Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 751 - Bab 760

Sinabi ni Nicholas sa sarili na ang pagsipa ay parusa—isang leksiyon para turuan si Irina at ipaalala sa kanya na itigil ang ganyang mga titig. Kung ipagpapatuloy pa niya ang pagtitig nang ganoon, kailangan siyang disiplinahin.Kinabukasan, nagtungo si Nicholas sa barung-barong ni Irina. Kinuha niya ang sampung yuan sa bulsa at inihagis ito sa harap ng bata.“Ayan. Kunin mo,” malamig niyang wika.Tiningnan siya ni Irina ngunit hindi kumilos. Nahulog ang pera sa paanan niya, at mariing tanong ni Nicholas, may halong pangungutya, “Alam mo ba kung ano ang mali mong ginawa?”Nakayuko lamang si Irina, walang sagot, walang imik. “Gamitin mo ’yan, bumili ka ng matinong almusal,” dagdag niya, ang tinig puno ng paghamak at pangmamaliit.Subalit tumanggi pa rin ang bata. Wala ni isang salita, walang tingin, basta na lang tumindig at lumakad papunta sa paaralan.Umagang iyon—tulad ng nagdaang gabi—wala siyang laman ang sikmura. Sa gutom na dala niya, bitbit pa rin ang hapdi ng mga suntok at sipa

Humarap siya kay Irina, nanginginig ang tinig.“Irina, gusto lang kitang palabasin ng galit—”“Mali ka.” Matatag ang tinig ni Irina, hindi kumukupas ang tingin. “Magkasabay kami ni Zoey sa edad. Kahit na inapi niya ako, gaano ba talaga kalubha ang magagawa niya? Kung hindi dahil sa iyo—sa ama niyang nakatayo sa likod niya—paano niya ako ganap na napahirapan?”Natigilan si Nicholas.“Ikaw ang hindi kailanman nagdiwang ng kaarawan ko. Ikaw ang nagutom sa akin araw-araw. Ikaw ang nagpapaalala sa akin na utang ko raw ang aking buhay sa iyo.“Ikaw ang nagtago ng katotohanan—na ikaw ang ama ko. Ikaw ang nag-iwan sa akin na mabulok sa kubo. Ikaw ang pinilit akong sumilip sa mga siwang ng pinto habang masayang namumuhay ang inyong tatlong-katao sa loob.“Ikaw ang nag-agaw sa akin ng pagkakataong makapag-aral. Ikaw ang nagligtas sa akin, tapos sinuko sa kamay ni Alec. Ikaw ang nanguna nang muling umusbong si Alec at sinabing dapat na akong mawala.”Napakipot ang kanyang mga mata. “Nicholas, an

Natunganga si Don Pablo, nanginginig ang tinig nang isagot.“A-apo… apo ko…”“Katawa-tawa!” pagpuna ni Irina, matalim ang tinig at mistulang binigyan siya ng isang kuwentong pambata.Tiningnan niya sandali si Greg at ang tatlong kasapi ng mga Jin bago muling tumingin sa matanda.“Gusto ko lang linawin ang mga bagay-bagay. Una—hindi ko kailanman sinaktan o pinagbintangan ang pamilya ng apo ninyo. Kaya mula ngayon, pakawalan ninyo ako.”Lumamig ang kanyang tinig.“Kung patuloy kayong mangangatwiran at maghahanap ng palusot, huwag ninyo akong sisihin kung kalilimutan ko ang kabutihang ipinakita ninyo minsan sa asawa ko at sa biyenan ko.”“Pangalawa—gaya ng inyong mismong pagkumpirma, wala kaming anumang ugnayang dugo ng sinasabing apo ninyo. Anak ako nina Nicholas at Irene. Ang sinasabing apo ninyo ay anak ng kanyang tunay na ina at ng kanyang manliligaw. Wala kaming anumang koneksyon. Kaya sabihin ninyo sa akin—hindi ba ibig sabihin nito na hindi na ninyo kailangan ang aking bato?”Duma

Napaluha lahat sa mga salitang binitiwan ni Irene. Hindi mapigilan ni Irina ang pag-iyak. Umagos ang luha ni Marco—tila ilog ang kanyang mga luha. Pati ang magulang niya’y namula na ang mga mata sa pagkabahala. Kahit si Alec — na karaniwang kalmado at walang awa — ay hindi nakatiis na hindi maantig.Sa mababa at matatag na tinig, tawag niya, “Mama…”Kinuha niya nang mahigpit ang isang braso at niyakap siya. “Mama, hindi ka na magdurusa. Mula ngayon, may anak ka na, may manugang, at isang malakas at matapang na apo na kikibaka para sa’yo.”Sandali siyang tumigil, saka nagpatuloy, “Pagkalipas ng ilang araw, kapag naayos na ang lahat, babalik natin si Lola at bibigyan ng karampatang puntod. Tunay na kahanga-hangang babae ang nanay mo. Kahit habang nagdurusa, pinakain ka niya at inalagaan hanggang ikaw ay lumaki.”“Hindi lang iyon—iniwan din niya ang napakaraming gawa ng sining at kaligrapiya.”“Karapat-dapat siyang hangaan.”Pagkatapos ng huling salita ni Alec, muling napaiyak si Marco a

Tuwang-tuwa si Anri. Gusto niyang ibigay lahat ng kanyang pinakamamahal na gamit sa kanyang lola—na para bang wala ni isa mang bagay sa kanyang maliit na mundo ang masyadong mahalaga para hindi niya ialay.Nang hapon na iyon, umaasa si Irina na makakausap niya ang kanyang ina at maitanong ang napakaraming tanong na matagal nang bumibigat sa kanyang dibdib. Ngunit buong maghapon, nakadikit si Anri sa kanyang lola, ayaw kumawala. Doon lamang sa gabi, matapos paulit-ulit kwentuhan ng kanyang lola hanggang sa mapapikit sa antok, tuluyan siyang bumigay at mahimbing na nakatulog.Nang marinig na ni Irina ang banayad at pantay-pantay na paghinga ng anak, saka lamang niya mahigpit na hinawakan ang kamay ng kanyang ina. May halong hinanakit at matinding pangungulila, bumuhos ang kanyang luha habang pabulong na nagtanong,“Mom, bakit hindi ka nagpakita? Ang dami kong beses na tumawag sa’yo sa may gate ng subdivision, pero ni minsan hindi ka lumabas. Bakit? Alam mo ba kung gaano kahirap para sa’