Mariing wika ni Jiggo, “Hindi dahil ayokong paalisin siya. May mahahalagang bagay lang akong inasikaso nitong nakaraang dalawang araw.”“Hindi mo lang talaga kayang iwan siya!” singhal ng babae.“Oo,” walang alinlangang tugon ni Jiggo.Namula ang mukha ng babae sa matinding galit. “Ikaw—!”Itinaas niya ang kamay upang saktan siya, ngunit maagap na hinawakan ni Jiggo ang payat na pulso nito.“Matagal na siyang nasa tabi ko,” malamig na wika ni Jiggo. “Kahit wala siyang naiambag, naging tapat siya. Hindi siya basta pusang-gala o asong-palaboy. At kahit pa ganoon—pagkatapos ng lahat ng taong iyon sa tabi ko, paano ko siya basta-basta na lang itatapon?”“Kailangan mo siyang itapon!”Namuo ang luha sa kanyang mga mata habang nakatitig nang mariin kay Jiggo.Biglang lumambot ang puso ng lalaki. “Wala na siya.”“Mabuti. Mamayang gabi, sa’yo ako matutulog,” mariin niyang pahayag—sabay utos at pang-aakit.Mapanganib ang ngiting gumuhit sa labi ni Jiggo. “Mamayang gabi—tingnan natin kung paano

Hindi na hinintay ni Irina ang tugon ni Jiggo at nagpatuloy siya.“Mr. Jones, gising na ako ngayon. Huwag kang mag-alala—hindi ako basta-basta madudurog ng mga Jin at mga Allegre.”Walang emosyon na sagot ni Jiggo, “Mabuti naman kung gano’n.”“Papasok ako sa trabaho gaya ng dati, ihahatid ko si Anri sa kindergarten gaya ng dati. Kahit isang daang mamamahayag pa ang magtipon sa labas ng aming komunidad, hindi ako matitinag. Wala akong ginawang mali, kaya bakit ako matatakot sa mga paratang? Tungkol naman sa bato ko, ako lamang ang may karapatang magpasya!”Sa kabilang linya, nagpatuloy si Irina.“Siguradong pagod na pagod si Ate Dahlia sa pag-aalaga sa akin nitong mga nakaraang araw. Hayaan mo na muna siyang magpahinga—huwag mo siyang gisingin. At saka, Mr. Jones, hindi mo ba naisip na magkaanak na rin? Kagabi, nang makita kong buong tapang na hinarap ni Anri—na anim na taong gulang pa lang—ang mga mamamahayag, nadurog ang puso ko at sabay na uminit sa tuwa.”Alam ni Irina na matagal n

Napatigil ang tatlo, nakabitin sa ere ang mga chopstick, walang maglakas-loob na ibaba ang mga ito. Walang lumingon, pero lahat nakikinig nang mabuti.Sa kabilang mesa, umalingawngaw ang masiglang usapan.“Sige na, ikwento mo! Ano ba ’yon? Mga mayayaman ngayon, pare-pareho lang—walang kwenta! Habang yumayaman, lalo pang nagiging makasarili. Ni sarili niyang kapatid hindi niya mailigtas? Dapat i-expose ang ganyang tao!”“Eh kasi nga, mayaman at makapangyarihan ang asawa niya! Sinabi ko na sa ’yo, huwag mo nang ipost. Pero totoo ’yon, narinig ko rin. Sabi mo nga mismo—lumaki siyang spoiled, binigay lahat ng pamilya niya, at ano’ng kinalabasan? Walang utang na loob! Lagi pang inaagawan ang kapatid niya.”“’Yung mga ganyan, nasanay nang makasarili!”“Hindi lang gamit ng kapatid ang inagaw—pati mga boyfriend! Dalawa, baka nga tatlo pa!”“Anong klaseng tao ang gagawa nun?”“At ngayon, nagkasakit ang kapatid ko dahil sa kanya. May uremia, kailangan ng kidney, at siya ang pinakamagandang dono