Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire의 모든 챕터: 챕터 901 - 챕터 910

Tahimik ang buong club—hindi ang karaniwang tahimik, kundi yaong uri ng katahimikan na nagpapabigat ng dibdib. Kahit hindi naka-speaker ang telepono ni Irina, malinaw pa ring nakaririnig ng ilang piraso ng usapan ang mga nakapaligid sa kanya.Lalo na si Alec.Wala siyang pinalilipas na salitang maaaring magbanta sa kanya—o kay Irina.Unti-unting nanigas ang ekspresyon niya, para bang ipinasok siya sa isang nagyeyelong piitan.Ang itsura niyang iyon ay tila lalo lamang nagpasaya sa dalawa niyang matagal nang mga kapatid sa pakikipaglaban.Halos dalawampung taon na silang magkakasama—dumaan sa apoy, dugo, at mga gabing pinanghawakan lamang nila ay tiwala sa isa’t isa. Ngunit sa lahat ng iyon, wala isa man sa kanila ang nag-aksaya ng mahigit sampung taon dahil lamang sa isang babae.Maliban ngayon.Ang lalaki na minsang kinatatakutan bilang pinaka-malupit sa kanilang apat… ay tuluyang bumagsak. Walang kalaban-laban.Ha.Tahimik nilang pinakinggan ang boses ni Irina sa telepono.“Sino ka?

Ngumiti si Irina, at parang seda ang tinig niya:“Eh, ipakita mo sa akin kung paano mo ako mapapaniwala.”Napakalaki na ng pagbabago ng babaeng ito. Hindi na siya tinitingnan nang malamig at malayo tulad ng dati, noong unang bumalik siya noong nakaraang taon, kung kailan halos hindi niya mapakilos ang bibig ng kahit isang malambot na salita. Ngayon, isang pangungusap lang, kayang buhusan ni Irina ng init at kaba ang buong katawan niya.Mahigit dalawang oras ang lumipas, at nakadapo si Irina sa kanya, ang mga daliri’y naglalaro sa maikling itim niyang buhok na bahagyang matigas. Ang tinig niya’y malumanay, may halong pang-uuyam, “Alec, hindi ka ba ang pinakamakapangyarihang lalaki sa buong syudad, walang katulad at walang kakampi? At heto ka—naglalaro. At sa sariling asawa mo pa.”Ayaw niyang mandaya.Ngunit wala siyang magawa.Kamakailan, kahit na ang ibang babae sa syudad ay nangangarap pang mapangasawa siya, wala sa kanila ang nangahas magsabi nang lantaran. Matagal nang nakilala an

“May sakit si Grandma. Nasa higaan lang siya at ayaw magpatingin sa doktor. Paulit-ulit niyang sinasabi na kapag bumalik si Anri, gagaling siya.” Mahina ang tinig ni Alec sa telepono.Sa totoo lang, wala siyang balak bumalik sa lumang bahay.Hindi naman talaga siya roon lumaki; hindi kailanman naging tahanan iyon para sa kaniya.Tungkol naman kay Grandma—Hindi niya ito kailanman sinaktan, ngunit mula pagkabata hanggang pagtanda, halos hindi siya nito nakilala. Gayunpaman, sa lahat ng nakatatanda sa pamilyang iyon, si Grandma ang pinakamaamo. Hindi siya gaya ni Grandpa, Father, o Aunt na palaging mayabang at puno ng alitan. Maingat si Grandma, tahimik, at marunong umiwas sa gulo.Pero kahit ganoon kabuti ang puso ni Grandma, hindi pa rin naramdaman ni Alec na may koneksyon siya sa bahay na iyon.Ngayon nga lang, may sakit ang matanda. At hinahanap si Anri.Kung hindi niya ibabalik si Anri ngayon… parang hindi tama.Kaya wala siyang nagawa kundi tawagan si Irina.Hindi niya inasahan na

Paglingon ng babae, dumampi ang malamig niyang tingin kay Irina.“Ang saklap naman ng pagkakataon,” aniya, tuwirang-tuwira. “Nagkita na naman tayo.”“Nililinis mo ang sapatos ng asawa ko! Sino bang nagsabi sa’yong gawin ’yan? Pwede ka nang tumayo. Tumayo ka na!”Pero napairap lang ang babae, halatang puno ng pangungutya ang mukha. “Sa tingin ba ng isang mataas na babaeng tulad mo, mababa na ang pagluhod para magpunas ng sapatos?” aniya. “Hindi ako sang-ayon. Anak ko ang nakadumihan ng sapatos ng ginoóng ito. Tama lang na linisin ko.”Sumingit ang boses ni Alec—matalim, malamig, parang talim ng yelo. “Hindi na kailangan.”Napatigil ang babae, tila natigilan sa gulat. Napaangat ang kanyang tingin—at sinalubong niya ang malamig, matalim, at hindi palakaibigang ekspresyon ni Alec. Napaatras siya nang bahagya.Bumaba pa lalo ang tono nito, mas lalo pang nanlamig. “Pwede ka bang umalis ngayon?”“Pasensya na… kasi ’yong anak ko—” pilit niyang paliwanag.Ngunit natsismis ni Alec, kita ang

Lumiko si Irina at nakita ang isang matandang babae na lumalabas—nakasuot ng mamahaling, maayos na damit, may mga alahas na kumikinang, at ang tindig ay nagpapalabas ng awtoridad.Wendy.“Alec!” mahigpit na pananalita ni Wendy, patungkol kay Sharon. “Bihira akong makialam sa mga bagay-bagay mo. Bilang iyong madrasta, sa tingin ko sobra-sobra na ang nagawa ko para sa’yo.”Matagal na nag-aaway ang kanyang asawa at anak kay Sharon sa harap ng pintuan, at sa buong panahong iyon, hindi siya nagsalita. Wala namang dahilan. Hindi naapektuhan ang kanyang asawa at anak—at dalawang beses nang napalo si Sharon.Ngunit ngayon, dumating na ang tunay na kalaban.Tumindi ang titig ni Alec kay Wendy.Noong nakaraan, kapag tinatawag niya ang sarili ni Wendy bilang “Tita,” hindi siya talaga kumontra. Siya ang unang asawa ng kanyang ama, at higit sa lahat… napatay niya ang ilan sa kanyang mga nakatatandang kapatid. Matagal na niyang tinanggap iyon.Ngunit matapos ang natutunan niya sa isla, ang katotoh