All Chapters of ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Chapter 551 - Chapter 560

เสี่ยวลู่ยิ้มจืดเจื่อน ทว่าท่าทางดูเก่งกาจไม่มีใครเทียม "นายท่าน เสียความทรงจำไปก็ไม่เป็นไร อย่าลืมข้าก็พอ" จินเฉียงลูบหัวตัวเอง พลางยิ้มเก้อเขิน "เจ้าเป็นใคร" "นายท่าน ข้าคือจินเฉียงอย่างไรเล่า ผู้ที่ถือขวานยักษ์น่ะ ท่านยังชมว่าข้าเรี่ยวแรงดี วิทยายุทธแกร่งกล้า ทั้งยังละเอียดอ่อน" เรี่ยวแรงดี นางเชื่อ วิทยายุทธแกร่งกล้า นางก็เชื่อ เพราะส่วนใหญ่แล้วผู้ที่ขมับสูงนูนออกมา แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าล้วนแต่เป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น ส่วนเรื่องละเอียดอ่อน นางมองแล้วไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ คนอื่นๆ พากันปิดปากหัวเราะ "นายท่าน ข้าคือจางเหวินหู่ รับผิดชอบรวบรวมของล้ำค่าหายากมาประมูลในงาน" "นายท่าน ข้าคือจางอวิ๋นเฉียว เป็นน้องสาวของจางเหวินอู่ เบื้องหน้ารับผิดชอบจัดระเบียบของประมูล ความจริงแล้วรับผิดชอบเรื่องการกระจายข่าว" "นายท่าน ข้าคือเฉียวหลง รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยในงานประมูลทั้งหมด" "……" ที่นี่มีทั้งหมดเจ็ดแปดคน กู้ชูหน่วนยังจำได้ไม่หมดว่าพวกเขาเป็นใครกันบ้าง เพียงแค่เอ่ยถามด้วยความสงสัย "ในเมื่อพวกเจ้าบอกว่า ตอนนั้นข้าเจ็บหนัก เช่นนั้นเหตุใดหลังจากที่ข้าฟื้นมา

"เจ้าเทพสงครามนั่นใช้ไม่ได้จริงๆ เขาไม่สามารถยับยั้งความโกรธของตัวเอง อยากจะจัดการเผ่าเทียนเฝิน แต่กลับเปิดเผยตำแหน่งที่ตั้งกองบัญชาการของสำนักซิวหลัวให้เผ่าเทียนเฝินรู้ ทำให้ยอดฝีมือของเผ่าเทียนเฝินพร้อมใจกันมาโจมตีสำนักซิวหลัวของพวกเรา ยังดีที่กองบัญชาการเราเพิ่งเปลี่ยนที่ตั้ง ในสำนักเหลือคนอยู่ไม่มาก ไม่เช่นนั้นพวกเราคงต้องสูญเสียครั้งใหญ่เป็นแน่" เสี่ยวลู่กรอกตามองบนใส่จินเฉียง "เจ้านี่ช่างสะเพร่าเสียจริง คิดอะไรของเจ้า หากข้าเดาไม่ผิด เทพสงครามคงสืบรู้แล้วว่าพวกเราย้ายกองบัญชาการออกมาแล้ว ถึงได้จงใจล่อเผ่าเทียนเฝินไปที่สำนักซิวหลัว เขาเองก็ซุ่มโจมตีทุกอย่างเรียบร้อยทั้งหมด ตีขนาบประสานกับพวกเรา จัดการคนของเผ่าเทียนเฝินได้จนหมด" "นั่นก็เพราะเขาเปิดเผยตำแหน่งกองบัญชาการของสำนักซิวหลัวไปเรื่อยเปื่อยอย่างไรเล่า ครั้งนี้เผ่าเทียนเฝินเสียหายหนัก แทบจะบาดเจ็บล้มตายเกือบหมด เช่นนั้นหากครั้งนี้ เขาไม่ได้ตีขนาบประสานกับพวกเรา พวกเราจะไม่เกิดเหตุนองเลือดครั้งใหญ่เลยรึ" "พวกเราควรจะทบทวนตนเอง ที่ตั้งกองบัญชาการของสำนักซิวหลัวที่ยิ่งใหญ่ กลับปล่อยให้เย่จิ่งหานสืบเจอได้ แม้กระทั่งข่าวก

"……" ชิงเฟิงถึงขั้นเหวอไปเลย เขายังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ พระชายาก็พูดฉอดๆ ออกมาชุดใหญ่ เขาสลบไปอย่างไร้สาเหตุ หรือนี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรสงสัยหรอกหรือ ไม่ว่าพระชายาจะทำอะไรไป เขาก็ต้องรายงานท่านอ๋องให้หมด ทางที่ดีที่สุดให้ท่านอ๋องจัดการพระชายาไปเลย จะได้ไม่ต้องมีเรื่องวุ่นวายในจวนไม่เว้นวัน ไม่รอให้เขาเอ่ยปาก กู้ชูหน่วนก็เริ่มข่มขู่ทันที "อ้อ...จริงสิ ข้านึกขึ้นมาได้ว่า ช่วงนี้เจ้าสนิทสนมกับชิวเอ๋อร์มากไม่ใช่หรือ เจ้าคงไม่ได้คิดจะเกี้ยวชิวเอ๋อร์หรอกนะ ชิงเฟิง เจ้าคือองครักษ์ที่จงรักภักดีของท่านอ๋อง เจ้าเกี้ยวชิวเอ๋อร์ได้อย่างไร วันนี้เจ้าเกี้ยวนาง วันพรุ่งจะไม่คิดเกี้ยวข้ารึ" ชิงเฟิงตะลึงงัน "พระชายา ท่านพูดอะไรออกมา ข้าน้อยจะกล้าเกี้ยวท่านได้อย่างไร ท่านคือภรรยาของนายท่าน พระชายาแห่งจวนหานอ๋อง" "พูดแบบนี้ เจ้ายอมรับว่าเจ้าเกี้ยวชิวเอ๋อร์รึ" "เปล่า...ไม่มีเรื่องเช่นนั้น ข้าน้อยจงรักภักดีต่อท่านอ๋อง ไม่มีทางทำเรื่องเหลวไหล" "อ่อ...เช่นนั้นข้าอาจจะเข้าใจผิด หลายวันนี้ ข้าเห็นเจ้าแอบไปหาชิวเอ๋อร์อยู่บ่อยๆ ข้าคิดว่าเจ้าถูกใจชิวเอ๋อร์เสียอีก ในเมื่อไม่ใช่ เช่นนั้

"จะไปตอนนี้เลย ? รีบร้อนเพียงนี้เชียวหรือ" "ฟ้ายังไม่มืด กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ข้าอุดอู้อยู่ในจวนมาตั้งนาน อีกทั้งวันนี้ได้เงินมาเยอะ ข้าอารมณ์ดีอย่างไรเล่า" "ได้" เย่จิ่งหานยิ้มด้วยความเอ็นดู และไม่ได้ซักไซ้นางต่อว่าไปเรียนวิชากลั่นยามาจากที่ใด หรือไปได้วัสดุตัวยามากมายเพียงนั้นมาจากที่ใด ตั้งแต่ที่กู้ชูหน่วนข้ามมิติมา นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เข้าวังหลวงอย่างจริงๆ จังๆ คานแกะสลักและศิลปะภาพวาดหลากสีสันภายใน อร่ามเรืองรอง ตำหนักเรียงรายติดกันไปทีละหลังด้วยสัดส่วนที่พอเหมาะ นางและเย่จิ่งหานเดินเคียงกันเข้าไป ผู้ที่เดินผ่านล้วนแต่พากันคุกเข่าคำนับ ตกใจกลัวจนตัวสั่น วังหลวงกว้างใหญ่ไพศาล เส้นทางที่พวกเขาผ่าน ราวกับไร้ผู้คนไร้เขตแดน ไม่มีผู้ใดกล้าขวาง กู้ชูหน่วนกำลังคิดว่าควรจะสลัดเย่จิ่งหานออกไปเช่นไรดี หากเข้าไปในห้องเก็บสมบัติแล้ว นางสามารถขอหัวใจแห่งหล่อแกต่อหน้าเย่จิ่งหานโดยตรงได้ นางพยายามหลายครั้งที่ให้จะเย่จิ่งหานไปทำธุระของตนก่อน ส่วนนางจะเข้าไปที่ห้องเก็บสมบัติคนเดียว แล้วถือโอกาสไปเดินเล่นในวัง แต่เย่จิ่งหานไม่รู้ไปกินอะไรผิดมาหรืออย่างไร ไม่ยอมห่า

กู้ชูหน่วนยืนอยู่ด้านหลังเขาเทียม ชะโงกหน้าไปมอง กลับเห็นว่าผู้ที่กำลังตวาดอยู่นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฮ่องเต้ของแคว้นเย่ ฮ่องเต้เพิ่งจะอายุได้สิบกว่า ดูแล้วยังอ่อนเยาว์นัก ตรงหน้าเขา มีขุนนางเจ็ดแปดคนกำลังคุกเข่า ขุนนางเหล่านั้นตัวสั่นเทา ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองฮ่องเต้ ทั่วทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว หนึ่งในนั้นมีพ่อของนางอยู่ด้วย อัครเสนาบดีกู้ ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยเสียงสั่น "ฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าแคว้นเย่ของเราไม่มีแม่ทัพ เพียงแต่เทพสงครามมีคำสั่ง ไม่อนุญาตให้แม่ทัพของแคว้นเย่เราออกรบ ไม่เช่นนั้นจะได้เห็นดีกัน" "ไร้สาระ ข้าหรือเขากันแน่ที่เป็นฮ่องเต้ พวกเขาได้เบี้ยหวัดจากใคร" เหล่าขุนนางพากันเงียบกริบอีกครั้ง "ตอบสิ เหตุใดไม่พูด เป็นใบ้กันหมดรึ แคว้นหวาตีเข้ามาถึงเมืองอู๋ซวงแล้ว ขืนตีเข้ามาอีก ดินแดนของข้าก็จะไม่เหลือ หากข้ากลายเป็นคนสิ้นชาติ พวกเจ้าก็ไม่มีทางดีไปกว่าข้าหรอก" "ฝ่าบาท ยามนี้มีเพียงสองทางให้เลือก ทางแรก พวกเราพยายามตีต้านต่อไปอย่างสุดกำลัง ทางที่สองคือ ขอให้เทพสงครามช่วย" "ข้าไม่มีทางขอให้เทพสงครามช่วย เทพสงครามมักใหญ่ใฝ่สูงนัก เขาต้องการบัลล