Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 541 - Bab 548

"พระชายาเป็นเช่นไรบ้าง" เย่จิ่งหานถามเสียงเบา "ทูลท่านอ๋อง พระชายาหักโหมจนเหนื่อยล้า อารมณ์ซึมเศร้า ประกอบกับได้รับบาดเจ็บจากผลพวงของแรงระเบิด นางจำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ห้ามไม่ให้หักโหม หรือมีเรื่องกังวลเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นร่างกายจะได้รับผลกระทบหนัก หรือกระทั่งส่งผลถึงชีวิต" "เช่นนั้นตอนนี้เล่า" "กระหม่อมจ่ายยาให้พระชายาเสวยแล้ว ได้พักผ่อนให้ใจสงบอีกสักหน่อยก็คงหาย" เย่จิ่งหานโล่งอก ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง "เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไร พระชายาอารมณ์ซึมเศร้า ?" "พะยะค่ะ พระชายามีความเครียดอัดอั้น เชื่อว่าคงมีเรื่องในใจมากมาย ไข้ใจก็ต้องใช้ยาใจรักษา ท่านอ๋องควรขจัดไข้ใจของพระชายาให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นปล่อยไว้นานเข้า..." "แล้วเด็กในท้องนางล่ะ" "เรื่องนี้...ชีพจรของพระชายาค่อนข้างซับซ้อนวุ่นวาย กระหม่อมต้องตรวจอย่างละเอียดอีกที" ชีพจรครรภ์นี้ บางครั้งก็มี บางครั้งก็หายไป พวกเขาจึงไม่รู้ว่าพระชายายังมีครรภ์อยู่หรือไม่ "ได้ ข้ารู้แล้ว ออกไปเถอะ" "พะยะค่ะ....." หลังจากที่หมอหลวงออกไปแล้ว เย่จิ่งหานก็พึมพำคนเดียว "เป็นเพราะข้า นางถึงได้ซึมเศร้าหรือ หรือข้าจะใจร้

กู้ชูหน่วนชะงักงัน "มอบให้ข้า ?" นางได้ยินไม่ผิดใช่ไหม "ใช่ มอบให้เจ้า" มุมปากของเย่จิ่งหานอมยิ้มจางๆ กู้ชูหน่วนตื่นเต้นดีใจ รีบรับม้วนหนังแกะโบราณมาแล้วเริ่มเปิดดูทันที ในม้วนหนังแกะโบราณ นอกจากสัญลักษณ์บอกพิกัดที่ถี่ยิบแล้ว ยังมีตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ไม่อาจหาความเชื่อมโยงกันได้อีกหลายตัว เหตุใดเมื่อมองไป ไม่รู้เลยว่าม้วนหนังแกะโบราณต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ นางกำลังคิดเริ่มศึกษาค้นคว้า แต่กลับเห็นสายตาค้นหาคู่หนึ่งเอาแต่จ้องมาที่นางตลอด ราวกับจะมองนางให้ทะลุปรุโปร่ง กู้ชูหน่วนข่มความตื่นเต้นและสงสัยใคร่รู้ภายในใจเอาไว้ แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ก่อนจะถามด้วยท่าทางตกตะลึง "ท่านอ๋อง สัญลักษณ์เหล่านี้คือสิ่งใดกัน เหตุใดข้าดูไม่ออกเลย" "ข้าเองก็ไม่เข้าใจ" เย่จิ่งหานเก็บทุกรายละเอียดท่าทางของนาง พลางตอบนิ่งๆ เขาทำการศึกษาค้นคว้าม้วนหนังแกะโบราณอยู่หลายวัน คิดหาหนทางนับไม่ถ้วน แต่ก็ยังดูไม่ออก ว่าด้านในมีความลับอะไร สัญลักษณ์เหล่านี้ก็ไม่มีผู้ใดเข้าใจ เพราะเช่นนี้ เขาถึงได้นำมาให้กู้ชูหน่วน อยากจะเห็นว่ากู้ชูหน่วนรู้หรือไม่ว่าสัญลักษณ์เหล่านั้นหมายความถึงสิ่งใด

บนท้องถนนที่คนพลุกพล่าน ชายหญิงคู่หนึ่งเดินเคียงกัน พวกเขาสวมหน้ากาก ทำให้ไม่เห็นรูปโฉมที่แท้จริง แต่รัศมีที่เปล่งประกายออกมาโดดเด่นเกินผู้คน รูปร่างสูงโปร่ง ทั่วทั้งร่างแผ่นซ่านความสูงส่งไม่อาจล่วงเกิน เหล่าชาวบ้านที่ผ่านไปมาต่างก็อดไม่ได้ที่จะมองพวกเขาจนลับตา ทันใดนั้น บนท้องถนนที่คึกคักพลันมีเสียงกระซิบกระซาบด้วยความตกตะลึงดังขึ้น เข้าหูชายหญิงคู่นั้นอย่างชัดเจน "ได้ข่าวมาหรือยัง วันนี้ลานประมูลเฟิงเซียงจะมีงานประมูลขนาดใหญ่ จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งชั่วยามนี้เอง" "จริงหรือ ก่อนหน้านี้ลานประมูลเฟิงเซียงบอกว่าจะจัดงานประมูล ปรากฏว่าเลื่อนเวลาออกไปสิบวันเต็มๆ เลื่อนออกไปสิบวันยังพอว่า ต่อมายังยกเลิกงานประมูลแบบไม่มีสาเหตุ บอกว่ารอการยืนยัน ผู้คนมากมายได้ข่าวว่าจะมีงานประมูลเฟิงเซียง ก็รีบเดินทางมาจากหลายที่ แต่กลับไม่มีงานใดให้เข้าร่วมเลย ครั้งนี้ ลานประมูลเฟิงเซียงจะเลื่อนอีกหรือไม่" "ข้าคิดว่าคงไม่แล้วกระมัง หน้าประตูใหญ่ของลานประมูลเฟิงเซียงมีผู้คนล้นหลาม รวมตัวกันแน่นขนัด ทั้งยังมีสาวรับใช้ของลานประมูลมาคอยต้อนรับอยู่ด้วย" "พูดไปก็แปลก ก่อนหน้านี้เมื่อประกาศเวลาของงานป

เสี่ยวลู่จ้องมองอย่างไม่ละสายตา มือของเย่จิ่งหานที่ถือถ้วยน้ำชาอยู่สั่นไหวเบาๆ เขาเคยเห็นยาวิเศษมาไม่น้อย ทว่ากลับไม่เคยเห็นยาวิเศษจำนวนมากขนาดนี้ ต่อให้เป็นชาวเขาตานหุย แต่ก็ยากที่จะหามาได้มากขนาดนี้ในเวลาสั้นๆ ยิ่งไปกว่านั้น เพียงแค่ได้กลิ่นพลังปราณที่เข้มข้นเหล่านั้น พวกเขาก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว ราวกับจะทำลายขีดจำกัดได้อย่างราบรื่น ยาชนิดใดกันใด ถึงได้สามารถแผ่ซ่านพลังปราณเข้มข้นขนาดนี้ออกมาได้ เสี่ยวลู่หยิบขึ้นมาหนึ่งขวด เปิดจุกขวดออก ก่อนจะมุ่นคิ้วเล็กน้อย "ยาชำระไขกระดูก ? แม้จะเป็นเพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่ดีที่มีปริมาณมาก ก็นับว่าไม่เลว" กู้ชูหน่วนท้าวคาง หางตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม "ขายได้หรือไม่" กู้ชูหน่วนเขินที่จะพูด ยาชำระไขกระดูกเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นยาที่นางใช้เศษยาเหลือทิ้งกลั่นออกมาเล่นๆ เดิมทีนางตั้งใจจะทิ้งทั้งหมด แต่มาคิดๆ ดู ถือเสียว่าได้ลองซ้อมมือ และถือเป็นการไม่ใช้วัสดุอย่างสิ้นเปลืองด้วย "ย่อมได้แน่นอน แต่ลานประมูลของพวกเราจะเก็บค่านายหน้าสองส่วน เรื่องนี้แม่นางกู้คงรู้อยู่กระมัง" "ก่อนหน้ายังไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว พี่เสี่ยวลู่ ข้าเห็