All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 731 - Chapter 740

Napatigil si Dahlia, nagulat. Dahan-dahan siyang lumingon—at nakita ang babae.Nakasuot pa rin ito ng damit-pangtrabaho, ngunit ang mukha’y puno ng kapal at kapilyuhan. Sa likod ng mga mata nito, may nakatagong kalupitan. Ang halong alindog at lason ang lalong nagbigay dito ng nakakatakot na bagsik.“Ikaw… ang fiancée ni Jiggo,” wika ni Dahlia sa huli, kalmado ngunit banayad ang tinig.Walang pag-aatubiling lumapit si Blair at sinampal siya nang mariin.“Walanghiya kang matandang babae! Sinakop mo ang asawa ko nang anim, pitong taon! Alam mo ba kung bakit ayaw ka niya? Dahil isa ka lang matandang linta!”Napahawak si Dahlia sa pisnging nag-aapoy sa sakit, tulala. Hindi pa siya kailanman tinrato nang ganoon kabastos. Simula nang sumama siya kay Jiggo, respeto at paggalang lang ang ibinibigay sa kanya—hindi insulto, lalo’t hindi dahas.Ang kahihiyan ng sampal sa harap ng lahat ay nagpagulo sa isip niya. At bigla—parang malupit na alaala na muling bumangon—naalala niya ang pambubugbog ng

Nang marinig ang malamig na tono ni Alec, natulala ang mag-inang kakakatwang magkasama lang. Si maliit na Anri lalo—kusang hinawakan nang mahigpit ang kutsara, kitang-kita sa kanyang mukha ang mensaheng: Kung may mag-aakusa o mananakit sa mommy ko, ako mismo ang aayusin sila!Mahinahon ngunit may alinlangan, tanong ni Irina, “Alec, sino ang tumatawag?”Itinuro ni Alec si Anri at ipinangatawanan sa kanya ng dalawang salita nang walang boses, “Lolo.”Biglang nanlumo ang dibdib ni Irina. Kung tama ang hinala niya, siguradong nagpunta si Alexander bilang tagapag-lobby ni Don Pablo. Tumingin siya kay Alec, pilit na binabantayan ang nangyayari sa kabilang linya.Sa kabilang dulo, tumunog nang matalim at puno ng pag-aalipusta ang tinig ni Alexander, “Kahit gaano man ako kasama, ama niyo pa rin ako! Wala na ba kayong tawag na ‘Ama’ sa akin, Alec? Masasabi ko bang simula nang nag-asawa ka kay Irina, unti-unti ka nang nawalan ng puso? Tama si Don Pablo—bruha nga ang babae!”Lamang napalamig ang

Marahang tumango si Irina, halatang nag-aalangan. “May… nagawa ba akong mali?”Isang masamang kutob ang gumapang sa kanyang dibdib. Siyam na taon na ang nakalipas nang siya’y biglang sapilitang dinala rin nang walang paunang babala—gaya ngayon.“Tungkol ito sa kasong iyon, siyam na taon na ang nakararaan,” malamig na sabi ng pulis. “Muling lumapit ang pamilya ng biktima. Gusto nilang buksan muli ang demanda.”Nanlumo si Irina. Wala siyang maisagot.“Siya! Siya talaga!” Isang babaeng nasa gitna ng edad ang biglang nagturo sa mukha niya at nagbuhos ng mura. “Walanghiya ka! Pinahirapan mo kaming mga naulila at nawalan ng asawa ng napakahabang panahon! Wala kang hiya—ikaw ang gumawa ng kasamaan, tapos ngayon, may gana ka pang mang-atake pabalik!”Nanigas si Irina. Nakilala niya agad ang babae—siya rin ang kapit sa pintuan ng kotse niya kahapon, nakatitig sa kanya nang matagal bago tahimik na umalis.“Ikaw—” nanginginig sa galit si Irina, hindi malaman ang isasagot.“Noon, siyam na tao

“Sang-ayon ako — libre. Walang hinihinging kapalit!” mariing sabi ni Irina.“Huli na para diyan,” malamig na tugon ni Don Pablo, na para bang kinukunan ng hininga si Irina. Lumamig pa ang kanyang tinig. “Iniwan ko sa inyo ang magkabilang bato ninyo — at hinihintay ninyo pang ako’y magpakita ng awa?”Biglang nanahimik si Irina. Nilunok niya ang lalamunan, nanginginig ang boses nang magmakaawa, “Wala na ba talagang puwang para makipagkasundo?”“Pasensya na,” maikli ang sagot ni Don Pablo. “Wala kayong karapatang makipagnegosasyon sa akin.”Hindi siya sumagot. Kumagat siya sa labi at pilit pinigilan ang sarili, pero tumulo rin ang luha — napilas pa nga ang kanyang mga labi at nagsimulang dumugo. Nang makita ang kalupitan ni Don Pablo, bumagsak si Irina.Mula sa kailaliman ng dibdib, sumigaw siya sa langit, “Gawin mo na! Patayin mo na ako! Nicholas — ako, si Irina, hinding-hindi ka bibitawan, kahit ikamatay ko pa! Ikaw ang nagluwal sa akin — paano mo nagawang tratuhin kami ng ganito ng in

“Kumakain ka ba kahit minsan? Hindi — umiinom ka ng dugo ng tao! Matanda ka, gusto mong kunin ang bato ng aking anak, at inilalagay mo pa rito lahat ng sisi sa kaniya. Akala mo ba wala siyang kakampi?”“Mali ka! Hindi — susuportahan ko ang anak ko. Mang-aapi ka. Akala mo ba nakatayo ka sa ibabaw ng lahat, malaya kang kunin ang buhay ng iba kapag nanaisin mo? Paulit-ulit mo siyang pinarurusahan, pinagtatakwil, sinisiraan — dahil lang inaakala mong nag-iisa siya.”“Sinasabi ko sa’yo, matanda: tagapangalaga ako ng anak ko. Kapag may humawak man lang sa kaniya, buburahin ko ang buong angkan ninyo. Tignan mo ako — pulubi akong natutulog sa tabi ng tubo ng imburnal gabi-gabi. Ano pa ba ang mawawala sa akin?”Tumahimik ang karamihan sa mga nakikinig. Biglang sumibol ang mga boses na nakatuon kay Don Pablo.“Putang-ina mo — paano ka naman mukhang kagalang-galang pero napakawalang-hiya mo? Karapat-dapat kang mamatay! Matagal ka nang nabubuhay; bakit ka pa nakatayo rito? May mga magnanakaw at m