All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 701 - Chapter 710

Nanginig ang boses ni Irina habang pinipigilan ang luha.“Mari, magtrabaho ka na lang muna… ayos na ako matapos lang makapagpahinga.”Pero habang mas pinakikinggan ni Mari, lalong kakaiba ang tunog ng boses ni Irina. Lalong lumalim ang pagkalito niya.“Irina… umiiyak ka ba?”Sakto namang may matandang babae na may dalang basket ng gulay ang napadaan. Huminto ito, lumuhod sa harapan ni Irina, at mahinahong nagtanong, “Iha, bakit ka umiiyak? Ano’ng pinagdadaanan mo? Sabihin mo kay lola, baka matulungan kita.”At doon tuluyang gumuho si Irina.“Irina! Ano’ng nangyayari?! May sakit ka ba? Ano’ng nangyari?! Sabihin mo sa akin ngayon din, huwag mo akong takutin ng ganito! Gusto mo ba akong mamatay sa sobrang pag-aalala?!” sigaw ni Mari mula sa kabilang linya, halos punit ang boses sa kaba.Hindi na nakapigil si Irina. Bumulwak ang mga hikbi.“Mari! Gusto nila ng bato ko! Mga hayop sila! Mga walang kaluluwa! Isa-isa silang mamatay sana! Isinusumpa ko silang lahat!”Doon pa lang tuluyang naun

Naghihintay pa rin si Dahlia kina Mari at Queenie upang pag-usapan ang tungkol kay Irina. Makalipas lamang ang ilang sandali, dumating na ang dalawang babae sa villa na tinitirhan nila ni Jiggo. Nasa kalagitnaan iyon ng bundok, nakatanaw sa tubig, at napapalibutan ng kagandahan—ngunit wala sa mood sina Mari at Queenie upang humanga.Dumiretso sila sa sala, at doon agad ibinulalas ni Mari ang nakakagulat na balita: kailangan daw ni Nicholas ang bato ni Irina.Namutla ang mukha ni Dahlia, at halos mawalan siya ng hininga sa tindi ng galit.“Ate Dahlia, ano’ng gagawin natin?” nanginginig ang boses ni Mari habang napupuno ng luha ang kanyang mga mata. “Kaibigan tayo ni Irina—paano natin matatanggap na ginaganyan siya?”Bago pa makita si Irina, lungkot lamang ang nadama ni Mari. Ngunit matapos masilayan ang kaibigang nakahiga sa kama—durog ngunit matibay na hindi bumibigay—ang lungkot na iyon ay naging matinding poot. Nagngitngit siya, pinipiga ang panga hanggang sa sumakit.Napabuntong-hi

Maya-maya, bumagsak si Dahlia sa mga bisig ni Jiggo. Nakita ng lalaki kung gaano siya nanghihina, ni hindi na makalaban, kaya’t malamig at mababa ang kanyang tinig nang magsalita, “Munting babae, bakit ka pa umuuwi nang ganito kabanghali? Pagpasok mo pa lang, puro tungkol sa iba ang laman ng bunganga mo. Ano ’yon? Puro sila na ba ang nasa puso mo? Wala ka na bang puwang para sa sarili mong lalaki?”Bahagyang natawa si Dahlia. “Ano ba ang pinagsasasabi mo? May mahalaga lang akong—”Ngunit hindi na niya natapos ang sasabihin. Muling sinakop ng mga labi ng lalaki ang kanya. At sa pagkakataong ito, hindi na siya binitiwan. Binuhat siya nito paakyat, habang mariin siyang hinahalikan na ni hindi siya makasingit ng salita.Gusto lamang niyang ikwento ang tungkol sa internasyonal na dokumentong dumating noong araw, ngunit hindi na siya nagkaroon ng pagkakataon—hanggang sa lamunin siya ng antok.Gabing iyon, naging mailap na parang lobo ang lalaki. Paulit-ulit niyang inangkin si Dahlia, wari’y

Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, kalmado niyang sinabi, “Ganito na ang naitulak natin sa kanya, at ayaw pa rin niyang sumuko?”Mataas ang ngising tugon ni Don Pablo. “Itulak siya saan?”“Magkapatid sila! Mamamatay na ang bunso, samantalang ang panganay ay may dalawang malulusog na bato—hindi ba’t nararapat lang na magbigay siya ng isa para mailigtas ang kapatid niya?” Mariing dumagundong ang tinig ni Don Pablo na tila ba puno ng kabanalan at katuwiran.Sa sandaling iyon, ganap niyang nakalimutan kung paanong ilang taon niyang hinamak, nilait, at pinahirapan si Irina. Kung hindi dahil sa tibay at tatag ng loob ng babae, matagal na sana itong nawala sa mundo.At kung patay na siya, aasa pa rin ba silang makakakuha ng bato mula sa kanya?Halos matawa si Marco sa ipinapakitang galit ng kanyang lolo. “Bakit mo siya hinuhusgahan base sa isang napakataas na pamantayang moral?”“Dahil magkapatid sila!” singhal ni Don Pablo.Tumahimik si Marco. Wala na siyang balak makipagtalo pa. Gal

Mahinang nagtanong si Zoey, “Lolo, talaga bang ibibigay mo ito sa akin?”“Syempre,” buong kumpiyansang tugon ni Don Pablo.Kumikinang ang mukha ni Zoey sa tuwa. “Salamat po, Lolo.”Matapos niya itong aliwin at bigyan ng ilang salitang pampalakas ng loob, umalis na si Don Pablo sa ospital. Dinala siya ng kanyang tsuper pabalik sa tahanan ng mga Allegre.Sa loob ng bahay, naghihintay na si Marcos sa salas. Pagpasok ng kanyang lolo, sinalubong niya ito nang may mabigat na anyo.Agad napansin ni Don Pablo ang pagbabago sa kanyang kilos. Lumalim ang kanyang tinig.“Hindi ba’t ikaw ang nagsabi sa akin na umuwi para pag-usapan ang sakit ng pinsan mo? Hindi ba’t nagpunta ka kay Alec ngayong araw? At sa telepono, sinabi mo pang pumayag si Irina na mag-donate ng bato kay Zoey?”Mapaklang tumawa si Marcos. “Lolo, hindi mo ba nakikitang kalupitan ang pagsasamantala sa kabutihan ng iba?”Tumigas ang tinig ni Don Pablo. “Namuhay akong may malinis na konsensya. Wala akong ginawang kahiya-hiya kailan